Through the never μεγαλώνω κι όλα φαίνονται αλλιώς..

Εντάξει, πήρα τα μούτρα μου χθες...κι αφού κανείς δεν ήθελε να ακολουθήσει και βρέθηκα σε μια αίθουσα στο μαρούσι, με 3d γυαλιά και καμιά 10ρια 40άρηδες κι άλλο τόσους 18άρηδες, περιμένοντας να αναμετρηθώ με το παρελθόν μου..
Ναι, είμαι απο αυτούς που ακόμα λερώνομαι με τον master of puppets και αρκετές φορές με πιάνω να κάνω airguitar (αναθεματισμένα χρόνια παλιότερα τον έπαιζα ολοκληρο-κανονικά) στο ride the lighting...και ναι (για να χαρεί κι ο μήτσος), είμαι απο αυτούς που έχω το Load ανάμεσα στους καλύτερους δίσκους τους.
Δεν περίμενα πολλά, αντέ μια συναυλία, άντε λίγο κούνημα στην καρέκλα και μια ιστορία που φανταζόμουν ότι θα δένει με τα κομμάτια...

να ανοίξω μια παρένθεση, για όσους περιμένουν σοβαρή κριτική ταινίας απο εμένα, πως δεν...
ανήκω, δυστυχώς,  στην "προνομιούχα" εκείνη γενιά που γουστάρει στις ταινίες αρκετό ξύλο, λίγα βυζιά και ενίοτε λίγο συναίσθημα...οπότε το κριτήριο μου είναι στο μηδέν...

Ας ξαναγυρίσω στους metallica....
για όποιον γουστάρει ή γούσταρε το συγκρότημα, η ταινία (ας την χαρακτηρίσουμε έτσι) αξίζει. Για περισσότερα πράγματα από τα προφανή...η πτώση ενός μύθου είναι πάντα κάτι που με αγγίζει. Και δυστυχώς η decadence που σου βγάζει η εικόνα τους σε ένα live είναι αποκρουστική.

Τα κομμάτια συνεχίζουν να γαμάνε...και το ost έχει ένα μείγμα πολύ καλό...όμως δεν μένει να βλέπεις τον ούλριχ με παντελόνι τζην που κοστίζει όσο τα τύμπανα του και μια ρημάδα φράπα, πιο παχειά κι από καλοζωησμένη αγελάδα...
ο χέτφιλντ μετά το load έχει αρχίσει να τραγουδά με μια μανιέρα τόσο θεατρινέ που μου θυμίζει βαριετέ του λας βέγκας...
και μένει μόνο ο γκριζομάλης χαμετ να είναι ο ίδιος όπως εκείνα τα live που έβλεπα στις αρχές του 90...

Φυσικά είναι πράγματα που τα βλέπεις χρόνια τώρα..τα αφήνεις στην άκρη όμως γιατί πολλές φορές δεν μπορείς να ξεπεράσεις τη δεκαετία του 80...αλλά χθες βλέποντας σε 3d, κι όχι live, μια γερασμένη και καλογυαλισμένη μπάντα με έκανε να αναρωτηθώ αν είναι στραβά ο γιαλός ή στραβά αρμενίζω εγώ. Πετάω στα σκουπίδια μέσα σε 90 λεπτά ότι πίστευα...?
πράγματι. Χθες κατάλαβα γιατί τους άκουγα μικρός... αλλά και γιατί πλέον δεν μπορώ να τους δω ευχάριστα....

ίσως είναι οι goldplay του μεταλ.
αυτή η αίσθηση μου έμεινε χθες από μιαμιση ώρα που τραγούδαγα και κοπανιόμουν σα τρελός...

όσο για την ταινία στο σύνολο της...τέλεια εικόνα, γαμάτος ήχος, decent surreal ιστορία.....λίγο ξύλο...και καθόλου βυζιά...
είναι λοιπόν στη κρίση σας....





από ενα πρόσφατο live....