Placebo – Battle for the Sun

Placebo Battle for the Sun ( PIAS, 2009)

Γενικά δεν βρίσκω και πολύ νόημα να γράφω εδώ για δίσκους που δεν μου αρέσουν, ή που δεν με ενδιαφέρουν με κάποιο τρόπο. Έτσι και αλλιώς η ιδέα της ‘κριτικής’, και πόσο μάλλον της βαθμολογίας είναι λίγο χαζή. Και αν το κάνουμε στο onewillburn (το να βάζουμε ‘βαθμούς’) είναι κυρίως για το χαβαλέ που έχει η συζήτηση γύρω από τους δίσκους – ο βαθμός σου δίνει κάτι να πιαστείς και να ξεκινήσεις (να πλακώνεσαι). Κατά τ’ άλλα δεν έχει και ιδιαίτερο νόημα να κατατάσσεις σε μία αυθαίρετη κλίμα μία – υποτίθεται - καλλιτεχνική δημιουργία (κρατάμε το υποτίθεται). Υπό κανονικές συνθήκες λοιπόν δεν θα είχα κανένα λόγο να γράψω για τους Placebo. Τελικά όμως ανακάλυψα ότι έχω δύο.
Πριν τέσσερα χρόνια που ζούσα στη Θεσσαλονίκη δύο πράγματα άκουγες πολύ στα rock ραδιόφωνα της πόλης: Placebo και James. Τώρα που ξαναγύρισα διαπίστωσα με φρίκη ότι δύο πράγματα ακούς και πάλι: Placebo και James! (δεν ξέρω τι γίνεται στη Αθήνα… ελπίζω να υπάρχει μεγαλύτερη ποικιλία). Αφήνοντας τους James στην άκρη (γιατί αλλιώς δε θα τελειώσουμε ποτέ) αυτός ήταν ο ένας λόγος για αυτό το κείμενο. Ο άλλος (που είναι αρκετά παραπλήσιος) ήταν μία συζήτηση που είχα πρόσφατα με ένα φίλο. Προσπαθούσαμε να καταλάβουμε πως το ελληνικό κοινό τρώει κάτι κολλήματα με μερικά συγκροτήματα και δεν λέει να ξεκολλήσει με τίποτα. Το Battle for the Sun λοιπόν είναι η αφορμή.
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή όμως. Το νέο πόνημα των Placebo λοιπόν παρουσιάζεται και από τους ίδιους και από τα μέσα σαν ένα νέο βήμα. Ιδιαίτερη σημασία δίνεται δε στο ότι έχουν νέο ντράμερ και τον παραγωγό των Tool στην κονσόλα. Να πω εδώ βέβαια ότι ο παραγωγός των Tool, όταν ηχογραφεί με τους Tool έχει κάτι που δεν έχει στη δουλεία του με τους Placebo. Τους Tool! Γιατί όσο καλός και να είναι ο παραγωγός, χωρίς υλικό τι να κάνει και αυτός; Όχι ότι οι προηγούμενοι δίσκοι τους είχαν κάτι ιδιαίτερο να προσφέρουν, αλλά νομίζω ότι αυτή τη φορά ξεπέρασαν ακόμα και τους εαυτούς τους. Ο δίσκος περιέχει 13 τραγούδια αδιάφορου, χιλιοπαιγμένου και κακοπαιγμένου, 100% mainstream-που-θέλει-να-πλασάρει-τον-εαυτό-του-ως-alternative rock που έχει ως target group του ηλικίες από 14 έως –το πολύ- 19 και προσπαθεί να φάει κάτι από την emo πίτα των My Chemical Romance. Target group. Ακριβώς έτσι. Γιατί νομίζω εκεί βρίσκεται η απάντηση στα αρχικά ερωτήματα. To Battle for the Sun είναι ένα προϊόν προς κατανάλωση και μόνο ως τέτοιο μπορούμε να το καταλάβουμε. Θα μου πείτε, όλοι οι δίσκοι είναι προϊόντα από τη στιγμή που πωλούνται. Σωστό. Απλά κάποιοι λένε ‘ας φτιάξουμε μουσική’ και μετά φτάνουν στο προϊόν, ενώ κάποιοι λένε ‘ας φτιάξουμε κάτι να πουλήσουμε’ και μετά φτάνουν στη μουσική. Οι Placebo λοιπόν είναι από τα χαρακτηριστικότερα παραδείγματα της δεύτερης κατηγορίας. Η μουσική δεν έχει καμία σημασία, ή μάλλον η μουσική φτιάχνεται έτσι ώστε να ταιριάζει με τη στρατηγική του marketing. Η εταιρία θα τους σπρώξει, το MTV θα τους παίξει, οι σταθμοί θα ακολουθήσουν και ο κόσμος θα καταναλώσει. Βέβαια δεν είναι μόνο οι Placebo έτσι. Αυτό που είναι ιδιαίτερα εκνευριστικό με τους Placebo όμως είναι ότι το marketing είναι τόσο καλό που καταφέρνει να τους παρουσιάσει σαν να ανήκουν στην πρώτη κατηγορία. Αυτούς που έτσι και αλλιώς αντιμετωπίζουν τη μουσική σαν καταναλωτικό προϊόν τους έχουμε, φτιάχνουμε λοιπόν και τους Placebo – τους κάθε Placebo – για να πιάσουμε και τους υπόλοιπους. Εμένα αυτό μου φαίνεται χειρότερο λοιπόν. Γιατί στην τελική και ένα προϊόν μπορεί να έχει κάποια ποιότητα. Η Madonna ή η Kylie για παράδειγμα προσφέρουν προϊόντα, που είναι ειλικρινή νομίζω προς τον καταναλωτή και μάλιστα είναι προσεγμένα και καλοφτιαγμένα. Οι Placebo όμως κοροϊδεύουν.
Αυτά τα λίγα. Α, και για τα κολλήματα του ελληνικού κοινού που λέγαμε, τελικά δεν ξέρω. Νόμιζα ότι κάπου θα έφτανα και ως προς αυτό με αυτές τις σκέψεις αλλά απ’ ό,τι φαίνεται δεν είναι και τόσο εύκολο. Από τη μία σκέφτομαι τον Nick Cave και τους Tindersticks και ησυχάζω. Από την άλλη μου έρχονται στο μυαλό οι Placebo και οι Puressence (οι οποίοι ζούνε αποκλειστικά από την Ελλάδα) και αρχίζω να ανησυχώ.

2.0