 | Fates Warning Darkness in a Different Light (Inside Out, 2013) |
Το One Thousand Fires που ξεκινάει τον δίσκο δεν θα το απέδιδες εύκολα στους Fates Warning, τουλάχιστον όχι πριν μπουν τα φωνητικά. Θα μπορούσε πιο εύκολα να ανήκει στους Dream Theater. Τουλάχιστον στους Dream Theater που θυμάμαι.
Αλλά ας κάνουμε ένα flash back πρώτα. Για μένα και για τους Fates. Γιατί η αλήθεια είναι ότι το Darkness In A Different Light φέρνει μαζί του έναν ήχο από το παρελθόν (μου). Οι Fates λοιπόν, κυκλοφόρησαν τον πρώτο τους δίσκο το 1984. Αμερικάνικο power metal, μελωδικό και αιχμηρό. Ήδη στον τρίτο δίσκο τους (1986 - Awakening the guardian) αρχίζει να φαίνεται όμως ότι δεν πρόκειται για 'μία ακόμα metal μπάντα'. Έτσι το 1988 το No Exit τους βρίσκει με καινούργιο τραγουδιστή, και ήχο που ανήκει σε αυτό που ονομάστηκε progressive metal. Οι στίχοι δε, παύουν να ασχολούνται με θέματα του φανταστικού (πιστεύω ότι κάπου εδώ μπορεί να άρχισαν να μετανιώνουν και για την επιλογή ονόματος που είχαν κάνει). Η πορεία τους από εκεί και πέρα περιέχει μόνο όμορφες δουλειές που τους μετέτρεψαν και σε μία από της βασικές αναφορές για το progressive metal. Μόνο που σε αντίθεση με πολλούς συνοδοιπόρους τους, δεν είχαν ποτέ την αντίστοιχη εμπορική αναγνώριση. Παρέμειναν μία σχετικά underground μπάντα. Όχι ότι δεν το προσπάθησαν. Το Parallels του 1991 για παράδειγμα προσπαθεί να ακολουθήσει το παράδειγμα των Queensryche. Στο Disconnected του 2000 έχουν στο μυαλό τους Tool. Το FXW που ακολουθεί το 2004 έχει έναν πιο industrial χαρακτήρα. Αλλά ό,τι και να κάνουν, η πόρτα της επιτυχίας μένει σταθερά κλειστή μπροστά τους. Μοιραία έρχεται και η κούραση και η απογοήτευση. Έτσι το Darkness In A Different Light είναι ο πρώτος τους δίσκος από το 2004. Βέβαια όσο η εμπορική επιτυχία τους έφτυνε, άλλο τόσο η δημιουργικότητα τους χαμογελούσε. Με αποκορύφωμα το A pleasant shade of gray του 1997 (btw, από τους πιο όμορφους δίσκους που βγήκαν εκείνη τη δεκαετία) η πορεία τους χαρακτηρίζεται από πολλές όμορφες μουσικές, έναν από τους καλύτερους drummer που έχω ακούσει, έναν καταπληκτικό τραγουδιστή, και φυσικά τον κιθαρίστα-καπετάνιο.
Δεν ήξερα καθόλου τι να περιμένω από αυτόν τον δίσκο λοιπόν, και το ότι το πρώτο τραγούδι τους μου θύμισε Dream Theater μου φάνηκε τουλάχιστον παράξενο: Προφανώς οι Theater είναι μία ακόμα από τις συγγενείς τους μπάντες που κατάφεραν να επιτύχουν εμπορικά σε αντίθεση με αυτούς, αλλά δεν θα έλεγα ότι τώρα είναι το καλύτερο timing για να προσπαθήσουν να ακολουθήσουν την πορεία τους. Αλλά αφού άκουσα τον δίσκο αρκετές φορές έφτασα σε δύο συμπεράσματα. Πρώτον ότι ο Mark Zonder είναι πράγματι ένας από τους πιο ιδιαίτερους drummer. Χωρίς αυτόν οι Fates Warning ξαφνικά μοιάζουν πολύ περισσότερο με όλα τα υπόλοιπα συγκροτήματα του χώρου. Δεύτερον ότι πλέον παίζουν εκτός συναγωνισμού και εκτός χρόνου (όχι μουσικού χρόνου, αυτόν δεν τον χάνουν με τίποτα). Ο δίσκος είναι μία αναδρομή σε ολόκληρο το παρελθόν τους, αλλά και το παρελθόν του συγκεκριμένου ήχου γενικότερα. Χωρίς να ακούγεται ανομοιογενής ή επιτηδευμένος καταφέρνει να ενσωματώσει όλα τα μουσικά μέρη που επισκεφτήκαν, είτε όλοι μαζί είτε ο καθένας ξεχωριστά, στο παρελθόν. Ταυτόχρονα είναι ό,τι πιο metal κυκλοφόρησαν από το 1990 και μετά, αλλά με τα σημάδια από όσα μεσολάβησαν να είναι παντού. Έτσι για τους παλιούς τους φίλους είναι απολαυστικά και νοσταλγικά. Σαν να γυρίζει πίσω ο χρόνος, αλλά όχι σε κάποια συγκεκριμένη στιγμή· πίσω γενικά και αόριστα. Ο δίσκος ούτε υπόσχεται ούτε προσφέρει κάτι άλλο από αυτό. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο.
_
7.3Αλλά ας κάνουμε ένα flash back πρώτα. Για μένα και για τους Fates. Γιατί η αλήθεια είναι ότι το Darkness In A Different Light φέρνει μαζί του έναν ήχο από το παρελθόν (μου). Οι Fates λοιπόν, κυκλοφόρησαν τον πρώτο τους δίσκο το 1984. Αμερικάνικο power metal, μελωδικό και αιχμηρό. Ήδη στον τρίτο δίσκο τους (1986 - Awakening the guardian) αρχίζει να φαίνεται όμως ότι δεν πρόκειται για 'μία ακόμα metal μπάντα'. Έτσι το 1988 το No Exit τους βρίσκει με καινούργιο τραγουδιστή, και ήχο που ανήκει σε αυτό που ονομάστηκε progressive metal. Οι στίχοι δε, παύουν να ασχολούνται με θέματα του φανταστικού (πιστεύω ότι κάπου εδώ μπορεί να άρχισαν να μετανιώνουν και για την επιλογή ονόματος που είχαν κάνει). Η πορεία τους από εκεί και πέρα περιέχει μόνο όμορφες δουλειές που τους μετέτρεψαν και σε μία από της βασικές αναφορές για το progressive metal. Μόνο που σε αντίθεση με πολλούς συνοδοιπόρους τους, δεν είχαν ποτέ την αντίστοιχη εμπορική αναγνώριση. Παρέμειναν μία σχετικά underground μπάντα. Όχι ότι δεν το προσπάθησαν. Το Parallels του 1991 για παράδειγμα προσπαθεί να ακολουθήσει το παράδειγμα των Queensryche. Στο Disconnected του 2000 έχουν στο μυαλό τους Tool. Το FXW που ακολουθεί το 2004 έχει έναν πιο industrial χαρακτήρα. Αλλά ό,τι και να κάνουν, η πόρτα της επιτυχίας μένει σταθερά κλειστή μπροστά τους. Μοιραία έρχεται και η κούραση και η απογοήτευση. Έτσι το Darkness In A Different Light είναι ο πρώτος τους δίσκος από το 2004. Βέβαια όσο η εμπορική επιτυχία τους έφτυνε, άλλο τόσο η δημιουργικότητα τους χαμογελούσε. Με αποκορύφωμα το A pleasant shade of gray του 1997 (btw, από τους πιο όμορφους δίσκους που βγήκαν εκείνη τη δεκαετία) η πορεία τους χαρακτηρίζεται από πολλές όμορφες μουσικές, έναν από τους καλύτερους drummer που έχω ακούσει, έναν καταπληκτικό τραγουδιστή, και φυσικά τον κιθαρίστα-καπετάνιο.
Δεν ήξερα καθόλου τι να περιμένω από αυτόν τον δίσκο λοιπόν, και το ότι το πρώτο τραγούδι τους μου θύμισε Dream Theater μου φάνηκε τουλάχιστον παράξενο: Προφανώς οι Theater είναι μία ακόμα από τις συγγενείς τους μπάντες που κατάφεραν να επιτύχουν εμπορικά σε αντίθεση με αυτούς, αλλά δεν θα έλεγα ότι τώρα είναι το καλύτερο timing για να προσπαθήσουν να ακολουθήσουν την πορεία τους. Αλλά αφού άκουσα τον δίσκο αρκετές φορές έφτασα σε δύο συμπεράσματα. Πρώτον ότι ο Mark Zonder είναι πράγματι ένας από τους πιο ιδιαίτερους drummer. Χωρίς αυτόν οι Fates Warning ξαφνικά μοιάζουν πολύ περισσότερο με όλα τα υπόλοιπα συγκροτήματα του χώρου. Δεύτερον ότι πλέον παίζουν εκτός συναγωνισμού και εκτός χρόνου (όχι μουσικού χρόνου, αυτόν δεν τον χάνουν με τίποτα). Ο δίσκος είναι μία αναδρομή σε ολόκληρο το παρελθόν τους, αλλά και το παρελθόν του συγκεκριμένου ήχου γενικότερα. Χωρίς να ακούγεται ανομοιογενής ή επιτηδευμένος καταφέρνει να ενσωματώσει όλα τα μουσικά μέρη που επισκεφτήκαν, είτε όλοι μαζί είτε ο καθένας ξεχωριστά, στο παρελθόν. Ταυτόχρονα είναι ό,τι πιο metal κυκλοφόρησαν από το 1990 και μετά, αλλά με τα σημάδια από όσα μεσολάβησαν να είναι παντού. Έτσι για τους παλιούς τους φίλους είναι απολαυστικά και νοσταλγικά. Σαν να γυρίζει πίσω ο χρόνος, αλλά όχι σε κάποια συγκεκριμένη στιγμή· πίσω γενικά και αόριστα. Ο δίσκος ούτε υπόσχεται ούτε προσφέρει κάτι άλλο από αυτό. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο.
_
Those will burn: Firefly, O Chloroform, Falling Further (bonus)
Posts
No comments:
Post a Comment