Hot Chip - In Our Heads

Hot Chip In Our Heads (Domino, 2012)

Αν και το φθινόπωρο έχει φέρει μέχρι στιγμής πολύ δυνατές δουλειές μαζί του, είναι δύο δίσκοι που έχουν βγει από την άνοιξη και δεν πρόλαβα να γράψω για αυτούς· και για κάποιο λόγο νοιώθω ότι πρέπει. Ο πρώτος είναι αυτός εδώ. Μες τους Hot Chip έχω σε κάθε δίσκο τους το ίδιο συναίσθημα: Από τη μία ικανοποίηση με τη μουσική που περιέχουν - όμορφη, ζεστή, καλοδουλεμένη - από την άλλη μία μικρή απογοήτευση κάθε φορά που ο δίσκος δεν είναι ο δίσκος 'σταθμός' που περιμένω ότι θα βγάλουν κάποια στιγμή. Αυτό το δεύτερο είναι προσωρινό, συμβαίνει μόνο στην αρχή, και μετά, αφού τον έχω ακούσει άπειρες συνεχόμενες φορές εξαφανίζεται τελείως και ο δίσκος παίρνει τη θέση του σαν ένας ακόμα από τους αγαπημένους μου δίσκους, από αυτούς που θα τους ακούσω και θα τους ξανακούσω πολλές φορές στο μέλλον. Δηλαδή πολύ καλύτερα από ένα δίσκο υποτίθεται 'σταθμό' που θα τον ακούω φέτος και δεν πρόκειται να ξανακούσω ποτέ (υπάρχουν πολλοί τέτοιοι). Απλά οι Hot Chip είναι πολύ διακριτικοί για να είναι εντυπωσιακοί από την αρχή, αλλά ταυτόχρονα και ουσιαστικοί, οπότε η μουσική τους έχει διάρκεια. Όλα αυτά για τους δίσκους τους μέχρι τώρα. Γιατί με το In Our Heads τα πράγματα ήταν λίγο διαφορετικά: Αυτό το αρχικό συναίσθημα της απογοήτευσης δεν εξαφανίστηκε στην πορεία. Το αντίθετο, γινόταν όλο και ποιο έντονο όσο άκουγα το δίσκο. Οι λόγοι; Δεν είμαι και πολύ σίγουρος, αλλά ένας από αυτούς είναι η υπερβολική 'χαρά' του δίσκου. Οι Hot Chip πάντα έφτιαχναν χαρούμενη μουσική, αλλά είχαν ταυτόχρονα και μία υποβόσκουσα μελαγχολία που κρατούσε τις ισορροπίες και έκανε τον ήχο ξεχωριστό. Αυτό το δευτερεύον layer μοιάζει να έχει εξαφανιστεί τώρα κάνοντας τα τραγούδια να ακούγονται λίγο 'generic'. Ωραία όταν τα ακούς, αλλά τίποτε ιδιαίτερο όταν σταματήσεις την ακρόαση. Έπειτα, λείπουν αυτές οι πιο ήπιες στιγμές που ήταν τόσο ιδιαίτερες στους προηγούμενους δίσκους τους· ηλεκτρονικές 'μπαλάντες' ας τα πούμε. Όχι ότι ο δίσκος είναι κακός. Το αντίθετο: mε τους hot chip satisfaction is [always] guaranteed. Αυτό που κάνουν το κάνουν το κάνουν πάντα με την καρδιά τους, οπότε κακή μουσική δεν υπάρχει εδώ. Δυστυχώς όμως εγώ δεν βρήκα και όλα αυτά τα παραπάνω που έχω συνηθίσει να βρίσκω στους δίσκους τους. Με δύο εξαιρέσεις: από την μία το Motion Sickness που ανοίγει το δίσκο: δυναμικό και catchy αποδεικνύει για μία ακόμα φορά ότι οι hot chip είναι οι (μοναδικοί) συνεχιστές της παρακαταθήκης των New Order. Από την άλλη το Look at where we are, η μοναδική 'μπαλάντα' για τις οποίες παραπονιόμουν παραπάνω, που είναι υπέροχη, με αντίστοιχα όμορφους στίχους. Όλα τα υπόλοιπα ξεχνιούνται λίγο πιο εύκολα...
_

7.2

Those will burn: Motion Sickness, Look at where we are.