Savages - Silence Yourself

Savages Silence Yourself (Matador, 2013)

   Όταν έχεις λίγο καιρό να γράψεις, χρειάζεσαι κάτι δυνατό για να επιστρέψεις. Έτσι και εγώ άφησα λίγο στην άκρη τη σειρά με τους δίσκους που είχα ξεχωρίσει από σεπτέμβριο και οκτώβριο για να έρθω αντιμέτωπος με ένα δύσκολο αλλά ιδιαίτερα ενδιαφέρον εγχείρημα. Να γράψω για τους -τις βασικά- Savages... (Savages are a London-based post-punk revival rock band, formed in 2011) θενκ γιου wiki. -Και αυτό είναι το ντεμπούτο άλμπουμ τους.- Για κάποιο λόγο ήμουν σχεδόν σίγουρος ότι είχε γράψει για αυτόν τον δίσκο ο bo(m)bbieR που είναι και ο άγγλος της υπόθεσης. Οπότε σε μία από τις πολλές φάσεις που έτρωγα σκάλωμα με τον δίσκο γύρισα να δω τι έγραφε... Είχα βάλλει επίσης στόχο, η 20άδα που θα δώσω φέτος να έχει για όλους τους δίσκους ρεβιου, αλλά και αυτό δεν βλέπω να το πετυχαίνω, για άλλους λόγους. Αλλά ρε φίλε για ΑΥΤΟΝ το δίσκο πρέπει να μιλήσουμε. -Για τους ελάχιστους που δεν έχουν ακούσει τις τρεις λέξεις “ Savages – Silence Yourself ” αυτή είναι μια πολύ όμορφη στιγμή, γιατί θα πατήσουν απλώς το link από κάτω και όλα τα άλλα θα γίνουν μόνα τους.-
   Τώρα τι εισαγωγή να κάνω για αυτόν τον δίσκο. Κλασσικά θα δώσω προσωπική οπτική. Απλά σταράτα και όμορφα λοιπόν ξεκινάμε με τους κανόνες που πάντα έχουν εξαιρέσεις. Τα γυναικεία φωνητικά -και τα γυναικεία συγκροτήματα γενικότερα- πάνω από στακάτες κιθάρες δεν μου κάθονταν ποτέ καλά. Επίσης όλα τα συγκροτήματα που ηχούν λες και σταμάτησαν σε άλλη δεκαετία και θέλουν να ακούγονται όπως τότε, τα βαριέμαι. Είναι η φάση “γιατί; αφού μπορώ να βάλλω να παίζει το παλιό”. Τι κάνεις όμως όταν αυτό που ακούς, ακούγεται καλύτερο από το παλιό που σχεδόν αντιγράφει; Και τα γυναικεία φωνητικά δένουν καλύτερα από οτιδήποτε έχεις ακούσει τα τελευταία χρόνια; Απλώς το βουλώνεις και ακούς. Κρατήστε αυτή τη φράση στο μυαλό σας, θα την χρειαστούμε στη συνέχεια. Περνάνε λοιπόν οι εβδομάδες, περνάνε οι μήνες και οι ακροάσεις γίνονται βουνό. Και ο ενθουσιασμός αντί να ξεθωριάζει γίνεται όλο και πιο έντονος. Κάπου εκεί λοιπόν λες, δεν βαριέσαι ας γίνουμε λίγο βλάσφημοι και ας γράψουμε γι' αυτόν το δίσκο...-
   Το πιο δυνατό στοιχείο του δίσκου είναι με διαφορά η ατμόσφαιρα μέσα στην οποία τυλίγει τον ακροατή. Δουλεύουν πάνω σε συναισθήματα όπως η ανασφάλεια, το άγχος και βγάζουν την πιο θετική χροιά τους... Νομίζεις ότι βρίσκεσαι σε κάποια σκηνή από το Control και περιμένεις τον Curtis να ταρακουνήσει το είναι σου. Σοκ και δέος. Η λέξη που χρειαζόμαστε εδώ είναι ο ίλιγγος. Μια δίνη που σε τραβάει προς τα μέσα, και εσύ το μόνο που κάνεις είναι να ταρακουνάς όλο σου το σώμα, αλλά μάταια... Οι ορμόνες που απελευθερώνονται από την σωματική κίνηση ενισχύουν την ζαλάδα και την θολούρα που κατακλύζουν το μυαλό σου , την ώρα που τα riffs σαν κύματα σκάνε πάνω στο εκστασιασμένο κορμί σου. Το σώμα πέφτει προς τα κάτω, ενώ ο νους σηκώνεται προς την αντίθετη κατεύθυνση... Αδυνατούν να συνδυαστούν, λειτουργούν αυτόνομα. Το μόνο που μένει όταν ξυπνήσεις από το όνειρο που είδες και ανακτήσεις τις αισθήσεις και την αντίληψή σου, είναι ότι μόλις βίωσες τη μουσική νιρβάνα. Και βλέπεις το ρολογάκι στην κάτω δεξιά γωνία των Windows και γράφει 2013. Και τσεκάρεις τον δίσκο μήπως ήταν ξεχασμένος σε κανένα ντουλάπι και τον βρήκες τυχαία φέτος, και γράφει 2013. Και απορείς... -
   Η Jehnny Beth είναι αυτό που λέμε frontman. Απλώς φοράει τακούνια. Σκέψου σκηνική παρουσία Ian Curtis, και ερμηνεία Siouxsie Sioux. Δυναμικότητα αλλά και λανθάνων πόνος αποδίδονται με μια οργασμική ερμηνεία.. Η παραγωγή δίνει χώρο και φωνή σε κάθε μέλος της μπάντας, έτσι όλα βρίσκουν τον χώρο τους. Ακόμα και η σιωπή, αυτές οι παύσεις “ηχούν” τόσο όμορφα, όπως η ηρεμία πριν την καταιγίδα... Και εδώ βρίσκουμε την δεύτερη λέξη που μας περιγράφει τον δίσκο. Η σιωπή, δένει με την προσταγή του τίτλου “silence yourself” και μας δείχνει πόσο αφοσιωμένες είναι σε αυτό που κάνουν, ακροβατώντας στο όριο της αλαζονείας... Δεν είναι μια αμφίδρομη σχέση με το κοινό, η ροή της ενέργειας είναι σαφής. Ειδικά στο Shut up σε χτυπάνε αλύπητα. Ένα συνεχόμενο crescendo. Στο οποίο το γυναικείο γύρισμα συμβάλλει τα μέγιστα. Και είναι και αυτή η γαλλική υποβόσκουσα χροιά, που δίνει μια λανθάνουσα δυναμική που κάνει την απόλαυση ακόμη καλύτερη... Και αυτά τα φωνητικά... Σαν να έχουν στιβάξει ένα σωρό οργασμούς μέσα σε ένα τόσο δα δισκάκι... Στις συνθέσεις, πρωταγωνιστικό ρόλο έχει μία η ένταση και μία ο ρυθμός. Η κλιμάκωση μας ετοιμάζει για τον συνδυασμό και των δύο, αλλά ουσιαστικά αυτό δεν γίνεται σχεδόν ποτέ... Εδώ νομίζω βρίσκεται και η ειδοποιός διαφορά της μπάντας σε σχέση με τα αναρίθμητα γκρουπς που προσπαθούν να παίξουν την ίδια μουσική. Δουλεύουν πάνω στο ταξίδι και όχι στην Ιθάκη. Αυτή η αίσθηση της αφήγησης και του ανολοκλήρωτου που δεν σε αφήνει να γευτείς ένα τέλμα. Βρίσκεσαι συνεχώς σε μια κλιμάκωση... Δεν υπάρχει στασιμότητα, δεν νιώθεις να χορταίνεις το δίσκο και ο δίσκος μπαίνει στο repeat...
   Δεν ξέρω αν μπορούμε να αντιληφθούμε το μέγεθος αυτού του δίσκου. Ίσως χρειαστεί να περάσουν χρόνια. Ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη άλλωστε, οπότε θα περιμένουμε και τα επόμενα τους βήματα. Μέχρι τότε, εγώ σας τα 'λεγα..

_ 9,8

Those will burn:  husbands, city' s full, shut up, she will