Ty Segall - Twins

Ty Segall Twins (Drag City, 2012)

Με εκνευρίζει αφάνταστα ο Ty Segall. Από το '11 έχει βγάλει 4 φουλ δίσκους και πολλά ψιλά 7'' ή ep's και όλα μα όλα γαμάνε μάνες. Πως μπορεί να παραμένει πιστός σε ποιότητα και να έχει τόση έμπνευση;;..Μάλλoν γιατί απλά είναι πολύ καλός, λέω στον εαυτό μου, σε αυτό που κάνει αλλά και  γιατί φαίνεται ότι έχει μεγαλώσει (πέφτοντας στη μαρμίτα του ροκ εν ρολ) με τίγκα ροκ επιρροές.

Μετά το πανέμορφο Slaughterhouse αλλά και το ψυχεδελικό hair, πριν λίγο καιρό έφτασε στα χέρια μου και το twins. O Ty καταφέρνει να χωρέσει στις χαραμάδες που έχει αφήσει μεταξύ του slaughterhouse και του hair ένα δίσκο που έρχεται και κάθεται γεμίζοντας τα κενά με τον πιό ουσιαστικό τρόπο. Κάνοντας κάτι που δεν μοιάζει ούτε με το ένα, ούτε με το άλλο. Μια φυσική συνέχεια του Goodbye Bread (ίδια εταιρία έτσι κι αλλιώς) θα μπορούσε κάποιος να πει.

Τι έχουμε εδώ; Folk στο grunge και από εκεί στο κλασσικό ροκ και πίσω στο garage κι όλα αυτά δεμένα με πανέμορφα παραμορφωμένα σόλο, πανέξυπνα ριφς και μελωδίες κολλητικές.
Το πρώτο (Thank God For Sinners) και το τελευταίο (There Is No Tomorrow) θα μπορούσαν να ήταν τραγουδισμένα κι από τους beatles κι εδώ να ακούγαμε κάποιο cover. Όμορφα γκάζια όταν και όποτε χρειάζεται, δείχνοντας πως o Ty segall δεν είναι ένας δεκαεξάρης που βιάζεται να δείξει και να παιξει...κάθε κομμάτι τελειώνει όταν πρέπει (ακόμα και τα 2λεπτα), κι αφού σε έχει γυρίσει και ξεβιδώσει στο χορό...(You're The Doctor). Στο inside you heart βρίσκω το πιο ερεθιστικό riff και το τραγούδι γίνεται όλο και καλύτερο όσο περνάει η ώρα, αφήνοντας σου όμως χώρο για να χωνέψεις το The Hill που ακολουθεί και ίσως είναι το πιο βαρύ κομμάτι του δίσκου. Με τα φωνητικά από την κούκλα των thee oh sees να γεμίζουν την εισαγωγή και τις κιθάρες να ακολουθούν φτιάχνεται ένα μείγμα πανέμορφο. Το Ghost είναι αργό, βασανιστικό και το σολο του, που είναι βγαλμένο από τα 60's, σου πέρνει εύκολα το μυαλό...

Σπάνιο ένας τόσο καλός κιθαριστικός δίσκος (με την λογική του κιθαριστικού της δεκαετίας του '60). Το inside my heart με έκανε να ξαναπιάσω κιθάρα για σόλα και ριφς και μου θύμησε καμια 15αρια χρόνια πίσω την όρεξη να δουλέψω ένα όμορφο ριφάκι ακούγοντας τζεφερσον ερπλεην και χέντριξ...

υγ: περιμένοντας να έρθει να τον δούμε κι από κοντά....
_

7.9

Those will burn: Inside your Heart,The Hill, Ghost,Love Fuzz, There is no tomorrow

Baby Guru - Pieces

Baby Guru Pieces (Inner Ear, 2012)

Οι Baby Guru είναι καλώς ή κακώς από τα πιο 'hot' ονόματα της ελληνικής σκηνής. Τέτοιες περιπτώσεις συνήθως συνοδεύονται από διάφορες υπερβολές του εγχώριου μουσικού τύπου. Για αυτόν το λόγο μάλλον, τον πρώτο δίσκο τους τον είχα προσπεράσει. Αυτή τη φορά όμως με τον δεύτερο δίσκο τους, Pieces, είπα να κάτσω να ασχοληθώ λίγο. Χαμένος πάντως δεν βγήκα.
Το Pieces λοιπόν είναι ένα ταξίδι στα '60ς. Η βάση είναι το kraut rock, οι Can και οι Neu!. Πάνω σε αυτή περνάνε οι κιθάρες του Hendrix, οι Doors και ο Jim Morrison, καμουφλαρισμένοι Beatles, και φυσικά πολύ καλειδοσκοπική ψυχεδέλεια. Σε αυτές τις περιπτώσεις υπάρχει πάντα μία λεπτή γραμμή που χωρίζει τη στείρα επανάληψη από τη φρέσκια ματιά. Οι Baby Guru κινούνται σχεδόν συνέχεια ακριβώς πάνω σε αυτή τη γραμμή: Από τη μία θα μπορούσες πολύ εύκολα να πιστέψεις ότι ακούς ένα δίσκο που πράγματι βγήκε στα 60ς, άντε αρχές 70ς· Από την άλλη, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο σε κάθε κομμάτι καταφέρνουν να περνάνε κάποια ψήγματα παρόντος που το σώζουν την τελευταία στιγμή.
Το δυνατό τους χαρτί είναι οι υπνωτικοί ρυθμοί, με το μπάσο να καθοδηγεί, που καταφέρνουν να δημιουργήσουν υπέροχα κομμάτια όπως τα Say Say, Amaye, Dolomite Jolity, και Children. Αν μάλιστα μπορέσεις να αποδεχτείς το γεγονός ότι δεν οδηγούν πουθενά, τελειώνουν έτσι όπως άρχισαν, χωρίς κατάληξη ή τέλος πάντων μία κάποια λύση (είπαμε, kraut rock είναι η βάση) τότε η απόλαυση είναι σίγουρη. Εγώ, θα μπορούσα να φανταστώ τα συγκεκριμένα κομμάτια και χωρίς καθόλου φωνητικά, ίσως και να τα προτιμούσα έτσι. Από την άλλη κομμάτια όπως το The Things You Do που θυμίζει εκνευριστικά Belle and Sebastian, το For Trish και το Last Summer που διαφοροποιούνται λίγο (και κατά μία έννοια πλησιάζουν περισσότερο τη δομή κλασσικού τραγουδιού) εμένα τουλάχιστον με άφησαν αδιάφορο. Προτιμάω να περνάω κατευθείαν από το Children (άντε, από το Letter Reprise) στο Cyclamen Persicum χωρίς να χρειαστεί να 'ξυπνήσω' ώστε αυτό που θα με βγάλει από την ρυθμική 'ύπνωση' να είναι το απότομο τέλος του υπέροχου Bog (τις 2-3 πρώτες φορές αναγκάζεσαι να κοιτάξεις γιατί σταμάτησε η μουσική - τελειώνει στο σημείο που πιστεύεις ότι χρειάζεται 3-4 λεπτά ακόμα για να ολοκληρωθεί). Σε γενικές γραμμές λοιπόν, το εγχείρημα είναι πολύ πετυχημένο. Μπορεί να συγκριθεί άνετα για παράδειγμα με τον τελευταίο δίσκο των Tame Impala που υποτίθεται ότι κινούνται στην ίδια περιοχή και σε σημεία να υπερισχύσει (χωρίς βέβαια να έχει ένα δυνατό single σαν το Elephant). Τα περισσότερα κομμάτια θα άντεχαν μερικά λεπτά ανάπτυξης ακόμα (χωρίς να χάσουν την kraut ποιότητά τους) αλλά δεν πειράζει, και το ημιτελές έχει τη δικιά του γοητεία.
_

8.1

Those will burn: Say say, Amaye, Dolomite Jolity, Children, Bog

Pieces by Baby Guru

Λόγος Απειλή - Origami

Λογος Απειλή Origami (IAmHipHop, 2012)

Ο προηγούμενος δίσκος του Λόγος Απειλή, άλλα λόγια να μισιόμαστε, είχε τύχει αρκετά θερμής υποδοχής όταν είχε κυκλοφορήσει. Πολλοί μιλούσαν για φρεσκάδα, ζωντάνια και πολλές υποσχέσεις. Πέρασαν κάμποσα χρόνια και η συνέχεια, το Origami, κυκλοφορεί. Μένει να δούμε λοιπόν αν οι ‘υποσχέσεις’ τηρήθηκαν.
Ο δίσκος ξεκινάει με μία διπλή δόση άρνησης: Δεν και Αρνούμε. Το πρώτο άρνηση της εγχώριας mainstream hip hop σκηνής, το δεύτερο άρνηση της εγχώριας πολιτικής κατάστασης. Νομίζω ότι είναι ο χειρότερος τρόπος για ξεκινήσει ο δίσκος. Το πρώτο γιατί ξεκινάει με ετεροπροσδιορισμό. Το ότι δεν είναι μέρος του ‘εμπορικού hip hop τους’ το μόνο που καταφέρνει είναι να θέσει αυτό το εμπορικό hip hop στο κέντρο, αυτό από το οποίο εξαρτάται. Το δεύτερο, γιατί είναι απελπιστικά προβλέψιμο και διδακτικό. Έχουμε χορτάσει να ακούμε για ψεύτες πολιτικούς. Για την ακρίβεια πλέον το λένε όλοι οι κάτοικοι αυτοί της χώρας· από έναν mc λοιπόν, περιμένουμε κάτι παραπάνω (αν και ομολογούμενως το «κρατάω την ευχή μου για όταν πέσει το αστέρι τους» είναι ωραίο τσιτάτο). Αυτά τα δύο τραγούδια ορίζουν και τις δύο στιχουργικές κατευθύνσεις του δίσκου: από την μία battle rap, στα χνάρια που χάραξαν οι ΖΝ. Από την άλλη κοινωνικός σχολιασμός και οργή. Στην πρώτη κατηγορία λοιπόν, αν εξαιρέσουμε τον αρχικό ετεροπροσδιορισμό, το αποτέλεσμα είναι κατά πολύ καλύτερο. Στην δεύτερη κατηγορία δυστυχώς ο διδακτισμός και τα κλισέ δίνουν και παίρνουν. Θα ήταν πολύ καλύτερα αν είχε επενδύσει περισσότερο στην πρώτη κατεύθυνση νομίζω.
Μουσικά, δεν υπάρχει πολύ μεγάλη διαφορά από το Άλλα λόγια να μισιόμαστε. Αλλά το επίπεδο έχει ανέβει. Τα loops και τα samples παραπέμπουν στους ΖΝ και φυσικά στους Wu Tang, η εκφορά κινείται στα γνωστά πλαίσια του ελληνικού hip hop με βασική αναφορά και πάλι τους ΖΝ και τον εισβολέα.
Αλλά τελικά ο δίσκος κερδίζει στα σημεία. Κυρίως γιατί φαίνεται ότι έχει γίνει με αγάπη, μεράκι και πολύ δουλειά. Οπότε μπορείς πολύ πιο εύκολα να συγχωρήσεις τις ατέλειες, τους διδακτισμούς και τα κλισέ. Από εκεί και πέρα είναι προσωπικό θέμα, σε κάποιους θα αρέσει περισσότερο, σε κάποιους λιγότερο· φαντάζομαι ότι στην πρώτη κατηγορία θα βρούμε μικρότερες ηλικίες. Αλλά σε τελική ανάλυση, ο δίσκος είναι αξιοπρεπέστατος. (και παρεμπιπτόντως μπορείτε να τον κατεβάσετε εδώ).
_

7.7

Those will burn: Εντάξει X Storygami #1, Αμαρτίες, Δύο Ώρες, Hands Up.

Dj Spooky - Ice Music

Dj Spooky Ice Music (___, 2012)

Με τον DJ Spooky έχω χάσει επαφή μετά από αυτόν τον ψιλοχάλια δίσκο που είχε βγάλει με τον Dave Lombardo (Drums of Death, κρίμα, πολύ κρίμα, θα μπορούσε να ήταν κάτι πολύ καλό). Απ’ ό,τι φαίνεται λοιπόν, ο Spooky είχε πάει για κάποιο λόγο στην ανταρκτική όπου πέρασε κάποιο διάστημα. Επίσης έχει βγάλει ένα βιβλίο με βάση αυτό του το ταξίδι. Και έκανε και μία έκθεση και μία συναυλία για το άνοιγμα της έκθεσης. Οπότε αυτό το cd είναι η ηχογράφηση αυτής της συναυλίας (μάλλον δηλαδή). Η βάση της μουσικής είναι 2 βιολιά, μία βιόλα και ένα τσέλο. Ακριβώς… και ενίοτε κάποια beats από τον Spooky. Τώρα, κλασσικά όργανα μαζί με beats, είναι λίγο έως πολύ tricky… Από την μία κινδυνεύει να βγει κάτι σε new age… από την άλλη ξενέρωτη 90s κατάσταση από κάποιο Café del mar. Ο Dj Spooky ευτυχώς καταφέρνει να ισορροπήσει κάπου ανάμεσα χωρίς να ξεφεύγει πολλές φορές προς τις δύο αυτές κατευθύνσεις. Τα τρία κομμάτια που βρίσκονται στη μέση του δίσκου δίνουν το στίγμα: Τρία variations από τα Goldman Variations του Bach (για την ακρίβεια variation 1,2 και 3). Μεταξύ μας, αυτά τα τρία ήταν και ο λόγος που κατέβασα αρχικά το δίσκο. Αν υπάρχει κάτι σαν απόλυτη μουσική (που δεν υπάρχει…) τότε αυτή την έχει γράψει ο Bach. Έτσι μου φαίνεται τουλάχιστον κάθε φορά που τον ακούω. Ο Bach μας έκανε τεράστια χάρη με την μουσική που έγραψε: Πέρα από το ότι μπορούμε να την ακούμε, ανάγκασε όλους τους επόμενους μουσικούς να ξεφύγουν από το κυνήγι αυτού του απόλυτου. Από τη στιγμή που έχει κατακτηθεί μία φορά δεν έχει νόημα για τους υπόλοιπους να συνεχίζουν προσπαθούν. Οπότε, έχοντας απαλλαγεί από την ανάγκη για τελειότητα, οι μουσικοί μπόρεσαν να παράξουν μουσική που ναι μεν δεν ήταν τέλεια, αλλά ήταν ενίοτε, ακριβώς για αυτό το λόγο, καταπληκτική. Οκ, γράφω βλακείες, αλλά το πιστεύω και λίγο αυτό για τον Bach: η μουσική του είναι αυτό που θα όριζα ως 'τέλεια' μουσική, με όλα τα καλά και τα κακά που μπορεί να έχει αυτό. Τι κάνει ο Spooky λοιπόν με αυτή: Ξεκινάει με το κλασσικό variation στο πιάνο κάθε φορά, και στη συνέχεια αφήνει τα βιολιά να κινηθούν στα πλαίσια που ορίζονται από το αρχικό μοτίβο και αραιά και που προσθέτει κάποιες ηλεκτρονικές πινελιές. Αυτό στα variations 1 και 2. Το οποία ακούγονται τόσο όμορφα όσο όμορφη είναι πάντα η μουσική του Bach. Και προβλέψιμα βέβαια, αλλά αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Αλλά στο variation 3 αλλάζει κατεύθυνση. Το original μπαίνει πάλι με το πιάνο, αλλά εκεί που περιμένεις μία από τα ίδια με τα δύο προηγούμενα, εμφανίζεται μία σειρήνα και τα beats. Όταν λοιπόν έχεις την τελειότητα και αποφασίσεις να αποκλίνεις από αυτήν, τα πράγματα είναι δύσκολα… το αποτέλεσμα είναι κάτι που από τη μία έχει ενδιαφέρον, από την άλλη ακούγετε λίγο cheesy… Οι υπόλοιπες συνθέσεις κινούνται σε παρόμοιο ύφος. Αρκετά baroque, όμορφες και αρμονικές. Η τελευταία δε, φαντάζομαι, έχει να κάνει με τις Αμερικανικές εκλογές που είναι σε εξέλιξη. Ξεκινάει με ένα απόσπασμα από μία ομιλία του Obama, για να πάρει τη σκυτάλη στη συνέχεια ο Kennedy και μετά ο Martin Luther King. Αυτό με τους Αμερικανούς που πιστεύουν ότι για να είσαι προοδευτικός πρέπει να στηρίξεις δημοκρατικούς, σαν να μην υπάρχει η επιλογή να μην πάρεις θέση, ποτέ δεν το κατάλαβα… αλλά από την άλλη, μέχρι και ο Ry Cooder έβγαλε δίσκο – υποστήριξη στον Obama, οπότε δεν θα κολλήσουμε στον Spooky τώρα…
 Ο δίσκος ακούγεται όμορφος και αρμονικός, τηρουμένων των αναλογιών, όπως ακούγεται και η μουσική του Bach, οπότε φαντάζομαι ότι αυτό τον κάνει πετυχημένο… εγώ τουλάχιστον πείστηκα. Α, και αυτή τη σύνδεση με την ανταρκτική δεν την κατάλαβα τελικά, αλλά μπορεί και να μην έχει σημασία.
_

7.5

Those will burn: Goldberg Variations 1&2, Go Down Moses/Winds of Change

Pan Pan - Ένα καλοκαίρι (μετά από έξι καλοκαίρια)

Pan Pan Ένα καλοκαίρι (μετά από έξι καλοκαίρια) (Self Release, 2012)

Έχω πολλές φορές αναρωτηθεί γιατί μερικά από τα πιο ωραία πράγματα στη ζωή έρχονται σε άσχετες στιγμές, είναι απλά και σου κάνουν την ζωή ένα κλικ πιο ευχάριστη, πιο όμορφη.
Φέτος ο παναγιώτης μου έχει δώσει 2-3 τέτοια κλικ, σε αναπάνταχες στιγμές. Το "τα δόντια μας και μια ένδοξη super slo-mo αγκαλιά" ήταν τόσο καλοκαιρινά όμορφο, το "we stole a spaceship together" κομμάτι που συνόδευσε πολλές σελίδες από το impossible dead του ian rankin σε αλλεπάλληλες ακροάσεις έχει μέσα του κρυμμένες μελωδίες που μου θύμησαν χατζιδάκι και αττικ!(καλά, εδώ όποιος θέλει με βαράει...).

Όμως το "Ένα καλοκαίρι (μετά από έξι καλοκαίρια)" αρκετά διαφορετικό, έχει μέσα του τα πιο όμορφα 20 δεύτερα που έχω περάσει εδώ και καιρό...αυτή η ρημάδα η μπατάρια, έρωτας από το πρώτο άκουσμα, όπως με το crackle(κι ας μην έχουν καμία σχέση)...

ο δίσκος αυτός είναι ίσως ο πιο cool εκφραστής της ελληνικής "μεγαλούπολης". Χωρίς φανφάρες και υπεκφυγές ο pan pan παρουσιάζει κομμάτια της πιο σύγχρονης αθήνας,σε κάνει να νοιώθεις πράγματι "παρατημένος στα έργα της πολεοδομίας/ακούς το τραγούδι της Αστυνομίας", μόνο που τώρα χαμογελάς...έχει ήδη φτάσει στο (πανέμορφο)κειμήλιος, και πατάς το repeat...

_

9,0

Those will burn: Μπαταρία, Αμπελόκηπει, Pink Matter, Πολύ από όλα, Κειμήλιος

Frank Ocean - Channel Orange

Frank Ocean Channel Orange (Def Jam, 2012)

   Ακόμα μία αργοπορημένη δισκοκριτική από εμένα, αλλά πρόκειται για ένα δίσκο που δεν γίνεται να μην σχολιάσεις για πολλούς λόγους. Καταρχάς, πρόκειται για τη δουλειά κάποιου συνομήλικου μου και αυτό προσθέτει για εμένα ακόμα ένα ενδιαφέρον στοιχείο στην ανάγνωση του δίσκου.
  Ο δίσκος δανείζεται τον τίτλο από το αγαπημένο χρώμα του Ocean, όπως και το πορτοκαλί dream car του Ocean που υπήρχε στο εξώφυλλο του mixtape που έβγαλλε ένα περίπου χρόνο πριν, απογοητευμένος από την εταιρία του. Η Def Jam Records that is, από την οποία κυκλοφορεί αυτός ο δίσκος. Η ιστορία όπως γίνεται σε πολλές περιπτώσεις ξεκινάει πριν την κυκλοφορία του δίσκου και αφορά τον θόρυβο που γίνεται γύρω από αυτόν. Δύο είναι τα σημεία που θα αναφέρω ως τα πιο σημαντικά. Το πρώτο αναφέρθηκε ήδη και αφορά την κόντρα που είχε με την δισκογραφική του και οδήγησε στην κυκλοφορία του nostalgia, ULTRA δωρεάν από τον ίδιο, αναγκάζοντας με αυτόν τον τρόπο την εταιρία του, να επαναπροσδριορίσει την θέση του μέσα στην δισκογραφική. Το δεύτερο σημείο έχει να κάνει με την αποκάλυψη του ίδιου του Ocean για τις σεξουαλικές του προτιμήσεις που έστρεψε ακόμα περισσότερο τα φώτα πάνω του. Από αυτό το δίπολο straight-bisexual θα πιαστώ και εγώ για να ξετυλίξω το νήμα αυτού του δίσκου. Ο θόρυβος γύρω από το όνομα του Ocean και οι διαφορετικες απόψεις για τον τρόπο που χειρίστηκε την προώθηση του δίσκου ουσιαστικά, κατά ένα τρόπο υπάρχουν και μέσα στον ίδιο τον δίσκο. Για μένα ο δίσκος κινείται ανάμεσα σε δύο πόλους, δύο διαφορετικές καταστάσεις. Ο κάθε πόλος συγκεντρώνει αντίθετα χαρακτηριστικά. Στη μια πλευρά έχουμε ένα συνηθισμένο RnB, από αυτά που κάνουν εμπορικές επιτυχίες και που μετά από λίγο βαριέσαι να ακούς. Η άλλη πλευρά περιλαμβάνει μια απροσδιόριστη σχέση οικείου-παράξενου ήχου που σε τραβά να τον μελετήσεις και να τον οικειοποιηθείς. Αν προσπαθούσα να μιλήσω με tags και genres το δίπολο θα ήταν μάλλον slow RnB- ambient hip hop (wtf?).
  Ας δούμε όμως λίγο τα πράγματα από πιο κόντά. Ο Ocean είναι αναμφίβολα ένας ταλαντούχος μουσικός. Συνδυάζει μια ικανότητα να ερμηνεύει, να τραγουδά πάνω στη μουσική, αλλά και να ραπάρει με μια αξιοπρόσεκτη άρθρωση. Αυτό γίνεται εμφανές όσο εξελίσσεται ο δίσκος. Έτσι λοιπόν ο δίσκος ξεκινά με το “thinkin bout you” που και απο το spelling καταλαβαίνετε ότι εντάσσεται στον πρώτο πόλο που δεν συγκίνησε ιδιαίτερα. Έπειτα ακολουθούν τα “sierra leone” και “sweet life” που αποτελούν ένα ταξίδι προς τον άλλο πόλο, αρχίζει το μπαστάρδεμα και ο δίσκος αρχίζει να γίνεται ενδιαφέρον. Το πέρασμα στην “καλή πλευρά” γίνεται με το “crack rock”. Το επόμενο κομμάτι είναι το “pyramids” και το οποίο αποτελεί για μένα την καρδιά του δίσκου. Ο λόγος για τον οποίο ασχολήθηκα με αυτόν τον δίσκο, η ολοκλήρωση των δυισμών και της αλληγορίας, η καλύτερη ερμηνεία του frank και το καλύτερο riffaki στο δίσκο (ναι έχει και τέτοια). Το τραγούδι αυτό λοιπόν αναφέρεται παράλληλα σε ένα στριπτιτζάδικο και τις αρχαίες πυραμίδες της αιγύπτου – ανάμεσα στη χλιδή και τον ξεπεσμό- το καθημερινό και το μνημειώδες. Από εκεί και κάτω συναντά κανείς ενδιαφέρουσες συνθέσεις και ερμηνείες, άλλοτε up-tempo “lost” και άλλοτε down-tempo “pink matter” που ικανοποιούν ένα ευρύ φάσμα κοινού.
  Για κάποιο περίεργο λόγο τον τελευταίο καιρό ακούω αρκέτα hip hop δίσκους, και πρέπει να πω ότι το ύφος του συγκεκριμένου δίσκου δεν το συναντάς συχνά, αυτό και μόνο αποτελεί για μένα ένα από τα μεγαλύτερα ατού του δίσκου. Το Channel Orange μου κράτησε συντροφιά πολλές ώρες το τελευταίο διάστημα (καιρό είχα να αφιερώσω τόσες ακροάσεις σε έναν δίσκο) γιαυτό μάλλον άργησα και τόσο να γράψω το review. Αυτό μάλλον λειτουργεί σαν προοικονομία για μια θετική βαθμολογία. Παρόλα αυτά πρέπει να πώ ότι υπάρχουν φορές που ο δίσκος ακούγεται υπερβολικά αργός, ειδικά στο πρώτο του μέρος. Πιο συγκεκριμένα, θα έλεγα ότι μου μοιάζει όχι μονότονος, αλλά λίγο προβλέψιμος. Θα περίμενα μερικές δυναμικές στιγμές ακόμα. Αυτός είναι μάλλον και ο λόγος για τα interludes (fertilizer, not just money, white) που βάζει μέσα στον δίσκο + ότι αυτά χωρίζουν και μικρότερες ενότητες μέσα στον δίσκο. Γιαυτό και κάθε φορά που μπαίνει το pyramids νιώθεις μια δυναμική κορύφωση στον δίσκο (...shining like diamonds in a rocky world, όπως λέει και στους στίχους του). Για τώρα λοιπόν ο φρανκ ας αρκεστεί με το 8 μιση από εμένα και περιμένω τις επόμενες δουλειές του για υψηλότερα σκορ...
_

8,5

Those will burn: Pyramids, Lost, Pink Matter

David Byrne & St. Vincent - Love this Giant

David Byrne & St. Vincent Love this Giant (4AD, 2012)

Αυτό είναι το κείμενο που είχα γράψει αρχικά για το δίσκο αφού τον είχα ακούσει 3-4 φορές:

"Μετά τον John Cale, και δεύτερος 'παππούς' κυκλοφορεί καινούργιο δίσκο. Μόνο που ο David Byrne φροντίζει, όπως στον προηγούμενο δίσκο του να μην είναι μόνος του. Και αν στο Here Lies Love ήταν ο Fatboy Slim και μία ατελείωτη σειρά από γυναικείες φωνές, στο Love this Giant διαλέγει έναν αρκετά πιο νέο συνεργάτη, έτσι μάλλον καταφέρνει να αποφύγει όλες αυτές τις σκέψεις που έκανα για τον Cale και τα γέρικα άλογα. Η St Vincent λοιπόν είναι νέα, όμορφη και υποτίθεται πολύ ταλαντούχα. Προσωπικά δεν μπορώ να πω ότι με ενθουσιάζουν οι δουλειές της, αλλά κάτι παραπάνω θα ξέρει ο David. Αλλά πάλι όσες φορές και αν άκουσα τον δίσκο, το πιο ενδιαφέρον στοιχείο μου φαίνεται ότι είναι τα σημεία που τραγουδάει ο ίδιος. Εντάξει, εγώ έχω ένα κολληματάκι με τον κύριο Byrne, τη φωνή του και τους Talking Heads, αλλά και η St Vincent δεν κάνει και πολλά πράγματα για να με ξεκολλήσει. Όπως και ο δίσκος σαν σύνολο δεν κάνει πάρα πολλά πράγματα είναι αλήθεια. Συνήθως κινείται σε μία αδιάφορη μετριότητα, που δεν ενοχλεί ούτε συγκινεί. Πολλές ωραίες ιδέες εδώ και εκεί που όμως δεν καταφέρνουν να συγκροτήσουν κάτι μεγαλύτερο. Τρία μόνο κομμάτια καταφέρνουν να ξεχωρίσουν λίγο. Το πρώτο και καλύτερο είναι το Who που ανοίγει το δίσκο, δυνατό και πιασάρικο με τις κραυγές της St Vincent να θυμίζω τη Yoshimi που παλεύει με το ροζ ρομπότ (αλλά τι κακό και αυτό να ξεκινάει ένας δίσκος με το καλύτερο τραγούδι του, πως να πας παρακάτω από την δεύτερη ακρόαση και μετά;). Το δεύτερο είναι το Lazarus, λόγω Byrne και της μελωδίας που τραγουδάει βέβαια. Το τρίτο είναι το The one who broke your heart, για τον ίδιο λόγο με το δεύτερο (+ λίγη Yoshimi ακόμα), αλλά και για την καταπληκτική χρήση των χάλκινων (brass that is), που παρεμπιπτόντως είναι το καλύτερο στοιχείο στο δίσκο γενικότερα, μετά την φωνή του David βέβαια. Ίσως να είμαι λίγο αυστηρός, αν το δεις λίγο πιο αντικειμενικά ο δίσκος δεν είναι κακός, αλλά φταίει το ότι κάθε φορά που βλέπω το όνομα του David Byrne περιμένω κάτι αντίστοιχο του παρελθόντος και κάθε φορά απογοητεύομαι..."

Αλλά μετά για κάποιο λόγο δεν το ανέβασα αμέσως και συνέχισα να ακούω το δίσκο. Και σιγά σιγά άρχισα να παρατηρώ τα χάλκινα που με εντυπωσίασαν στο The one who broke your heart και στα υπόλοιπα κομμάτια. Και άρχισα να σκέφτομαι, γαμώτο, τι απίστευτη ιδέα να ηχογραφήσουν όλα το δίσκο με brass band! Ενώ εγώ σαν byrne-junky που είμαι είχα επικεντρώσει όλη μου την προσοχή στις φωνές, από πίσω γινόταν ολόκληρο χάλκινο πανηγύρι που ούτε που το είχα αντιληφτεί. Χάλκινο αλλά περισσότερο funky/afro παρά jazz. Και ξαφνικά αυτές οι ασύνδετες, όπως νόμιζα στην αρχή, στιγμές άρχισαν να συνδέονται και να αποκτούν νόημα. Και στα τρία αρχικά κομμάτια προστέθηκαν το I am an Ape, το I Should Watch TV, το Ice Age. Και ως δια μαγείας ο δίσκος από αδιάφορος μετατράπηκε σε ένα δίσκο ιδανικής τραγουδοποιίας. Και σκέφτομαι τώρα εγώ, πόσους δίσκους άραγε έχω χάσει λόγω επιπόλαιων ακροάσεων. Αλλά από την άλλη και πόσους χάλια δίσκους έχω κάτσει να ακούω με τις ώρες χωρίς να γίνεται τίποτα... Fuck, long live οι παππούδες!
_

8.5

Those will burn: Who, The one who broke your heart, I am an Ape

John Cale - Shifty Adventures in a Nookie Wood

John Cale Shifty Adventures in a Nookie Wood (Double Six, 2012)

Είναι δύσκολο να αποφύγεις τα κλισέ όταν ξεκινάς να γράφεις για τον John Cale. Τα πρώτα πράγματα που σου έρχονται στο μυαλό είναι αναπόφευκτα μπανάνες και ο Andy Warhol, o Brian Eno, τα ηρωικά albums των 70ς και (αυτό μάλλον σε εμένα) η καλύτερη διασκευή που έχει γίνει ποτέ σε κομμάτι του Elvis. Το άλλο που είναι επίσης δύσκολο να αποφύγεις να σκεφτείς είναι το 'τι λόγο ύπαρξης μπορεί να έχει ένας καινούργιος δίσκος του John Cale το 2012?'. "Γιατί σκοτώνουν τ' άλογα, μωρό μου, όταν γεράσουν" λέει ο Τσακνής σε ένα ρεφρέν του, κάτι που παραπέμπει προφανώς στο "They Shoot Horses, Don't They?", μία από τις πιο disturbing ταινίες που έχω δει παρεμπιπτόντως. Αλλά και αυτό κλισέ είναι. Κλισέ που μπορεί να έχει πολύ πραγματικές συνέπιες στη ζωή των ανθρώπων που εντάσσονται σε αυτό: Η νεότητα που χάνεται αντιμετωπίζεται συνήθως σαν έγκλημα στην υγιέστατη κοινωνία μας. Ευτυχώς ο John Cale κατάφερε να φτάσει σε ένα επίπεδο που να μην χρειαστεί να ζητήσει από κάποιον συνοδοιπόρο του να τον πυροβολήσει επειδή δεν το μπορεί να το κάνει ο ίδιος, αλλά παραδεχτείτε το, κανένας μας δεν ξετρελαίνεται στην ιδέα του καινούργιου δίσκου ενός 70άρη. Κάπου εκεί όμως σκέφτομαι για παράδειγμα το I am new here του Gil Scott Heron, και προσπαθώ να βάλω φρένο στο φασισμό που μας έχει φυτέψει μέσα μας η κουλτούρα μας. Ξαναλέω, ο John Cale δεν είναι και το ιδανικό παράδειγμα για να προξενήσει όλες τις παραπάνω σκέψεις, θέλω να ελπίζω μάλιστα ότι ο ίδιος γράφει στο παλιά του τα παπούτσια το αν θέλουμε να ακούσουμε έναν ακόμα δίσκο από έναν 70άρη, τουλάχιστον έχει τη δυνατότητα να το κάνει. Για όλα τα παραπάνω μπορεί να φταίει και η σκοτεινή διάθεση του ίδιου του δίσκου. Ο οποίος, αν κάτσεις να ασχοληθείς μαζί του, δεν είναι καθόλου κακός· το αντίθετο μάλιστα, ίσως είναι και ό,τι καλύτερο έχει κάνει το τελευταία 15 χρόνια. Ναι, όπως είναι φυσιολογικό δεν φέρνει τίποτα ιδιαίτερο καινούργιο μαζί του, αλλά φέρνει 12 όμορφες συνθέσεις. Το Hemingway για παράδειγμα, που θυμίζει πολύ έντονα Depeche Mode μέχρι να εξελιχθεί σε ένα πολύ κλασσικό John Cale ρεφραίν. Ή το I Wanna Talk 2 U, όπου ο Danger Mouse προσφέρει τα φώτα του, χωρίς να το καταλάβουμε αν δεν διαβάσουμε τα credits. Ή το December Rains που θα μπορούσε να είναι ένα τραγούδι όπου ο Danger Mouse προσφέρει τα φώτα του αλλά δεν είναι, ενώ ο John Cale τραγουδάει με autotune, μεταξύ αστείου και σοβαρού φαντάζομαι. Ή το Mary που εμένα τουλάχιστον με παραπέμπει στο my maria από το helen of troy. Ή το Vampire Cafe που μέσα από τον αποδομημένο ρυθμό του φέρνει στο μυαλό Leonard Cohen. Ή το Mortha όπου η κλασσική-John Cale εκφορά (Mortha - mortha) φιλτράρεται και πάλι μέσα από το autotune, και πάλι δεν μπορώ να μην διακρίνω μία διάθεση αυτοσαρκασμού. Αντίστοιχα και τα υπόλοιπα κομμάτια. Γιατί στην τελική τα γέρικα άλογα μπορεί να μην μπορούν να τρέξουν (ή να χορέψουν) αλλά δεν είναι τα πάντα αγώνας δρόμου. Μπορούν απλά να σε πάνε μία όμορφη βόλτα ή, αν εσύ δεν έχεις όρεξη, να πάνε μία βόλτα μόνα τους και όποιον βρουν στο δρόμο. Τουλάχιστον θα έπρεπε να έχουν αυτή τη δυνατότητα.
_

8.0

Those will burn: I wanna talk 2 you, Vampire Cafe

Jay Reatard Documentary

 για όσους θέλουν τα ντοκυμαντερ να τους γαμάνε το είναι κι όχι να δείχνουν πως γαμάνε οι ελέφαντες, τότε η ζωή του πολύ πολύ πολύ cool τυπά, που έφυγε νωρίς και άφησε πολλές και καλές μουσικές σε dvd,  θα είναι ότι πρέπει.

The Gaslamp Killer - Breakthrough

The Gaslamp Killer In Our Heads (Brainfeeder, 2012)

Όταν είχε βγει ο δεύτερος δίσκος του Gonjasufi, η αλήθεια είναι ότι είχα απογοητευτεί. Μικρή σχέση είχε με τη μαγεία του πρώτου. Μόλις άκουσα λοιπόν το Breakthrough, σιγουρεύτηκα ως προς το λόγο: Το a sufi and a killer, ήταν απ' ό,τι φαίνεται πολύ περισσότερο killer, απ' ότι sufi. Οκ, δεν ξέρω αν ο τίτλος αναφέρεται πραγματικά στον Gaslamp Killer, αλλά το σίγουρο είναι ότι το Breakthrough είναι αυτό που θα περίμενα ως συνέχεια του a sufi... Δηλαδή, για αρχή μία βάση που ξεκινάει τόσο από το hip hop έτσι όπως το καταλάβαιν(αν)ουν ο J Dilla και ο Matlib όσο και από το dubstep. Πάνω σε αυτή μία διάχυτη 60ς αίσθηση, ανατολίτικες μελωδίες (ie το υπέροχο nissim), μία περίεργη ψυχεδέλεια, spoken samples, spaghetti αισθητική και όλα αυτά πάντα βρωμισμένα και θολά, έτσι που αν θα έπρεπε να διαλέξω μόνο μία λέξη για να το περιγράψω θα έλεγα 'blues'. Να μην ξεχάσω και το καταπληκτικά έγχορδα που εμφανίζονται σε σημεία, πχ στο Flange Face αλλά κυρίως στο In the Dark που κλείνει το δίσκο και το οποίο απογειώνεται κάπου από τη μέση και μετά. Α, και όλα αυτά ακούγονται σαν μία συνεχόμενη μουσική εμπειρία παρά σαν ξεχωριστά κομμάτια. Εντάξει, να παραδεχτώ ότι το fuck μοιάζει περισσότερο με εφηβική ανοησία που θα περίμενες να την βρεις σε ένα δίσκο των Tenacious D και όχι εδώ, αλλά το Apparitions που έρχεται μετά με τη φωνή του Gonjasufi σε κάνει να την ξεχάσεις αμέσως. Οπότε καταλήγω ότι από αυτή την παρέα απ' το LA βγαίνει τον τελευταίο καιρό η πιο ενδιαφέρουσα μουσική που κυκλοφορεί. Και ναι, για τον FlyLo πιστεύω ότι θα τα πούμε σύντομα.
_

9.0

Those will burn: In the Dark, Nissim, Dead Vets

Thee Oh Sees - Putrifiers II

Thee Oh Sees Putrifiers II (In the Red, 2012)

Θα ξεκινήσω από το τέλος γιατί είμαι κατενθουσιασμένος.
Είναι 36,7 λεπτά που γίνονται 63,4 ή 100,1 ή κτλπ πολύ εύκολα γιατί οι thee oh sees έφτιαξαν ένα δίσκο βασισμένο στην ψυχεδέλεια, στο garage, έχοντας παράλληλα χιλιάδες επιρροές πάνω στο τραπέζι για να διαλέξουμε. Και τι άραγε μπορεί να πει κανείς όταν αυτός τελειώνει με το Wicked Park ενώ εχει ανοίξει με το φουριόζικο και καταπληκτικό Wax Face.
Σε αυτόν το δίσκο οι thee oh sees δείχνουν την μεγάλη γκάμα τους από μελωδίες και ήχους. Πανέμορφα φωνητικά ντύνουν τις πιο ποπ μελωδίες τους και υπάρχουν κομμάτια όπως το so nice που είναι εθιστικά του κερατά. Αργό, βασανιστικό και τρομερά μελωδικό.
Εδώ μέσα μπορεί κάποιος να βρει και τους "εμπορικούς" oh sees με το catchy as fuck Floods New Light στα πιο ελαφριά ακούσματα αλλά και το putrifiers II σε μια πιο σολιντ ροκ έκδοση... Προσωπικά δεν μπόρεσα να αφήσω κανένα τραγούδι που να μην έχω λιώσει (ναι οκ δεν πιάνει το cloud#1 που δεν ξέρω καν γιατί υπάρχει). Ούτε το Will We Be Scared? ούτε το Lupine Dominus που είναι μια μίξη can με electralane και με κιθάρα που θυμίζει CCR!!!
Άφησα τελευταίο το wicked Park. Πολλοί θα πουν ότι με αυτό το κομμάτι δείχνουν ότι οι oh sees ωρίμασαν... προσωπικά θα έλεγα ότι κάποιος από αυτούς έχει κάνει παιδί και θέλει να το κοιμήσει...Ναι είναι κομματάρα αλλά νομίζω (και το λέω για κάθε ενδιαφερόμενο) είναι το κατάλληλο κομμάτι για να κοιμήσεις το παιδί/μωρό σου...
_

9.1

Those will burn: Wax Face, Wicked Park, So nice

Quantic & Alice Russell with the combo Barbaro - Look round the Corner

Quantic & Alice Russell with the combo Barbaro Look Around the Corner (TruThoughts, 2012)

Ανοιξιάτικος δίσκος #2:
Τον Quantic δεν το ήξερα πριν από αυτόν το δίσκο. Ευτυχώς ήξερα την Alice Russell (btw, το πρώτο post του onewillburn ήταν για το Pot of Gold) και άκουσα το Look around the corner. Μετά από αυτό βέβαια διόρθωσα το λάθος μου, και περιττό να πω ότι 1 στις 2 ακούω κάτι από Quantic, όλο το καλοκαίρι και συνεχίζω στο φθινόπωρο. Ο τύπος λοιπόν είναι πραγματικά περίπτωση: κινείται κάπου ανάμεσα στην soul, την jazz, τη latin και ας πούμε την χορευτική μουσική. Οι πιο dance δουλειές του μου φαίνονται και οι πιο αδιάφορες, αλλά τα υπόλοιπα είναι κατά κανόνα οργασμικά. Σε αυτόν το δίσκο λοιπόν μαζεύει το καλύτερα στοιχεία του τα οποία συμπληρώνονται από την υπέροχη φωνή της Alice και έχουμε σαν αποτέλεσμα μία ώρα πραγματικής μουσική πανδαισίας. Soul με latin πινελιές που λειτουργούν εξίσου αποτελεσματικά τόσο με τη φωνή της Alice όσο και στα υπέροχα οργανικά που συμπληρώνουν την εικόνα. Αν και ο δίσκος είναι περισσότερος καλοκαιρινός, νομίζω ότι θα σταθεί μία χαρά και τον χειμώνα που έρχεται, οπότε για όποιον δεν τον έχει ακούσει είναι πραγματικά κρίμα! Ακούγεται από την αρχή μέχρι το τέλος, αλλά εγώ θα ξεχωρίσω το Su Suzy που με ανάγκασε κάμποσες φορές να το βάλω στο repeat. Μουσική που μπορείς να ακουμπήσεις πάνω της θα έλεγα...
_

9.1

Those will burn: Su Suzy, Una Tarde En Mariquita, I'd Cry

Hot Chip - In Our Heads

Hot Chip In Our Heads (Domino, 2012)

Αν και το φθινόπωρο έχει φέρει μέχρι στιγμής πολύ δυνατές δουλειές μαζί του, είναι δύο δίσκοι που έχουν βγει από την άνοιξη και δεν πρόλαβα να γράψω για αυτούς· και για κάποιο λόγο νοιώθω ότι πρέπει. Ο πρώτος είναι αυτός εδώ. Μες τους Hot Chip έχω σε κάθε δίσκο τους το ίδιο συναίσθημα: Από τη μία ικανοποίηση με τη μουσική που περιέχουν - όμορφη, ζεστή, καλοδουλεμένη - από την άλλη μία μικρή απογοήτευση κάθε φορά που ο δίσκος δεν είναι ο δίσκος 'σταθμός' που περιμένω ότι θα βγάλουν κάποια στιγμή. Αυτό το δεύτερο είναι προσωρινό, συμβαίνει μόνο στην αρχή, και μετά, αφού τον έχω ακούσει άπειρες συνεχόμενες φορές εξαφανίζεται τελείως και ο δίσκος παίρνει τη θέση του σαν ένας ακόμα από τους αγαπημένους μου δίσκους, από αυτούς που θα τους ακούσω και θα τους ξανακούσω πολλές φορές στο μέλλον. Δηλαδή πολύ καλύτερα από ένα δίσκο υποτίθεται 'σταθμό' που θα τον ακούω φέτος και δεν πρόκειται να ξανακούσω ποτέ (υπάρχουν πολλοί τέτοιοι). Απλά οι Hot Chip είναι πολύ διακριτικοί για να είναι εντυπωσιακοί από την αρχή, αλλά ταυτόχρονα και ουσιαστικοί, οπότε η μουσική τους έχει διάρκεια. Όλα αυτά για τους δίσκους τους μέχρι τώρα. Γιατί με το In Our Heads τα πράγματα ήταν λίγο διαφορετικά: Αυτό το αρχικό συναίσθημα της απογοήτευσης δεν εξαφανίστηκε στην πορεία. Το αντίθετο, γινόταν όλο και ποιο έντονο όσο άκουγα το δίσκο. Οι λόγοι; Δεν είμαι και πολύ σίγουρος, αλλά ένας από αυτούς είναι η υπερβολική 'χαρά' του δίσκου. Οι Hot Chip πάντα έφτιαχναν χαρούμενη μουσική, αλλά είχαν ταυτόχρονα και μία υποβόσκουσα μελαγχολία που κρατούσε τις ισορροπίες και έκανε τον ήχο ξεχωριστό. Αυτό το δευτερεύον layer μοιάζει να έχει εξαφανιστεί τώρα κάνοντας τα τραγούδια να ακούγονται λίγο 'generic'. Ωραία όταν τα ακούς, αλλά τίποτε ιδιαίτερο όταν σταματήσεις την ακρόαση. Έπειτα, λείπουν αυτές οι πιο ήπιες στιγμές που ήταν τόσο ιδιαίτερες στους προηγούμενους δίσκους τους· ηλεκτρονικές 'μπαλάντες' ας τα πούμε. Όχι ότι ο δίσκος είναι κακός. Το αντίθετο: mε τους hot chip satisfaction is [always] guaranteed. Αυτό που κάνουν το κάνουν το κάνουν πάντα με την καρδιά τους, οπότε κακή μουσική δεν υπάρχει εδώ. Δυστυχώς όμως εγώ δεν βρήκα και όλα αυτά τα παραπάνω που έχω συνηθίσει να βρίσκω στους δίσκους τους. Με δύο εξαιρέσεις: από την μία το Motion Sickness που ανοίγει το δίσκο: δυναμικό και catchy αποδεικνύει για μία ακόμα φορά ότι οι hot chip είναι οι (μοναδικοί) συνεχιστές της παρακαταθήκης των New Order. Από την άλλη το Look at where we are, η μοναδική 'μπαλάντα' για τις οποίες παραπονιόμουν παραπάνω, που είναι υπέροχη, με αντίστοιχα όμορφους στίχους. Όλα τα υπόλοιπα ξεχνιούνται λίγο πιο εύκολα...
_

7.2

Those will burn: Motion Sickness, Look at where we are.