Flying Lotus - Until the Quiet Comes

Flying Lotus Until the Quiet Comes (Warp, 2012)

Υπάρχει εκεί στο δεύτερο μισό του Until the Quiet Comes μία υπερβατική στιγμή. Στο Hunger και ενώ έχει δημιουργηθεί μία ονειρική ατμόσφαιρα από ήχους και τη φωνή της Niki Randa, πάνω στα δύο λεπτά περίπου το κομμάτι αλλάζει κατεύθυνση και εμφανίζεται μία μελωδία λυτρωτική. Δεν θα απορούσα αν μου έλεγαν ότι αυτή η στιγμή έχει μεταφυσικές ιδιότητες, όπως το να ανασταίνει νεκρούς για παράδειγμα. Με έκανε να σκεφτώ πολλά πράγματα αυτή η στιγμή. Καταρχήν, είναι το μόνο κομμάτι που περιέχει δηλωμένο sample, το Guitar 12 του Jonny Greenwood σύμφωνα με τις σημειώσεις του cd. Δεν έχω ακούσει τα soundtracks του κιθαρίστα των Radiohead, και όσο και να ψάχνω δεν μπορώ να βρω κάποιο κομμάτι που να λέγετε Guitar 12. Αλλά είμαι σχεδόν σίγουρος ότι αυτή η μαγική στιγμή είναι εκεί που μπαίνει το sample, όπως είμαι σχεδόν σίγουρος ότι ακόμα και αν καταφέρω και το βρω το κομμάτι και το ακούσω, την μαγεία που έχει στο δίσκο του FlyLo δεν θα τη βρω. Συνεχίζοντας αυτές τις σκέψεις, που μπορεί να είναι και τελείως λάθος, άρχισα να βγάζω διάφορα συμπεράσματα, που το ένα αναιρούσε το άλλο, ως προς το γιατί το ένα και μοναδικό sample του δίσκου είναι και η κορύφωσή του. Δεν θα τα αναφέρω, έτσι κι αλλιώς ασυναρτησίες ήταν. Αλλά νομίζω ότι τελικά κατάλαβα γιατί μπήκα σε όλη αυτή τη μάλλον χωρίς νόημα διαδικασία: γιατί για να ανταπεξέλθεις σε αυτό που το Until the Quiet Comes προσφέρει, χρειάζεσαι αρχικά να πιαστείς από κάπου. Χρειάζεσαι να οικειοποιηθείς ένα σημείο του για να μπορέσεις να αντέξεις το σύνολο. Πιστεύω ότι το σημείο που έπιασα εγώ ήταν μάλλον τυχαίο· θα μπορούσε να είναι οποιοδήποτε άλλο.
Και το σύνολο, γιατί το Until the Quiet Comes είναι μία σύνθεση χωρισμένη απλά σε 18 μέρη, είναι πέρα από κάθε προσδοκία. Τα περισσότερα κείμενα που διαβάζω για το δίσκο αναρωτιούνται αρχικά για το πώς θα μπορούσε ο FlyLo να κάνει έναν δίσκο μετά από το Cosmogramma, κάτι που θα μπορούσε να σταθεί δίπλα του δηλαδή, και στη συνέχεια λένε ότι η μινιμαλιστική προσέγγιση του καινούργιου δίσκου ήταν η σωστότερη απόφαση. Sorry, αλλά αυτό που συμβαίνει στο Until the Quiet Comes εγώ δεν μπορώ να το αντιληφτώ σε καμία περίπτωση ως minimal. Αν θα έψαχνα παραδείγματα μουσικής που καταλαβαίνω πραγματικά ως minimal θα έλεγα τον Steven Reich, ή το Dauði Baldrs των Burzum. Αντίθετα ο δίσκος του FlyLo είναι πληθωρικός· συμβαίνουν τόσα πολλά πράγματα που δεν ξέρεις από πού να αρχίσεις. Απλά, όλα αυτά που γίνονται είναι τόσο άψογα δομημένα που πιστεύεις ότι είναι όλα απαραίτητα, ότι αν βγάλεις και το ελάχιστο beat ο δίσκος ξαφνικά θα χάσει την ισορροπία του. Εξίσου πληθωρικό ήταν και το Cosmogramma, μόνο που εκεί η πληθωρικότητα οδηγούσε σε μία οργιαστική κατάσταση, εδώ οδηγεί στην ησυχία και το όνειρο. Οπότε η λέξη κλειδί είναι αυτή που τόσο ξεκάθαρα μας λέει ο τίτλος: Quiet. Ή μάλλον αυτό που υπάρχει μέχρι να έρθει η απόλυτη ‘ησυχία’ ή ο ύπνος στα βαθύτερά στάδιά του: το όνειρο. Μία εσωτερική, ονειρική αναζήτηση φτιάχνει ο Flying Lotus, και προσωπικά δεν έχω ξανακούσει κάτι τέτοιο.
Μουσικά υπάρχουν πολλά πράγματα που μπορεί να σχολιάσεις. Οι Jazz καταβολές, ο καταλυτικός ρόλος των εγχόρδων, το πώς οι φωνές αφομοιώνονται και μετατρέπονται σε έναν ακόμα ήχο κλπ, κλπ. Δεν βρίσκω το νόημα, τουλάχιστον όχι ακόμα· ίσως σε μερικούς μήνες να το έχω αφομοιώσει και να μπορέσω να ασχοληθώ και με τέτοια ζητήματα. Προς το παρόν, θα σταθώ μόνο στο μπάσο του Thundercut, που υπάρχει στο περισσότερα κομμάτια και είναι νομίζω ακρογωνιαίος λίθος για το δίσκο. Τόσο που δεν μπορώ να περιμένω να βγει ο καινούργιος δίσκος του Thundercut. Κατά τ’ άλλα, είμαι ακόμα με το στόμα ανοικτό.
_

9.9

Those will burn: από την αρχή μέχρι το τέλος