Jason Lytle - Yours Truly, The Commuter

Jason Lytle Yours truly, the commuter (Anti,2009)

Η πρώτη σόλο απόπειρα του πρώην τραγουδιστή των Granddaddy, έχει διαρρεύσει στο διαδίκτυο εδώ και 3-4 μήνες. Όταν έμαθα το γεγονός έσπευσα να το κατεβάσω, κυκλοφορία «λουκουμάκι» σκέφτηκα για το onewillburn, άσε που γούσταρα τρελά τη μπάντα του, εδώ είμαστε λέω, ολόκληρη έκθεση θα γράψω. Στη συνέχεια δίστασα όμως, είχα ενθουσιαστεί τόσο που δεν θα ήμουν καθόλου αντικειμενικός, καλώς η κακώς άφησα λίγο καιρό να περάσει. Κάπου είχα ακούσει πως αγάπη είναι αυτό που σου μένει όταν περάσει ο ενθουσιασμός και ο έρωτας.. Τώρα πια λοιπόν που το αρχικό μου συναίσθημα καταστάλαξε ας πούμε, μπορώ με πιο καθαρό μυαλό να εντοπίσω και να προσδιορίσω τους λόγους που με έκαναν αρχικά να ερωτευτώ και κατόπιν να αγαπήσω το Yours truly the commuter. Ας μη φτάσω όμως ακόμα εκεί.

Τέσσερα χρόνια μετά τη διάλυση των Granddaddy δεν είχα ακούσει τίποτα απολύτως για τον Lytle, σα να είχε εξαφανιστεί από προσώπου γης. Ξαφνικά στο πρώτο εξάμηνο του 2009 και στα σαράντα του χρόνια κυκλοφορεί το πρώτο του πόνημα κάτω από το όνομα του και συμμετέχει στο (θα μπορούσε) φιλόδοξο Dark night of the soul των Sparklehorse και Danger Mouse αλλά και στο comeback των Crystal Method. Όπως και να’ χει, η επιστροφή του στα μουσικά δρώμενα μονό ευχάριστη έκπληξη θα μπορούσε να είναι. Αλλά να μη ξεχνάμε και τη δύσπιστη πλευρά μας που οδηγεί στο ερώτημα: “Υπάρχει ζωή μετά τους Granddaddy?”. Ένα γκρουπ που όχι μόνο στιγμάτισε την εναλλακτική ροκ σκηνή της τελευταίας 15ετιας, αλλά έκανε μόδα πρώτο απ’ όλα τις φουσκωτές γενειάδες (υπήρχαν τριχωτά αγόρια και πριν τους Fleet foxes παιδιά J) και υπήρξαν ιδιαίτερα ευαισθητοποιημένοι σε οικολογικά θέματα, με την φυσιολατρική και την ακτιβιστική έννοια . Τη μουσική τους θα μπορούσες να τη χαρακτηρίσεις...ακούστε το software slump το οποίο είναι η πεμπτουσία του ήχου των Granddaddy για να καταλάβετε. Κυκλοφόρησαν συνολικά τέσσερεις στούντιο δίσκους με αιχμή του δόρατος το προαναφερόμενο του 2000 ενώ μεγαλύτερες «επιτυχίες» τους θεωρούνται τα “A.m 180” , “He’s Simple, He’s Dumb, He’s The Pilot”και “Crystal Lake”. Το κύκνειο άσμα τους “just like the fambly cat” το έβγαλαν ενώ είχαν ήδη διαλυθεί λόγο διαστάσεως απόψεων των μελών του γκρουπ.

Το βιβλίο της ροκ (σελίδα 194 παράγραφος 3) μας διδάσκει πως όταν προέρχεσαι από ένα επιτυχημένο μεν, διαλυμένο πια, δε, ροκ συγκρότημα έχεις λιγοστές ευκαιρίες να επιτύχεις η να σε αποδεχτούν και πολλές να σε θάψουν πολλά μέτρα κάτω από τη γη τα γνωστά δημοσιογραφικά κοράκια (κρα!) με το καλύτερο φτυάρι της αγοράς. Ο κύριος Lytle είναι φυσικά γνώστης των παραπάνω, δε γεννήθηκε προχθές, γι’ αυτό και με πολύ προσεκτικές κινήσεις επέστρεψε στα δρώμενα με μια ήσυχων τόνων κυκλοφορία (αν και τελικά δεν γλίτωσε το θάψιμο).

Στο yours truly the commuter δεν θα ακούσεις καθαριστικά ξεσπάσματα η χαρούμενα ριφάκια. Δεν είναι δίσκος για να κουνήσεις το κεφάλι ρυθμικά η από αυτούς που θα υποδύεσαι τον ντράμερ. Εδώ κατά βάση κυριαρχεί μια μελαγχολική και ενίοτε πεσιμιστική διάθεση (“So you should hold my hand/While everything blows away”) χρόνιο γνώρισμα του Lytle, η οποία όμως έχει μια δυναμική, κάποιες φωτεινές αχτίδες και αρκετές δόσεις αισιοδοξίας (“We will run/To a brand new sun”). Με τους Granddaddy σου έδινε την εντύπωση, ειδικά μέσα από τους στίχους του, πως ήταν κατά κάποιο τρόπο εγκλωβισμένος σε μια εσωτερική δίνη, τώρα πια καταλαβαίνεις πως στέκεται στα πόδια του και έχει πλήρη επίγνωση του ποιος είναι και τι θέλει να κάνει (“Last thing I heard I’d been left for dead/ I could give two shits about what they said/ I may be limping but I’m coming home”). Παρ’ όλα αυτά έχουμε να κάνουμε με ένα ροκ δίσκο στον οποίο βασιλεύει μια ευγενική μορφή, λόγια που στάζουν ειλικρίνεια αλλά και νόημα (“Though you were great / Something went wrong / ‘Cause now you’re too gone”), ένα μαγευτικά στοιχειωμένο πιάνο, έγχορδα που σου χαϊδεύουν τα αυτιά, space folk μελωδίες ικανές να σε λυγίσουν, μια γλυκιά, ονειρική, χαρακτηριστική φωνή. Το yours truly the commuter δεν είναι ένας απλός δίσκος, είναι κατάθεση ψυχής, είναι μια προσπάθεια κάθαρσης, είναι ο καλλιτέχνης που ξεγυμνώνεται στο ακροατήριο του, είναι το κατόρθωμα ενός τραγουδιστή - συνθέτη με αυτοσεβασμό και χαμηλό προφίλ που (σχεδόν) αγγίζει τη τελειότητα του. Στο ερώτημα αν ο νέος δίσκος του Lytle μπορεί να καλύψει το κενό της απουσίας τη παλιάς του μπάντας, η απάντηση είναι κατηγορηματικά, ΝΑΙ.

8.5

Those will burn: Yours truly, the commuter, Brand new sun, Rollin' home alone, You're too gone

ΥΓ: Οριστε, δεν εγραψα δα και ολοκληρη εκθεση και ημουν και λιγο αντικειμενικος....(ημουν?) :)