Danny Brown - Old

Danny Brown Old (Fool's Gold, 2013)

Το πήραμε ζεστά με το hip-hop φέτος, γιατί είναι ένας χώρος που συμβαίνουν πολλά και σημαντικά πράγματα. Μετά από τους υπόλοιπους ραππερς της σειράς του λοιπόν, ήρθε η ώρα να μιλήσουμε για τον Danny Brown. Αφορμή το τελευταίο του πόνημα OLD.
“They want that Old Danny Brown” μας λέει στο hook του Side A (OLD), και από την αρχή καταλαβαίνουμε ότι είναι ένας δίσκος που αναφέρεται στον ίδιο τον καλλιτέχνη που ψάχνει να βρει το δρόμο του. Για όποιον γνώρισε τον Danny Brown μέσα από τις τελευταίες δουλειές και συνεργασίες του, o δίσκος μοιάζει μοιρασμένος ανάμεσα σε οικεία και μη ακούσματα. Η πραγματικότητα όμως είναι ότι η ανομοιογένεια που διέπει τον δίσκο είναι το βασικό συνθετικό συστατικό του. Όπως έχει δηλώσει και ο ίδιος ο DB, ο δίσκος αποτελεί μια αναφορά στο ίδιο το hip-hop -και την μουσική εξέλιξη του ίδιου του καλλιτέχνη να προσθέσω εγώ-. Πρόκειται ουσιαστικά για μια κατά αναλογία εξέλιξη των μουσικών επιρροών και ειδών του hip-hop. Πάντα βέβαια μέσα από το πρίσμα της ιδιαίτερης προσέγγισης του DB. Πάρτε για παράδειγμα την εξέλιξη των beats κατά τη διάρκεια του άλμπουμ. Το ενδιαφέρον με τον εν λόγω καλλιτέχνη είναι αυτές οι πολλαπλές αναφορές που συναντά κανείς στο έργο του. Ο DB καταφέρνει να μοιάζει ως γνήσιο τέκνο του συμβατικού hip-hop ( που κινείται σύμφωνα με τους κώδικες του hip-hop εννοώ με αυτό) αλλά ταυτόχρονα να κινείται και έξω από αυτό. Να είναι μέρος της underground σκηνής αλλά και να φιγουράρει στις ιλλουστρασιόν σελίδες των περιοδικών. Έχοντας εμφανίσεις και συμμετοχές σε άπειρες συνεργασίες, αποτελεί έναν καθόλα παραγωγικό δημιουργό που ξεπερνά συχνά πυκνά τα όρια του hip-hop. Κινούμενος σε πιο alternative μονοπάτια, τόσο σε παρεμφερή είδη, όσο και σε αυτό που αποκαλείται ως alternative hip-hop. Οι διάφορες συνεργασίες βρίσκουν χώρο και στον προσωπικό του δίσκο, όπου φιλοξενεί σημαντικά ονόματα από την hip-hop σκηνή του σήμερα. Freddie Gibbs, Ab-Soul, A$AP Rocky και Schoolboy Q τα σημαντικότερα εξ αυτών. Η περσόνα που δημιούργησε ο DB στηρίζεται σε ορισμένα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Πρώτο και σημαντικότερo είναι η αντισυμβατικότητά που αναφέραμε και προηγουμένως. Έτσι τα skinny jeans αντικατέστησαν τα baggy, και ας του κόστισαν μεγάλες συνεργασίες, και το hip-hop συνάντησε το punk attitude δημιουργώντας ακόμα ένα όμορφο μπασταρδάκι. Η προφορά σε φάση κάτι ανάμεσα σε χαζοχαρούμενο ελφ και σπασαρχίδικο nerd γίνεται σήμα κατατεθέν και πρωταγωνιστεί στην άμεση αναγνωρισιμότητα του, ανάμεσα στον ωκεανό των νέων ράππερς. Δεν ξεχνά όμως τη σημασία της σωστής λυρικής απόδοσης, και την αμεσότητα που προσφέρουν τα ραπς ως πρωταγωνιστής της εκάστοτε σύνθεσης. Δεν είναι εύκολο να ραππάρεις πάνω από τόσο βαριά και γεμάτα noise, instumentals. Όσο και να προσπαθήσω να εξηγήσω τα skills του DB όμως, το ζουμί παραμένει η κατεύθυνση που ο ίδιος ο καλλιτέχνης δείχνει να ακολουθεί. Μπορεί λοιπόν ο δίσκος να αποτελεί μια παράθεση δυνατοτήτων και ρεπερτορίου, αυτό όμως, που προβάλλεται και έχει φτάσει τον DB στην ευρεία αποδοχή του κόσμου (κυρίως έφηβους αμερικανούς είναι η αλήθεια) είναι η ικανότητα που έχει να ξεσηκώνει τον κόσμο τόσο στις ζωντανές του εμφανίσεις όσο και με τα πιο mainstream – εμπορικά κομμάτια του. Δεν είναι τυχαίο που το πρώτο single του δίσκου ήταν το Dip. Κομμάτι που βρίσκεται στο δεύτερο μέρος του δίσκου, πατώντας σε παραγωγή των καιρών μας δηλαδή. Ένα dub – club anthem ύμνο στη molly. Το ενδιαφέρον βέβαια, ακόμα μια φορά βρίσκεται στην αγριάδα που υπάρχει στο κομμάτι. Κάτι που τον κάνει να ξεχωρίζει από τους υπόλοιπους rappers που ακολούθησαν παρόμοια mainstream στροφή με αντίστοιχη θεματολογία. (βλέπε Wiz Khalifa). Αυτή είναι και η κατεύθυνση που δείχνει να ακολουθεί. Έχουμε λοιπόν ένα δίσκο με hip-hop, punk, και dub ή DnB στοιχεία που φαίνεται να παίρνει μια ιδιαίτερη δυναμική, αξιώνοντας να θεωρηθεί ως ορόσημο στο υπο-είδος που δημιουργείται. Αν έχει μείνει κανένας που να γουστάρει Dizzie Rascal λοιπόν, εδώ θα βρει μια παρόμοια εμπειρία.
 Έχοντας δώσει το γενικότερο πλαίσιο του δίσκου, νομίζω ότι είναι χρήσιμο να επιστρέψουμε στη βάση και το concept του. Το εύρος που δίνεται στο σύνολό του είναι το στοιχείο που τον κατατάσσει για μένα στους καλούς δίσκους και στις σημαντικές κυκλοφορίες του hip-hop, όσον αφορά τη χρονιά που τελειώνει.

_

8.7

Those will burn: Dope Fiend Rental, Torture, Dip, Smokin & Drinkin

από το πρώτο μέρος :

και από το δεύτερο μέρος :

Broken Synths / Neon & the other noble gases - Split cdr

Broken Synths / Neon & the other noble gases Split cdr (moremars, 2013)

Αυτό εδώ το split είναι η πιο πρόσφατη κυκλοφορία της moremars και περιέχει τρεις συνθέσεις του Broken Synths και τρεις του Neon & the other noble gases, και οι δύο 'ηλεκτρονικοί μουσικοί' με έδρα την Θεσσαλονίκη. Η ηλεκτρονική μουσική είναι μία περίεργη περίπτωση στην ελληνική σκηνή· ίσως για αυτό να ευθύνεται και η (ουσιαστικά) έλλειψη του αντίστοιχου κοινού. Οπότε συνήθως είσαι επιφυλακτικός ως προς το τι θα ακούσεις.
Ευτυχώς εδώ δεν χρειάζεται ιδιαίτερη επιφύλαξη· η δουλειά είναι προσεγμένη και σε υψηλό επίπεδο. Κάτι που γίνεται προφανές από τα δύο πρώτα κομμάτια, το Τ2 από τον Broken Synths και το Chora III από τον Neon. Όπως προφανείς γίνονται και οι διαφορές μεταξύ των δύο μουσικών: Το Τ2 κινείται σε πιο 'καθαρές' ηλεκτρονικές φόρμες, θα μπορούσε να αντέξει τον χαρακτηρισμό techno (αν και αμφιβάλω αν αυτό σημαίνει κάτι ιδιαίτερο σήμερα). Το Chora III από την άλλη έχει πιο ταξιδιάρικη διάθεση, πολύ λιγότερο 'χορευτική' πολύ περισσότερο ambient. Και τα δύο πρώτα κομμάτια πάντως είναι ίσως και τα λιγότερο ενδιαφέροντα του δίσκου. Προσεγμένα και άρτια μεν, αλλά χωρίς πολλά στοιχεία που να μπορούν να τα ξεχωρίσουν από τις τεράστιες ποσότητες ηλεκτρονικής μουσικής που παράγονται. Εκεί που τα πράγματα λοιπόν ξεφεύγουν από το 'αξιοπρεπές' και πάνε στο πραγματικά ενδιαφέρον, είναι η μέση του cdr, το Timewarp από τον Broken Synths και το Sunset Vecchio από τον Neon. Και εδώ ισχύουν όσα έγραψα παραπάνω, με την διαφορά ότι οι συνθέσεις έχουν πολύ περισσότερη προσωπικότητα και ιδιαιτερότητα. Το Timewarp, από τη μία έχει αρκετά πιο πειραματική προσέγγιση, από την άλλη έχει μία σειρά από λεπτομέρειες που προσφέρουν τα μέγιστα στο σύνολο. Όπως για παράδειγμα οι διάφοροι ήχοι που μοιάζουν να προέρχονται από ανθρώπινες φωνές και εμφανίζονται σε διάφορα σημεία. Ή η σκοτεινή ατμόσφαιρα που καταφέρνει να δημιουργήσει η εισαγωγή του. Ή εκεί προς το τέλος οι 'σπασμένοι΄ ήχοι που βρίσκονται στο υπόβαθρο, και μερικές φορές φέρνουν στο μυαλό (το δικό μου προφανώς) κάτι από free jazz. To Sunset Vecchio από την άλλη θα το χαρακτήριζα εεε, ηλεκτρονικό, DIY post rock, με ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτό. Ήδη από τα πρώτα δευτερόλεπτα, οι σαμπλαρισμένες ομιλίες που αχνοακούγονται πίσω από το βασικό θέμα που αρχίζει να κτίζεται σιγά σιγά σε κερδίζουν με την πρώτη: σπάνε τον όποιο πάγο θα μπορούσε να συνεπάγεται η επαναληπτικότητα του κομματιού. Το οποίο συνεχίζει να αναπτύσσεται και να εξελίσεται αργά· περισσότερο ατμόσφαιρα παρά ρυθμός. Ίσως τελειώνει λίγο νωρίτερα απ' ό,τι θα περίμενα, αλλά δεν πειράζει, με αυτόν τον τρόπο σε αφήνει να περιμένεις πράγματα. Τα επόμενα δύο κομμάτια που κλείνουν το cd επιβεβαιώνουν με τον καλύτερο τρόπο όλα τα παραπάνω. Το untitled να μονομαχεί με το Timewarp και να χάνει στα σημεία, το Catwalk να παρουσιάζει μία ακόμα ελαφρά διαφορετική πλευρά του Neon και να αφήνει πολλές υποσχέσεις για το μέλλον.
Όσοι πιστοί λοιπόν, εδώ μπορείτε να προμηθευτείτε το cdr που επιπλέον έχει και μία πολύ ιδιαίτερη συσκευασία. Στηρίξτε μπας και σιγά σιγά αρχίζουν να κινούνται λίγο περισσότερο τα πράγματα στα ελληνικά ηλεκτρονικά χωράφια.
_

8.0

Those will burn: Timewarp, Sunset Vecchio

The Hunt - The Hunt Begins

The Hunt The Hunt Begins (Sacred Bones Records, 2013)

4 χρόνια μετά την ηχογράφηση του δίσκου, καταφέρνει μια εταιρία να βγάλει αυτόν τον δίσκο στο κοινό...
Ηχογραφημένος το 2009 κάπου στη Βοστώνη, έρχεται τώρα, χρόνια μετά να κατακλύσει κάθε κύτταρο.
Ναι και φυσικά θα τον έβγαζε η Sacred. Δεν είχα καμία αμφιβολία.
και τι έχουμε λοιπόν εδώ...?
Έχουμε post punk.
Έχουμε κάτι μεταξύ killers και cure και ίσως λίγο christian death (και ΝΜΑ κα) και ήμαστε κομπλέ. Οι μετέπειτα cult of youth λοιπόν μας αποκάλυψαν κάτι καλύτερο από το τωρινό τους project...
Το mountains κομμάτι που σου κόβει την ανάσα...μπάσο και ένα ριφάκι κιθάρας που σε σηκώνει από την καρέκλα σου κατευθείαν.
Είναι σκοτείνος δίσκος...και ας μπερδεύει λίγο ότι "αμερικανίζει" περισσότερο από ότι θα ήθελα.
Βαριά μπάσα, σκοτεινιά...ηλεκτρικές κιθάρες με ρυθμικές μελωδίες, τύμπανα σκληρά...και φωνή βγαλμένη από τα καλύτερα των killers...ναι είναι το 15 minutes. Δεύτερο κομμάτι του δίσκου.
Κι όσο προχωράει ο δίσκος (μετά και το super summer of hate...) αυτή η αμερικανιά που τον διαπερνά, γίνεται όλο και καλύτερη...όλο και πιο rock, όλο και πιο ιδιαίτερη (set the rising sun).
Κάπου στο black and white (το μοναδικό μέτριο κομμάτι) γεννιέται η απορία...γιατί όχι το 2009?
Για να μην παρεξηγηθώ, δεν ανακαλύπτουν το τροχό (postpunk) αλλά αυτό που παίζουν είναι φρέσκο, έξυπνο και βαθειά υπνωτικό. Εθιστικό.
Οι κιθάρες στο scripts σε κόβουν σα μαχαίρι και το πιανάκι στο trainwreck σε βάζει σε μια κόλαση....κι έρχεται η αλά alice cooper στριγκλιά να σε ξυπνήσει...
O ουράνος γίνεται λίγο πιο μαυρος και τα 2 κομμάτια που κλείνουν το δίσκο έχουν τέτοια δυναμική που νομίζεις ότι μόλις τον έβαλες στο πικαπ...


κολασμένος δίσκος, αξίζει κάθε νότα του. Κάθε δευτερόλεπτο και κάθε ασήμαντη λέξη...σκάει στο τέλος της χρονιάς και παίρνει τη θέση του για την 5άδα....αντε να έρθει και το βινύλιο να μπούμε ακόμα πιο μέσα....



_

9.2

Those will burn: mountains, 15 minutes, summer of hate...etc, etc...

Συνέντευξη Raggedy Man (μέρος 2ο)

μέρος δεύτερο:

B: Πες και λίγα για τον raggedy...για την μορφή...
RM: Μ’ αρέσουν τα comics, μ’αρέσει η lowbrow art. 
Β: Καλά και κινηματογράφο, έχω δει πολλες αναφορές..
RM: Όχι, ούτε έβλεπα, ούτε βλέπω..Αν κάποιος κάτι μου πει ίσως. Βιβλία, λογοτεχνία εννοώ, όχι τα κομικς, διαβαζω γάμησε τα...κατεβάζω την τελευταια πούτσα του κόσμου ας πούμε... 2000AD διαβάζω πιο πολύ...ότι βλακεία και να βγει...Είναι αριστούργημα... 
B: Δεν είχα σχέση με κομικ και μετά το the boys ένας καινουργιος κόσμος άνοιξε...
RM: Locke and key να διαβάσεις, αυτό το γράφει ο γιος του Stephen King Με τον οποίο εμφανισιακά είναι ίδιοι...δεν έχει το στραβισμό βέβαια αλλά ειναι ίδιοι... Με αυτο ειμαι σε φάση: “πως το σκέφτηκε αυτό”... Ο τύπος ειναι...το πάει 1,2,3....6, 2 και πάλι 3... Ειναι φοβερό, φοβερό... Το locke and key ειναι σοκ...
ΜS: Τελικά εσείς έχετε χρόνο…
Β: Μετά τις 12 ρε συ...και μουσική το ίδιο στα τελειώματα της μέρας.
RM: Για διάβασμα; Ναι.. Μη το ψάχνεις… Φαντάσου και το βράδυ που ακούω hardcore punk… Ουρλιάζουν…άστα. (άσχετο) Το Nightstalker το video σας άρεσε; 
B: Δεν το έχω δει... Έχω και ένα μήνα που δουλεύω σαν τρελός έχω χάσει πάρα πολλά. Και μαζεύονται και τα rar στον υπολογιστή, και ξαφνικά λες: πρέπει να τα ακούσω, δεν πρέπει ρε γαμώ την πουτάνα μου…
RM: Δεν πρέπει ναι. Αυτό το ψυχαναγκαστικό με την όλη φάση rar την έχω κόψει. Περισσοτερο Soulseek, μετά από κανένα μήνα που έχω διαβάσει και τίποτα, να έχει ωριμάσει. 
ΜS: Ναι στην αρχή το είχα και εγώ, για ό,τι γράφω πρέπει να είναι από τα πρόσφατα, αλλά μετά λέω ντάξει στα αρχίδια μου, ότι είναι καλό και όποτε μου κάτσει να γράψω γιαυτό.
Β: Έχω σταματήσει, δεν έχω χρόνο πολύ, και όποτε είμαι μέσα στο αμάξι που έχω χρόνο, βάζω πράγμα παλιό, που είναι οικείο ξέρεις..
RM: Και εγώ τα ίδια.. Σπίτι πιο πολύ ακούμε brit pop ας πούμε, παρά οτιδήποτε άλλο. 
Β: Ε είναι ένα πράγμα το οποίο είναι ευκολο για σένα, οικείο, και αισθάνεσαι πολύ καλύτερα.
RM: Είμαστε και μεγάλοι άνθρωποι… 
Β: Α να ‘γεια σου. Όχι εδώ πέρα να πούμε..
RM: με τα τζόβενα… που θα την ψάξουν και με άλλα, λίγο hip-hop λίγο τέτοιο.. 
(κοροϊδεύοντας τον MS)
MS: Έχουμε προβλήματα και εμείς ρε… Μη το βλέπετε έτσι…
Βασικά εγώ με τον Kanye ξεκίνησα, πρωτού ακούσω hip hop…
B: Απορώ με σένα…. Πόσο μικρός… Είναι σαν τον πασχαλίδη ρε, έχει κάποια βιώματα κακά…
ΜS: Μου άρεσε, έχει αυτή την soul αισθητική, αυτά τα gospel στοιχεία…
RM: Ρε δεν έχει… 
ΜS: Καλά πλάκα κάνετε, τα πρώτα τα έχετε ακούσει; Ο τύπος είναι ιδιοφυία. Ο οποίος μετά έγινε ιδιοφυία στο να βγάζει λεφτα…
RM: Δεν το πιάνω... 
(Συνεχίζει ο ειρωνικός τόνος από RM και Β…) 
Και οι Wu tang clan ας πούμε. 
ΜS: άλλη φάση…
RM: το στέλνανε σε demo σε εταιρίες και τους λέγανε ότι να’ ναι. 
ΜS: εγώ τρελάθηκα τώρα τελευταία… Δεν άκουγα ούτε ελληνικό hip-hop ούτε τίποτα… Και τώρα τελευταία έχω ακούσει ένα σωρό… Ξεφτίλα..

Δεν μας τελείωσες για τον Raggedy… Τι είναι;
RM: Τι είναι; ξέρω εγώ…
ΜS: καταρχήν αυτό είναι από παλιά έτσι; Είχες και ένα προηγούμενο μπλογκ…
RM: Είχα ναι, Το killingindiemusic, α είσαι πολύ μικρός…. Αυτή ήταν η αιτία της “διασημότητας” ξέρω εγώ... Τώρα πια, στο Slackerblud, δεν έχει… Το μπλόγκινγ έχει πεθάνει… 
Β: Ψυχανάλυση δικιά μας είναι…
RM : Εννοείται… 
ΜS: Καλά και εμεις για την πάρτυ μας το κάνουμε…
RM: Δεν έχει τόσο σημασία πλέον… Αλλά στο killingindiemusic είχε φτάσει να γίνεται πολύ περίεργη η φάση. Κάποιοι έμπαιναν για να κράξουν κάποιον άλλο που έκραζε. Ε, και το έκλεισα…. 
ΜS: Παίζανε τέτοια ε;
RM : Ναι πολύ, και πολύ άσχημα βρισίδια… 
Β: Από κάτω σε comment;
RM: Ναι…
ΜS: ενώ εμείς που δεν έχουμε comment καλά είμαστε…
RM: Έχετε εμένα. 
ΜS: Ναι εσύ και κανα δυο άλλοι.
RM: Έχει γίνει βαρετή η φάση και δεν μ’ αρέσει και η λογική. Δεν είμαι έτσι γενικά, είμαι πιο πολύ όπως είμαι τώρα. Ο Raggedy είναι ένας τύπος ο οποίος είναι κατά βάση καλλιτέχνης, ό,τι και να σημαίνει αυτό… 
Β: Οκ στην γενική λογική του.
RM: Ασχολείται με τις τέχνες, του αρέσει να μιλά για τέχνες, οτιδήποτε… Και είναι κάτι διαστρεβλωμένο βέβαια, γιατί η γλώσσα μου ήταν σα νταλικέρη , κι ακόμα είναι, δεν έχει αλλάξει αυτό το πράγμα. Αλλά παρεξηγήθηκε και δεν μ’αρεσε… 
Β: Καλά τώρα είσαι πολιτισμένος.… Εννοώ ότι γράφεις αρκετά στρωτά. Μπορείς να τα χώνεις αραιά και που αλλά..
RM: Μιλάω για κάτι που με ενδιαφέρει… 
Β: Αυτό δεν είναι στην πραγματικότητα; Και το βιβλίο και τα comic;
RM: Ε ναι, η κριτική δεν πιστεύω ότι πρέπει να γίνεται για να είναι καλόπιστη ή κακόπιστη ή ότιδήποτε. Απλώς να μου κάνει κάτι… είτε καλό είτε κακό… 
ΜS: Καλά εδώ και εμείς που γράφουμε λίγο πιο σοβαρά, οι άλλοι δηλαδή όχι εγω..
RM: Και εγώ προσπαθώ… Αλλά δεν μου βγαίνει… 
Β: Καλά και εμείς αυτό που κάνουμε δεν είναι ακριβώς κριτική. Με έχω πιάσει να γράφω: στην προηγούμενη κριτική, και λέω ντάξει δεν είναι κριτική αυτό..
RM: Δεν έχει νόημα η κριτική, δηλαδή από τη στιγμή που ξεκίνησε το downloading… O καθένας κατεβάζει αυτό που θέλει. Τώρα αν θα διαβάσει στα ελληνικά κάτι που τον ενδιαφέρει, αν το ψάξει μέχρι εκεί, δεν έχει και πολύ σημασία…
ΜS: Εγώ πιο πολύ γουστάρω τη φάση, ότι είμαι σε ένα τριπάκι ακούω πιο πολύ μουσική και θέλω να μοιραστώ τις απόψεις μου και βρίσκω διέξοδο μέσα από ώστε να έρθει και κανένας άλλος να τα πούμε…
Β: Μα αυτό είναι…
RM: Η ελληνική σκηνή, πέρα από οτιδήποτε έχει ειπωθεί, έχει ένα νόημα σχολιασμού αυτή τη στιγμή. Γιατί κατ’ εμέ, είναι όχι στα σπάργανα προφανώς, υπάρχει τόσα χρόνια, αλλά γίνεται κάτι ενδιαφέρον αυτή τη στιγμή… Μπορεί να μην σου αρέσουν τα περισσότερα συγκροτήματα από ότι κατάλαβα, αλλά τα 90ς τα χεις δει, είμαστε ίδια ηλικία (προς τον Β.) ήταν κάτι κοσμοϊστορικό, θεωρώ, όπως με Last drive, bocomolech...
B: Πήγαινε και πίσω, πήγαινε Αντίδραση, Αρνάκια οτιδήποτε της παναγίας τα μάτια. Από εκεί, έφτανες μέχρι εκεί. (ανοίγοντας τα χέρια).
RM: Ακριβώς… Και η διαφοροποίηση αγγλικός, ελληνικός στίχος δεν υπήρχε τότε, αγκαλιάζανε όλοι αυτό που συνέβαινε και δέχονταν αυτό που είχε να προσφέρει. Θεωρώ ότι και σήμερα από την άλλη που είναι τόσο ελεύθερα όλα, κάτι ανάλογο γίνεται. Ξέρω κόσμο που βάζει στο Bandcamp ας πούμε και βάζει athens, Greece ας πούμε και τέτοια. Είμαι ένας από αυτόυς. 
Β: Εγώ το μόνο που φοβάμαι, επειδή είναι το ιντερνετ, και αυτό το λεγαμε και στην αρχή. Νιώθεις ότι ξαφνικά, παίρνοντας μια κιθάρα και βγάζοντας ένα la minore, θα βρεθεί ένας γνωστός φίλος που θα πει για την ωραία μουσική και καλά και ξαφνικά θα υπάρξουν άτομα, που θα είναι σε ένα hype, σε ένα πιεστικό hype, να γράφουν παπάδες για το τίποτα...που ξαφνικά το λαμινόρε γίνεται μουσικάρα... Που, όχι, δεν ειναι καλή μουσική. Και τώρα το έχουμε πολύ περισσότερο απότι το είχαμε το 90… Το 90 όσοι παίζανε, παίζανε. Μπορεί να παίζανε μέτρια… Αλλά οι Αντίδραση ας πούμε μπορεί να γράφανε 3 ακορντα, αλλά ήταν σημαντικό γιαυτό που έκαναν τότε.…οι bocomolech, οι Closer αργότερα και έκανες ένα φάσμα, ένα πράμα, το οποίο είχε σημαντικότητες για το κάθε τι του…κοινωνικά κτλπ
RM: έχεις δίκια γιαυτό… Το ζήσαμε τότε.. 
Β: Ας πούμε κάποια τωρινά hype συγκροτήματα δεν μπορώ να πιστέψω ότι μπορούν να κάνουν καρίερα. Δεν μπορώ να το καταλάβω…
RM: Για μένα αυτοί καταχωρούνται στη φάση ‘00ς. Δεν είναι τίποτα… Ήταν και ειναι η κοινωνία της αφθονίας… 
Β: Το μόνο σημαντικό πράγμα που έγινε στα 00ς ήταν ότι διαλύθηκαν οι Τρύπες… Δηλαδή εγώ αυτό λέω… Προσπαθώ να γράφω για την ελληνική σκηνή, γιατί την ψάχνω λίγο παραπάνω, προσπαθώ τουλάχιστον..
RM: Ναι, εμένα μ’αρέσει. Και βρίσκω μπάντες… Και οι Vancouver μ’ αρέσουν πάρα πολύ… Τους ακούσατε; Έχουν έναν ήχο που δίνει πόνο ρε παιδί μου… 
Β: τους Bazooka τους έχεις ακούσει; Σ ‘ αρέσουν;
RM: Γάμησε τα. Πολύ καλοί… Και οι Αcid Baby μ’ αρέσουν... 
Β: Μωρέ καλοί είναι, αλλά δεν μπορώ το hype.
RM: Ποιό hype στην ελλάδα μωρε... 
MS: εγώ πάντως όταν τους είχα ακούσει, είχα μείνει… Δεν πίστευα καταρχήν ότι είναι έλληνες…
Β: Αν και δεν μου αρέσουν για συγκεκριμένους λόγους. Όταν ακούς, ας πούμε, τους Electric Litany που είναι άρτιοι, αρτιότατοι δηλαδή. Ακούς κάτι και λες είναι ένα πακέτο που λειτουργεί…
ΜS: Αυτό είναι και υποκειμενικό όμως, Δηλαδή μετά πας σε είδη μουσικής; Γενικά στο τι ήχο βγάζουν…;
RM: Και αυτό έχει σημασία… Ο επαγγελματισμός στην ελληνική σκηνή στερείται σοβαρότητος…
Β: Πέρα από την πλάκα, ποια είναι τα συγκροτήματα αυτή τη στιγμή στην ελλάδα που θα μπορούσαν να κάνουν καριέρα στο εξωτερικό;
RM: Οι Rita Mosss θα βγαίνανε. 
Β: Γιατί είναι ιδιαίτεροι, όχι γιατί είναι τεχνικά καλοί.
RM: Ναι, μα αυτό το ιδιαίτερο είναι που μετράει, ακόμα και στην ελλάδα να κάνεις κάτι διαφορετικό. 
MS: Oι Keep Shelly in Athens;
RM: Δεν μου αρέσουν καθόλου. 
Β: Ούτε κι εμένα, καθόλου.
ΜS: Εμένα μου αρέσουν γιατί είναι αυτό το ambient to electro, που δεν ακούω γενικά, και αυτοί μ’ αρέσουν.
RM: Δεν καταλαβαίνω. 
Β: Θα κάτσεις να βάλλεις τον δίσκο στο repeat ας πουμε;
ΜS: τον έχω βάλει ναι…
Β: κάνοντας τι; Έπλενες πιάτα;
Μ: Κοίτα εγώ ακούω μουσική και κάνω τα πάντα.
RM: Το θέμα είναι όταν ακούς μόνο μουσική. 
ΜS: Μα αυτό ναι, όταν εκεί που κάνεις κάτι σταματάς και λες, ρε φίλε τι έιναι αυτό που ακούω; Και αμα γουστάρεις γράφεις κιόλας.
RM: Έγραψες για τους keep shelly; 
MS: Για αυτούς όχι, δεν μπορώ να γράψω. Αλλά καταλαβαίνεις ότι υπάρχει μια δυναμική την οποία θα μπορούσες να την δεις σε ένα περιοδικό στο εξωτερικό…
RM: Μακάρι, μακάρι.. 
Β: Ρε σκέψου την σκηνή δεν μπορέσανε να την τραβήξουνε οι bocomolech, οι closer,οι τρύπες, θα μου πεις είχαν ελληνικό στίχο, αλλα…
RM: Δεν έχει να κάνει…
ΜS: Όταν δούλευα στην αμερική στο γραφείο που ήμουν, έβαλα σε κάτι αμερικανάκια που μάλιστα παίζανε και σε μπάντες να ακούσουν τρύπες, και μείνανε… σε φάση πως και δεν έχουν γίνει γνωστοί αυτοί…
Β: Αφού δεν γίνανε αυτοί…. Αλλά όσο είμαστε στην ελλάδα και δεν μπορεί να γράψει κριτική για τον φίλο του, σε φάση, ξύπνα ρε μαλάκα γίνε λίγο πιο σοβαρός, τότε τι συζητάμε.
RM: Δεν μπορείς να το πεις στα ίσα… 
ΜS: Γιατί η κριτική είναι το θέμα;
RM: Είναι ναι. Μακάρι να μου γράφαν ότι εκεί είσαι λάθος.Όταν κάποιος μου στέλνει mail, το πολύ το μουρ μουρ το βαριέται και ο θεός, τραγούδα λίγο παραπάνω, το σέβομαι. Σε κριτική δεν το έγραψε όμως. Γιατί εκει έπρεπε να είμαστε οι αλάνθαστοι, οι θεοί. Γράψ’ το, ρε φίλε. 
ΜS: Εγώ τα είχα γράψει για τον ελληνικό και τον αγγλικό στίχο αυτά. Ότι είναι κάποια πράγματα που θέλεις να σε χτυπάνε αμέσως. Και εκεί κερδίζει ο ελληνικός στίχος. Ας πούμε ακους στον σιγματαφ. Σε χτυπάει ο στίχος την ίδια ώρα με την μουσική. Και αυτό είναι το πιο δυνατό σημείο της δημιουργίας του για μένα. Ενώ στο δικό σας, δεν σε χτυπάει ο στίχος σαν νόημα όταν το λες, γιατί δεν το καταλαβαίνεις. Σε χτυπάει αυτή η καταχνιά αυτή η αισθητική γενικότερα… όπου η φωνή είναι ένα ακόμα όργανο.
Β: Σκέψου να λεει για το γδαρμένο παιδί στο πολυέλεαιο όμως…
ΜS: Ναι κάποια πράγματα δεν ταιριάζουν στα ελληνικά… Γι’ αυτό ας πούμε δεν πέτυχε ποτέ ελληνόφωνο μέταλ..
RM: Δεν πέτυχαν οι εξόριστοι; 
Όπαααααααα. Σύνορα παντού? 
Τι λες τώρα, κάνω μια ευχή να ρθεις ξανα…. 
Σε φάση πήγαινε σπιτι... 
Ρε πήρε βραβείο! Είχε χειραψία με τον κεβιν κοστνερ.... 
Δημήτρης Kατής. Ο χρόνος σταματάει.. 
Β: Η Μόνικα ας πούμε που έγινε της πουτάνας, που είναι τώρα; Αγγλικά Σκέψου να τραγούδαγε στα ελληνικά…
RM: Μπορείς να με φτύσεις αν θές; μόνο αυτό…
Β: Αυτό είναι ένα θέμα. Γιαυτό όσοι γράφανε καλό ελληνόφωνο ροκ είναι λίγο πιο πάνω από τους άλλους, πώς να το κάνουμε…
RM: Ναι, ναι... 
MS: οπότε γενικά σε φάση επόμενα βήματα και αυτά;
RM: Έχουμε το Glum τώρα που θα βγάλουμε. Μέχρι ώρας είναι όπως πρέπει. Μέσα στο ‘14 θα βγει αυτό. Τα κομμάτια ειναι κανονικά τραγούδια...Είναι αρκούντως θορυβώδη ώστε να θεωρηθούν ότι έχουν επίπεδο....κουλτουριάρικα και έτσι.

15.12.13...hipster alert....DUM DUM GIRLS....

ναι η αλήθεια είναι ότι έρχονται...
η dee dee και η παρέα της, φοράνε τα δερμάτινα, τα κοντά και τα δικτυωτά και θα μας αλλάξουν τα φώτα....
αλλά 20ευρώ ρε αδέρφια....???

Συνέντευξη Raggedy Man

Καθισμένοι στο βάθος ενός πανκ μπιστρό, πίνοντας αβέρτα κόκκινη μπύρα ξεκινήσαμε μια κουβέντα, τα 2/3 του onewillburn και ο Raggedy Man, blogger και μέλος των The You and What Army Faction, για την σύνθεση, την τέχνη, την ελληνική σκηνή, το συγκρότημα και πολλά άλλα. Καταλήξαμε να τα λέμε για πάνω απο 4 ώρες...εδώ το πρώτο μέρος από ένα μικρό κομμάτι αυτής της κουβέντας...

μέρος πρώτο:


Raggedy Man: Να ξεκινήσουμε από τους The You and What Army Faction; 
Bombbier: Ναι, ακριβώς. Εμάς μας ενδιαφέρει πολύ η σύνθεση και η τέχνη εν γένει, οπότε λέμε γιατί να μην πάρουμε συνεντεύξεις από ανθρώπους που μας αρέσει αυτό που κάνουν, να καταλάβουμε πως σκατά βγάζουν αυτό το αποτέλεσμα που μας αρέσει. Τι γίνεται, τι έχουν στο μυαλό τους... Οπότε πάνω σε αυτή τη λογική, πως το είδατε στη Faction, πως αρχίσατε, πως δουλεύετε;
RM: Έγραφα εγώ κάτι κομμάτια σπίτι στην αρχή και είχε ξεκινήσει ως Shiverdrain, ήταν έτσι white noise κατάσταση και τέτοια, θορύβια, σε κάποια φάση την είδα Devendra Banhart, αλλά επειδή δεν είχα ακουστική έβαλα ηλεκτρική, μετά έστειλα στο Δήμο (τον ντράμερ) ένα κομμάτι να κάνει παραγωγή. Πήρε και μια ηλεκτρονική drums στο ενδιάμεσο και έγινε το Fixx, γράφαμε σπίτι του και κάπως έτσι έγινε η κατάσταση. 
Music.Stalker: Αυτό είναι το πρώτο; Ήσασταν οι δυο σας;
RM: Ναι, ήμασταν οι δυό μας..
B: To Fixx το οποίο είναι πολύ διαφορετικό από τους υπόλοιπους έτσι;
RM: Ήμασταν 2, ήταν τελείως κατάσταση... Γράφαμε... Είχα μια ιδέα την έγραφα σπίτι, την έστελνα με mail, το οποίο δεν έχει αλλάξει και πολύ από τότε, έβαζε πάνω τα drums, έφτιαχνε ο Δήμος τον ήχο. Δούλευε άλλο πρόγραμμα τότε, άλλο τώρα... Κάπως έτσι. Και βγήκε αυτό που βγήκε.
B: Πως και cd τώρα; Άσχετο.
RM: Λεφτά. Απλά τα πράγματα. Είναι τρελή διαδικασία το LP. Από το Silk καταλάβαμε. Ενα τεράστιο λάθος ήταν, για παράδειγμα, ότι στείλαμε το υλικό mastered και έπρεπε να ξαναγίνει mastering. Το mastered έγινε ξανά mastered για βινύλιο, το οποίο ήταν λάθος... Τεχνικές λεπτομέρειες που δε γνωρίζαμε... 
Β: Με το silk είχα εντυπωσιαστεί εγώ.
RM: Ναι... Στο οποίο παίζω 2 συγχορδίες σε όλο δίσκο. To "Drag what's left of my body in the mud" είναι πιο tricky ας πούμε. Βγαίνει και το video σε λίγες μέρες θα το δείτε. Το έχει επιμεληθεί ο Νίκος Κέλλης και είναι, για μένα, στην ελλάδα ό,τι καλύτερο έχει βγει ποτέ από οπτικής απόψεως στο ροκ. Όχι στο κινηματογράφο, εντάξει. 
Β: Ναι γιατί αλήθεια τα τελευταία βίντεο κλιπ που έχω δει, δεν είναι κάτι...
RM: Όχι αυτό... Είναι σε φάση... Δεν υπερβάλω καθόλου, είμαι πολύ αυστηρός με αυτό που κάνουμε και με άφησε ικανοποιημένο πλήρως. 
MS: Εγώ, γούσταρα πιο πολύ, τα κομμάτια που το τέμπο είναι πιο αργό, δηλαδή δεν ξέρω, συζητούσαμε σε κάποια φάση για τον αγγλικό και ελληνικό στίχο και έλεγες για το "Gawd Almighty" και αυτά. Εγώ πιστεύω πως έπιασε πολύ γιατί ήταν το ύφος του τέτοιο, ήταν πιο αργό και ταίριαζε πιο πολύ.
RM: Εγώ πιστεύω ότι έπιασε πιο πολύ γιατί είναι στα ελληνικά. Και ήταν γνωστό τραγούδι.
MS: Εγώ δεν το ήξερα. Αυτά που ήταν το τέμπο πιο αργό, μου έβγαζε πιο πολύ την ατμόσφαιρα και ταίριαζε πιο πολύ κι η μουσική. Ήταν πιο δεμένη. Προφανώς το είδα μετά ότι ήσασταν 2 άτομα στην αρχή, έχει τρομακτική διαφορά ο πρώτος δίσκος από τους άλλους. Ο πρώτος δίσκος ήταν σε φάση ιδέες. Aυτό το "Quarantine" μου άρεσε πάρα πολύ.
RM: Αυτό είναι το κομμάτι, που έστειλα στον Δήμο και τέλος πάντων... Αυτό ήταν η αρχή.
MS: Αυτό είναι και ιδέα και σύνθεση τρελή. Και μου άρεσε και το "Guilt". Ξεχώριζε στο δίσκο γιατί ήταν πιο δουλεμένο, είχε μια δομή. Τα άλλα κομμάτια ήταν ασύνδετα.
RM: Ισχύει, ισχύει. Είχαμε τους Magik Markers τότε όμως ως αναφορά. Ήταν και ψιλο-εσκεμμένο να μην υπάρχει. 
MS: Τι όργανα παίζατε στο δίσκο;
RM: Κιθάρα, drums, φωνή. Α όχι, έχουμε και φλογέρα. 
MS: Μπάσο δεν είχατε;
RM: Όχι, δεν είχαμε, εγώ έπαιζα μπάσο. Έπαιζα την κιθάρα πιο χαμηλά, τα μπάσα τέρμα. 
B: Γράφετε διαφορετικά σε κάθε δίσκο; Δηλαδή έχετε concept δίσκου; Γενικά;
RM: Το μοναδικό concept είναι να είναι όλα διαφορετικά μεταξύ τους. Για μένα. Οι άλλοι δεν ξέρω τι έχουν στο νου τους. 
Β: Στιχουργικά, είστε παρόμοια.
RM: Ναι, στιχουργικά είμαστε παρόμοια, δεν ξέρω να γράφω και πάρα πολύ καλά. 
B: Μια χαρά ρε, ειδικά στο Silk, το κομμάτι με το σώμα...
RM: Ετοιμάζουμε τώρα ένα full length, LP αυτή τη φορά, ξεκάθαρα. Θα βγει μέσα στο ‘14. 
B: Με καινούργια κομμάτια?
RM: Υπάρχει μια περίπτωση να είναι μόνο ένα από αυτά του soundcloud, το "Dancing bruised women". Όλα τα υπόλοιπα θα είναι καινούρια, δεν θα τα έχετε ακούσει δηλαδή. 
MS: Πάντως αυτά που έχετε στο soundcloud γενικά μου άρεσαν περισσότερο.
RM: Από αυτά των δίσκων; 
MS: Ναι. Είναι καθαρά αυτό που έλεγα για το τέμπο. Μου ταίριαζαν πιο πολύ σαν ατμόσφαιρα. Πως το λένε το πρώτο κομμάτι;
RM: Στο soundcloud; To "Breathtaker" νομίζω έχουμε πρώτο. 
MS: Αυτό, αυτό μου άρεσε πολύ ας πούμε.
RM: Μας έχουν κράξει γι' αυτό. Σε φάση Happy Mondays ξέρω 'γω. Φλώροι (γέλια)
MS: Εντάξει, γενικά, εγώ δεν είμαι της άποψης ότι έχεις ένα στόχο σα μπάντα να αποκτήσεις τον πιο σκοτεινό ήχο κι αυτό γαμάει...
RM: Και βοηθάει και το ψηφιακό στο "σκοτεινό". Στις εργασίες παραγωγής είναι ψηφιακά όλα δεν έχουμε το ζεστό ήχο του orange του ενισχυτή, γι' αυτό τα ψηφιακά και το κρύο είναι ένα μέσο, πιο έτσι... Βολικό.
MS: Το βρωμίζετε πολύ όμως... Ό,τι industrial έχετε το πετάτε μέσα...
RM: Έχουμε και επιρροές...οι 2 από τους 4 είμαστε full. 
B: Και στο live είναι πιο βρώμικοι ακόμα...
RM: Ε ναι, γιατί μπαίνουν τα πεταλάκια στη φωνή έτσι. Εδώ ξέρασε η κοπέλα. Τι άλλο θες... 
MS: Ρε συ, είναι κι ότι στο live έχεις ένα feedback, δηλαδή δεν έχεις ένα περιθώριο να βλέπεις την ανταπόκριση του κόσμου και να προσαρμόζεσαι λίγο;
RM: Όχι, όχι... Τραγουδάω με κλειστά μάτια αποκλειστικά. Δεν μπορώ να δω τίποτα. Έχω stage fright. Γιατι δεν κάνουμε και τόσα live λες;; Και αυτό (η κουβέντα που γράφεται) για μένα είναι πολύ. 
B:Σοβαρά; Δεν μπορώ ξέρεις να το πιστέψω, γιατί υπερεκτίθεσαι στο blog.
RM: Ναι, γιατί έχω μια μάσκα εκεί πέρα και λέω ό,τι μου καυλώσει. Έχει σκεφτεί κανείς τι είναι αλήθεια από όλα αυτά;
Β: Ρε σύ, όπως τα βλέπει ο καθένας...
RM: Εντάξει, αλήθεια είναι γενικά, αλλά με βοηθάει η μάσκα μου για αυτό. 
B: Ναι οκ... 
RM: Αν υπέγραφα με το ονοματεπώνυμό μου κι ο πατέρας μου που είναι internet freak γκούγκλαρε κάτι και έπεφτε πάνω σε κείμενό μου... "Πάει το παιδί μου", ξέρεις... (γέλια)
MS: Γιατι δεν βγαίνεις στη σκηνή με μάσκα; Είτε κυριολεκτικά είτε μεταφορικά...
RM: Το έχουμε σκεφτεί κι αυτό... Αλλά εντάξει... 
MS: Την ανωνυμία που έχεις στο internet μπορείς να την έχεις και στο live...
RM: Κοίτα, αν έπαιζα στο Idaho και ήμουν από το Seattle , δεν θα είχε καμία σημασία. Αλλά είμαι από την Αθήνα και παίζω στην Αθήνα. 
B: Η πλάκα είναι πως από αυτά που γράφεις στο blog, το Fixx θα θεωρούσα ότι σε εκφράζει περισσότερο από τους τωρινούς δίσκους. Καταλαβαίνεις πως το λέω...
RM: Κι όμως, επειδή είμαι πιο ποπ κατα βάση. Ως τα τρίσβαθα της ψυχής μου... (γέλια) Προτιμώ τα τώρα που είναι πιο συγκροτημένα, έχουμε ένα έλεγχο της δομής, πως θα πάει. Πιο πολύ ο Δήμος βέβαια. Εγώ έχω την ιδέα ρε παιδί μου ή ο μπασίστας, ο Γιώργος... Στο καινούργιο, στο συνθετικό μέρος, εννοώντας στο επίπεδο του ποιος φέρνει την αρχική ιδέα, είμαστε όλοι εντός λίγο πολύ, εκτός από τον κιθαρίστα, το Νίκο, που τον πρήζω να στρωθεί να γράψει κανένα riff, χωρίς καμία ανταπόκριση, φυσικά. 
B: Γράφετε μαζί ή σπίτι σου εσύ;
RM: Σπίτι μου εγώ ή σπίτι του ο Δήμος ή σπίτι του ο Γιώργος, μπαίνουμε στο στούντιο και το δοκιμάζουμε... 
B: Αααα, δεν “τζαμάρετε” μαζί;;
RM: Όχι, δεν υπάρχει αυτό. 
MS: Κάπου διάβασα, σε μια άλλη συνέντευξη, έλεγες ακριβώς αυτό. Ότι πρώτα περνάει από τον ένα, μετά από τον άλλο. Αυτό το θέλετε σα λογική ή γιατί βολεύει;
RM:Και βολεύει αλλά αφού ξεκινήσαμε έτσι, θα συνεχίσει με τον ίδιο τρόπο, ώστε οι ιδέες του καθενός να είναι αληθινές.. Αλλά "έγραψα κάτι και το όραμα είναι αυτό, θα παιξεις έτσι"...δεν υπάρχει. 
MS: Άρα με αυτόν τον τρόπο στο αποτέλεσμα που βγαίνει δεν έχεις καμία εποπτεία...
RM: Ο Δήμος είναι αυτός που έχει την όποια εποπτεία, τα κάνει όλα, τα μαζεύει όλα και τα φτιάχνει όλα. Οι υπόλοιποι απλά πετάμε ιδέες. 
MS: Οπότε πέφτει εκ των υστέρων το ενοποιητικό, η σύνθεση;
RM: Ναι. 
B: Τις αναφορές τις καταλαβαίνεις (προς MS). Εγώ χάνομαι κάποια στιγμή, δεν μπορώ να καταλάβω. Κι ενώ σε διαβάζω κάποια στιγμή λέω, ρε πούστη, θα έπρεπε να πιάνω τα μισά.
MS: Εγώ δεν θα καταλάβαινα ότι γουστάρεις τόσο πολύ πανκ, άμα άκουγα μόνο τη μουσική...
RM: Ξέρω 'γω; Μόνο 2 συγχορδίες παίζω στα κομμάτια. Απλά δεν έχει την ταχύτητα... Βασικά, η σούπερ αναφορά είναι οι Swans.. Όλοι ακούμε Swans, εκεί συναντηθήκαμε μουσικά... 
MS: Προσδιορίζεσαι μέσα από τις αναφορές. Για την δημιουργία και σε ποιόν απευθύνεσαι τώρα... Όταν γράφεις, έχεις στο μυαλό σου τι θέλεις; Εντάξει είναι και πιο ιδιαίτερος ο τρόπος που γράφεις, ουσιαστικά δεν γράφεις το αποτέλεσμα, γράφεις ένα μέρος που θα δημιουργηθεί, οπότε το κομμάτι που συνεισφέρεις εσύ το βλέπεις ότι θα μπει σε ένα ευρύτερο σύνολο ή το βλέπεις αυτοτελές;
RM: Σε ένα ευρύτερο σύνολο που θα διαφέρει από τo υπόλοιπο σύνολο. 
MS: Και πάνω σε αυτό... Όταν γράφεις θες να μεταδόσεις κάποιο συναίσθημα; Σαν ιεραρχία στην σύνθεση εννοώ. Όλα αυτά παίζουν. Ή να διερευνήσεις κάποιον ήχο;
RM: Δεν το έχω σκεφτεί....Όχι. 
B: Πως έχεις ιδέα; Πως κάθεσαι να γράψεις;
RM: Παίρνω μια κιθάρα και γρατζουνάω.
B: Και οι στίχοι...;
RM: Οι στίχοι έχουν γίνει και μια μανιέρα. Γράφω περισσότερο για domestic violence και τέτοια γιατί βγαίνουν εύκολα. Τα αγγλικά είναι δύσκολη γλώσσα για ποίηση. 
MS: Οι στίχοι γράφονται ανεξάρτητα;
RM: Ναι, έχω την κιθάρα γραμμένη σε μετρονόμο και τραγουδάω από πάνω και θα βγουν κάποιες λέξεις, θα τις σημειώσω και κάπως αυτές οι λέξεις θα φτιάξουν το υπόλοιπο. 
MS: Δεν έχεις κάποια εικόνα στο μυαλό σου και κάθεσαι να πεις..
RM: Καμία. 
Β: Αυτόματη γραφή ας πούμε.
RM: Ναι ναι ναι...αν κολλάει το α με το β και το γ, πάμε στο δ μπαίνουν οι στίχοι και τέλος. 
MS: Και πως το κρίνεις;
RM: Εγώ να κρίνω την δουλειά μου; Ούτε καν... Όταν το κάνω γίνεται πολύ αυστηρά και κάθε δημιουργία αντιμετωπίζεται ως "για τον πούτσο". 
MS: Όχι εννοώ, δεν γίνεται revised αυτό που έγραψες;
RM: Όχι... Αρχίζω να το κρίνω όταν μπουν τα ντράμς. Για παράδειγμα σε αυτό που θα βγάλουμε τώρα, το καινούργιο. Είναι πολύ χορευτικό και τέτοια, για μένα, όχι για τον κόσμο γενικά. Ήμαστε στου ντράμερ προχθές... Έγραφα φωνητικά για το dogman και έχει κάνει ένα μπιτ, το οποίο το σκέφτηκε εκείνος και το βάλαμε κάτω, το συζητήσαμε και το στρώσαμε πάνω στην αρχική σύνθεση. Είναι πολύ σε φάση “σήκω χόρεψε κουκλί μου” και βγήκε πάρα πολύ ωραία και εκεί είναι που λες "μπορώ να χορέψω σ’ αυτό; Μου κάνει κάτι να σηκωθώ; Οτιδήποτε;". Αν η απάντηση σε κάποιο από τα ερωτήματα είναι "ναι" το σύνολο είναι σωστό και προχωράμε στην παραπέρα εξέλιξή του. 
MS: Άρα, το τι διάθεση σου βγάζει ένα κομμάτι το βλέπεις εκ των υστέρων;
RM: Ναι, αφού πάει στους άλλους. Από μένα όταν φεύγει είναι κάτι άλλο και πάει στους άλλους και είναι κάτι άλλο...και το κρίνω μόνο από εκεί, αν μου βγάζει κάτι αφού έχει τελειώσει απ’ όλους μας και είναι καλό... 

B: Και το γειώνετε αν δεν είναι καλό;
RM: Αυτή τη στιγμή να φανταστείς έχουμε μισά κομμάτια περί τα 50 ή 60... 
B:Άρα κάνεις κριτική;
RM: Φούλ. Πάντα πριν το σπρώξω. Μπορεί να έχει ξεκινήσει να έχει προχωρήσει κι απο όλους και να μην δουλεύει για τον α ή β λόγο. Ε τότε του λέμε "γεια σας"... 
B:Αυτό είναι πιο δύσκολο από την δημιουργία.
MS: Παίζει να είναι πιο παραγωγικό από την δημιουργία... Να καταλαβαίνεις τι αφήνεις πίσω.
RM: Είναι η αγωνία να μην υπάρχει κάτι προφανές σε αυτό που θα βγει αύριο μεθαύριο, γιατί θα είναι κι αυτό ένα προϊόν, αφού, λοιπόν, μπήκες σε μία φάση ότι αυτό που φτιάχνεις κάποιοι θα το αγοράσουν, κακά τα ψέμματα, πρέπει να μην έχει φύρα μέσα. 
MS: Έχει διαφορά η φάση που είσαστε εσείς από το να ήσουν σε μια εταιρία που να είχατε συμβόλαιο και να πρέπει να βγάλεις ένα δίσκο...;
RM: Δεν το έχω ζήσει να σου πω την αλήθεια. Δεν ξέρω αν υπάρχει καν το "συμβόλαιο" ως έννοια σήμερα.
MS: Όταν αναγκάζεσαι να κάνεις κάτι., όταν το κομμάτι της δημιουργικότητας πάει κάτω από το κομμάτι της δουλειάς, πιστεύω ότι αρχίζουν και αλλάζουν τα πράγματα...
B: Μα όλα δεν είναι δημιουργικότητα, ακόμα κι αυτή η παπαριά του να γράφεις 5 λεπτά σε μια χαρτοπετσέτα; Το σημαντικό κομμάτι αυτουνού δεν είναι το γράψιμο, είναι το όταν το πάρει μετά, τότε θα καταλάβει αν αυτό αξίζει ή όχι. Αυτό είναι το κομμάτι της δημιουργίας.
MS: Εκεί πιστεύω μετράει πολύ ότι έχεις το blog και ασχολείσαι και κάνεις ουσιαστικά κριτική για τους άλλους... Αυτό δεν βοηθάει;
RM: Εμένα με βοηθάει. Αν δεις στη φάση, παλιότερα όχι τώρα, που έκραζα φουλ... Θα ήθελα να αποφύγω όσο μπορώ να με κράξουν φουλ. Ότι έβγαλα μια πούτσα ας πούμε. Υπάρχει πάντα αυτός ο φόβος. Από την άλλη θα 'θελα να συμβεί, πραγματικά να βγάλουμε μια μαλακία, να ξέρω πια είναι η στάθμη, ότι έχω φτάσει στον πάτο και μάλλον πρέπει να πάω προς τα πάνω γιατί κάπου έγινε λάθος, παρά να είμαι μετριότητα. 
Β: Εμένα αυτό με τρομάζει, βγάζω την παπαριά, εγώ δεν αισθάνομαι άσχημα για την παπαριά, αλλά γιατί δεν κατάλαβα ότι είναι παπαριά. Αυτό είναι το πιο ζόρικο εκεί μέσα. Δηλαδή ρε πούστη που ήσουν;
MS: Ο βλάκας δεν καταλαβαίνει...
Β: Δεν ξέρω αν είναι θέμα βλακείας ή σε πιάνει η καύλα της γραφής...Γράφεις, γράφεις και λες: αυτο που έχω γράψει είναι καλό; Κάνεις και 2 τσιγάρα και λες...μαλάκα
RM: Αυτό είχε πει κι ο Garth Ennis παρεμπιπτόντως όταν έγραφε στο 2000 AD τις stories του judge Dredd. Όταν τις ξαναδιάβασε μετά από χρόνια, τότε έπινε φουλ αυτος, είπε τι βλακείες έγραφα... Μετά έκοψε και έγραψε preacher, the boys και τέτοια.. 
Εκεί κόλλησα, ότι εντάξει είναι λάθος αυτό. Να κρίνεις το οτιδήποτε, είτε δικό σου δημιούργημα είτε κάποιου άλλου μέσω χρήσης ουσιών... 
Αυτό το "Dogman" που γράφαμε τώρα με τον Δήμο, όταν πρωτοέγραψα την βασική ιδέα, εμένα μου έκανε κάτι, αλλά ήταν για πέταμα... Πέταμα 1ο , πέταμα 2ο , πέταμα 3ο φτάνουμε στο πέταμα Νο 4 και λέω ας το δούμε λίγο έτσι μαζί, να το πάμε βημα βήμα και πριν γίνει το πέταμα Νο 5, το είχαμε παλέψει, το είχαμε σκίσει το κομμάτι, είχε βρει 2 φοβερά μπιτς, τα οποία δεν κόλλαγαν με τίποτα και το μιλήσαμε το συζητήσαμε και απλά βγήκε, μέσω σχέσεων μεταξύ ανθρώπων και έχει να κάνει με τους Royal Trux αυτό... 
Aπό την αρχή με το Fixx δεν ήταν τόσο η δημιουργία αυτή καθ’ αυτή, όσο η σχέσεις μεταξύ των δύο μας, των τριών μας και τώρα των τεσσάρων μας. Το πως αλληλεπιδρούμε σαν άνθρωποι.... 
Mαλακισμένο ακούγεται, το ξέρω, αλλά....είναι αυτό. 
B:Εγώ θα έλεγα το ανάποδο...από μόνο του αυτό είναι ένα concept. Θα μου πεις, τα πάντα είναι concept, αλλά από μόνο του είναι μια διαδικασία γραφής...
MS: Αυτό που δεν ξέρεις πως θα βγεί το αποτέλεσμα για μένα έχει πολύ μεγάλη αξία..
Εμείς τα ψάχνουμε πολύ αυτά, γιατί έχουμε το άλλο που λέμε αρχιτεκτονική χωρίς αρχιτέκτονα, ενώ μουσική χωρίς μουσικό... Δεν ξέρω, κάποιος θα πρέπει να κοπανάει την κιθάρα...
Το να μην ξέρεις πως θα είναι το τελικό αποτέλεσμα, αυτό που λες σα διαδικασία συνθετική έχει ένα ενδιαφέρον. Δεν είναι αποτέλεσμα που θα το έβγαζες μόνος σου. Δηλαδή δεν είσαι ένας solo artist που γράφει την κιθάρα του, γράφει τα ντράμς. Όταν δεν τα κάνεις όλα εσύ και αφήνεις το αλισβερίσι με τον άλλον και το να αλλάξουν κάποια πράγματα και να συνδυαστεί όλο το πράγμα για μένα έχει πολύ μεγαλύτερο ενδιαφέρον γιατί το τελικό αποτέλεσμα είναι κάτι που δεν θα έκανες μόνος σου, οπότε σε βελτιώνει και εσένα και σου ανοίγει το πεδίο σκέψης σου, πως βλέπεις τη δημιουργία.

(Άλλες 3 κόκκινες)

Β: Λειτουργείς όπως τα κομικ, κάποιος γράφει την εικόνα και έρχεται ο άλλος και γράφει την ιστορία ή το ανάποδο;
RM: Έχεις διαβάσει το Sandman: Dream Country του Gaiman το βιβλίο, όχι ψηφιακά, έχει απο πίσω το βιβλίο το Calliope, το αρχικό script, το πως γράφτηκε, τι οδηγίες έστελνε στον Kelley Jones... Ρε συ, τι να σου πω... Ακρίβεια, λοιπόν..θα την έχεις έτσι, στημένη, να κοιτάει το άπειρο...τρελή ακρίβεια.... Απόλυτος έλεγχος. Του αφήνει τη μεταφορά, αλλά η σκηνοθεσία του είναι πλήρης. 

(Κι άλλες μπύρες...)

RM: Kοιτάμε να ειμαστε όσο πιο ανεξάρτητοι εκφραστικά μπορούμε, όσο γίνεται σε ένα τραγούδι το οποίο ειναι... τραγούδι. Έχει στίχους. Εμένα θα μου άρεσε κάποιος να ξέρει τους στίχους και να τους τραγουδάει στο δρόμο... 
Δεν ειναι κάτι τόσο abstract, ώστε εντάξει, να είναι κάτι που το άκουσα μια φορά , το εκτίμησα και αντίο. Να υπάρχει μια συνέχεια. 
B: Τώρα ξέρεις τι μου κάνει εντύπωση, έτσι όπως το είπες...Λες τώρα, θα σου άρεσε κάποιος να τραγουδάει. Θεωρείς ότι είναι κομμάτια που θα μπορούσε κάποιος....;
Γιατί το λέω αυτό, γιατί σε εσάς δυσκολεύομαι πολύ να πιάσω τους στίχους.
RM: Αυτό είναι θέμα δικό μου, είναι το κόμπλεξ μου με τη φωνή, τώρα εντάξει έχω αποκτήσει αυτοπεποίθηση σχετικά, φωνάζω πιο πολύ.
Β:Το λέω γιατί ξέρεις, όταν λες ότι θα ήθελα κάποιος να τραγουδά τους στίχους. Θέλει ζόρι να τους καταλάβεις...
RM: Το ξέρω, το ξέρω. Μέχρι πρότινος, με πίεση της GAB δημοσιεύτηκαν οι στίχοι. Εγώ είχα πρόβλημα, δεν ήθελα, ούτε καν αυτό. Να μη φαίνονται. Να μην ακούγομαι, να μην τίποτα. 
Β: Το καταλαβαίνεις ότι είναι προβληματικό (γέλια).
RM: Είναι θέμα, ναι... Από την άλλη θυμάμαι στο MTv όταν ειχε βγει το Smell like teen spirit, είχανε βγει στους δρόμους το είχαν βάλει ρωτούσαν τι λέει εδώ, τραγουδιστε το και έλεγαν ότι να’ ναι, σε φάση αμερικάνοι έτσι; Όχι, ξερω γω...βέλγοι... 
Β:Τώρα είπες και μια χώρα που δεν υπάρχει έτσι...;
ΜS: Τι κόλλημα είναι αυτό;
B: Είναι μια χώρα που δεν υπάρχει, δεν είναι κόλλημα δικό μου. Είναι μια πραγματικότητα. Μου κάνει εντύπωση γιατί εγώ νόμιζα ότι είναι concept, δλδ λέγατε ότι το κομμάτι θα γραφτεί έτσι και θέλουμε η φωνή σου να είναι ένα ακόμα όργανο. Ξεκάθαρα.
RM: Ισχύει αυτο. Να μην ξεχωρίζει, είμαστε γενικά κατά της περσόνας. Του frontman και του “backman” και δεν ξέρω τι μπουρδα. Σε πάω στους Makeup, αν και οι Makeup ήταν άλλη φάση, ναι μεν φορούσαν ίδια ρούχα αλλά ήταν ο Svenonius, μπροστά.
Β: Δεν ξέρω κατά ποσο οι στίχοι μπορούν να τραγουδηθούν, ειδικά όταν λέει....ειναι ζόρικοι στίχοι έτσι?
RM: Ναι, και στο καινούργιο θα ειναι ακόμα πιο ζορικοι.... 
Β: Α, ωραία...
Πως και ξεκινήσατε 2 και έχετε φτάσει 4...;
RM: Θέλαμε ένα μπάσο, και με το Νίκο, έπαιζε στους Mother Disobedience, αν έχετε ακούσει. Eίναι ωραίοι. Και είμαστε φίλοι τόσο καιρό, θέλαμε ένα κιθαρίστα να γεμίζει τα drones κι αυτά, γιατί αλλιώς θα θέλαμε προηχογραφημένα στα live. Και ήρθε ο Nίκος, έχει γέλιο, ουσιαστικά αυτο ειναι..να ειμαστε φίλοι: αυτο ειναι το concept των μελών. 
Μ: Είστε μια παρέα και αυτό βγαίνει στο γήπεδο...(γέλια)
RM: Δεν θέλαμε ούτε session ούτε τιποτα. Σε φάση φίλοι να περνάμε γαμώ. Περνάμε μια πολύ ψυχοφθόρα διαδικασια, είδικότερα για μένα που έχω stage fright, πρόβα δεν γινεται για να το ηχογραφήσεις κάτι, κακά τα ψέμματα αλλά για το να παίξεις live. Και ειναι μια διαδικασια που πρέπει να τραγουδαω, πρέπει να κάνω...που δεν το πολυμπορώ... 
B: Γιατι εσύ?
RM: Δεν ξέρω. Δεν μου αρέσει η έκθεση καθόλου. 
B: Γιατί διαλέξατε εσένα λοιπόν να τραγουδάει..
RM: Γιατι έχω την πιο ωραια φωνή, από τους άλλους...(κοροιδευτικά) 
B: Ναι...δεν τους έχω ακούσει, αλλά φαντάζομαι...(γέλια)
RM: Όχι, τραγουδανε. Στο live ο Νίκος έχει ένα κομμάτι. Το silk, στο live είναι τελείως διαφορετικό, δεν ξέρω αν το θυμάσαι; Έχουμε βάλει ένα μέρος ακόμα, εκει που κανονικά τελειώνει το έχουμε μεγαλώσει, να ξαναμπαίνει ακόμα πιο δυνατό, έχουμε εξελίξει πολύ τα κομμάτια. Εκτός από το "Drag" που ειναι πολύ μετρημένο, το οποίο κιθαριστικά ειμαι πολύ ευχαριστημένος, το μοναδικό μέχρι στιγμής μαζι με το "Dancing Bruised Women" και ένα που θα είναι τώρα στο Glum, έτσι θα λέγεται ο καινούργιος δισκος.
B: Σημαινει κάτι?
RM: Είναι ο κατηφής.
B: Έχετε μανία με την μονολεκτικότητα...
RM: Και τα 4 γράμματα... Jesus lizard, Foetus...4 γραμματα...industrial..
Λοιπόν, άλλο.... 

MS: Πως βλέπεις τη φάση Ελλάδα; Έχετε κάνει πολλά live;
RM: Δύο...Κι όταν βγει το full lenght λογικά θα κάνουμε.. 
B: Θα μπορούσατε κάλλιστα να ανοίγετε συναυλίες... The men, ποιοί ήταν; oi rita mosss;;δεν θυμάμαι. Οι οποίοι ειναι πολύ ωραιοι by the way...
RM: οι Rita Moss;ναι γαμάνε, μπαντάρα. 
MS: Δύο άτομα;
RM: Δύο άτομα 
Β: Ρε συ εγώ όταν άκουσα το δίσκο, νόμιζα ότι ήταν παραπάνω... Δηλαδή άκουγα πράγματα
RM: Έχουν γράψει κιθάρες από πάνω σε κάποια σημεία. 
Πχ μια συγχoρδία που μπαινει στο άσχετο, minimal τελείως, πολυ καλή σκέψη. Φοβερή μπάντα... 
B: Ξέρεις τι; εμένα μου λείπε αυτό το πράγμα που σου έλεγα πριν...πως δεν κανονίζετε ρε συ, μια συναυλία, να ειστε 5 συγκροτήματα, μην παιξετε 40 τραγούδια το καθένα.
RM: Το σκεφτόμασταν και αυτό, αλλά δεν κολλάμε ρε παιδί μου.. 
Β: Δεν έχει σημασία...
MS: Ξέρω αντίστοιχα που γίνονται με παιδιά της ηλικία μου, εντάξει πιο μικρά, και κάνουν...είχαν κάνει στο κύτταρο τις προάλλες πότε ήταν και είχαν μαζευτεί πάλι έτσι 5 συγκροτήματα και παίξανε... Κι άμα θες να μιλάς για σκηνή στη πόλη, και μουσική σκηνή και είδος ή δεν ξέρω εγώ τι άλλο...από αυτά δεν γίνεται;
Β: Εγώ δεν το λέω να το κάνεις σκηνή...έχω φίλους που κάλλιστα θα τους άρεσαν να σας δούνε, να δούνε τους Rita, τους Acid Baby...
MS: To support είναι μια άλλη φάση, είναι το πόσα πολλά θα κανονίσεις, πόσα πολλά θα παίξεις.. Δεν σας αρέσει κι αυτό...εγώ το καταλαβαίνω...
RM: Δεν γίνεται, δεν γίνεται... Λέμε να κάνουμε στην καλλιδρομίου ίσως κάποια στιγμή το Γενάρη, με τους Kalpa... δεν τους ξέρετε μάλλον. Αυτοί παίζουν instrumental σαν τους Ιsis και θεωρώ, πέρα από ότι είναι φίλοι, ότι ταιριάζουμε. 
Β: To θυμάμαι που το έγραφες για μια συναυλία των rita που είχες πάει και παιζαν κι άλλες μπάντες...κι ήταν περίεργα. Σκέψου, όμως ότι εσύ την παρακολουθείς τη σκηνή...σκέψου κάποιος που δεν την ξέρει...
RM: Θα έχει να δει 3 προτάσεις..εντάξει, μπορεί, γιατί όχι... 
MS: Πάντως αυτό για τις σκηνές...τις διαμορφώνουν τα άτομα που είναι μέσα στο χώρο οπότε την στιγμή που ασχολείσαι...και εσύ ασχολείσαι σε διάφορα επίπεδα...και σαν άνθρωπος που γράφει για την μουσική και σαν άνθρωπος που παίζει και στην τελική σαν άνθρωπος που ενδιαφέρεται, οπότε νομίζω ότι θα έπρεπε για το γαμώτο... να γίνει κάτι..
RM: Tο έχουμε συζητήσει, με τους Strawberry Pills λέγαμε να κάνουμε κάτι goth... Strawberry pills έχεις ακούσει? 
B: Ναι, πρέπει να τους έχω δει και κάπου live. Πάλι support κάπου...
RM: Εγώ δεν μπορώ να το κάνω αυτό φάση support, 25€ είσοδος, να βγω πάνω στη σκηνή και να πω: παιδιά εδώ είμαστε, δεν ακούει κανεις, γαμώ τι, τι ωραία που περνάμε... δεν μπορώ ρε γαμώτο...δεν μπορώ Και θα έρθουν και φίλοι μου που ξέρουν τη μπάντα. 
Έχω παει κι εγω σε live για το support που ξέρω τη μπαντα γιατί δεν έχουν κάνει άλλο ώστε να καταφέρω να τους δω. Και έχω πληρώσει 25€ μόνο για το support ουσιαστικά. 
B: Την πρώτη φορά που πηγα να δω τους Rita πήγα εξεπιτούτου support και ήμασταν 5 μέσα στο Αν...(γνέφει καταφατικά ο raggedy) ε ναι ρε συ, αλλά πως θα τους δω αλλιώς...
RM:Αυτό ειναι το θέμα... Αυτό με ρώτησαν κι οι άλλοι...έχετε παίξει πουθενά support...Όχι βέβαια..δεν μπορώ να το κάνω αυτό...ειναι ενάντια στα πιστεύω μου..
Τι στιγμή που θέλω να έρθει κάποιος επειδή γουστάρει...γιατι να πληρώσει στη τελική; 
Ενώ στο zero που κάναμε ήταν η φάση ότι θέλει ο καθένας αφήνει.

Arcade Fire - Reflektor

Arcade Fire Reflektor (Merge, 2013)

Δεν είχα σκοπό να γράψω...όσο κι αν ο indie εαυτός μου με πίεζε. Όχι..και μετά είδα ότι οι arcade θέτουν κάποιο άτυπο dress code στις συναυλίες τους...Και εκεί είδα το φως...γιατί για να πω την αλήθεια, ενώ ο δίσκος είναι κακός, ο indie εαυτος που λέγαμε πριν, με πίεζε να βρω κάπου να πιαστώ...είτε στο reflektor, είτε στο joan of arc..
όχι και πάλι όχι.
Ο δίσκος είναι για πέταμα. Πέταμα κανονικό, όχι από αυτά που παίζει να τα ξανακούσεις μέσα στο χρόνο και να τα εκτιμήσεις...
Ναι ξέρω, αμα δεν τους βάλεις από 9 και πάνω, δεν παίξεις 2 (καλές) μαλακίες στην κριτική, φαντάζομαι δεν αξίζεις να ζεις στην indie hype κοινότητα...tough life for me then...
Ε παληκάρια απο τη 2η χώρα του πουθενα (η πρώτη το βέλγιο μην ξεχνιόμαστε και τρίτη του πητερ του παν) δεν...
ναι ένοιωθες την αμηχανία από το σαμπερμπς, αλλά εκεί σε κέρδιζαν άλλα πράγματα και πράγματι έλιωνες κάθε νότα...
εδώ...οι 3 φορές που άντεξα και άκουσα ολόκληρο το δίσκο με τρόμαξαν. Αλλά άρχισα να καταλαβαίνω...όταν πλέον ζητάς περιφερειακά πράγματα (dress code και μαλακίες) σημαίνει πως κάπου νοιώθεις άβολα ή την παραάκουσες...άβολα θα έλεγα...
Και εγώ μαζί ρε παληκάρια.
Κάπου εδώ εγώ σταματώ να γράφω. Θα βάλω το κουστούμι του indie και θα κρατήσω μόνο το reflektor...αντε και το joan of arc...nexttttt......



_

4.0

Those will burn: μην τα ξαναλέμε...

Penny Dreadful - Deadwood

Penny Dreadful Deadwood (B Minor Records, 2013)

Εντάξει η αλήθεια είναι ότι δεν θα ασχολούμουν μαζί τους αν δεν ήταν Έλληνες. Όχι γιατί δεν είναι καλοί, αλλά γιατί δεν είναι του γούστου μου η τεκίλα. Παρόλο που έχω πει ότι δεν με ενδιαφέρει ιδιαίτερα το πρόμο της ελληνικής σκηνής, που και που κάνουμε εξαιρέσεις, όταν αξίζει τον κόπο. Οι Penny Dreadful λοιπόν, έχουν δανειστεί το όνομα τους από τα φθηνά βιβλία με περιπέτειες που πουλούσαν στην Αγγλία τον 19ο αιώνα. Η μουσική και το ύφος τους όμως έχουν άλλες αναφορές. Είναι αυτό που περιγράφουν και οι ίδιοι. Αμερικανιά, φάση τέξας άντε και λίγο από κόκκινη άμμο αυστραλίας που τώρα τελευταία βγάζει κάτι παρόμοια...
Όσο κυλάει ο δίσκος, ο ήχος δένει και αρχίζεις να συνηθίζεις το ύφος του. Νιώθεις ένα δυο τεξανούς να κατεβάζουν τεκίλες στο διπλανό τραπέζι και ψάχνεις να δεις αν τα σπιρούνια που φορούν συνοδεύονται και από τα μεγάλα καλογυαλισμένα περίστροφα. Μια ελαφριά σκόνη, κάτι ενδιαφέρουσες κιθάρες, παρέα με αρπίσματα και αμερικάνα. Και ένα σωρό κακτοειδή να διαμορφώνουν το σκηνικό. Κάπως έτσι ξεκινούν διαφορετικές ιστορίες σε κάθε κομμάτι, με μια πληθώρα συναισθημάτων αλλά και τεχνικών. Το πρώτο πράγμα που βγάζει ο δίσκος είναι θα έλεγα έναν επαγγελματισμό. Αυτή είναι δηλαδή η πρώτη λέξη που μου ήρθε στο μυαλό όταν μου τους πρότειναν. Και πράγματι είναι μια δεμένη μπάντα. Μπορεί να είναι ο πρώτος δίσκος τους, αλλά μετρούν ήδη τρία χρόνια μαζί.
Όσον αφορά την παραγωγή και τις συνθέσεις για να συνεχίσω στο κομμάτι του επαγγελματισμού, τα πράγματα είναι λίγο περισσότερο επίπεδα. Ανέκαθεν έλεγα ότι όταν ακούω ένα δίσκο θέλω να ακούω την κιθάρα, γιαυτό δεν τα πάω καλά με την ηλεκτρονική μουσική. Αλλά εδώ παραπάει. Σίγουρα είναι το δυνατό σημείο της μπάντας, αλλά προσωπικά μου μοιάζει λίγο φορτική. Νιώθω ότι θα πεταχτεί κανένας Ντάλτον μέσα στο σαλούν. Καταλαβαίνω ότι αυτό είναι το ύφος που έχουν, αλλά για εμένα τα σημεία εκείνα στα οποία το μυαλό μου δραπετεύει από την αίσθηση της άγριας δύσης έχουν περισσότερο αξία. Εντέλει είναι και αυτά που με έκαναν να πω ότι έχουμε κάτι εδώ που είναι όντως άξιο αναφοράς. Όπως στο Gone ας πούμε. Ίσως αυτή η βοήθεια στα φωνητικά να γεμίζει το κενό που βρίσκει κανείς σε άλλα τραγούδια. Και μιας και πιάσαμε για τα φωνητικά... Έλληνες σε αγγλικό στίχο. Μην τα ξαναλέμε. Αλλά εδώ τουλάχιστον, είμαστε στην περίπτωση που έχουμε μια άκρως πειστική ερμηνεία.
Ο δίσκος είναι καλός, αν υστερεί κάπου είναι σε δημιουργικότητα ή μάλλον πρωτοτυπία. Το over με την ευθύτητά του ας πούμε σε χτυπάει πιο εύκολα και ας μην είναι και από τις πιο δύσκολες συνθέσεις του δίσκου. Στα λιγότερο από δύο λεπτά του, μας δίνει όση τόλμη λείπει από τον υπόλοιπο δίσκο. Εν κατακλείδι, το νόημα είναι ψάξτε τους. Μπορεί να μην απογειώσουν το σαλονάκι σας, αλλά με λίγες μπύρες και τεκίλα θα κάνουν ωραίο live γιατί φαίνεται να αγαπούν αυτό που κάνουν.

_

7.8

Those will burn: Heavenly disguised, Over, God only Knows

Larry Gus - Years not Living

Larry Gus Years Not Living (DFA, 2013)

Ο Larry Gus καιρό τώρα κτίζει τον ήχο του. Δουλεύοντας πάνω στις εμμονές του με επιμονή και συνέπεια. Οπότε είναι σχεδόν μαθηματικά βέβαιο ότι θα γίνεται όλο και καλύτερος σε αυτό που κάνει. Κάτι που έρχεται να επιβεβαιώσει και το Years not Living, ο δεύτερος δίσκος του για την DFA. Αυτό δεν σημαίνει ότι είναι απαραίτητα η καλύτερη δουλειά του ως τώρα. Σίγουρα δεν είναι τόσο ιδιαίτερος και προσωπικός όπως το stitches. Ούτε τόσο madlib-ικός (αρετή είναι αυτό) όπως το 24 beats. Ίσως και να υπολείπεται σε ενθουσιασμό του Silent Congas. Και πλέον είναι και λίγο προβλέψιμος. Ταυτόχρονα όμως είναι και ό,τι πιο άρτιο έχει κάνει· άρτιο όσο αφορά την τεχνική, την εκτέλεση και το συνολικό αποτέλεσμα. Όλο αυτό μου φαίνεται πολύ λογικό: βελτιώνεται συνεχώς από τεχνικής άποψης, νοιώθει πιο σίγουρος για αυτό που κάνει, οπότε έχει νόημα να ξαναπεί κάποια από τα πράγματα που έχει ήδη παρουσιάσει. Είναι και λίγο καταναγκαστικό να προσπαθείς να αλλάζεις συνεχώς.
Εξάλλου, το κομμάτι της προβλεψιμότητας λειτουργεί και ως ένα σημείο θετικά: δεν χρειάζεται να προσαρμοστείς σε κάτι καινούργιο, οπότε μπορείς να περάσεις κατευθείαν στην απόλαυση που έχουν να σου προσφέρουν τα δέκα κομμάτια. Τα οποία συνεχίζουν να αντλούν τους ήχους τους από ένα μεγάλο φάσμα πηγών· η ποικιλία αυτή είναι και ένα από τα βασικά συστατικά της επιτυχίας. Οι επιρροές και αναφορές του επίσης συνεχίζουν να είναι περισσότερο ή λιγότερο εμφανείς. Το The Eternal and the Ephemeral για παράδειγμα μοιάζει να έχει ξεπεταχτεί μέσα από το Since I Left You. Οι Animal Collective υποβόσκουν κάτω από πολλά σημεία του δίσκου (πχ το In Violet Ink). Ο Madlib φυσικά είναι παντού. Η σκονισμένη rock εισαγωγή και το αντίστοιχο κλείσιμο του Pericles φέρνει στο μυαλό Gaslamp Killer και Gonjasufi. Αλλά όλα αυτά είναι φιλτραρισμένα μέσα από την οπτική του Λάρυγγα, οπότε σχεδόν πάντα λειτουργούν θετικά. Στα συν του δίσκου σίγουρα και η τεράστια βελτίωση στα φωνητικά, τα οποία πέρα από την αυτοπεποίθηση που έχουν πλέον σε σχέση με τους προηγούμενους δίσκους λειτουργούν και πολύ καλύτερα μέσα στα κομμάτια (δες για παράδειγμα το merely today).
Έχουμε λοιπόν ένα 36λεπτο ταξίδι από την pop στη disco, από ανατολίτικες μελωδίες σε αφρικανικούς ρυθμούς, και πολύ free jazz να ξεπροβάλει από κάθε χαραμάδα δημιουργώντας τελικά μία πολύ όμορφη ψυχεδελική εμπειρία. Εδώ μπορείτε να διαβάσετε και μία πολύ ενδιαφέρουσα περιγραφή της διαδικασίας που ακολούθησε για τη δημιουργία του δίσκου. Δεν νομίζω ότι θα μπορέσει να πείσει αυτούς που δεν τους άρεσαν οι προηγούμενες δουλειές του (γκουχ, γκουχ) αλλά για τους υπόλοιπους είναι εγγύηση.

_

8.8

Those will burn: The Night Patrols (A Man Asleep), The Sun Plagues, Merely Today.

M.I.A. - Matangi

M.I.A. Matangi (Interscope, 2013)

   Τα έχουμε πει πολλές φορές τελευταία, για το πόσο πολλοί δίσκοι έχουν μαζευτεί. Αλλά θα το πω άλλη μία, γιατί πραγματικά η χρονιά φέτος μας προσέφερε πολλούς και καλούς δίσκους. Μέσα σε αυτόν τον πανικό λοιπόν, οι δίσκοι δυστυχώς δεν παίρνουν τον χρόνο που τους αντιστοιχεί. Είναι αυτό που πρέπει να ζήσεις αυτήν την μουσική επανάσταση, σε ένα σωρό είδη μουσικής και στο τέλος μένεις με το παράπονο που δεν σου έμειναν αυτοί οι λίγο πιο προσωπικοί δίσκοι. Έτσι συνήθως περνάνε μήνες και επιλέγεις να ξανακούσεις τον Μάιο ας πούμε, γιατί ήταν καλός μήνας. Μετά έχεις και το θέμα, γιατί να γράψω, για έναν δίσκο του Μαΐου αν δεν είναι δισκάρα και είναι απλώς από αυτούς τους πολλούς τους μέτριους που αγάπησες μετά από καιρό... Κάπως έτσι έχω μαζέψει πέντε-έξι μισά κείμενα για δαύτους. Τώρα αυτά τα γράφω απολογητικά για τα χαμένα βράδια μου μάλλον. Γιατί εδώ έχουμε τον ολοκαίνουργιο δίσκο της M.I.A. Που ξεχώρισε από την πρώτη...
   Η Μ.Ι.Α. είναι λίγο πολύ η ενσάρκωση (την μετενσάρκωση θα την χρειαστούμε μετά) των όσων λέμε τόσο καιρό εδώ πέρα. Το βρώμικο, το μπάσταρδο, τις αντιθέσεις, τις αμφιβολίες που αγαπάμε πιο πολύ από τα μανιφέστα κτλ. (η MIA μας λέει βέβαια “If you're gonna be me you need a manifesto. If you ain't got one you better get one presto”). Και είναι μέσα από αυτές τις αντιθέσεις και τις παραφωνίες που γεννιέται κάτι καινούργιο. Είναι αν θέλετε το πρόσωπο της ποπ κουλτούρας, με τους όρους που έπαιζε ο Warhol (τον θυμηθήκαμε πάλι λόγω Lou Reed) όχι o Kanye West. Έλεγα σε κάτι φίλους τις προάλλες ότι θέλω να τις κάνω παιδιά. Και δεν εννοώ να κάνουμε έρωτα παντού, -όχι μόνο δηλαδή- αλλά ότι είναι τόσο γαμάτη που και τίποτα να μην πάρουν από μένα τα παιδάκια, με τόσο γαμάτη μάνα θα είναι ό,τι καλύτερο έχω κάνει. Αγνή αντικειμενικότητα δηλαδή και σε αυτήν την κριτική.
   Ο δίσκος τώρα είναι αυτό που θα περίμενες από την MIA. Ένα συνονθύλευμα ηχοτόπων (πάντα μ' άρεσε αυτή η λέξη, και πρώτη φορά νιώθω να ταιριάζει κάπου) , τεχνικών, ρυθμών και συναισθημάτων. Από αναφορές στο Bollywood, ηλεκτρονικούς ήχους αλά Gang Gang Dance (ειδικά στο atTENTion), άφρο πανκ, ραππάρισμα, βρετανική nu rave και το πανηγύρι συνεχίζεται. Από το όνομα ακόμα του δίσκου έχουμε πολλά στοιχεία. Καταρχάς είναι το όνομα της ίδιας της MIA, κάτι που σημαίνει ότι (επανά)προσδιορίζεται μέσω αυτού. Δεύτερον αναφέρεται στη θεά Matangi που έχει να κάνει με κάτι τέχνες – μουσικές και τα λοιπά, από την οποία αντλεί “έμπνευση” (παλιά το λέγανε LSD). Έχει λοιπόν ο δίσκος και μια διάχυτη πνευματικότητα, ας μην το πούμε concept. Αυτή η “πνευματικότητα” σε συνδυασμό με την αντισυμβατικότητά που διέπει την M.I.A. σε όλες τις πτυχές τις ζωής της είναι ο κορμός τους δίσκου. -βλέπε παρακάτω-
   Για να γίνω πιο συγκεκριμένος, θα μιλήσω για ακόμα έναν λόγο που μου αρέσει αυτός ο δίσκος. Έχει κάνα-δυο diss για αυτόν τον Drake. Τον οποίο αναλύσαμε διεξοδικά στα προηγούμενα κείμενα (1 & 2). Ειδικά στο κομμάτι Y.Α.L.A. συνοψίζονται αυτές οι αντιθέσεις. Κατασκευάζει ένα κομμάτι ενάντια στο yolo φαινόμενο του drake και των λοιπών, χρησιμοποιώντας ως δομικό στοιχείο την ίδια αυτή φράση. Για να καταλήξει:
(YOLO? I don’t even know anymore, what that even mean though If you only live once why we keep doing the same shit Back home where I come from we keep being born again and again and again That’s why they invented karma )
   Την ίδια στιγμή έχει δύο (πανομοιότυπα, σε φάση δεν ήξερε ποιο να κρατήσει) τραγούδια με τον Weeknd, (exodus και sexodus) αυτόν που αποθέωσε και αποκαθήλωσε ο worker πριν λίγο καιρό. Ντάξι δεν με ξετρέλανε και μένα ο δυισμός, αλλά Μ.Ι.Α. είναι, ό,τι θέλει κάνει. Καταλαβαίνω ότι είναι πολύ εύκολο να απορρίψει κανείς την θετική ροιά του δίσκου αναφέροντας τα ίδια πράγματα που λέω, από μια ελαφρώς διαφορετική οπτική, αλλά αυτό είναι νομίζω και το ουσιαστικό πλεονέκτημα του δίσκου. Ο δίσκος δεν θα αρέσει σε όλους. Θα πρέπει να διαλέξεις στρατόπεδο, αλλά δεν θα είναι αδιάφορος δίσκος. Για μένα είναι σαν να βρίσκει ξανά την αυθεντικότητα του Kala, ξεπερνώντας τα ενδιάμεσα αδιάφορα άλμπουμ – mixtapes. Δυνατός δίσκος.

_

8.7

Those will burn: Warriors, atTENTion, Bad girls, Know it ain't allright,

Thundercat - Apocalypse

Thundercat Apokalypse (Brainfeeder, 2013)

Όταν ξεκινούσε η χρονιά, αυτός εδώ ήταν ο δίσκος για τον οποίο ανυπομονούσα περισσότερο από ο,τιδήποτε άλλο. Οι λόγοι δύο και συγκεκριμένοι: πρώτον το πολύ καλό The golden age of apocalypse, ο προηγούμενος δίσκος του δηλαδή. Δεύτερον η δουλειά του στο Until the Quiet Comes του FlyLo. Ο οποίος συνεχίζει τη συνεργασία κάνοντας την παραγωγή στο apocalypse.
Τώρα πως τα κατάφερα να χάσω το ενδιαφέρον μέχρι τις αρχές του καλοκαιριού που βγήκε ο δίσκος, δεν ξέρω. Αλλά έγινε, και ενώ τον άκουσα αρκετά τον δίσκο, ποτέ δεν το έκανα ιδιαίτερα σοβαρά ώστε να γράψω κάτι. Κακώς μάλλον, γιατί είναι πολύ καλός δίσκος.
Εντωμεταξύ, στην πορεία έμαθα και κάτι που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση: Ο Thundercat, κατά κόσμο Stephen Bruner, ήταν λέει για ένα μεγάλο διάστημα μπασίστας στους Suicidal Tendencies. Αυτό θα πει προσαρμοστικότητα. Βέβαια, όπου ήθελε θα μπορούσε να είναι μπασίστας, με τους παπάδες που παίζει φαντάζομαι ότι θα τον παρακαλάνε από εδώ και από εκεί. Αλλά στους Tendencies δεν θα το φανταζόμουν.
Όπως και να 'χει, εδώ είναι το δικό του show. Οπότε υποθέτω ότι παίζει αυτό που πραγματικά γουστάρει, και που όπως μπορεί να φανταστεί ο καθένας δεν έχει και μεγάλη σχέση με το thrash. Από την άλλη δεν είναι περίοδος η τωρινή που ευνοεί ιδιαίτερα τους βιρτουόζους μουσικούς που βγάζουν solo δίσκο. Δεν είναι και πολύ hip τύποι που έχουν βγάλει τα μάτια τους για να αποκτήσουν απόλυτο έλεγχο πάνω στο όργανό τους (το ξέρω ότι ακούγετε περίεργα αυτή η πρόταση). Αλλά ο Thundercat δεν πέφτει στη παγίδα που καραδοκεί έξω από κάθε solo βιρτουόζικο δίσκο: στο να αναλωθεί δηλαδή σε επίδειξη τεχνικής χάνοντας την ουσία και τη συνολική εικόνα. Σε ένα πρώτο επίπεδο αυτό που βλέπεις πρώτα είναι οι συνθέσεις και τα τραγούδια. Αν ακούσεις το δίσκο χαλαρά μάλιστα, μπορεί ακόμα και να μην παρατηρήσεις τους παπάδες που παίζει από πίσω (καλά, λέμε τώρα, γιατί σε σημεία είναι να σου πέσει το σαγόνι, αλλά με τρόπο πάντα). Επίσης, και πάλι σε αντίθεση με τους κανόνες που διέπουν τέτοιους δίσκους, η ατμόσφαιρα είναι αρκετά χαλαρή, ακόμα και στα πιο πυκνά σημεία, όπως για παράδειγμα το Lotus and the Jondy, καταφέρνει να ακούγεται cool και άνετος, ή τέλος πάντων δεν σου μεταφέρει την αγχοτική εικόνα ενός τύπου που κινδυνεύει από στιγμή σε στιγμή να χάσει κάποιο δάκτυλο ανάμεσα στις χορδές του. Όσο άνετα μπορεί και να περνάει από τη jazz στο funk, από το r'n'b στο progressive και πίσω στη soul. Αντίστοιχα διακριτικός είναι και ο FlyLo στην παραγωγή, με ελάχιστα σημεία στα οποία να κάνει ιδιαίτερα αισθητή την παρουσία του (όπως για παράδειγμα στο seven).
Ίσως τελικά να ήταν όλη αυτή η διακριτικότητα και η χαλαρότητα που με εμπόδισαν να κολλήσω αμέσως με τον δίσκο. Αλλά αν του δόσεις το χρόνο του, χωρίς να βιάζεσαι να ακούσεις τους άλλους 5 δίσκους που έχεις κατεβάσει θα την βρεις την άκρη.

_

8.5

Those will burn: Heartbreaks + Setbacks, Lotus and the Jondy, A Message for Austin / Praise the Lord / Enter the Void.

Bonnie "Prince" Billy - Bonnie "Prince" Billy

Bonnie "Prince" Billy Bonnie "Prince" Billy (ST, 2013)

"Κάπου πρόσφατα ξαναέγραψα για το πόσο ριζικά έχει αλλάξει το internet την μουσική και τον τρόπο που την ακούμε".
Κάπως έτσι ξεκινούσε ένα κείμενο του ο worker και σκεφτόμουν το ίδιο πράγμα όταν άρχισε να παίζει για πρώτη φορά ο δίσκος του Bonnie Prince Billy. Σε ένα τελείως διαφορετικό context βέβαια. Ένας δίσκος όπου ο Will Oldham κάνει τα πάντα. Γράφει, τραγουδά, παίζει τα όργανα, βγάζει το δίσκο και τον μοιράζει. Μέσα σε αυτή τη τρέλα που επικρατεί με χιλιάδες δίσκους στο σκληρό, που περιμένουν την ευκαιρία τους για να μπουν σε μια σειρά ακρόασης, ο Oldham πατάει ένα σκληρό pause. Διεκδικεί το χώρο του μέσα στο χρόνο. Φυσικά και δεν είναι ο πρώτος που το κάνει. Έχει σημασία όμως το συνολικό concept και η ποιότητα του αποτελέσματος. Ο Bonnie Prince Billy διεκδικεί  αυτόν το χώρο σαν Bonnie Prince Billy. Φτιάχνοντας ένα δίσκο σε πρώτο πρόσωπο, μιλώντας για δικά του πράγματα: το παρελθόν, το παρόν και το όποιο μέλλον.
Είναι εύκολο να κάνεις ένα δίσκο με μια φωνή και 2 κιθάρες, να ακουστεί βαρετός και ανόητος. Η απλότητα των τραγουδιών όμως, παράλληλα με την καθαρότητα του νοήματος και την εκάστοτε εικονοπλασία φτιάχνει κομμάτι κομμάτι ένα δίσκο ανάλαφρο (ακόμα κι αν στα τραγούδια του μιλά για το θάνατο...τι κι αν το αγαπημένο του κοκτέηλ συνδυάζεται με τα χιλιάδες σκουλίκια που θα καταλήξουν να φάνε το κορμί του.) και ξεκάθαρο, βιωματικό.
Τα κομμάτια που απαρτίζουν το δίσκο είναι 2μισάλεπτα εκτός απο 3 εξαιρέσεις και καταφέρνουν να δώσουν την ιδέα και την διάθεση του oldham.
Η θεματολογία τριγυρίζει γύρω από το θάνατο, τη ζωή και την αγάπη. Στο I heard of a source η δυνατότερη φράση είναι το i don't want to go to hell any more και επειδή είναι και το εισαγωγικό κομμάτι προσδιορίζει και όλο το δίσκο...
Είναι δίσκος της δύσης. Με την σκόνη που αυτή κουβαλά, τις παραστάσεις. Θα μπορούσε να ήταν το soundtrack του lawless, για μένα ζευγάρι με τον δίσκο του king dude.
Κιθάρα και φωνή που ζητά υπομονή από τον ακροατή να κατανοήσει τη θέση του τραγουδοποιού. Όχι γρήγορα, όχι βιαστικά. Κι όχι γιατί είναι δύσκολος δίσκος. Αλλά γιατί είναι ξεκάθαρος και σε βαράει όπως ένα καλό μπουκάλι single barrel...

_

8.0

Those will burn: Bad Man, This is my coctail, I will be born again, The Spotted pig