Penny Dreadful - Deadwood

Penny Dreadful Deadwood (B Minor Records, 2013)

Εντάξει η αλήθεια είναι ότι δεν θα ασχολούμουν μαζί τους αν δεν ήταν Έλληνες. Όχι γιατί δεν είναι καλοί, αλλά γιατί δεν είναι του γούστου μου η τεκίλα. Παρόλο που έχω πει ότι δεν με ενδιαφέρει ιδιαίτερα το πρόμο της ελληνικής σκηνής, που και που κάνουμε εξαιρέσεις, όταν αξίζει τον κόπο. Οι Penny Dreadful λοιπόν, έχουν δανειστεί το όνομα τους από τα φθηνά βιβλία με περιπέτειες που πουλούσαν στην Αγγλία τον 19ο αιώνα. Η μουσική και το ύφος τους όμως έχουν άλλες αναφορές. Είναι αυτό που περιγράφουν και οι ίδιοι. Αμερικανιά, φάση τέξας άντε και λίγο από κόκκινη άμμο αυστραλίας που τώρα τελευταία βγάζει κάτι παρόμοια...
Όσο κυλάει ο δίσκος, ο ήχος δένει και αρχίζεις να συνηθίζεις το ύφος του. Νιώθεις ένα δυο τεξανούς να κατεβάζουν τεκίλες στο διπλανό τραπέζι και ψάχνεις να δεις αν τα σπιρούνια που φορούν συνοδεύονται και από τα μεγάλα καλογυαλισμένα περίστροφα. Μια ελαφριά σκόνη, κάτι ενδιαφέρουσες κιθάρες, παρέα με αρπίσματα και αμερικάνα. Και ένα σωρό κακτοειδή να διαμορφώνουν το σκηνικό. Κάπως έτσι ξεκινούν διαφορετικές ιστορίες σε κάθε κομμάτι, με μια πληθώρα συναισθημάτων αλλά και τεχνικών. Το πρώτο πράγμα που βγάζει ο δίσκος είναι θα έλεγα έναν επαγγελματισμό. Αυτή είναι δηλαδή η πρώτη λέξη που μου ήρθε στο μυαλό όταν μου τους πρότειναν. Και πράγματι είναι μια δεμένη μπάντα. Μπορεί να είναι ο πρώτος δίσκος τους, αλλά μετρούν ήδη τρία χρόνια μαζί.
Όσον αφορά την παραγωγή και τις συνθέσεις για να συνεχίσω στο κομμάτι του επαγγελματισμού, τα πράγματα είναι λίγο περισσότερο επίπεδα. Ανέκαθεν έλεγα ότι όταν ακούω ένα δίσκο θέλω να ακούω την κιθάρα, γιαυτό δεν τα πάω καλά με την ηλεκτρονική μουσική. Αλλά εδώ παραπάει. Σίγουρα είναι το δυνατό σημείο της μπάντας, αλλά προσωπικά μου μοιάζει λίγο φορτική. Νιώθω ότι θα πεταχτεί κανένας Ντάλτον μέσα στο σαλούν. Καταλαβαίνω ότι αυτό είναι το ύφος που έχουν, αλλά για εμένα τα σημεία εκείνα στα οποία το μυαλό μου δραπετεύει από την αίσθηση της άγριας δύσης έχουν περισσότερο αξία. Εντέλει είναι και αυτά που με έκαναν να πω ότι έχουμε κάτι εδώ που είναι όντως άξιο αναφοράς. Όπως στο Gone ας πούμε. Ίσως αυτή η βοήθεια στα φωνητικά να γεμίζει το κενό που βρίσκει κανείς σε άλλα τραγούδια. Και μιας και πιάσαμε για τα φωνητικά... Έλληνες σε αγγλικό στίχο. Μην τα ξαναλέμε. Αλλά εδώ τουλάχιστον, είμαστε στην περίπτωση που έχουμε μια άκρως πειστική ερμηνεία.
Ο δίσκος είναι καλός, αν υστερεί κάπου είναι σε δημιουργικότητα ή μάλλον πρωτοτυπία. Το over με την ευθύτητά του ας πούμε σε χτυπάει πιο εύκολα και ας μην είναι και από τις πιο δύσκολες συνθέσεις του δίσκου. Στα λιγότερο από δύο λεπτά του, μας δίνει όση τόλμη λείπει από τον υπόλοιπο δίσκο. Εν κατακλείδι, το νόημα είναι ψάξτε τους. Μπορεί να μην απογειώσουν το σαλονάκι σας, αλλά με λίγες μπύρες και τεκίλα θα κάνουν ωραίο live γιατί φαίνεται να αγαπούν αυτό που κάνουν.

_

7.8

Those will burn: Heavenly disguised, Over, God only Knows