John Cale - Shifty Adventures in a Nookie Wood

John Cale Shifty Adventures in a Nookie Wood (Double Six, 2012)

Είναι δύσκολο να αποφύγεις τα κλισέ όταν ξεκινάς να γράφεις για τον John Cale. Τα πρώτα πράγματα που σου έρχονται στο μυαλό είναι αναπόφευκτα μπανάνες και ο Andy Warhol, o Brian Eno, τα ηρωικά albums των 70ς και (αυτό μάλλον σε εμένα) η καλύτερη διασκευή που έχει γίνει ποτέ σε κομμάτι του Elvis. Το άλλο που είναι επίσης δύσκολο να αποφύγεις να σκεφτείς είναι το 'τι λόγο ύπαρξης μπορεί να έχει ένας καινούργιος δίσκος του John Cale το 2012?'. "Γιατί σκοτώνουν τ' άλογα, μωρό μου, όταν γεράσουν" λέει ο Τσακνής σε ένα ρεφρέν του, κάτι που παραπέμπει προφανώς στο "They Shoot Horses, Don't They?", μία από τις πιο disturbing ταινίες που έχω δει παρεμπιπτόντως. Αλλά και αυτό κλισέ είναι. Κλισέ που μπορεί να έχει πολύ πραγματικές συνέπιες στη ζωή των ανθρώπων που εντάσσονται σε αυτό: Η νεότητα που χάνεται αντιμετωπίζεται συνήθως σαν έγκλημα στην υγιέστατη κοινωνία μας. Ευτυχώς ο John Cale κατάφερε να φτάσει σε ένα επίπεδο που να μην χρειαστεί να ζητήσει από κάποιον συνοδοιπόρο του να τον πυροβολήσει επειδή δεν το μπορεί να το κάνει ο ίδιος, αλλά παραδεχτείτε το, κανένας μας δεν ξετρελαίνεται στην ιδέα του καινούργιου δίσκου ενός 70άρη. Κάπου εκεί όμως σκέφτομαι για παράδειγμα το I am new here του Gil Scott Heron, και προσπαθώ να βάλω φρένο στο φασισμό που μας έχει φυτέψει μέσα μας η κουλτούρα μας. Ξαναλέω, ο John Cale δεν είναι και το ιδανικό παράδειγμα για να προξενήσει όλες τις παραπάνω σκέψεις, θέλω να ελπίζω μάλιστα ότι ο ίδιος γράφει στο παλιά του τα παπούτσια το αν θέλουμε να ακούσουμε έναν ακόμα δίσκο από έναν 70άρη, τουλάχιστον έχει τη δυνατότητα να το κάνει. Για όλα τα παραπάνω μπορεί να φταίει και η σκοτεινή διάθεση του ίδιου του δίσκου. Ο οποίος, αν κάτσεις να ασχοληθείς μαζί του, δεν είναι καθόλου κακός· το αντίθετο μάλιστα, ίσως είναι και ό,τι καλύτερο έχει κάνει το τελευταία 15 χρόνια. Ναι, όπως είναι φυσιολογικό δεν φέρνει τίποτα ιδιαίτερο καινούργιο μαζί του, αλλά φέρνει 12 όμορφες συνθέσεις. Το Hemingway για παράδειγμα, που θυμίζει πολύ έντονα Depeche Mode μέχρι να εξελιχθεί σε ένα πολύ κλασσικό John Cale ρεφραίν. Ή το I Wanna Talk 2 U, όπου ο Danger Mouse προσφέρει τα φώτα του, χωρίς να το καταλάβουμε αν δεν διαβάσουμε τα credits. Ή το December Rains που θα μπορούσε να είναι ένα τραγούδι όπου ο Danger Mouse προσφέρει τα φώτα του αλλά δεν είναι, ενώ ο John Cale τραγουδάει με autotune, μεταξύ αστείου και σοβαρού φαντάζομαι. Ή το Mary που εμένα τουλάχιστον με παραπέμπει στο my maria από το helen of troy. Ή το Vampire Cafe που μέσα από τον αποδομημένο ρυθμό του φέρνει στο μυαλό Leonard Cohen. Ή το Mortha όπου η κλασσική-John Cale εκφορά (Mortha - mortha) φιλτράρεται και πάλι μέσα από το autotune, και πάλι δεν μπορώ να μην διακρίνω μία διάθεση αυτοσαρκασμού. Αντίστοιχα και τα υπόλοιπα κομμάτια. Γιατί στην τελική τα γέρικα άλογα μπορεί να μην μπορούν να τρέξουν (ή να χορέψουν) αλλά δεν είναι τα πάντα αγώνας δρόμου. Μπορούν απλά να σε πάνε μία όμορφη βόλτα ή, αν εσύ δεν έχεις όρεξη, να πάνε μία βόλτα μόνα τους και όποιον βρουν στο δρόμο. Τουλάχιστον θα έπρεπε να έχουν αυτή τη δυνατότητα.
_

8.0

Those will burn: I wanna talk 2 you, Vampire Cafe