Dj Spooky - Ice Music

Dj Spooky Ice Music (___, 2012)

Με τον DJ Spooky έχω χάσει επαφή μετά από αυτόν τον ψιλοχάλια δίσκο που είχε βγάλει με τον Dave Lombardo (Drums of Death, κρίμα, πολύ κρίμα, θα μπορούσε να ήταν κάτι πολύ καλό). Απ’ ό,τι φαίνεται λοιπόν, ο Spooky είχε πάει για κάποιο λόγο στην ανταρκτική όπου πέρασε κάποιο διάστημα. Επίσης έχει βγάλει ένα βιβλίο με βάση αυτό του το ταξίδι. Και έκανε και μία έκθεση και μία συναυλία για το άνοιγμα της έκθεσης. Οπότε αυτό το cd είναι η ηχογράφηση αυτής της συναυλίας (μάλλον δηλαδή). Η βάση της μουσικής είναι 2 βιολιά, μία βιόλα και ένα τσέλο. Ακριβώς… και ενίοτε κάποια beats από τον Spooky. Τώρα, κλασσικά όργανα μαζί με beats, είναι λίγο έως πολύ tricky… Από την μία κινδυνεύει να βγει κάτι σε new age… από την άλλη ξενέρωτη 90s κατάσταση από κάποιο Café del mar. Ο Dj Spooky ευτυχώς καταφέρνει να ισορροπήσει κάπου ανάμεσα χωρίς να ξεφεύγει πολλές φορές προς τις δύο αυτές κατευθύνσεις. Τα τρία κομμάτια που βρίσκονται στη μέση του δίσκου δίνουν το στίγμα: Τρία variations από τα Goldman Variations του Bach (για την ακρίβεια variation 1,2 και 3). Μεταξύ μας, αυτά τα τρία ήταν και ο λόγος που κατέβασα αρχικά το δίσκο. Αν υπάρχει κάτι σαν απόλυτη μουσική (που δεν υπάρχει…) τότε αυτή την έχει γράψει ο Bach. Έτσι μου φαίνεται τουλάχιστον κάθε φορά που τον ακούω. Ο Bach μας έκανε τεράστια χάρη με την μουσική που έγραψε: Πέρα από το ότι μπορούμε να την ακούμε, ανάγκασε όλους τους επόμενους μουσικούς να ξεφύγουν από το κυνήγι αυτού του απόλυτου. Από τη στιγμή που έχει κατακτηθεί μία φορά δεν έχει νόημα για τους υπόλοιπους να συνεχίζουν προσπαθούν. Οπότε, έχοντας απαλλαγεί από την ανάγκη για τελειότητα, οι μουσικοί μπόρεσαν να παράξουν μουσική που ναι μεν δεν ήταν τέλεια, αλλά ήταν ενίοτε, ακριβώς για αυτό το λόγο, καταπληκτική. Οκ, γράφω βλακείες, αλλά το πιστεύω και λίγο αυτό για τον Bach: η μουσική του είναι αυτό που θα όριζα ως 'τέλεια' μουσική, με όλα τα καλά και τα κακά που μπορεί να έχει αυτό. Τι κάνει ο Spooky λοιπόν με αυτή: Ξεκινάει με το κλασσικό variation στο πιάνο κάθε φορά, και στη συνέχεια αφήνει τα βιολιά να κινηθούν στα πλαίσια που ορίζονται από το αρχικό μοτίβο και αραιά και που προσθέτει κάποιες ηλεκτρονικές πινελιές. Αυτό στα variations 1 και 2. Το οποία ακούγονται τόσο όμορφα όσο όμορφη είναι πάντα η μουσική του Bach. Και προβλέψιμα βέβαια, αλλά αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Αλλά στο variation 3 αλλάζει κατεύθυνση. Το original μπαίνει πάλι με το πιάνο, αλλά εκεί που περιμένεις μία από τα ίδια με τα δύο προηγούμενα, εμφανίζεται μία σειρήνα και τα beats. Όταν λοιπόν έχεις την τελειότητα και αποφασίσεις να αποκλίνεις από αυτήν, τα πράγματα είναι δύσκολα… το αποτέλεσμα είναι κάτι που από τη μία έχει ενδιαφέρον, από την άλλη ακούγετε λίγο cheesy… Οι υπόλοιπες συνθέσεις κινούνται σε παρόμοιο ύφος. Αρκετά baroque, όμορφες και αρμονικές. Η τελευταία δε, φαντάζομαι, έχει να κάνει με τις Αμερικανικές εκλογές που είναι σε εξέλιξη. Ξεκινάει με ένα απόσπασμα από μία ομιλία του Obama, για να πάρει τη σκυτάλη στη συνέχεια ο Kennedy και μετά ο Martin Luther King. Αυτό με τους Αμερικανούς που πιστεύουν ότι για να είσαι προοδευτικός πρέπει να στηρίξεις δημοκρατικούς, σαν να μην υπάρχει η επιλογή να μην πάρεις θέση, ποτέ δεν το κατάλαβα… αλλά από την άλλη, μέχρι και ο Ry Cooder έβγαλε δίσκο – υποστήριξη στον Obama, οπότε δεν θα κολλήσουμε στον Spooky τώρα…
 Ο δίσκος ακούγεται όμορφος και αρμονικός, τηρουμένων των αναλογιών, όπως ακούγεται και η μουσική του Bach, οπότε φαντάζομαι ότι αυτό τον κάνει πετυχημένο… εγώ τουλάχιστον πείστηκα. Α, και αυτή τη σύνδεση με την ανταρκτική δεν την κατάλαβα τελικά, αλλά μπορεί και να μην έχει σημασία.
_

7.5

Those will burn: Goldberg Variations 1&2, Go Down Moses/Winds of Change