 | Λογος Απειλή Origami (IAmHipHop, 2012) |
Ο προηγούμενος δίσκος του Λόγος Απειλή, άλλα λόγια να μισιόμαστε, είχε τύχει αρκετά θερμής υποδοχής όταν είχε κυκλοφορήσει. Πολλοί μιλούσαν για φρεσκάδα, ζωντάνια και πολλές υποσχέσεις. Πέρασαν κάμποσα χρόνια και η συνέχεια, το Origami, κυκλοφορεί. Μένει να δούμε λοιπόν αν οι ‘υποσχέσεις’ τηρήθηκαν.
Ο δίσκος ξεκινάει με μία διπλή δόση άρνησης: Δεν και Αρνούμε. Το πρώτο άρνηση της εγχώριας mainstream hip hop σκηνής, το δεύτερο άρνηση της εγχώριας πολιτικής κατάστασης. Νομίζω ότι είναι ο χειρότερος τρόπος για ξεκινήσει ο δίσκος. Το πρώτο γιατί ξεκινάει με ετεροπροσδιορισμό. Το ότι δεν είναι μέρος του ‘εμπορικού hip hop τους’ το μόνο που καταφέρνει είναι να θέσει αυτό το εμπορικό hip hop στο κέντρο, αυτό από το οποίο εξαρτάται. Το δεύτερο, γιατί είναι απελπιστικά προβλέψιμο και διδακτικό. Έχουμε χορτάσει να ακούμε για ψεύτες πολιτικούς. Για την ακρίβεια πλέον το λένε όλοι οι κάτοικοι αυτοί της χώρας· από έναν mc λοιπόν, περιμένουμε κάτι παραπάνω (αν και ομολογούμενως το «κρατάω την ευχή μου για όταν πέσει το αστέρι τους» είναι ωραίο τσιτάτο). Αυτά τα δύο τραγούδια ορίζουν και τις δύο στιχουργικές κατευθύνσεις του δίσκου: από την μία battle rap, στα χνάρια που χάραξαν οι ΖΝ. Από την άλλη κοινωνικός σχολιασμός και οργή. Στην πρώτη κατηγορία λοιπόν, αν εξαιρέσουμε τον αρχικό ετεροπροσδιορισμό, το αποτέλεσμα είναι κατά πολύ καλύτερο. Στην δεύτερη κατηγορία δυστυχώς ο διδακτισμός και τα κλισέ δίνουν και παίρνουν. Θα ήταν πολύ καλύτερα αν είχε επενδύσει περισσότερο στην πρώτη κατεύθυνση νομίζω.
Μουσικά, δεν υπάρχει πολύ μεγάλη διαφορά από το Άλλα λόγια να μισιόμαστε. Αλλά το επίπεδο έχει ανέβει. Τα loops και τα samples παραπέμπουν στους ΖΝ και φυσικά στους Wu Tang, η εκφορά κινείται στα γνωστά πλαίσια του ελληνικού hip hop με βασική αναφορά και πάλι τους ΖΝ και τον εισβολέα.
Αλλά τελικά ο δίσκος κερδίζει στα σημεία. Κυρίως γιατί φαίνεται ότι έχει γίνει με αγάπη, μεράκι και πολύ δουλειά. Οπότε μπορείς πολύ πιο εύκολα να συγχωρήσεις τις ατέλειες, τους διδακτισμούς και τα κλισέ. Από εκεί και πέρα είναι προσωπικό θέμα, σε κάποιους θα αρέσει περισσότερο, σε κάποιους λιγότερο· φαντάζομαι ότι στην πρώτη κατηγορία θα βρούμε μικρότερες ηλικίες. Αλλά σε τελική ανάλυση, ο δίσκος είναι αξιοπρεπέστατος. (και παρεμπιπτόντως μπορείτε να τον κατεβάσετε εδώ).
_
7.7Ο δίσκος ξεκινάει με μία διπλή δόση άρνησης: Δεν και Αρνούμε. Το πρώτο άρνηση της εγχώριας mainstream hip hop σκηνής, το δεύτερο άρνηση της εγχώριας πολιτικής κατάστασης. Νομίζω ότι είναι ο χειρότερος τρόπος για ξεκινήσει ο δίσκος. Το πρώτο γιατί ξεκινάει με ετεροπροσδιορισμό. Το ότι δεν είναι μέρος του ‘εμπορικού hip hop τους’ το μόνο που καταφέρνει είναι να θέσει αυτό το εμπορικό hip hop στο κέντρο, αυτό από το οποίο εξαρτάται. Το δεύτερο, γιατί είναι απελπιστικά προβλέψιμο και διδακτικό. Έχουμε χορτάσει να ακούμε για ψεύτες πολιτικούς. Για την ακρίβεια πλέον το λένε όλοι οι κάτοικοι αυτοί της χώρας· από έναν mc λοιπόν, περιμένουμε κάτι παραπάνω (αν και ομολογούμενως το «κρατάω την ευχή μου για όταν πέσει το αστέρι τους» είναι ωραίο τσιτάτο). Αυτά τα δύο τραγούδια ορίζουν και τις δύο στιχουργικές κατευθύνσεις του δίσκου: από την μία battle rap, στα χνάρια που χάραξαν οι ΖΝ. Από την άλλη κοινωνικός σχολιασμός και οργή. Στην πρώτη κατηγορία λοιπόν, αν εξαιρέσουμε τον αρχικό ετεροπροσδιορισμό, το αποτέλεσμα είναι κατά πολύ καλύτερο. Στην δεύτερη κατηγορία δυστυχώς ο διδακτισμός και τα κλισέ δίνουν και παίρνουν. Θα ήταν πολύ καλύτερα αν είχε επενδύσει περισσότερο στην πρώτη κατεύθυνση νομίζω.
Μουσικά, δεν υπάρχει πολύ μεγάλη διαφορά από το Άλλα λόγια να μισιόμαστε. Αλλά το επίπεδο έχει ανέβει. Τα loops και τα samples παραπέμπουν στους ΖΝ και φυσικά στους Wu Tang, η εκφορά κινείται στα γνωστά πλαίσια του ελληνικού hip hop με βασική αναφορά και πάλι τους ΖΝ και τον εισβολέα.
Αλλά τελικά ο δίσκος κερδίζει στα σημεία. Κυρίως γιατί φαίνεται ότι έχει γίνει με αγάπη, μεράκι και πολύ δουλειά. Οπότε μπορείς πολύ πιο εύκολα να συγχωρήσεις τις ατέλειες, τους διδακτισμούς και τα κλισέ. Από εκεί και πέρα είναι προσωπικό θέμα, σε κάποιους θα αρέσει περισσότερο, σε κάποιους λιγότερο· φαντάζομαι ότι στην πρώτη κατηγορία θα βρούμε μικρότερες ηλικίες. Αλλά σε τελική ανάλυση, ο δίσκος είναι αξιοπρεπέστατος. (και παρεμπιπτόντως μπορείτε να τον κατεβάσετε εδώ).
_
Those will burn: Εντάξει X Storygami #1, Αμαρτίες, Δύο Ώρες, Hands Up.
Posts
No comments:
Post a Comment