 | Darkside Psychic Matador(2013) |
Είναι που το γράψιμο λειτουργεί ευεργετικά.
Το phychic λειτουργεί έτσι.
Μέσα σε ένα κολασμένο μήνα, άκουγα αποσπασματικά μουσική. Λίγο ένα κομμάτι εδώ, λίγο ένα κομμάτι εκεί...δεν είχα χρόνο και αρκετή όρεξη να λιώσω δίσκους...
Σπίτι, ουίσκι, λίγο διάβασμα..και backround το phychic...έτσι για να παίζει κάτι.
Και άρχισε να στριφογυρίζει..και άρχιζε να ηλεκτρίζει...και ώρες ώρες άφηνα το βιβλίο και προσπαθούσα να καταλάβω τι ακριβώς γίνεται εκεί μέσα...
ας πάρουμε για παράδειγμα το golden arrow...υπνωτικό, χαλαρωτικό και ταυτόχρονο εθιστικό.
Ναι. Ας αρχίσουμε λίγο απο τα βασικά: ο Jaar είναι ο ένας και ο Dave Harrington o άλλος. Darkside o τίτλος, όπως of the moon;; Μπορεί.
Δεν ξέρω πως μπορώ να περιγράψω καλύτερα ένα δίσκο, όταν η μουσική που παίζει είναι αρκετά ξένη προς εμένα..Και με τραβάει κολασμένα. Σε ένα κλαμπ τόσο σικάτο, που όταν αρχίζουμε να ξερνάμε τις μπύρες και τα μπερμπόνια γίνεται όλο και καλύτερο.Και μεγαλώνει. Και γίνεται πιο τραχύ...και νοιώθεις το βελούδο να σε τσιμπάει.Να σε αγκυλώνει.
Όποιος θυμάται τους saint german και το boulevard θα βρει κάποιες αναφορές, αν και για να πω την αλήθεια τα connotations δεν είναι σωστά. Εδώ μιλάμε για έναν απόκοσμο μινιμαλισμό.Για μια επικοινωνία μεταξύ του Jaar και του Harrington η οποία προσδιορίζει κάθε νότα. Κάθε ηλεκτρονικό ήχο, κάθε παύση.
Θα μπορούσε να πει κανείς ότι μιλάμε για ένα χορευτικό δίσκο. Ναι, αν απομονώσεις το golden arrow και το the only shrine i've seen. Αλλά είναι έτσι στο σύνολο του;;
Μπλιμπλίκια και κρουστά τραβούν το Freak, go home σε pop ambient (σκατά συνδυάζονται αυτά ή γράφω μπούρδες...;;) μονοπάτια.
Το τελευταίο κομμάτι (metatron) είναι εκεί. Εκεί για να κλείσει το δίσκο. Εκεί για να το ρουφήξεις μέχρι τελευταία νότα.
Λίγοι πλέον οι δίσκοι που δεν πετάς τίποτα. Που δεν έχουν τίποτε περιττο και δεν λείπει τίποτα.
δεν ξέρω τι κάνουν τελικά (πως ονομάζεται αυτό το πράγμα) αλλά μερικές φορές όταν μυρίζει τέχνη απλά αναπνέεις γερά..
γαμώ τους δίσκους...πόσο γαμώ τους δίσκους τελικά.
9.0Το phychic λειτουργεί έτσι.
Μέσα σε ένα κολασμένο μήνα, άκουγα αποσπασματικά μουσική. Λίγο ένα κομμάτι εδώ, λίγο ένα κομμάτι εκεί...δεν είχα χρόνο και αρκετή όρεξη να λιώσω δίσκους...
Σπίτι, ουίσκι, λίγο διάβασμα..και backround το phychic...έτσι για να παίζει κάτι.
Και άρχισε να στριφογυρίζει..και άρχιζε να ηλεκτρίζει...και ώρες ώρες άφηνα το βιβλίο και προσπαθούσα να καταλάβω τι ακριβώς γίνεται εκεί μέσα...
ας πάρουμε για παράδειγμα το golden arrow...υπνωτικό, χαλαρωτικό και ταυτόχρονο εθιστικό.
Ναι. Ας αρχίσουμε λίγο απο τα βασικά: ο Jaar είναι ο ένας και ο Dave Harrington o άλλος. Darkside o τίτλος, όπως of the moon;; Μπορεί.
Δεν ξέρω πως μπορώ να περιγράψω καλύτερα ένα δίσκο, όταν η μουσική που παίζει είναι αρκετά ξένη προς εμένα..Και με τραβάει κολασμένα. Σε ένα κλαμπ τόσο σικάτο, που όταν αρχίζουμε να ξερνάμε τις μπύρες και τα μπερμπόνια γίνεται όλο και καλύτερο.Και μεγαλώνει. Και γίνεται πιο τραχύ...και νοιώθεις το βελούδο να σε τσιμπάει.Να σε αγκυλώνει.
Όποιος θυμάται τους saint german και το boulevard θα βρει κάποιες αναφορές, αν και για να πω την αλήθεια τα connotations δεν είναι σωστά. Εδώ μιλάμε για έναν απόκοσμο μινιμαλισμό.Για μια επικοινωνία μεταξύ του Jaar και του Harrington η οποία προσδιορίζει κάθε νότα. Κάθε ηλεκτρονικό ήχο, κάθε παύση.
Θα μπορούσε να πει κανείς ότι μιλάμε για ένα χορευτικό δίσκο. Ναι, αν απομονώσεις το golden arrow και το the only shrine i've seen. Αλλά είναι έτσι στο σύνολο του;;
Μπλιμπλίκια και κρουστά τραβούν το Freak, go home σε pop ambient (σκατά συνδυάζονται αυτά ή γράφω μπούρδες...;;) μονοπάτια.
Το τελευταίο κομμάτι (metatron) είναι εκεί. Εκεί για να κλείσει το δίσκο. Εκεί για να το ρουφήξεις μέχρι τελευταία νότα.
Λίγοι πλέον οι δίσκοι που δεν πετάς τίποτα. Που δεν έχουν τίποτε περιττο και δεν λείπει τίποτα.
δεν ξέρω τι κάνουν τελικά (πως ονομάζεται αυτό το πράγμα) αλλά μερικές φορές όταν μυρίζει τέχνη απλά αναπνέεις γερά..
γαμώ τους δίσκους...πόσο γαμώ τους δίσκους τελικά.
Those will burn: Paper Trail, Metatron, Golden Arrow.
Posts
No comments:
Post a Comment