2011 - ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ

2011.............καλή χχχρονιά....

The Best of 2010

Συσκεφτήκαμε, τα βάλαμε κάτω και αποφασίσαμε: ορίστε τα καλύτερα της χρονιάς. Καλά Χριστούγεννα!!

Bright Eyes 2011....

Το I' m wide Awake, it's Morning του 2005, αν δεν κάνω λάθος, με είχε πωρώσει απίστευτα. Ένας δίσκος που μπορούσες να τον καταπιείς χωρίς να πετάξεις κομμάτι έξω, θυμάμαι υπήρχε στο repeat για πολλές βδομάδες. Έτσι όταν είδα πως οι Bright Eyes βγάζουν δίσκο χάρηκα πολύ. The People's Key λοιπόν.

Εδώ λοιπόν το καινούργιο κομμάτι που δίνουν. (εμένα μου θυμίζει λίγο arcade fire και με χαλάνε κάποια πλήκτρα στην πρώτη γέφυρα αλλά οκ...)

RIP Captain Beefheart

GODSPEED YOU! BLACK EMPEROR

Πεντέμιση ώρες ουρά στην πολεοδομία, καμιά ώρα κίνηση στο δρόμο....HOPE ρε μαλάκες....το βράδυ στο gagarin.-


ΚΡΙΜΑ, ΚΡΙΜΑ να έρχεται ένα από τα μεγαλύτερα συγκροτήματα και οι συνθήκες να είναι ΑΘΛΙΕΣ....

...μακάρι να είμαι μόνο εγώ ο περίεργος και όλοι να πέρασαν τέλεια....για μένα τέλειωσε το gagarin χτες....δεν μπορείς να φέρνεις χρυσάφι και να το κάνεις σκατά....απλά ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ.

επλίζω σήμερα σάββατο να είναι όλα καλύτερα και να φχαριστηθεί ο κόσμος μουσική....

Tennis - 6songs Cassette

Tennis 6 songs Cassette (Sixteen Tambourines Records, 2010)

Είναι περίεργο, γιατί τους tennis τους ξανασυνάντησα όταν έψαχνα για ένα συγκεκριμένο τύπο tattoo και πέτυχα μια φωτογραφία τους με ένα πρόβατο outline tattoo...το οποίο και μου άρεσε..
αφού είχα ακούσει διάφορα θεώρησα πως η τύχη μου έδειχνε κάτι...έκατσα λοιπόν και άκουσα -αποσπασματικά να πω την αλήθεια- μερικά τραγούδια τους τα οποία και τα βρήκα αρχικά αφελή..τώρα που έπεσε στα χέρια μου η κασέτα και άκουσα με μια σειρά ό,τι έχουν κυκλοφορήσει καταλαβαίνω πως έκανα πολύ λάθος στην αρχική μου εκτίμηση...

κάποιοι περίεργοι τύποι εκεί στην sixteen tambourines μάζεψαν όλα τα 7" από το ντουέτο και έφτιαξαν μια κασέτα που έγινε sold out (καλά βγήκε μόνο σε 100 κομμάτια...).

Τα κομμάτια είναι καλοκαιρινά lofi ποπ ροκεντρολακια, μελαγχολικά doo woopικά δίλεπτα, που σε κάνουν να χαμογελάς όλη την ώρα. Το ένα μετά το άλλο σκάνε και με μεγάλη έκπληξη σε κάνουν να χαίρεσαι που το έχεις τόση ώρα στο replay...

αν σε κάποιον αρέσουν οι vivian, οι best coast ή οι dum dum τότε οι tennis είναι η καλύτερη συνέχεια.

ελπίζω το '11 να βγάλουν ολόκληρο δίσκο γιατί 18 λεπτά περνάνε ταχύτατα.

9.0

Those will burn: όλαααα...με καλύτερο το cape dory...

Tennis - Cape Dory (Underwater Peoples Records) from RichsLaw on Vimeo.

μόδα cover βαρετά....

Το 2010 (η αλήθεια είναι και από το 2009) μια καινούργια μόδα εμφανίστηκε στην μουσική βιομηχανία (και φυσικά στα αλτερνατιβ, λοου φάη κτλπ). Τα εξώφυλλα έγιναν τόσο, μα τόσο ίδιας αισθητικής που δυσκολεύεσαι να αναγνωρίσεις διαφορετικότητες στο χαρακτήρα των συγκροτημάτων/καλλιτεχνών (ναι, είμαι από αυτούς που πιστεύουν ότι τα εξώφυλλα δείχνουν κάτι από την αισθητική και χαρακτήρα του άλμπουμ).

Έτσι έχουμε μια σειρά από old skool φωτογραφίες, καμένες, με κόντρα ήλιο, συνήθως με κοκκινομπλέ αποχρώσεις, με θόρυβο λες και όλες έχουν εκτυπωθεί από αυτοσχέδιες pinhole ή lomo)...

μιλάμε για μια μεγάλη γκάμα από συγκροτήματα. Από ποπ μέχρι garage και από αφίσες για συναυλίες μέχρι videoclips....

Δεν μπορώ να πω, μου αρέσουν τα περισσότερα από αυτά, αλλά έχει καταντήσει τόσο βαρετό και flat που πλέον σιγά σιγά οι φωτογραφίες έχουν χάσει και το ενδιαφέρον τους.

06.12.1990

Επειδή με αυτόν μεγάλωσα. Κι επειδή ακόμα το φλου το θεωρώ ότι καλύτερο έχει βγει στην Ελλάδα. Τελεία και παύλα. Όσο κι αν τα περισσότερα λαιβ που έχω ακούσει είναι βαρετά και με χάλια ενορχηστρώσεις, εδώ το αγαπημένο μου τραγούδι...

Mark και Isombell

Διάβασα στο αθηνόραμα πως 12-12 το δίδυμο θα επισκεφθεί το gagarin για μια συναυλία.
Ότι χρειαζόμαστε για πριν τα χριστούγεννα...

άλλη μια φορά τους έχω δει μαζί (βέβαια ήμασταν καθιστοί) αλλά ήταν απίστευτοι...

Μέχρι στιγμής δεν το έχω δει ούτε το site του gagarin ούτε στο myspace της isombell βέβαια αλλά δεν νομίζω να λαθεύει το α.

The Boy από χτες...

εχτές με ζεστή σούπα στο six dogs...




όχι δικό μου βίντεο


αξίζει να το ψάξετε στο youtube να δείτε το 4ωρο χτεσινό μαραθώνιο μουσικής...

ακούγοντας τα κομμάτια του μαζεμένα σκέφτηκα για μια ακόμα φορά πως είναι ο μοναδικός εκπρόσωπος αυτού που κάποτε ξεκίνησε σαν "έντεχο" (σόρυ για την λέξη-ξέρω ότι είναι αηδιαστική) και έχει εκφυλιστεί στα ελαφρολαϊκα, ποπίζοντα σκατοτράγουδα από δήθεν αριστερούς χωρίς έμπνευση...ΟΥΣΤ.

Είναι ο μοναδικός που κατανοεί τις (ΜΟΥΣΙΚΈΣ) ρίζες του και τις αναδιοργανώνει έτσι ώστε να κρύβονται μέσα σε αβανγκαρντ μουσικά ξεσπάσματα ή ακόμα ακόμα σε σαββοπουλικοθεωδορακικοχατζιδακικα τραγούδια.

Θα ήθελα να προσθέσω πως το αλφάβητο που χρησιμοποιεί είναι καθαρά απόρροια μιας κοινωνικής αντιμετώπισης της πόλης αλλά επειδή φοβάμαι πως το βαραίνω, σταματώ εδώ...

gil scott heron - jamie xx

NY Is Killing Me" is the first song from "We're New Here", Jamie xx's reworking of 13 tracks from the Gil Scott-Heron "I'm New Here" sessions...

Kanye West - My Beautiful Dark Twisted Fantasy

Kanye West My Beautiful Dark Twisted Fantasy (Roc-A-Fella, Def Jam, 2010)

Είναι λίγο εξωπραγματικό αυτό που συμβαίνει με το My Beautiful Dark Twisted Fantasy την τελευταία εβδομάδα. Παίρνει τον ένα διθύραμβο μετά τον άλλο, από πηγές πολύ διαφορετικές και ανομοιογενείς: Από το Pitchfork στο Rolling Stone και από το AbsolutePunk στη Village Voice, όλοι παραμιλούν. Οπότε ξύπνησε μέσα μου και εμένα ο μικρός αντιδραστικός. "Δεν μπορεί να αρέσει τόσο σε όλους!". Έτσι κι αλλιώς είχα αρχίσει να προδιατίθεμαι αρνητικά μετά την ψευτο-artistic ταινία που υποτίθεται ότι σκηνοθέτησε ο Kanye (Runaway). Οπότε του αντιστάθηκα, και μπορώ να πω ότι κατάφερα να μην ενθουσιαστώ με τα πρώτα ακούσματα. Αλλά σιγά-σιγά όλες οι άμυνες και οι αντιστάσεις άρχισαν να πέφτουν, και βρέθηκα να ακούω το δίσκο στο repeat, και όταν δεν τον άκουγα οι ρυθμοί και οι μελωδίες τριγύριζαν συνεχώς στο μυαλό μου. Το οριστικό κτύπημα ήρθε όταν αποφάσισα να τον ακούσω σε αντιπαράθεση με το Late Registration. Όχι μόνο άντεξε τη σύγκριση, αλλά μάλλον επικράτησε.
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή: Το Dark Fantasy ανοίγει το δίσκο με μία κάπως too mellow εισαγωγή (κάπως έτσι περίμενα ότι θα είναι όλος ο δίσκος) και πάνω που πας να ξενερώσεις μπαίνει ένα κολασμένο wu-tang beat/sample, με την υπογραφή του RZA, που σε κολλάει στον τοίχο. 'I fantasized about this back in Chicago...' είναι οι πρώτοι στίχοι και απ' ό,τι φαίνεται η φαντασία του Kanye οργίαζε από τότε. Στη συνέχεια το Gorgeous, μαζί με τον Kid Cudi και τον Raekwon αντιστρέφει λίγο το κλίμα αντλώντας περισσότερο από τις τελευταίες δουλείες του, αλλά με πολύ καλύτερα αποτελέσματα. Και σε πετάει κατευθείαν στο Power, το οποίο στην αρχή δεν με είχε ενθουσιάσει και ιδιαίτερα, αλλά πλέον αποκτάει άλλο χαρακτήρα μέσα στο δίσκο. Ο πολεμικός του ρυθμός υπερισχύει και ακόμα και το sample από τους King Crimson αποκτάει νόημα: ο δίσκος ολόκληρος είναι για τον σχιζοειδή άνθρωπο του σήμερα, με τον ίδιο τον Kanye να αποτελεί το λαμπερό παράδειγμα. Και τη σκυτάλη παίρνει ο Elton John με το πιανάτο ιντερλούδιο που οδηγεί στο All of the Lights: κατά μία έννοια η συνέχεια του Flashing Lights, είναι ίσως το πιο 'εμπορικό' κομμάτι του δίσκου, αλλά είναι τόσο καλό που δεν μπορείς να αντισταθείς. Και μετά έχουμε αυτό που είναι ίσως η κορυφαία στιγμή του δίσκου: ο Bon Iver τραγουδάει 'I shoot the lights out, hide til its bright out, just another lonely night, are you willing to sacrifice your life? και ξεκινάει το monster, ή αλλιώς το ποιο hardcore hip-hop που έχει ηχογραφήσει ο Kanye μέχρι τώρα: επί 6,5 λεπτά, ο Kanye, ο Jay-Z, o Rick Ross και η Nicki Minaj ανταγωνίζονται πάνω στο ίδιο επαναλαμβανόμενο beat . Και (παραδόξως?) ο νικητής είναι γένους θηλυκού. Mε μία απίστευτη ερμηνεία η Minaj ανατρέπει μέσα στο πιο τυπικό hip-hop κομμάτι του δίσκου ένα από τα βασικά στερεότυπα του είδους που το θέλει καθαρά αντρική υπόθεση (όπως λέει και η ίδια, για έναν τυπικό οπαδό του hip hop, το μόνο χειρότερο από έναν θηλυκό mc είναι ένας gay mc...). To So Appalled συνεχίζει σε παρόμοιο ύφος, άλλο ένα hip-hop anthem, χρησιμοποιεί κι αυτό 'παραδοσιακά' μέσα για τα μετατρέψει τελικά και να τα επεκτείνει σε νέες περιοχές. Το Devil in a new Dress που έρχεται μετά είναι σαν να έχει βγει μέσα από το College Dropout, με το vintage soul sample και τον Kanye να κλείνει το μάτι με νόημα στο παρελθόν του. Και έτσι φτάνουμε αισίως στο 9λεπτο Runaway, το οποίο έχει προφανώς κομβικό χαρακτήρα στο δίσκο και με τη σχεδόν επική μορφή που παίρνει συμπυκνώνει κατά μία έννοια το όραμα του δημιουργού του. Στη συνέχεια το Hell of a Life βασίζεται πάνω σε ένα ηλεκτρικό riff με τον Kanye να μας εξιστορεί το πως ερωτεύτηκε μία πορνοστάρ. Και όταν μπαίνει το ρεφρέν σου παίρνει μερικά δευτερόλεπτα για να συνειδητοποιήσεις ότι τραγουδάει πάνω στη βασική μελωδία του iron man, και αρκετά περισσότερα δευτερόλεπτα μέχρι να αποδεχτείς ότι τελικά δεν είναι και τόσο κακή ιδέα... Το Blame Game ακολουθεί, χωρίς να είναι άσκημο είναι ίσως το μόνο αδιάφορο κομμάτι. Εξάλλου ακολουθεί το Lost in the World όπου το Woods του Bon Iver από μοναχικό ύμνο μετατρέπεται σε dance δυναμίτη. Και για το τέλος, έτσι όπως η χρονιά άνοιξε μουσικά με τον Gil Scott Heron να σαμπλάρει το Flashing Lights, κλείνει με τον Kanye να ανταποδίδει με το Who will survive in America σαμπλάροντας το comment #1.
Όλα αυτά μπορείς να τα δεις σε τρία επίπεδα. Το πρώτο είναι το τοπικό: Το κομμάτια και η λεπτομέρειά τους, είναι τόσο δουλεμένα, που η κάθε νότα, το κάθε beat υπάρχει εκεί που βρίσκετε εξυπηρετώντας κάποιο συγκεκριμένο λόγο. Όλη αυτή η λεπτομέρεια αποκαλύπτεται σιγά σιγά σε layers. Beats, samples, spoken words, έγχορδα, κιθάρες, ήχοι, οι φωνές των ερμηνευτών, πιάνο, και ό,τι άλλο μπορεί να βάλει το μυαλό σου πλέκονται μεταξύ τους με τόση μαεστρία που υπερβαίνει κάθε προηγούμενο, σχεδόν δεν μπορεί να το συλλάβει το μυαλό σου πως όλα αυτά χώρεσαν και ενώθηκαν για να δώσουν ένα ενιαίο αποτέλεσμα.
Το δεύτερο επίπεδο έχει να κάνει με το πως το δίσκος τοποθετείτε σε σχέση με το που βρίσκεται τώρα το hip hop και την ιστορία του. Έτσι κι αλλιώς ο Kanye δεν ήταν ποτέ ο καλύτερος mc. Η προσφορά του όμως ήταν ότι μπόρεσε μέχρι τώρα να επεκτείνει με κάθε δουλειά του τα όρια του hip hop, και ταυτόχρονα να τα κατοχυρώσει ως κεκτημένα μέσω της εμπορικής επιτυχίας του. Αυτό ακριβώς κάνει και τώρα, μόνο που η 'επέκταση' μοιάζει να γίνεται μαζικά, προς όλες τις κατευθύνσεις, εμφανίζοντας ορίζοντες και προοπτικές.
Και το τρίτο επίπεδο είναι να δεις το δίσκο συνολικά, στα πλαίσια της γενικότερης pop κουλτούρας του σήμερα. Και ακόμα και εκεί, ο δίσκος είναι ορόσημο. Για την ακρίβεια η σύλληψη και η εκτέλεσή του είχε αυτόν ακριβώς το στόχο: να γίνει ορόσημο, σχεδόν με το ζόρι. Ο δίσκος δεν προέκυψε έτσι, προφανώς σχεδιάστηκε. Και από αυτή την άποψη έχει αρκετά κοινά με το Suburbs των Arcade Fire. O Kanye, όπως και οι Καναδοί, προσπάθησαν να φτιάξουν ένα δίσκο που θα είναι 'larger than life'. Δεν κάθισαν στο studio, έγραψαν και ηχογράφησαν αυτό που τους έβγαινε εκείνη την περίοδο, και μετά ξαφνικά συνειδητοποίησαν ότι αυτό μπορούσε να αποκτήσει έναν τέτοιο 'οικουμενικό' χαρακτήρα. Και οι δύο προσπάθησαν συνειδητά να φτιάξουν ένα δίσκο που θα μπορούσε να αποκτήσει συμβολικό χαρακτήρα, στον οποίο ο κόσμος θα αναφέρετε από εκεί και πέρα ως ορόσημο. Η διαφορά είναι ότι ο Kanye διαθέτει τον εγωισμό και τη μεγαλομανία που χρειάζεται για να φέρει σε πέρας κάτι τέτοιο. Έτσι, το ίδιο ακριβώς στοιχείο που με εκνευρίζει στο Suburbs, είναι αυτό που εξυψώνει αυτήν την κυκλοφορία. Προσωπικά, θα συνεχίσω να προτιμώ δίσκους που προκύπτουν μέσα από πιο φυσικές διαδικασίες και δεν εξυπηρετούν τέτοιου είδους 'μεγάλες ιδέες'. Αλλά από την άλλη, αν έχουμε να κάνουμε με κάτι τόσο εντυπωσιακό, μάλλον θα υποκύπτω...

9.5

Those will burn: Dark Fantasy, Monster, So Appalled,

beautiful dark and twisted?

Ενώ όλοι φαίνεται να παραμιλάνε ήδη με τον καινούργιο δίσκο του Kanye (έχω να δω 10αρι σε καινούργια κυκλοφορία στο pitchfork πάαααρα πολύ καιρό) θαυμάστε την αισχρότητα (του itunes) σε όλο της το μεγαλείο! Αριστερά το κανονικό εξώφυλλο, δεξιά έτσι όπως το κατάντησε το itunes... Ό,τι και πω λίγο θα είναι.

Για το δίσκο ελπίζω να επανέλθω σύντομα...

Avey Tare - Down There

Avey Tare Down There (Paw Tracks, 2010)

Οι Animal Collective είναι σίγουρα ένα από τα φαινόμενα της εποχής μας. Σε διάφορα επίπεδα, αλλά σίγουρα ένα από αυτά είναι η παραγωγικότητά τους. Έτσι, ενώ αναμένεται ο καινούργιος προσωπικός δίσκος του Panda Bear (τα ως τώρα δείγματα δεν με ενθουσίασαν, αλλά επιφυλάσσομαι...) ο Avey Tare, κυκλοφορεί τη δική του προσωπική δουλειά. Η οποία νομίζω ότι είναι αρκετά διαφορετική από την κατεύθυνση που έχει πάρει το group τον τελευταίο καιρό, με την έννοια ότι είναι αρκετά πιο δύσκολη και δυσπρόσιτη. Το Merriweather... ήταν σίγουρα - και μεταξύ πολλών άλλων - και ένα άνοιγμα των Animal Collective σε ένα ευρύτερο κοινό ή τέλος πάντων ήταν ένας δίσκος που μπορούσες να τον ακούσεις πολύ πιο εύκολα από παλαιότερες δουλειές τους. Το Down There δεν είναι έτσι. Είναι αρκετά δύσκολο, αλλά από την άλλη δεν έχει και καμία σχέση με τις πρώτες και πιο δυσπρόσιτες δουλειές της 'κολεκτίβας'. Νομίζω ότι είναι δύσκολος γιατί είναι πολύ προσωπικός δίσκος. Ο Avey Tare βγάζει την ψυχούλα του στα 9 κομμάτια του δίσκου και ελάχιστα δείχνει να νοιάζεται για το τι θα εισπράξει ο ακροατής. Και το αποτέλεσμα δεν θα το έλεγες ούτε ευχάριστο, ούτε ιδιαίτερα φωτεινό. Το γενικότερο up-lifting συναίσθημα που είχε το Merriweather δεν υπάρχει πουθενά εδώ, με μοναδική εξαίρεση ίσως το 3 Umbrellas, που είναι και το πρώτο κομμάτι που ξεχωρίζει. Ο υπόλοιπος δίσκος μοιάζει να είναι 'σπασμένος', αγχωτικός και σε σημεία ασύνδετος. Πράγματα ξεκινάνε αλλά δεν ολοκληρώνονται. Για παράδειγμα στο Oliver Twist νοιώθεις ότι πάει να σχηματιστεί ένας ρυθμός, που όλο τον περιμένεις αλλά ποτέ δεν έρχεται. Στο Cemeteries καταλαβαίνεις μία μελωδία που πάει να βγει εκεί κάπου στο βάθος, αλλά τα κομμάτια της ποτέ δεν ενώνονται. Οπότε η αρχική επαφή με το δίσκο είναι δύσκολη. Εγώ τον άκουσα λίγο στην αρχή και τον άφησα. Ευτυχώς επανήλθα. Και τελικά μετά από αρκετά ακούσματα διαπίστωσα ότι αρχίζει να σχηματίζεται κάποιο νόημα, ότι υπάρχει κάποια κρυμμένη δομή που δίνει νόημα στις συνθέσεις, και ξεχωριστά και σαν σύνολο. Για παράδειγμα το Heather in the Hospital, που στην αρχή ούτε καν το παρατήρησα, τώρα μου φαίνεται όμορφο, πολύ όμορφο, παρά τους σχεδόν ανατριχιαστικούς στίχους τους. Κάπως σαν να παίρνει μία τόσο δύσκολη και προσωπική εμπειρία, η αδερφή του στο νοσοκομείο παλεύοντας με τον καρκίνο, και να τη μετατρέπει σε κάτι που είναι... όμορφο, δεν μπορώ να βρω άλλη λέξη. Τα πράγματα που μας συμβαίνουν στη ζωή είναι απλά. Θετικά ή αρνητικά δεν έχει σημασία, αλλά είναι απλά γεγονότα, και τελικά μόνο αυτά έχουμε, οπότε κάτι πρέπει να τα κάνουμε για να τα μετατρέψουμε σε κάτι που με κάποιο τρόπο θα μας βοηθήσει να προχωρήσουμε. Έτσι μοιάζει να λέει. Και ακούγοντας τον δίσκο ξέρεις ότι δεν είναι έτσι για το δημιουργό του, αλλά ταυτόχρονα αυτό είναι το συναίσθημα που βγαίνει, τουλάχιστον σε μένα. Αυτά. Όπως και να 'χει είναι ένας δίσκος που τουλάχιστον δικαιολογεί απόλυτα την ύπαρξη του.

8.5

Those will burn: 3 Umbrellas, Heather in the Hospital, Lucky 1

Ariel Pink - Round and Round & Arcade Fire - Suburbs

Ariel Pink's Haunted Graffiti - Round & Round from Delo Creative on Vimeo.

τραβηγμένο από το iphone του Wayne Coyne...
Δεν πολυ κατάλαβα τι δουλειά είχε το μητρικό γάλα στο βιντεο, ίσως κάνει καλό φενγκ σούι - έτσι κι αλλιώς είναι τρομερά άνοστο...(χειρότερο κι από κανονικό γάλα...)

καταπληκτικό βίντεο κλιπ...

no joy - hawaii

No Joy - Hawaii from Mexican Summer on Vimeo.

ακούγονται πολύ φρέσκοι και λίγο διαφορετικοί από το κλασικό σουγκεηζ...

Girls - Broken Dreams Club

Girls Broken Dreams Club ( Fantasy Trashcan (Turnstile), 2010)

A friend of mine once told me that all great art is inspiration and then just a lot of hard work. He’s a famous artist and used to say this to people who would ask him for the secret to his success. As a band we’ve come to learn that this is true. We’ve been welcomed with open arms by so many of you over the last year or so that in turn we’ve spent all our time fulfilling invitations to play live everywhere around the world. Each time we thought we should give it a rest we would get another offer we just couldn’t refuse – who wouldn’t want to go to Japan and play with The Smashing Pumpkins, or Julian Casablancas in the south of France?.

It’s true that when you give love you will receive love and it was only because of the love that we’ve received from our fans that we have been able to drastically improve the quality of our work. This record is a letter of intent, it’s a snapshot of the horizon. We took the money we’ve made on tour and worked with the kind of equipment and musicians that would have been too expensive for us in the past. All of us have something to say and give and this is what happens when we show a little interest and support in others. We couldn’t have made this record without you. So this is our gift to you, our way of saying thank you for giving us the chance to work at the level we’ve always wanted to and a taste of things to come. We really couldn’t have done this record without each one of you. This isn’t Girls all grown up, but it’s certainly the next step up from Album. This is Broken Dreams Club – a record from our hearts to yours. This is your new record as much as ours. Thank you for this opportunity and as always, thank you for listening. – Christopher Owens.

Αυτά γράφει σε ένα γράμμα ο christopher για να παρουσιάσει το Broken Dream Club και κάλλιστα η δεύτερη παράγραφος μπορεί να είναι ένα τέλειο review. Αν και διαφωνώ λίγο στο κατά πόσο οι Girls δεν ωρίμασαν. Έκαναν το επόμενο βήμα ουσιαστικά εξωτερικεύοντας και αναμνήσεις που δεν γνώριζαν ότι υπήρχαν όταν έγραφαν το άλμπουμ. Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με κομμάτια εφηβικής τρέλας, ούτε καν ελπιδοφόρα...Εδώ έχουμε να κάνουμε με 6 ολοκληρωμένες συνθέσεις που σε κάνουν να αναγνωρίζεις την αξία τους αμέσως.
Λιγότερη ροκεντρολιά αλλά περισσότερο μυαλό και καρδια. Κι έτσι χωράνε μέσα τα πνευστά (που τουλάχιστον για μένα ανεβάζουν ένα επίπεδο πάνω τα τραγούδια), κιθάρες που πατάνε στην ψυχεδέλεια και τον μορικόνε, slide guitars, ακόρντα από όργανο και γενικά μια ElvisCostell-ική ερμηνεία της ζωής και της μουσικής τελικά.
Το πρώτο κομμάτι (Thee Oh So Protective One) ανήκει στους αμερικάνικους σχολικούς χορούς που βλέπουμε στις ταινίες, ειδικά τα '50ς...καντιλακ, ποτό και τα κορίτσια μέσα από ένα τραγούδι/βράδυ γίνονται κοπέλες...όσο για το τελευταίο κομμάτι(Carolina)? δεν είναι τίποτε άλλο παρά απομεινάρια του πρώτου δίσκου που βρίσκουν την θέση τους εδώ μέσα από ένα τζαμάρισμα και ένα εκπληκτικό τραγούδι..υπέροχος τρόπος για να κλείσει ένα γμηστερά αλλιώτικο Girls album αλλά και τόσο γμηστερά καθαρό στην υλοποίηση της ιδέας...για μένα ίσως ο δίσκος της χρονιάς.

9.7

Those will burn: Thee Oh So Protective One, Alright, The Broken Club, Carolina, Heartbreaker, Substance (με την σειρά που μου αρέσουν)

Cee Lo Green - The Lady Killer

Cee Lo Green The Lady Killer ( Roadrunner, 2010)

Φέτος είναι απ' ό,τι φαίνεται η χρονιά επιστροφής των southern legends. Μετά τον Big Boi είναι η σειρά του Cee-Lo και της απίστευτης φωνής του. Εγώ, να ομολογήσω κατ' αρχήν πως ό,τι έχει κάνει μέχρι τώρα, από τους δίσκους των Goodie Mob και τους Gnarls Barkley μέχρι το παρανοϊκό '...his imperfections' και το τρομερό '...soul machine', επανέρχεται συχνά πυκνά στο 'set-list' μου. Οπότε περίμενα εδώ και καιρό αυτόν το δίσκο. Από την άλλη, μάλλον δεν περίμενα ακριβώς αυτό το περιεχόμενο. Βέβαια, το video για το Fuck You που δημιούργησε ένα σχετικό χαμό πρόσφατα στο youtube, θα έπρεπε να με είχε προετοιμάσει λίγο. Να με προετοιμάσει για το ότι αυτός ο δίσκος είναι μακράν ο πιο προσιτός και 'συμβατικός' που έχει κάνει μέχρι τώρα. Η γνωστή 'παράνοια' που χαρακτήριζε τις μέχρι τώρα δουλειές του, έχει περιοριστεί. Λίγο σαν να λέμε Cee-Lo με ψυχοφάρμακα. Αυτό σε πρώτο επίπεδο μάλλον δεν είναι καλό. Επίσης, ο δίσκος δεν έχει καμία σχέση με το hip-hop. Ο mr. green αρνείται πεισματικά να ραπάρει καθόλα τα 45 λεπτά του δίσκου. Οπότε έχουμε μοιραία ένα soul / r'n'b αποτέλεσμα.
Όλα τα παραπάνω είναι η πρώτη ανάγνωση. Αφού τον άκουσα αρκετές φορές, άρχισα να αναθεωρώ. Όχι ότι δεν ισχύουν όσα έγραψα. Ισχύουν. Απλά σιγά σιγά, και όσο περισσότερο ακούω το δίσκο, αλλάζει και η οπτική υπό την οποία τον κοιτάω. Γιατί τα κομμάτια είναι καλοφτιαγμένα και πολύ δουλεμένα. Γιατί ο Cee-Lo υποδύεται σε αυτό τον δίσκο έναν Casanova (when it comes to ladies... I am licensed to kill...) που εξιστορεί τις περιπέτειες του, και το humor που διαπερνάει τους στίχους του (εννίοτε και τη μουσική) είναι πρώτης τάξεως (they said that chivalry is dead, then why is her body in my bed, At sunrise, the morning paper's read, They found a body in my bed...). Γιατί το Bodies είναι κομματάρα. Γιατί η φωνή του παραμένει υπέροχη. Γιατί το Old Fashioned είναι ταυτόχρονα νοσταλγικό και κωμικό. Γιατί η cinematic, αλλά 007 ατμόσφαιρα λειτουργεί, σε σημείο που φέρνει στο μυαλό Barry Adamson. Γιατί πατάει πάνω στη χρυσή εποχή της Motown. Μπορεί να μην το ακούω από δω και πέρα τόσο συχνά όσο το soul machine ή το st. elsewhere. Αλλά που και που θα επενέρχεται.
A, και όσο αφορά το Fuck You, πλησιάζει τα 19.000.000 views στο youtube, μπορεί να μην είναι το καλύτερο κομμάτι του δίσκου, αλλά είναι το πρώτο hit μετά το Hey Ya! που επαναφέρει το νότο στο προσκήνιο. Και αυτό δεν είναι και εύκολο πράγμα...

8.0

Those will burn: Bodies, Bright Lights Bigger City, Love Gun

το έπος...:


και το χιτάκι...

The Desert Kings

Οι Kyuss, τα γνησιότερα τέκνα της ερήμου και των Sabbath, όχι μόνο είναι ξανά μαζί (κατά τα 3/4, αλλά και αυτό αρκετό είναι) αλλά θα μας έρθουν και για ένα live στις 25 μαρτίου (δυστυχώς μόνο στην αθήνα...). Βλέπω ήδη τη σκόνη να αρχίζει να γεμίζει την ατμόσφαιρα...
ορίστε κι ένα green machine για να θυμηθούμε...

somewhere ή οι ταινίες της Coppola είναι ο ορισμός της pop

white hills - gnod σημειώσατε x

Δεν ξέρω αν είχα γράψει παλιότερα για τους white hills και το ομόνυμο γμστερο άλμπουμ τους αλλά έπεσε στα χέρια μου το Gnod Drop Out with White Hills II όπου οι white hills συνεργάζονται με τους gnod (από το μαντσεστερ) και φτιάχνουν μια δισκάρα που ας την κατατάξουμε στο spacerock...

Ουσιαστικά είναι ένα ατέλειωτο και πολύ όμορφο τζαμάρισμα από 11 μουσικούς με δυνατές μπασογραμμές, ψυχεδελικά ριφς προσαρμοσμένα σε ένα μεθυστικό lowtempo ήχο...

Salem - King Night

Salem King Night (IAMSOUND, 2010)

Ladies and gentlemen, we have a new genre. Please welcome to the stage... Witchouse. Or... drag. Or... whatever you like. Θα μου πείτε σιγά τα νέα. Η blog-ό-σφαιρα βράζει εδώ και κάμποσο καιρό. Τι να κάνουμε, τώρα μπήκα στον κόπο να ασχοληθώ, τώρα το γράφω. Και για να είμαι ειλικρινής, ψιλοκόλλησα. Κυρίως με αυτούς εδώ τους κυρίους αλλά και τον oOoOO. Αν δεν υπήρχε όλη αυτή η φιλολογία για το witchouse κτλ, και αυτό εδώ το δισκάκι μας ερχόταν μόνο του, εγώ θα τους χαρακτήριζα σαν νοσταλγικούς goths. Ο δίσκος μυρίζει από παντού Cocteau Twins και Dead Can Dance, από τους παλιούς, αλλά φέρνει στο μυαλό και πολλούς από τους '90 απογόνους τους (μου ήρθαν στο μυαλό οι Rosetta Stone, οι Fahrenheit 451 και γενικότερα ένα μεγάλο μέρος από το output της Cleopatra..). Οι goth αναφορές βέβαια είναι μόνο η μισή αλήθεια. Η άλλη μισή είναι το hip hop. Αυτά τα δύο έρχονται το ένα δίπλα στο άλλο και τα όριά τους καλύπτονται από μία παχιά noise ομίχλη, σε σημείο που να μην μπορείς να πεις τελικά αν τα drum machines υπηρετούν hip hop πειραματισμούς ή gothic/industrial ατμόσφαιρες. Και αυτό είναι μάλλον από τα ποιο ελκυστικά χαρακτηριστικά τους, το ότι θολώνουν τα όρια. Και οι ατμόσφαιρες που δημιουργούν βέβαια: Σκοτεινές και απόκοσμες, από τη μία αιθέριες από την άλλη υπόγειες. Και πάντα σε αργούς, σχεδόν βασανιστικούς ρυθμούς. Όμορφα, θα έλεγα εγώ. Σε πρώτο επίπεδο για αυτόν εδώ τον δίσκο. Τώρα για το αν υπάρχει λόγος και κοινή συνισταμένη για να μπουν όλα αυτά τα συγκροτήματα κάτω από το ίδιο πλαίσιο, θα δείξει. Πρέπει πρώτα να εμβαθύνουμε.

8.2

Those will burn: King Night, Frost

Tron

Οι Daft Punk κυκλοφορούν το soundtrack του Tron.
Ok, αυτό το ξέραμε.
Πολλοί απο εμάς όμως δεν γνωρίζαμε το καταπληκτικό ρεμίξ του "δικου" μας Ντέιβιντ (Ελληνόπουλο και ανερχόμενο καμάρι της Warp records) στο κομμάτι αυτό.

Mogwai - Hardcore Will Never Die, But You Will.

ναι...February 15 2011 οι mogwai...
καινούργιο δίσκο....

η legen....wait..wait..........daryyyyyyyyyyyyyyyyy (sorry βλέπω πολλές σειρές τελευταία) tracklist:

White Noise
Mexican Grand Prix
Rano Pano
Death Rays
San Pedro
Letters To The Metro
George Square Thatcher Death Party
How To Be A Werewolf
Too Raging To Cheers
You're Lionel Richie


και από όσο είδα, δεν είμαστε στην eu βόλτα τους....

Twin Shadow

έχοντας πυρετό και προσπαθώντας να δουλέψω παράλληλα (κάτι το οποίο με σκοτώνει) είδα το σημερινό μου ταχυδρομείο....η rough trade σας αποστέλλει αυτό: twin shadow - forget....

το πρώτο κομμάτι του δίσκου...




ελπίζω σε καμιά βδομάδα να μπορώ να γράψω για αυτόν....

Subculture(s) #003: Η Μουσικούλα στα Περίπτερα.

Εδώ και πέντε Κυριακές όλο το σκέφτομαι να το γράψω αυτό το κείμενο και όλο το αναβάλω. Αφορμή, η προσφορά της Καθημερινής με ένα μέρος από τη δισκογραφία του Χατζιδάκι. Ουσιαστικά η σειρά της EMI, που αποτελείται κατά βάση από τις πιο ‘λαϊκές’ δουλείες του, αλλά όχι μόνο. Φαντάζομαι ότι ο ένας τρόπος να το δεις είναι ο εξής: Η συγκεκριμένη σειρά είχε έως τώρα τιμή ακατέβατη στα 20 ευρώ. Οπότε, από εκεί ως τα 4 ευρώ που στοιχίζει η κυριακάτικη έκδοση υπάρχει μία σημαντική διαφορά. Θεωρητικά λοιπόν η μουσική θα φτάσει έτσι σε περισσότερο κόσμο κτλ, κτλ… Για κάποιο λόγο όμως η συγκεκριμένη οπτική δεν με ικανοποιεί ιδιαίτερα. Ή μάλλον, για κάμποσους λόγους. Ο ένας είναι η άκριτη επιλογή των δίσκων, η οποία προφανώς δεν γίνεται από τον καταναλωτή αλλά από την εταιρία, την εφημερίδα. Κάποιες από τις πλευρές του Χατζιδάκι θα φτάσουν σε πολύ κόσμο, και μάλιστα κυρίως αυτές που είναι ήδη γνωστές. Από την άλλη, παρουσιάζονται στο ίδιο πλαίσιο δουλειές όπως για παράδειγμα το ‘Πασχαλιές μέσα από τη νεκρή γη’, μία συλλογή από 13 εξευγενισμένες ενορχηστρώσεις του συνθέτη σε αντίστοιχα ρεμπέτικα τραγούδια που καταφέρνουν να τα ευνουχίσουν με τον πιο ευτελή τρόπο (ως γνωστό ο Χατζιδάκις ήταν αυτός που κατάφερε να βγάλει τα ρεμπέτικα από το περιθώριο και, άθελά του μάλλον, με αυτόν τον τρόπο να τα καταστρέψει ολοσχερώς, δημιουργώντας παράλληλα το έκτρωμα που θεωρείται λαϊκή μουσική σήμερα – Zorba the Freak όπως έλεγε και ο Σιδηρόπουλος) μαζί με την Πορνογραφία, μία από τις πιο αδικημένες δουλείες του, με μουσική ουσιαστική, έξυπνη και πειραματική και αυτή δίπλα στο Χαμόγελο της Τζοκόντα, την πιο κλασσικότροπη δουλειά του. Τρεις κόσμοι διαφορετικοί παρουσιάζονται στο ίδιο πλαίσιο, ομογενοποιημένα και άκριτα, κάτω από τον τίτλο ‘η σημαντικότερη δισκογραφία του’ και αυτό, όπως και να το κάνεις, μου φαίνεται λίγο προβληματικό. Ο τρίτος λόγος όμως είναι μάλλον και ο πιο σημαντικός, και ταυτόχρονα αναιρεί εν μέρει τους δύο προηγούμενους: Το 99% των cd που δίνονται κάθε Κυριακή, δεν πρόκειται να χρησιμοποιηθούν ποτέ με τον τρόπο για τον οποίο είναι σχεδιασμένα, να ακουστούν δηλαδή. Αντίθετα, θα γίνουν διακοσμητικό αντικείμενο σε κάποιο μικροαστικό σαλόνι (στο οποίο η κατά ένα εκατοστό μεγαλύτερη συσκευασία τους δεν θα προξενήσει κανένα πρόβλημα). Που είναι το κακό σε αυτό? Για μένα το ότι δεν μπορώ να μην το δω κατά μία έννοια ως απαξίωση της μουσικής. Η οποία, η μουσική, καλώς ή κακώς, δεν είναι για όλους. Είναι για αυτούς που την αναζητούν. Και ο κόπος που εμπεριέχει η αναζήτηση αποτελεί μέρος της αξίας τη ίδιας της μουσικής. Η μόνη παρήγορη σκέψη είναι ότι σε μερικά χρόνια, κάποιο παιδάκι μέσα σε αυτό το σαλόνι, θα κατεβάσει – κατά λάθος, από περιέργεια – το σκονισμένο αντίτυπο της Πορνογραφίας και ξάφνου θα ανακαλύψει ένα κρυμμένο κόσμο, με τον Sherlock Holmes τη Marilyn και τη Blanche Epiphanie.
Όπως και να ‘χει, είπα να γράψω εδώ για τρεις δίσκους που δεν θα βγουν στα περίπτερα – ακόμα. Αυτό είναι και το κοινό τους στοιχείο. Και το ότι είναι οι αγαπημένοι μου (συν την πορνογραφία, αλλά είπαμε, σε δύο εβδομάδες θα κρέμεται ξεδιάντροπα, παρθένος και γυμνή).

Μάνος Χατζιδάκις Ο Μεγάλος Ερωτικός 1972

Ο μεγάλος ερωτικός είναι ένας από εκείνους τους δίσκους για τον οποίο όλοι έχουν ακούσει, αλλά που με ένα περίεργο τρόπο λίγοι έχουν ακούσει. Διαβάζεις από ‘δω κι από εκεί για τον ‘καλύτερο δίσκο της ελληνικής δισκογραφίας’ και άλλα παρόμοιες μεγαλοστομίες, αλλά ταυτόχρονα τα κομμάτια συνεχίζουν να είναι σχετικά άγνωστα, τουλάχιστον σε σχέση με άλλα του συνθέτη. Λες και πρόκειται για κάποιο κρυμμένο μυστικό που φυλάσσεται με κάποιο μεταφυσικό τρόπο. Και η αλήθεια είναι ότι η ακρόαση του δίσκου είναι μία εμπειρία σχεδόν θρησκευτική, που μόνο στο σύνολό της αποκτάει την πραγματική της υπόσταση (γι’ αυτό και είναι σχεδόν κακόγουστη η προσθήκη των κομματιών από το Χωρίον ο Πόθος στην επανέκδοση σε cd). Την ολότητα αυτή φρόντισε να διαφυλάξει ο ίδιος ο συνθέτης απαγορεύοντας την χρήση μεμονωμένων κομματιών, κάτι που εξηγεί ίσως - με μη μεταφυσικό τρόπο – το γιατί δεν έγιναν τόσο γνωστά. Τα διάφορα στοιχεία του συνόλου λοιπόν, μοιάζει να συναγωνίζονται το ένα το άλλο: Οι στίχοι των 11 ποιητών με τη συνθετική ικανότητα του Χατζιδάκι. Οι εύθραυστες, στα όρια της ευαισθησίας ενορχηστρώσεις με τις ερμηνείες των δύο τραγουδιστών. Η φωνή της Φλέρυς με τις ελαφροΐσκιωτες μελωδίες που την περιτριγυρίζουν. Και σε κάθε ακρόαση ο νικητής είναι διαφορετικός. Και πάντα το αποτέλεσμα ακόμα μεγαλύτερο του αθροίσματος των απίστευτων συστατικών του. Ο έρωτας είναι μάλλον η αφορμή. Το αποτέλεσμα ίσως και να τον υπερβαίνει φτάνοντας πολύ πιο βαθειά: 'O Mεγάλος Ερωτικός έγινε από αίσθημα ενοχής και όχι από αγάπη. Μόνον οι ανόητοι φαντάζονται ότι όταν είσαι ερωτευμένος γράφεις ένα έργο σαν τον Μεγάλο Ερωτικό. Τον Μεγάλο Ερωτικό τον γράφεις όταν δεν ασχολείσαι με το αν είσαι ερωτευμένος ή όχι. Έχεις ξεκαθαρίσει τα θέματα και είσαι ελεύθερος να σκέπτεσαι.’ Να μιλήσεις για τα κομμάτια ξεχωριστά δεν έχει και πολύ νόημα. Ο καθένας έχει μάλλον τα δικά του αγαπημένα. Για μένα το Πέρα στο θολό Ποτάμι είναι ένα τσακ παραπάνω. Αλλά και το Πάθη από τον Έρωτα. Και τα Λιανοτράγουδα. Και με αυτόν τον τρόπο θα φτάσω να ονοματίσω όλα τα τραγούδια, οπότε σταματώ. Το μόνο που ίσως θα είχε νόημα να ξεχωρίσει κανείς είναι εκεί στο τέλος το Κραταιά ως Θάνατος Αγάπη (που οι ραδιοσταθμοί επιμένουν να το θυμούνται κάθε –sic- Πάσχα!) να σε αφήνει να μην μπορείς να πιστέψεις αυτό που ακούς. Κάθε φορά που το ακούς.

Μάνος Χατζιδάκις Sweet Movie 1974

1974 και ο Χατζιδάκις έρχεται σε επαφή με τον Γιουγκοσλάβο (τότε, τώρα φαντάζομαι Σέρβο...) σκηνοθέτη Dušan Makavejev με σκοπό να συνεργαστούν για την επερχόμενη ταινία του δεύτερου. Το αποτέλεσμα βρίσκει τον Χατζιδάκι να γράφει και να ηχογραφεί το soundtrack για το Sweet Movie. Η ταινία είναι μία αναρχική ματιά στην ανθρώπινη σεξουαλικότητα και φύση γενικότερα, με στόχο την πρόκληση όλων εκείνων των περιορισμών πάνω της που έχουμε όλοι πολύ βαθειά ριζωμένους μέσα μας. Δεν είναι τυχαίο το ότι όταν κυκλοφόρησε απαγορεύτηκε σχεδόν παντού, ενώ συνεχίζει να είναι απαγορευμένη ή λογοκριμένη σε πολλές χώρες ακόμα και σήμερα. Η μουσική κινείται σε αντίστοιχα επίπεδα. Όχι, δεν απαγορεύτηκε. Ευτυχώς οι μελωδίες κινούνται σε πολύ πιο αφηρημένες διαστάσεις από τις εικόνες για να μπορέσει να γίνει αντιληπτή η ανατρεπτική τους φύση από αυτούς που κρατούν το ψαλίδι· αλλά μάλλον αποτελεί την πιο αναρχική, και εν τέλη απελευθερωτική, δουλειά του Χατζιδάκι. Κατά βάση ορχηστρική, μεταξύ των βαλκάνιων αναφορών και των - μάλλον κλασσικότροπων - εμμονών του συνθέτη περιέχει αριστουργηματικές συνθέσεις που στέκονται μεταξύ των ομορφότερων στιγμών του Χατζιδάκι. Από την Σερενάτα για την Σεξουαλική Απουσία στην Σεξουαλική Πολυρρυθμία, από το Νυχτερινό αφιερωμένο στην ευγένεια του σεξ στο ηχητικό κολάζ του Στρηπ Τηζ για Τρία Παιδιά και από το Νυχτερινό για δύο Φωνές στο Χορό της Σοκολάτας που συνοδεύει μία από τις πιο χαρακτηριστικές σκηνές της ταινίας. Ανάμεσα τους φυσικά Τα Παιδιά Κάτω στον Κάμπο σε τρεις εκτελέσεις, με αυτή της παιδικής χορωδίας να είναι μάλλον η καλύτερη εκδοχή ως σήμερα. Ο δίσκος κλείνει με την Σεξουαλική Πολυρρυθμία και Τα Τρία Παιδιά που έρχεται εν είδει απελευθέρωσης αλλά ταυτόχρονα και σαν μία κυκλική κίνηση που σε επαναφέρει στην αρχή. Αλλά πέρα από την ποιότητα των συνθέσεων, αυτό που κάνει αυτή τη δουλειά να ξεχωρίζει είναι το ότι είναι απαλλαγμένη εντελώς από όποιες μεγαλομανίες ή οραματισμούς βρίσκουμε σε άλλους δίσκους του, (όπως για παράδειγμα τους άλλους δύο που παρουσιάζουμε εδώ - τις οποίες 'μεγαλομανίες' βέβαια υπηρέτησε και έφερε εις πέρας με τον καλύτερο τρόπο...). Μουσική περίτεχνη αλλά ταυτόχρονα απλή και απέριττη, σαν μικροί ύμνοι στην ομορφιά της ζωής, αλλά προφανώς και στον τραγικό της χαρακτήρα.

Μάνος Χατζιδάκις Η Εποχή της Μελισσάνθης 1980

To 1980 o Χατζιδάκις καταφέρνει τελικά να ηχογραφήσει αυτό που ήταν για εκείνον μάλλον έργο ζωής, και σίγουρα η πιο προσωπική και ιδιαίτερη δουλειά του. Η εποχή της Μελισσάνθης δουλεύεται από τον συνθέτη για 10 χρόνια. Οι φήμες θέλουν τη Φλέρυ Νταντωνάκη να αποτελεί την αρχική επιλογή του Χατζιδάκι για τη γυναικεία φωνή και φαίνεται να επιβεβαιώνονται από παλαιότερες ηχογραφήσεις με τη φωνή της Φλέρυς που κυκλοφόρησαν μεταγενέστερα. Προφανώς θα μείνουμε με την απορία για το τι διαστάσεις θα μπορούσε να πάρει το έργο αν πράγματι η αρχική επιθυμία του συνθέτη ικανοποιούνταν, αλλά στην πραγματικότητα είναι αχαριστία μία τέτοια σκέψη, γιατί το αποτέλεσμα, ως έχει, είναι καταπληκτικό. Μπορεί η φωνή της Φαραντούρη να ξενίζει αρχικά σε Χατζιδακικά πλαίσια, αλλά η ερμηνεία της σε αυτό τον δίσκο είναι από τις καλύτερες που μας έχει δώσει, και μάλλον τελικά προσθέτει στον ιδιαίτερο χαρακτήρα του έργου. Η Μελισσάνθη είναι το αρχετυπικό σύμβολο της γυναίκας: Ταυτόχρονα μητέρα, αδερφή και πόρνη. Είναι αυτή που η απουσία της επέτρεψε την καταστροφή κάθε ίχνους ανθρωπιάς από τον πόλεμο· αρχικά τον δεύτερο παγκόσμιο, αλλά συμβολικά οποιοδήποτε αντίστοιχο γεγονός που εμφανίστηκε - με κυκλική συνέπια - στην ανθρώπινη ιστορία. Όταν πριν αναφέρθηκα σε μεγαλομανία, μάλλον σε αυτό αναφερόμουν: στην τεραστίων διαστάσεων αρχική ιδέα που βρίσκεται πίσω από τη δημιουργία του δίσκου. Η εποχή της μελισσάνθης ξεκινάει προσπαθώντας να εκφράσει όλα αυτά. Μία ολόκληρη εποχή που τα γεγονότα που τη χαρακτήρισαν υπερβαίνουν κατά πολύ την όποια υπόσταση μπορεί να έχει ένας άνθρωπος, ή ένας συνθέτης. Όπως ο μεγάλος ερωτικός ξεκίνησε από την ιδέα της μελοποίησης, σε ένα σύνολο και ταυτόχρονα, στίχων του Σολωμού, του Καβάφη, του Χορτάτζη, του Ευριπίδη, της Σαπφούς και όλα αυτά με επίλογο το Άσμα Ασμάτων του Σολομώντα. Αλλά ευτυχώς η μεγαλομανία αυτή σταματάει εκεί: στην αρχική ιδέα. Από εκεί και πέρα η εκτέλεσή της χαρακτηρίζεται πάντα από χαμηλούς τόνους, διακριτικότητα και ευαισθησία με τέτοιο τρόπο που ούτε καν την παρατηρείς (σε αντίθεση με τον έτερο έλληνα μεγαλοσυνθέτη...). Έτσι και η Μελισσάνθη, θα μπορούσε να είναι απλά μία προσωπική ιστορία. Και βέβαια, είναι προσωπική ιστορία. Όσο και οικουμενική. Και είναι βαθιά και έντονα θλιμμένη. Θλίψη που προκύπτει από την εξαθλίωση της ανθρωπότητας? Από την καταπάτηση της ανθρωπιάς? Από τις χαμένες ευκαιρίες? Μάλλον από όλα αυτά. Αλλά ίσως και να μην έχουν ιδιαίτερη σημασία οι συγκεκριμένες απαντήσεις. Γιατί η θλίψη αυτή, από όπου και να πηγάζει περνάει στη μουσική και γίνεται αφηρημένη και θολή, ώστε να μπορεί να ερμηνευτεί από τον καθένα κατά βούληση. Και ακριβώς εκεί χάνεται ολοσχερώς η όποια αρχική μεγαλομανία και ξεκινάει η μουσική δημιουργία. Η απαρχή της και τα αίτια που την προκάλεσαν μικρή σημασία έχουν, η ουσία βρίσκεται στη μουσική αυτή καθεαυτή και όχι στους πιθανούς συμβολισμούς της. Και είναι σε αυτόν τον τομέα που ο Χατζιδάκις ξεπερνάει τον εαυτό του. Με ωριμότητα (με όλες τις θετικές εκφράσεις της και καμία από τις αρνητικές της) χρησιμοποιεί το μπουζούκι σαν βασικό όργανο και γύρω του πλέκονται στρατιωτικές μπάντες και εμβατήρια, παιδικές χορωδίες και μοιρολόγια, φωνές σε ουσιαστικά και καίρια σημεία, και όλα αυτά σε μία συνολική προσπάθεια μετουσίωσης της θλίψης σε μουσική· έκφρασής της αλλά όχι και εκτόνωσης ή εξορκισμού της. Το παιχνίδι είναι χαμένο από την αρχή, η Μελισσάνθη έχει χαθεί οριστικά, μάταια την ψάχνουμε. Σαν ένα ζεϊμπέκικο, τη μάχη με το θάνατο, τη δίνουμε αλλά δεν υπάρχουν αυταπάτες για την τελική έκβαση. Έτσι δεν υπάρχει εκτόνωση της θλίψης, όσο και να την αποζητάς στη μία ώρα που διαρκεί το έργο. Η κατάληξη είναι ακόμα πιο θλιμμένη και αποτελεί κορύφωση μόνο ως προς τη συνθετική δεινότητα του Χατζιδάκι: εκεί που η Ψυχρή Αλήθεια (η μελισσάνθη χάθηκε οριστικά) οδηγεί στον Επιτάφιο, όπου το Αι γενεαί πάσαι έρχεται τελείως απόκοσμα υπό τη συνοδεία μόνο του μπουζουκιού, σε αυτό που ίσως είναι η πιο ουσιαστική επανερμηνεία του ρεμπέτικου που έχει καταγραφεί σε δίσκο (σε σημείο που αρχίζεις να σκέφτεσαι ότι ο Χατζιδάκις μάλλον μας κορόιδευε με όλες τις προηγούμενες προσπάθειες του να προσεγγίσει τα ρεμπέτικα) και όλο αυτό για να χαθεί μέσα σε ένα στρατιωτικό ρυθμό που οδηγεί στο Λησμονημένη όπου το "Απ' τα κόκκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα ιερά" γίνεται "σου σπάσανε τα κόκκαλα τ' ασθενικά παιδιά μας" κλείνοντας με μία αλλοιωμένη εκδοχή της μελωδίας του Μάτζαρου. Και επιστροφή στην αιώνια γυναίκα.

Ο Χατζιδάκις μάλλον ήξερε να προστατεύει τα σημαντικά του έργα. Χαρακτηριστική η υποσημείωση στο οπισθόφυλλο της Μελισσάνθης: "Η Εποχή της Μελισσάνθης είναι ένα ενιαίο έργο και δεν επιτρέπεται η διασκευή του ή η διαφορετική ενορχήστρωσή του". Που να ήξερε ότι θα έπρεπε να προσθέσει 'και η ανάρτησή του στα περίπτερα!'

Girls Names - You should know by now

Girls Names You should know by now (Tough Love Records, 2010)

Μετράς στα δάχτυλα τα τελευταία καλά ονόματα που έβγαλε η ιρλανδία και αναρωτιέμαι γιατί...δεν τους λείπει τίποτα + η μπύρα και το ουίσκι...έπρεπε να βλέπουν νότες παντού.
Έτσι όταν κάτι ξεπετάγεται από εκεί που δεν το περιμένεις (η αλήθεια όταν τους πρωτοάκουσα περίμενα να είναι από το ανατολικό λονδινο) δίνεις και παραπάνω σημασία, ίσως χωρίς να το αξίζει αρχικά..
Κι όμως εδώ το αξίζει με τα χίλια από την κιθάρα και τα τύμπανα της εισαγωγής στο Blood River μέχρι το κλείσιμο του δίσκου κανά μισάωρο μετά. Οι αναφορές ξεκάθαρες στα '80, όπου το Belfast δεν ήταν και το πιο ήσυχο μέρος του κόσμου, αλλά και στην σκηνή της noise pop του 2010 στην αμερική αλλά και του Blank Dog...Και κάπως έτσι καταλαβαίνεις γιατί οι τίτλοι από τα τραγούδια έρχονται σε αντίθεση με τους ρυθμούς που διαλέγει το τρίο..
Άλλοτε πειραγμένα φωνητικά και σερφ κιθάρες, άλλοτε πιο post-punk στοιχεία δημιουργούν ένα δυνατό δίσκο που είναι αρκετά πιο πολύπλοκος από ότι θα περίμενε κάποιος...και πολύ πιο όμορφος...

8.4

Those will burn: Blood River, Graveyard (στο ηλεκτρονικό κατέβασμα ήταν πρώτο κομμάτι), Tear Me Down

GIRLS NAMES 'LAWRENCE' LIVE ON THE KNOCKING SHOP from the knocking shop on Vimeo.

κι εδώ ένα mixtape τους...

massive....

Coming soon...

Κάποιες νέες ταινιούλες με μουσικό θέμα.

Dalot - Attik σημειώσατε 1....

Magdalena Solis - Lady of the Wild Things

Magdalena Solis Lady of the Wild Things (Reverb Worship,2010)

Εδώ και κάμποσο καιρό που ακούω το ep των Magdalena Solis είναι σαν να ανοίγει κάθε φορά μία πύλη που βλέπει κατευθείαν στην χώρα των θαυμάτων, σε μία εκδοχή ακόμα πιο ψυχεδελική και σκοτεινή από αυτή που γνώρισε η Αλίκη. Επτά σύντομα κομμάτια, με ψυχεδελικές ενορχηστρώσεις, πολλά ‘spoken samples’, κιθάρες που ξαφνικά εμφανίζονται από το πουθενά, ατμόσφαιρες που έχουν φορές φορές goth ή black metal αποχρώσεις, αθώες μελωδίες που καταφέρνουν να ακούγονται σχεδόν διαβολικές, σαν να βγήκαν μέσα από το soundtrack από το μωρό της Ροζμαρί, και ταυτόχρονα μία αίσθηση ότι αποτελούν τη μουσική υπόκρουση σε κάποια διονυσιακή ή παγανιστική τελετή μέσα σε κάποιο δάσος, μακριά από ο,τιδήποτε έχει σχέση με το παρόν μας. Φυσικά όργανα φαίνετε να αποτελούν τη βάση της μουσικής τους, αλλά σχεδόν πάντα επεξεργασμένα, παραμορφωμένα και αλλοιωμένα, ψηφιακά θα υπέθετα. Μέσα σε όλα αυτά καταφέρνουν να ακούγονται σχεδόν αισιόδοξοι και χαρούμενοι, αν και μάλλον οι λέξεις αυτές δεν είναι σωστές, αδυνατώ να βρω κάποιες άλλες όμως. Όσο αφορά καινούργιες μουσικές, νομίζω ότι είναι ό,τι πιο όμορφο έχω ακούσει εδώ και καιρό. Τα καλά νέα είναι ότι κυκλοφορούν τώρα και ένα δεύτερο ep (αυτό εδώ είναι η πρώτη κυκλοφορία τους) το οποίο ανυπομονώ να ακούσω…

8.9

Those will burn: The pigs monastery, Jinxed, Pink Sock Parade

vinyl microstore ξανά μαζί μας....

ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ....H U.S GIRLS ΣΤΟ VINYL....14.10.2010






δεν ξέρω πως θα είναι μια συναυλία της αλλά ελπίζω η δουλειά να με αφήσει να το μάθω....

No Age vs Male Bonding

vs

Καθώς έψαχνα στο γιουτιούμπ υλικό για τους εξαιρετικούς (για μια ακόμη φορά) No Age, ανακάλυψα τυχαία τους επίσης αξιόλογους αν και όχι τόσο "φτασμένους" Male Bonding.
Για τους λάτρες της φασαριόζικης κιθάρας με τάσεις αβαντγκαρντισμού (πςςςς)
και των Sonic Youth.

Boris & Ian Astbury - BXI EP

Boris & Ian Astbury BXI EP (Southern Lord, 2010)

Μάλλον ξεκινάω αυτό το κείμενο με λάθος τρόπο: σκεφτείτε την ερώτηση: 'ποιο είναι το καλύτερο τραγούδι που έχει γραφτεί ποτέ;'. Προφανώς, ηλίθια ερώτηση. Δεν υπάρχει το καλύτερο τραγούδι, όπως δεν υπάρχει ο καλύτερος δίσκος και ό,τι άλλο καλύτερο μπορείτε να σκεφτείτε (τουλάχιστον στη μουσική...). Παρόλα αυτά πιστεύω ότι για τους περισσότερους υπάρχουν ορισμένα τραγούδια, πολύ λίγα, που όταν τα ακούς, και μόνο για όσο διαρκούν, έχεις την ψευδαίσθηση ότι αυτό είναι πράγματι ό,τι καλύτερο έχει ηχογραφηθεί ποτέ. Τουλάχιστον έτσι συμβαίνει με εμένα. Το παθαίνω με το Subculture των New Order. Με το Hardest Walk και το Some Candy Talking των Jesus and Mary Chain. Με το Pull up the Roots των Talking Heads. Και ναι, με το The Rain των Cult. Οπότε μπορεί να μου κίνησε γενικότερα το ενδιαφέρον το γεγονός ότι ο Ian Astbury έβγαλε δίσκο μαζί με τους Boris, αλλά ήταν όταν είδα ότι στο tracklist υπήρχε και μία διασκευή του the rain που άρχισα να φαντασιώνομαι εμπειρίες παρόμοιες με εκείνα τα οργασμικά 3:55 της αυθεντικής εκτέλεσης. Και ειδικότερα εκείνα τα πρώτα 10 δευτερόλεπτα από τη δεύτερη στροφή όπου ο Astbury τραγουδάει λες και έχει έρθει από κάποιον άλλο κόσμο... Οπότε δεν κάθισα να ακολουθήσω την σειρά του δίσκου, πήγα κατευθείαν στο ν. 4: The rain...ωχ, πολύ φασαρία δεν κάνουν... wtf????, ποια είναι αυτή που τραγουδάει??? Κι ο Ian δηλαδή τι κάνει, παίζει τουμπερλέκι???? Απογοήτευση, προφανώς. Χαρακτηριστική περίπτωση μάλιστα. Και βέβαια, καμιά ευθύνη δεν έχουν οι Boris ή ο Astbury. Αλλά το ότι, καλώς ή κακώς, μας είναι πολύ πιο εύκολο να προβάλουμε τις δικές μας προσδοκίες πάνω σε κάτι, παρά να το δούμε σαν κάτι αυτόνομο και εξωτερικό ως προς εμάς. Οπότε ανασυγκροτούμαι και βάζω το ep να παίξει από την αρχή: Teeth and Claws. Σε πρώτο επίπεδο ο Astbury υπερισχύει των Boris, αλλά αυτό μέχρι να στρέψεις την προσοχή σου στα πολλαπλά layers της μουσικής. Οι στίχοι από την άλλη είναι λίγο too much... animals will save us? To We are Witches μπαίνει με ένα θανατηφόρο μεταλλικό riff και συνεχίζει με τους Boris να παραδίδουν μαθήματα και τον Ian να τραγουδάει για τις γνωστές εμμονές του. Στη συνέχεια The rain. Το οποίο τελικά δεν είναι κακό. Και το ότι άφησαν έξω τον Astbury στο δικό του κομμάτι ήταν μάλλον έξυπνη κίνηση. Τα πάντα, μάλλον, είναι θέμα προοπτικής... Και κλείνουμε με το Magickal Child, σε πιο ήπιους τόνους αλλά σε εξίσου υψηλά επίπεδα. Όμορφα. Πολύ όμορφα. Θα το ξανακούσω πολλές φορές νομίζω. Αλλά προς το παρόν πάω να βρω εκείνο το cd με το μαύρο εξώφυλλο και τα ινδιάνικα σύμβολα... δεν το βρίσκω... έστω, και το pure cult κάνει, έτσι κι αλλιώς ένα τραγούδι ψάχνω...

8.2

Royal Baths - Litanies

Royal Baths Litanies (Woodsist, 2010)

Τα πράγματα είναι απλά όταν ένας δίσκος προέρχεται από εταιρία που γνωρίζεις τι μπορεί να ηχογραφήσει και ποίους φωνάζει....

Έτσι δεν μου έκανε καθόλου έκπληξη όταν άκουσα τους Royal Baths και αρχικά μου άρεσαν. Το ενδιαφέρον είναι πως κόλλησα και κόλλησα κυρίως με το after death...σκοτεινό, μελωδικό, εθιστικό...O δίσκος δεν έχει να κάνει τόσο με το garage. Ούτε με την ψυχεδέλεια αλλά ούτε με το goth...Το litanies είναι όλα αυτά και τίποτα...

Άλλοτε θυμίζουν velvet underground, άλλοτε zappa άλλοτε pink floyd (στα σκοτεινά)..Το Needle and thread είναι βαρύ, παραμορφωμένο garage που σε κάνει να ακολουθήσεις τα τύμπανα και το μανιασμένο χτύπημα της κιθάρας...Τα φωνητικά ακολουθούν ένα lo-fi μονοπάτι και σου ψιθυρίζουν στίχους και μελωδίες...Κάποια τραγούδια παραπέμπουν στην ψυχεδέλεια του '60 σέρνοντας μαζί τους και το πανκοgarage των '80ς...βγάζουν από το συρτάρι τους πολλές επιρροές που, χωρίς να γίνονται ενοχλητικές, ακολουθούν και κάνουν παρέα σε κάθε ακρόαση....υπέροχος δίσκος.

9.0

kinda kinky (vol.2)

Mind the gap (The return of Abbie Gale)

Ακούστε πέντε νέα τραγούδια των Abbie Gale εδώ

kinda kinky (vol.1)

για να δουμε σε ποση ωρα θα μας τα "κατεβασει" ο σεριφης...

the Baseballs

Οι Baseballs είναι γερμανοί, και αρέσκονται να μετατρέπουν σε 'σκονισμένο' rockabilly σύγχρονες επιτυχίες. Θέλετε Hot 'n' Cold? Umbrella? Crazy in Love? I don't feel like dancing? Poker face? Απ' όλα έχουν....
Kudos to george for this...

Andy Moor - Yannis Kyriakides - Rebetika

Andy Moor & Yannis Kyriakides Rebetika (Unsound(re-release), 2010)

Όταν έδινα πανελλήνιες για να μην με αποσπά από το διάβασμα οποιαδήποτε μουσική αλλά και να μην υπάρχει περίπτωση να την τραγουδώ (έτσι νόμιζα στην αρχή) έβαζα ρεμπέτικα και ειδικότερα αυτά που περιγράφονται "του τεκε", τα απαγορευμένα κτλπ που δεν ήξερα στίχους αλλά και η μελωδία ήταν αρκετά στακάτη για να μην με αποσπά. Έτσι κατέληξα να αγαπώ πολύ τα ρεμπέτικα και να ξέρω αρκετά κομμάτια πάρα πολύ καλά.

Όταν λοιπόν έπεσε στα χέρια μου αυτός ο δίσκος -πέρα από το καταπληκτικό εξώφυλλο- με συνεπήρε ο τρόπος που συνδέονται κομμάτια του '20 και του '30 με το σήμερα, η επιλογή μελωδιών και στίχων-κομματιών. Δεν μπορώ να πω πως είναι ένας δίσκος για όλο το κόσμο...δεν είναι θέμα δυσκολίας αλλά τριβής με το συγκεκριμένο είδος..Η σύλληψη της κεντρικής ιδέας απλώνεται σε όλο το δίσκο ιδανικά, παρουσιάζοντας ουσιαστικά την ερμηνεία του Moor και του Kyriakides σε συγκεκριμένα κομμάτια και μελωδίες της εποχής.

"Andy Moor (guitar) and Yannis Kyriakides (computer) lovingly deconstruct and reassemble their favourite rebetika music in a set of 9 pieces that encompass a wide scope of musical vision. This is an unusual and original take on the so called "blues" music of the Greek diaspora of the early 20th century."

Τυπικό παράδειγμα "ο κατσαρός" όπου η μελωδία της κιθάρας είναι "κλασικοποιημένο" κομμάτι του "μινόρε του τεκε" του χαλκιά... Άλλοτε υπερέχει η τεχνολογία κι άλλοτε το τρίχορδο, ο μπαγλαμάς ή το βιολί...Το αποτέλεσμα υπέροχο. Φαντάζομαι κάποιος ξένος θα το θεωρεί αβανγκαρντ αλλά είναι περισσότερο οικείο από ότι φανταζόμαστε. Στον Δέλια πχ παρουσιάζουν μια μπαροουζιακή (ας μου επιτραπεί ο χαζός όρος, αλλά δεν μπορώ να το περιγράψω καλύτερα)ερμηνεία και προσωπογραφία του μόνου ρεμπέτη που πέθανε από ναρκωτικά...

Κατά βάση ο δίσκος είναι "περίεργος" διότι αποτελείται από 2 διαφορετικά συστατικα...σε άλλον θα φανούν περίεργα τα μπλιμπλίκια και τα samples και σε πολλούς το context...το ρεμπέτικο...

Προσωπικά με βρήκε να απολαμβάνω κάθε φράση, κάθε παραμόρφωση κάθε ρημάδι δρόμο...κάθε πειραματισμό.

8.2

Felizol & the Boy - Ohio / She is my party she is my port

Felizol & the Boy Ohio / She is my party she is my port (Ntrop, 2010)

Θυμάμαι το πρώτο single που είχα αγοράσει σε βινύλιο. Το territory των Sepultura. 1993 (η σκέψη του ότι έχουν περάσει 17 χρόνια μου φέρνει ίλιγγο…). Δυστυχώς τότε μου έλλειπαν δύο στοιχεία πληροφορίας που δεν με άφησαν να ακούσω την πραγματική εκδοχή του τραγουδιού. Το ένα ήταν ότι δεν είχα ξανακούσει Sepultura. Το άλλο ότι δεν ήξερα ότι κάποιοι δίσκοι παίζουν στις 33 στροφές, ενώ κάποιοι άλλοι στις 45. Αυτό σημαίνει ότι για μερικούς μήνες είχα σχηματίσει την άποψη ότι οι Sepultura είναι μία μπάντα που παίζει πολύ, πολύ αργά… Τελικά κάποια στιγμή άκουσα ολόκληρο το δίσκο και η πικρή αλήθεια αποκαλύφθηκε… Τώρα που κολλάει o Boy και ο Felizol? Στο ότι από τότε και μετά όποτε παίρνω κάποιο single, το βάζω και παίζει στις 45. Το ίδιο έκανα και με αυτό. Και άκουσα όλη την πρώτη πλευρά έτσι. Και μου ψιλο-άρεσε. Έλα όμως που το Ohio/She is my party she is my port (το οποίο έχει κυκλοφορήσει εδώ και κάμποσους μήνες) είναι φτιαγμένο να παίζει στις 33… Εντάξει, αυτή τη φορά την ψυλλιάστηκα λίγο νωρίτερα. Εξάλλου υποτίθεται ότι έπρεπε να τραγουδάει ο Boy, και η φωνή που έβγαινε από τα ηχεία θα μπορούσε να ήταν… η Mary… Οπότε, ξεροκατάπια, πάτησα το 33 και ξαναέβαλα το δίσκο να παίξει. Η αλήθεια είναι ότι (ευτυχώς) σε αυτή την εκδοχή μου άρεσε περισσότερο. Και τα δύο κομμάτια, αλλά περισσότερο το Ohio, έχουν μία πολύ έντονη ‘Arthur Russell’ μυρωδιά. Οπότε αναπόφευκτα και DFA. Και ή φωνή και το γενικότερο στυλ του Boy ταιριάζουν αρκετά σε τέτοιου είδους καταστάσεις. Αλλά θες το αντίκτυπο που είχε πάνω μου το κουστουμάκι, θες το μέτριο remix που υπάρχει για b-side, δεν με άφησαν να ενθουσιαστώ (δεν ξέρω, μπορεί να φταίει και η λάθος αρχική ταχύτητα…) Διαβάζω στο internet ότι αναμένεται ολόκληρος δίσκος (The Weirdos Of Oz ?), οπότε επιφυλάσσομε μέχρι να τον ακούσω. Αλλά μέχρι τότε, το Ohio (αν όχι το She is my Party she is my Port) θα μπαίνει αρκετά συχνά στο πικ απ μου (και στη σωστή ταχύτητα).

7.8