μέρος δεύτερο:
B: Πες και λίγα για τον raggedy...για την μορφή...
RM: Μ’ αρέσουν τα comics, μ’αρέσει η lowbrow art.
Β: Καλά και κινηματογράφο, έχω δει πολλες αναφορές..
RM: Όχι, ούτε έβλεπα, ούτε βλέπω..Αν κάποιος κάτι μου πει ίσως. Βιβλία, λογοτεχνία εννοώ, όχι τα κομικς, διαβαζω γάμησε τα...κατεβάζω την τελευταια πούτσα του κόσμου ας πούμε... 2000AD διαβάζω πιο πολύ...ότι βλακεία και να βγει...Είναι αριστούργημα...
B: Δεν είχα σχέση με κομικ και μετά το the boys ένας καινουργιος κόσμος άνοιξε...
RM: Locke and key να διαβάσεις, αυτό το γράφει ο γιος του Stephen King Με τον οποίο εμφανισιακά είναι ίδιοι...δεν έχει το στραβισμό βέβαια αλλά ειναι ίδιοι... Με αυτο ειμαι σε φάση: “πως το σκέφτηκε αυτό”... Ο τύπος ειναι...το πάει 1,2,3....6, 2 και πάλι 3... Ειναι φοβερό, φοβερό... Το locke and key ειναι σοκ...
ΜS: Τελικά εσείς έχετε χρόνο…
Β: Μετά τις 12 ρε συ...και μουσική το ίδιο στα τελειώματα της μέρας.
RM: Για διάβασμα; Ναι.. Μη το ψάχνεις… Φαντάσου και το βράδυ που ακούω hardcore punk… Ουρλιάζουν…άστα. (άσχετο) Το Nightstalker το video σας άρεσε;
B: Δεν το έχω δει... Έχω και ένα μήνα που δουλεύω σαν τρελός έχω χάσει πάρα πολλά. Και μαζεύονται και τα rar στον υπολογιστή, και ξαφνικά λες: πρέπει να τα ακούσω, δεν πρέπει ρε γαμώ την πουτάνα μου…
RM: Δεν πρέπει ναι. Αυτό το ψυχαναγκαστικό με την όλη φάση rar την έχω κόψει. Περισσοτερο Soulseek, μετά από κανένα μήνα που έχω διαβάσει και τίποτα, να έχει ωριμάσει.
ΜS: Ναι στην αρχή το είχα και εγώ, για ό,τι γράφω πρέπει να είναι από τα πρόσφατα, αλλά μετά λέω ντάξει στα αρχίδια μου, ότι είναι καλό και όποτε μου κάτσει να γράψω γιαυτό.
Β: Έχω σταματήσει, δεν έχω χρόνο πολύ, και όποτε είμαι μέσα στο αμάξι που έχω χρόνο, βάζω πράγμα παλιό, που είναι οικείο ξέρεις..
RM: Και εγώ τα ίδια.. Σπίτι πιο πολύ ακούμε brit pop ας πούμε, παρά οτιδήποτε άλλο.
Β: Ε είναι ένα πράγμα το οποίο είναι ευκολο για σένα, οικείο, και αισθάνεσαι πολύ καλύτερα.
RM: Είμαστε και μεγάλοι άνθρωποι…
Β: Α να ‘γεια σου. Όχι εδώ πέρα να πούμε..
RM: με τα τζόβενα… που θα την ψάξουν και με άλλα, λίγο hip-hop λίγο τέτοιο..
(κοροϊδεύοντας τον MS)
MS: Έχουμε προβλήματα και εμείς ρε… Μη το βλέπετε έτσι…
Βασικά εγώ με τον Kanye ξεκίνησα, πρωτού ακούσω hip hop…
B: Απορώ με σένα…. Πόσο μικρός… Είναι σαν τον πασχαλίδη ρε, έχει κάποια βιώματα κακά…
ΜS: Μου άρεσε, έχει αυτή την soul αισθητική, αυτά τα gospel στοιχεία…
RM: Ρε δεν έχει…
ΜS: Καλά πλάκα κάνετε, τα πρώτα τα έχετε ακούσει; Ο τύπος είναι ιδιοφυία. Ο οποίος μετά έγινε ιδιοφυία στο να βγάζει λεφτα…
RM: Δεν το πιάνω...
(Συνεχίζει ο ειρωνικός τόνος από RM και Β…)
Και οι Wu tang clan ας πούμε.
ΜS: άλλη φάση…
RM: το στέλνανε σε demo σε εταιρίες και τους λέγανε ότι να’ ναι.
ΜS: εγώ τρελάθηκα τώρα τελευταία… Δεν άκουγα ούτε ελληνικό hip-hop ούτε τίποτα… Και τώρα τελευταία έχω ακούσει ένα σωρό… Ξεφτίλα..
Δεν μας τελείωσες για τον Raggedy… Τι είναι;
RM: Τι είναι; ξέρω εγώ…
ΜS: καταρχήν αυτό είναι από παλιά έτσι; Είχες και ένα προηγούμενο μπλογκ…
RM: Είχα ναι, Το killingindiemusic, α είσαι πολύ μικρός…. Αυτή ήταν η αιτία της “διασημότητας” ξέρω εγώ... Τώρα πια, στο Slackerblud, δεν έχει… Το μπλόγκινγ έχει πεθάνει…
Β: Ψυχανάλυση δικιά μας είναι…
RM : Εννοείται…
ΜS: Καλά και εμεις για την πάρτυ μας το κάνουμε…
RM: Δεν έχει τόσο σημασία πλέον… Αλλά στο killingindiemusic είχε φτάσει να γίνεται πολύ περίεργη η φάση. Κάποιοι έμπαιναν για να κράξουν κάποιον άλλο που έκραζε. Ε, και το έκλεισα….
ΜS: Παίζανε τέτοια ε;
RM : Ναι πολύ, και πολύ άσχημα βρισίδια…
Β: Από κάτω σε comment;
RM: Ναι…
ΜS: ενώ εμείς που δεν έχουμε comment καλά είμαστε…
RM: Έχετε εμένα.
ΜS: Ναι εσύ και κανα δυο άλλοι.
RM: Έχει γίνει βαρετή η φάση και δεν μ’ αρέσει και η λογική. Δεν είμαι έτσι γενικά, είμαι πιο πολύ όπως είμαι τώρα. Ο Raggedy είναι ένας τύπος ο οποίος είναι κατά βάση καλλιτέχνης, ό,τι και να σημαίνει αυτό…
Β: Οκ στην γενική λογική του.
RM: Ασχολείται με τις τέχνες, του αρέσει να μιλά για τέχνες, οτιδήποτε… Και είναι κάτι διαστρεβλωμένο βέβαια, γιατί η γλώσσα μου ήταν σα νταλικέρη , κι ακόμα είναι, δεν έχει αλλάξει αυτό το πράγμα. Αλλά παρεξηγήθηκε και δεν μ’αρεσε…
Β: Καλά τώρα είσαι πολιτισμένος.… Εννοώ ότι γράφεις αρκετά στρωτά. Μπορείς να τα χώνεις αραιά και που αλλά..
RM: Μιλάω για κάτι που με ενδιαφέρει…
Β: Αυτό δεν είναι στην πραγματικότητα; Και το βιβλίο και τα comic;
RM: Ε ναι, η κριτική δεν πιστεύω ότι πρέπει να γίνεται για να είναι καλόπιστη ή κακόπιστη ή ότιδήποτε. Απλώς να μου κάνει κάτι… είτε καλό είτε κακό…
ΜS: Καλά εδώ και εμείς που γράφουμε λίγο πιο σοβαρά, οι άλλοι δηλαδή όχι εγω..
RM: Και εγώ προσπαθώ… Αλλά δεν μου βγαίνει…
Β: Καλά και εμείς αυτό που κάνουμε δεν είναι ακριβώς κριτική. Με έχω πιάσει να γράφω: στην προηγούμενη κριτική, και λέω ντάξει δεν είναι κριτική αυτό..
RM: Δεν έχει νόημα η κριτική, δηλαδή από τη στιγμή που ξεκίνησε το downloading… O καθένας κατεβάζει αυτό που θέλει. Τώρα αν θα διαβάσει στα ελληνικά κάτι που τον ενδιαφέρει, αν το ψάξει μέχρι εκεί, δεν έχει και πολύ σημασία…
ΜS: Εγώ πιο πολύ γουστάρω τη φάση, ότι είμαι σε ένα τριπάκι ακούω πιο πολύ μουσική και θέλω να μοιραστώ τις απόψεις μου και βρίσκω διέξοδο μέσα από ώστε να έρθει και κανένας άλλος να τα πούμε…
Β: Μα αυτό είναι…
RM: Η ελληνική σκηνή, πέρα από οτιδήποτε έχει ειπωθεί, έχει ένα νόημα σχολιασμού αυτή τη στιγμή. Γιατί κατ’ εμέ, είναι όχι στα σπάργανα προφανώς, υπάρχει τόσα χρόνια, αλλά γίνεται κάτι ενδιαφέρον αυτή τη στιγμή… Μπορεί να μην σου αρέσουν τα περισσότερα συγκροτήματα από ότι κατάλαβα, αλλά τα 90ς τα χεις δει, είμαστε ίδια ηλικία (προς τον Β.) ήταν κάτι κοσμοϊστορικό, θεωρώ, όπως με Last drive, bocomolech...
B: Πήγαινε και πίσω, πήγαινε Αντίδραση, Αρνάκια οτιδήποτε της παναγίας τα μάτια. Από εκεί, έφτανες μέχρι εκεί. (ανοίγοντας τα χέρια).
RM: Ακριβώς… Και η διαφοροποίηση αγγλικός, ελληνικός στίχος δεν υπήρχε τότε, αγκαλιάζανε όλοι αυτό που συνέβαινε και δέχονταν αυτό που είχε να προσφέρει. Θεωρώ ότι και σήμερα από την άλλη που είναι τόσο ελεύθερα όλα, κάτι ανάλογο γίνεται. Ξέρω κόσμο που βάζει στο Bandcamp ας πούμε και βάζει athens, Greece ας πούμε και τέτοια. Είμαι ένας από αυτόυς.
Β: Εγώ το μόνο που φοβάμαι, επειδή είναι το ιντερνετ, και αυτό το λεγαμε και στην αρχή. Νιώθεις ότι ξαφνικά, παίρνοντας μια κιθάρα και βγάζοντας ένα la minore, θα βρεθεί ένας γνωστός φίλος που θα πει για την ωραία μουσική και καλά και ξαφνικά θα υπάρξουν άτομα, που θα είναι σε ένα hype, σε ένα πιεστικό hype, να γράφουν παπάδες για το τίποτα...που ξαφνικά το λαμινόρε γίνεται μουσικάρα... Που, όχι, δεν ειναι καλή μουσική. Και τώρα το έχουμε πολύ περισσότερο απότι το είχαμε το 90… Το 90 όσοι παίζανε, παίζανε. Μπορεί να παίζανε μέτρια… Αλλά οι Αντίδραση ας πούμε μπορεί να γράφανε 3 ακορντα, αλλά ήταν σημαντικό γιαυτό που έκαναν τότε.…οι bocomolech, οι Closer αργότερα και έκανες ένα φάσμα, ένα πράμα, το οποίο είχε σημαντικότητες για το κάθε τι του…κοινωνικά κτλπ
RM: έχεις δίκια γιαυτό… Το ζήσαμε τότε..
Β: Ας πούμε κάποια τωρινά hype συγκροτήματα δεν μπορώ να πιστέψω ότι μπορούν να κάνουν καρίερα. Δεν μπορώ να το καταλάβω…
RM: Για μένα αυτοί καταχωρούνται στη φάση ‘00ς. Δεν είναι τίποτα… Ήταν και ειναι η κοινωνία της αφθονίας…
Β: Το μόνο σημαντικό πράγμα που έγινε στα 00ς ήταν ότι διαλύθηκαν οι Τρύπες… Δηλαδή εγώ αυτό λέω… Προσπαθώ να γράφω για την ελληνική σκηνή, γιατί την ψάχνω λίγο παραπάνω, προσπαθώ τουλάχιστον..
RM: Ναι, εμένα μ’αρέσει. Και βρίσκω μπάντες… Και οι Vancouver μ’ αρέσουν πάρα πολύ… Τους ακούσατε; Έχουν έναν ήχο που δίνει πόνο ρε παιδί μου…
Β: τους Bazooka τους έχεις ακούσει; Σ ‘ αρέσουν;
RM: Γάμησε τα. Πολύ καλοί… Και οι Αcid Baby μ’ αρέσουν...
Β: Μωρέ καλοί είναι, αλλά δεν μπορώ το hype.
RM: Ποιό hype στην ελλάδα μωρε...
MS: εγώ πάντως όταν τους είχα ακούσει, είχα μείνει… Δεν πίστευα καταρχήν ότι είναι έλληνες…
Β: Αν και δεν μου αρέσουν για συγκεκριμένους λόγους. Όταν ακούς, ας πούμε, τους Electric Litany που είναι άρτιοι, αρτιότατοι δηλαδή. Ακούς κάτι και λες είναι ένα πακέτο που λειτουργεί…
ΜS: Αυτό είναι και υποκειμενικό όμως, Δηλαδή μετά πας σε είδη μουσικής; Γενικά στο τι ήχο βγάζουν…;
RM: Και αυτό έχει σημασία… Ο επαγγελματισμός στην ελληνική σκηνή στερείται σοβαρότητος…
Β: Πέρα από την πλάκα, ποια είναι τα συγκροτήματα αυτή τη στιγμή στην ελλάδα που θα μπορούσαν να κάνουν καριέρα στο εξωτερικό;
RM: Οι Rita Mosss θα βγαίνανε.
Β: Γιατί είναι ιδιαίτεροι, όχι γιατί είναι τεχνικά καλοί.
RM: Ναι, μα αυτό το ιδιαίτερο είναι που μετράει, ακόμα και στην ελλάδα να κάνεις κάτι διαφορετικό.
MS: Oι Keep Shelly in Athens;
RM: Δεν μου αρέσουν καθόλου.
Β: Ούτε κι εμένα, καθόλου.
ΜS: Εμένα μου αρέσουν γιατί είναι αυτό το ambient to electro, που δεν ακούω γενικά, και αυτοί μ’ αρέσουν.
RM: Δεν καταλαβαίνω.
Β: Θα κάτσεις να βάλλεις τον δίσκο στο repeat ας πουμε;
ΜS: τον έχω βάλει ναι…
Β: κάνοντας τι; Έπλενες πιάτα;
Μ: Κοίτα εγώ ακούω μουσική και κάνω τα πάντα.
RM: Το θέμα είναι όταν ακούς μόνο μουσική.
ΜS: Μα αυτό ναι, όταν εκεί που κάνεις κάτι σταματάς και λες, ρε φίλε τι έιναι αυτό που ακούω; Και αμα γουστάρεις γράφεις κιόλας.
RM: Έγραψες για τους keep shelly;
MS: Για αυτούς όχι, δεν μπορώ να γράψω. Αλλά καταλαβαίνεις ότι υπάρχει μια δυναμική την οποία θα μπορούσες να την δεις σε ένα περιοδικό στο εξωτερικό…
RM: Μακάρι, μακάρι..
Β: Ρε σκέψου την σκηνή δεν μπορέσανε να την τραβήξουνε οι bocomolech, οι closer,οι τρύπες, θα μου πεις είχαν ελληνικό στίχο, αλλα…
RM: Δεν έχει να κάνει…
ΜS: Όταν δούλευα στην αμερική στο γραφείο που ήμουν, έβαλα σε κάτι αμερικανάκια που μάλιστα παίζανε και σε μπάντες να ακούσουν τρύπες, και μείνανε… σε φάση πως και δεν έχουν γίνει γνωστοί αυτοί…
Β: Αφού δεν γίνανε αυτοί…. Αλλά όσο είμαστε στην ελλάδα και δεν μπορεί να γράψει κριτική για τον φίλο του, σε φάση, ξύπνα ρε μαλάκα γίνε λίγο πιο σοβαρός, τότε τι συζητάμε.
RM: Δεν μπορείς να το πεις στα ίσα…
ΜS: Γιατί η κριτική είναι το θέμα;
RM: Είναι ναι. Μακάρι να μου γράφαν ότι εκεί είσαι λάθος.Όταν κάποιος μου στέλνει mail, το πολύ το μουρ μουρ το βαριέται και ο θεός, τραγούδα λίγο παραπάνω, το σέβομαι. Σε κριτική δεν το έγραψε όμως. Γιατί εκει έπρεπε να είμαστε οι αλάνθαστοι, οι θεοί. Γράψ’ το, ρε φίλε.
ΜS: Εγώ τα είχα γράψει για τον ελληνικό και τον αγγλικό στίχο αυτά. Ότι είναι κάποια πράγματα που θέλεις να σε χτυπάνε αμέσως. Και εκεί κερδίζει ο ελληνικός στίχος. Ας πούμε ακους στον σιγματαφ. Σε χτυπάει ο στίχος την ίδια ώρα με την μουσική. Και αυτό είναι το πιο δυνατό σημείο της δημιουργίας του για μένα. Ενώ στο δικό σας, δεν σε χτυπάει ο στίχος σαν νόημα όταν το λες, γιατί δεν το καταλαβαίνεις. Σε χτυπάει αυτή η καταχνιά αυτή η αισθητική γενικότερα… όπου η φωνή είναι ένα ακόμα όργανο.
Β: Σκέψου να λεει για το γδαρμένο παιδί στο πολυέλεαιο όμως…
ΜS: Ναι κάποια πράγματα δεν ταιριάζουν στα ελληνικά… Γι’ αυτό ας πούμε δεν πέτυχε ποτέ ελληνόφωνο μέταλ..
RM: Δεν πέτυχαν οι εξόριστοι;
Όπαααααααα. Σύνορα παντού?
Τι λες τώρα, κάνω μια ευχή να ρθεις ξανα….
Σε φάση πήγαινε σπιτι...
Ρε πήρε βραβείο! Είχε χειραψία με τον κεβιν κοστνερ....
Δημήτρης Kατής. Ο χρόνος σταματάει..
Β: Η Μόνικα ας πούμε που έγινε της πουτάνας, που είναι τώρα; Αγγλικά Σκέψου να τραγούδαγε στα ελληνικά…
RM: Μπορείς να με φτύσεις αν θές; μόνο αυτό…
Β: Αυτό είναι ένα θέμα. Γιαυτό όσοι γράφανε καλό ελληνόφωνο ροκ είναι λίγο πιο πάνω από τους άλλους, πώς να το κάνουμε…
RM: Ναι, ναι...
MS: οπότε γενικά σε φάση επόμενα βήματα και αυτά;
RM: Έχουμε το Glum τώρα που θα βγάλουμε. Μέχρι ώρας είναι όπως πρέπει. Μέσα στο ‘14 θα βγει αυτό. Τα κομμάτια ειναι κανονικά τραγούδια...Είναι αρκούντως θορυβώδη ώστε να θεωρηθούν ότι έχουν επίπεδο....κουλτουριάρικα και έτσι.
B: Πες και λίγα για τον raggedy...για την μορφή...
RM: Μ’ αρέσουν τα comics, μ’αρέσει η lowbrow art.
Β: Καλά και κινηματογράφο, έχω δει πολλες αναφορές..
RM: Όχι, ούτε έβλεπα, ούτε βλέπω..Αν κάποιος κάτι μου πει ίσως. Βιβλία, λογοτεχνία εννοώ, όχι τα κομικς, διαβαζω γάμησε τα...κατεβάζω την τελευταια πούτσα του κόσμου ας πούμε... 2000AD διαβάζω πιο πολύ...ότι βλακεία και να βγει...Είναι αριστούργημα...
B: Δεν είχα σχέση με κομικ και μετά το the boys ένας καινουργιος κόσμος άνοιξε...
RM: Locke and key να διαβάσεις, αυτό το γράφει ο γιος του Stephen King Με τον οποίο εμφανισιακά είναι ίδιοι...δεν έχει το στραβισμό βέβαια αλλά ειναι ίδιοι... Με αυτο ειμαι σε φάση: “πως το σκέφτηκε αυτό”... Ο τύπος ειναι...το πάει 1,2,3....6, 2 και πάλι 3... Ειναι φοβερό, φοβερό... Το locke and key ειναι σοκ...
ΜS: Τελικά εσείς έχετε χρόνο…
Β: Μετά τις 12 ρε συ...και μουσική το ίδιο στα τελειώματα της μέρας.
RM: Για διάβασμα; Ναι.. Μη το ψάχνεις… Φαντάσου και το βράδυ που ακούω hardcore punk… Ουρλιάζουν…άστα. (άσχετο) Το Nightstalker το video σας άρεσε;
B: Δεν το έχω δει... Έχω και ένα μήνα που δουλεύω σαν τρελός έχω χάσει πάρα πολλά. Και μαζεύονται και τα rar στον υπολογιστή, και ξαφνικά λες: πρέπει να τα ακούσω, δεν πρέπει ρε γαμώ την πουτάνα μου…
RM: Δεν πρέπει ναι. Αυτό το ψυχαναγκαστικό με την όλη φάση rar την έχω κόψει. Περισσοτερο Soulseek, μετά από κανένα μήνα που έχω διαβάσει και τίποτα, να έχει ωριμάσει.
ΜS: Ναι στην αρχή το είχα και εγώ, για ό,τι γράφω πρέπει να είναι από τα πρόσφατα, αλλά μετά λέω ντάξει στα αρχίδια μου, ότι είναι καλό και όποτε μου κάτσει να γράψω γιαυτό.
Β: Έχω σταματήσει, δεν έχω χρόνο πολύ, και όποτε είμαι μέσα στο αμάξι που έχω χρόνο, βάζω πράγμα παλιό, που είναι οικείο ξέρεις..
RM: Και εγώ τα ίδια.. Σπίτι πιο πολύ ακούμε brit pop ας πούμε, παρά οτιδήποτε άλλο.
Β: Ε είναι ένα πράγμα το οποίο είναι ευκολο για σένα, οικείο, και αισθάνεσαι πολύ καλύτερα.
RM: Είμαστε και μεγάλοι άνθρωποι…
Β: Α να ‘γεια σου. Όχι εδώ πέρα να πούμε..
RM: με τα τζόβενα… που θα την ψάξουν και με άλλα, λίγο hip-hop λίγο τέτοιο..
(κοροϊδεύοντας τον MS)
MS: Έχουμε προβλήματα και εμείς ρε… Μη το βλέπετε έτσι…
Βασικά εγώ με τον Kanye ξεκίνησα, πρωτού ακούσω hip hop…
B: Απορώ με σένα…. Πόσο μικρός… Είναι σαν τον πασχαλίδη ρε, έχει κάποια βιώματα κακά…
ΜS: Μου άρεσε, έχει αυτή την soul αισθητική, αυτά τα gospel στοιχεία…
RM: Ρε δεν έχει…
ΜS: Καλά πλάκα κάνετε, τα πρώτα τα έχετε ακούσει; Ο τύπος είναι ιδιοφυία. Ο οποίος μετά έγινε ιδιοφυία στο να βγάζει λεφτα…
RM: Δεν το πιάνω...
(Συνεχίζει ο ειρωνικός τόνος από RM και Β…)
Και οι Wu tang clan ας πούμε.
ΜS: άλλη φάση…
RM: το στέλνανε σε demo σε εταιρίες και τους λέγανε ότι να’ ναι.
ΜS: εγώ τρελάθηκα τώρα τελευταία… Δεν άκουγα ούτε ελληνικό hip-hop ούτε τίποτα… Και τώρα τελευταία έχω ακούσει ένα σωρό… Ξεφτίλα..
Δεν μας τελείωσες για τον Raggedy… Τι είναι;
RM: Τι είναι; ξέρω εγώ…
ΜS: καταρχήν αυτό είναι από παλιά έτσι; Είχες και ένα προηγούμενο μπλογκ…
RM: Είχα ναι, Το killingindiemusic, α είσαι πολύ μικρός…. Αυτή ήταν η αιτία της “διασημότητας” ξέρω εγώ... Τώρα πια, στο Slackerblud, δεν έχει… Το μπλόγκινγ έχει πεθάνει…
Β: Ψυχανάλυση δικιά μας είναι…
RM : Εννοείται…
ΜS: Καλά και εμεις για την πάρτυ μας το κάνουμε…
RM: Δεν έχει τόσο σημασία πλέον… Αλλά στο killingindiemusic είχε φτάσει να γίνεται πολύ περίεργη η φάση. Κάποιοι έμπαιναν για να κράξουν κάποιον άλλο που έκραζε. Ε, και το έκλεισα….
ΜS: Παίζανε τέτοια ε;
RM : Ναι πολύ, και πολύ άσχημα βρισίδια…
Β: Από κάτω σε comment;
RM: Ναι…
ΜS: ενώ εμείς που δεν έχουμε comment καλά είμαστε…
RM: Έχετε εμένα.
ΜS: Ναι εσύ και κανα δυο άλλοι.
RM: Έχει γίνει βαρετή η φάση και δεν μ’ αρέσει και η λογική. Δεν είμαι έτσι γενικά, είμαι πιο πολύ όπως είμαι τώρα. Ο Raggedy είναι ένας τύπος ο οποίος είναι κατά βάση καλλιτέχνης, ό,τι και να σημαίνει αυτό…
Β: Οκ στην γενική λογική του.
RM: Ασχολείται με τις τέχνες, του αρέσει να μιλά για τέχνες, οτιδήποτε… Και είναι κάτι διαστρεβλωμένο βέβαια, γιατί η γλώσσα μου ήταν σα νταλικέρη , κι ακόμα είναι, δεν έχει αλλάξει αυτό το πράγμα. Αλλά παρεξηγήθηκε και δεν μ’αρεσε…
Β: Καλά τώρα είσαι πολιτισμένος.… Εννοώ ότι γράφεις αρκετά στρωτά. Μπορείς να τα χώνεις αραιά και που αλλά..
RM: Μιλάω για κάτι που με ενδιαφέρει…
Β: Αυτό δεν είναι στην πραγματικότητα; Και το βιβλίο και τα comic;
RM: Ε ναι, η κριτική δεν πιστεύω ότι πρέπει να γίνεται για να είναι καλόπιστη ή κακόπιστη ή ότιδήποτε. Απλώς να μου κάνει κάτι… είτε καλό είτε κακό…
ΜS: Καλά εδώ και εμείς που γράφουμε λίγο πιο σοβαρά, οι άλλοι δηλαδή όχι εγω..
RM: Και εγώ προσπαθώ… Αλλά δεν μου βγαίνει…
Β: Καλά και εμείς αυτό που κάνουμε δεν είναι ακριβώς κριτική. Με έχω πιάσει να γράφω: στην προηγούμενη κριτική, και λέω ντάξει δεν είναι κριτική αυτό..
RM: Δεν έχει νόημα η κριτική, δηλαδή από τη στιγμή που ξεκίνησε το downloading… O καθένας κατεβάζει αυτό που θέλει. Τώρα αν θα διαβάσει στα ελληνικά κάτι που τον ενδιαφέρει, αν το ψάξει μέχρι εκεί, δεν έχει και πολύ σημασία…
ΜS: Εγώ πιο πολύ γουστάρω τη φάση, ότι είμαι σε ένα τριπάκι ακούω πιο πολύ μουσική και θέλω να μοιραστώ τις απόψεις μου και βρίσκω διέξοδο μέσα από ώστε να έρθει και κανένας άλλος να τα πούμε…
Β: Μα αυτό είναι…
RM: Η ελληνική σκηνή, πέρα από οτιδήποτε έχει ειπωθεί, έχει ένα νόημα σχολιασμού αυτή τη στιγμή. Γιατί κατ’ εμέ, είναι όχι στα σπάργανα προφανώς, υπάρχει τόσα χρόνια, αλλά γίνεται κάτι ενδιαφέρον αυτή τη στιγμή… Μπορεί να μην σου αρέσουν τα περισσότερα συγκροτήματα από ότι κατάλαβα, αλλά τα 90ς τα χεις δει, είμαστε ίδια ηλικία (προς τον Β.) ήταν κάτι κοσμοϊστορικό, θεωρώ, όπως με Last drive, bocomolech...
B: Πήγαινε και πίσω, πήγαινε Αντίδραση, Αρνάκια οτιδήποτε της παναγίας τα μάτια. Από εκεί, έφτανες μέχρι εκεί. (ανοίγοντας τα χέρια).
RM: Ακριβώς… Και η διαφοροποίηση αγγλικός, ελληνικός στίχος δεν υπήρχε τότε, αγκαλιάζανε όλοι αυτό που συνέβαινε και δέχονταν αυτό που είχε να προσφέρει. Θεωρώ ότι και σήμερα από την άλλη που είναι τόσο ελεύθερα όλα, κάτι ανάλογο γίνεται. Ξέρω κόσμο που βάζει στο Bandcamp ας πούμε και βάζει athens, Greece ας πούμε και τέτοια. Είμαι ένας από αυτόυς.
Β: Εγώ το μόνο που φοβάμαι, επειδή είναι το ιντερνετ, και αυτό το λεγαμε και στην αρχή. Νιώθεις ότι ξαφνικά, παίρνοντας μια κιθάρα και βγάζοντας ένα la minore, θα βρεθεί ένας γνωστός φίλος που θα πει για την ωραία μουσική και καλά και ξαφνικά θα υπάρξουν άτομα, που θα είναι σε ένα hype, σε ένα πιεστικό hype, να γράφουν παπάδες για το τίποτα...που ξαφνικά το λαμινόρε γίνεται μουσικάρα... Που, όχι, δεν ειναι καλή μουσική. Και τώρα το έχουμε πολύ περισσότερο απότι το είχαμε το 90… Το 90 όσοι παίζανε, παίζανε. Μπορεί να παίζανε μέτρια… Αλλά οι Αντίδραση ας πούμε μπορεί να γράφανε 3 ακορντα, αλλά ήταν σημαντικό γιαυτό που έκαναν τότε.…οι bocomolech, οι Closer αργότερα και έκανες ένα φάσμα, ένα πράμα, το οποίο είχε σημαντικότητες για το κάθε τι του…κοινωνικά κτλπ
RM: έχεις δίκια γιαυτό… Το ζήσαμε τότε..
Β: Ας πούμε κάποια τωρινά hype συγκροτήματα δεν μπορώ να πιστέψω ότι μπορούν να κάνουν καρίερα. Δεν μπορώ να το καταλάβω…
RM: Για μένα αυτοί καταχωρούνται στη φάση ‘00ς. Δεν είναι τίποτα… Ήταν και ειναι η κοινωνία της αφθονίας…
Β: Το μόνο σημαντικό πράγμα που έγινε στα 00ς ήταν ότι διαλύθηκαν οι Τρύπες… Δηλαδή εγώ αυτό λέω… Προσπαθώ να γράφω για την ελληνική σκηνή, γιατί την ψάχνω λίγο παραπάνω, προσπαθώ τουλάχιστον..
RM: Ναι, εμένα μ’αρέσει. Και βρίσκω μπάντες… Και οι Vancouver μ’ αρέσουν πάρα πολύ… Τους ακούσατε; Έχουν έναν ήχο που δίνει πόνο ρε παιδί μου…
Β: τους Bazooka τους έχεις ακούσει; Σ ‘ αρέσουν;
RM: Γάμησε τα. Πολύ καλοί… Και οι Αcid Baby μ’ αρέσουν...
Β: Μωρέ καλοί είναι, αλλά δεν μπορώ το hype.
RM: Ποιό hype στην ελλάδα μωρε...
MS: εγώ πάντως όταν τους είχα ακούσει, είχα μείνει… Δεν πίστευα καταρχήν ότι είναι έλληνες…
Β: Αν και δεν μου αρέσουν για συγκεκριμένους λόγους. Όταν ακούς, ας πούμε, τους Electric Litany που είναι άρτιοι, αρτιότατοι δηλαδή. Ακούς κάτι και λες είναι ένα πακέτο που λειτουργεί…
ΜS: Αυτό είναι και υποκειμενικό όμως, Δηλαδή μετά πας σε είδη μουσικής; Γενικά στο τι ήχο βγάζουν…;
RM: Και αυτό έχει σημασία… Ο επαγγελματισμός στην ελληνική σκηνή στερείται σοβαρότητος…
Β: Πέρα από την πλάκα, ποια είναι τα συγκροτήματα αυτή τη στιγμή στην ελλάδα που θα μπορούσαν να κάνουν καριέρα στο εξωτερικό;
RM: Οι Rita Mosss θα βγαίνανε.
Β: Γιατί είναι ιδιαίτεροι, όχι γιατί είναι τεχνικά καλοί.
RM: Ναι, μα αυτό το ιδιαίτερο είναι που μετράει, ακόμα και στην ελλάδα να κάνεις κάτι διαφορετικό.
MS: Oι Keep Shelly in Athens;
RM: Δεν μου αρέσουν καθόλου.
Β: Ούτε κι εμένα, καθόλου.
ΜS: Εμένα μου αρέσουν γιατί είναι αυτό το ambient to electro, που δεν ακούω γενικά, και αυτοί μ’ αρέσουν.
RM: Δεν καταλαβαίνω.
Β: Θα κάτσεις να βάλλεις τον δίσκο στο repeat ας πουμε;
ΜS: τον έχω βάλει ναι…
Β: κάνοντας τι; Έπλενες πιάτα;
Μ: Κοίτα εγώ ακούω μουσική και κάνω τα πάντα.
RM: Το θέμα είναι όταν ακούς μόνο μουσική.
ΜS: Μα αυτό ναι, όταν εκεί που κάνεις κάτι σταματάς και λες, ρε φίλε τι έιναι αυτό που ακούω; Και αμα γουστάρεις γράφεις κιόλας.
RM: Έγραψες για τους keep shelly;
MS: Για αυτούς όχι, δεν μπορώ να γράψω. Αλλά καταλαβαίνεις ότι υπάρχει μια δυναμική την οποία θα μπορούσες να την δεις σε ένα περιοδικό στο εξωτερικό…
RM: Μακάρι, μακάρι..
Β: Ρε σκέψου την σκηνή δεν μπορέσανε να την τραβήξουνε οι bocomolech, οι closer,οι τρύπες, θα μου πεις είχαν ελληνικό στίχο, αλλα…
RM: Δεν έχει να κάνει…
ΜS: Όταν δούλευα στην αμερική στο γραφείο που ήμουν, έβαλα σε κάτι αμερικανάκια που μάλιστα παίζανε και σε μπάντες να ακούσουν τρύπες, και μείνανε… σε φάση πως και δεν έχουν γίνει γνωστοί αυτοί…
Β: Αφού δεν γίνανε αυτοί…. Αλλά όσο είμαστε στην ελλάδα και δεν μπορεί να γράψει κριτική για τον φίλο του, σε φάση, ξύπνα ρε μαλάκα γίνε λίγο πιο σοβαρός, τότε τι συζητάμε.
RM: Δεν μπορείς να το πεις στα ίσα…
ΜS: Γιατί η κριτική είναι το θέμα;
RM: Είναι ναι. Μακάρι να μου γράφαν ότι εκεί είσαι λάθος.Όταν κάποιος μου στέλνει mail, το πολύ το μουρ μουρ το βαριέται και ο θεός, τραγούδα λίγο παραπάνω, το σέβομαι. Σε κριτική δεν το έγραψε όμως. Γιατί εκει έπρεπε να είμαστε οι αλάνθαστοι, οι θεοί. Γράψ’ το, ρε φίλε.
ΜS: Εγώ τα είχα γράψει για τον ελληνικό και τον αγγλικό στίχο αυτά. Ότι είναι κάποια πράγματα που θέλεις να σε χτυπάνε αμέσως. Και εκεί κερδίζει ο ελληνικός στίχος. Ας πούμε ακους στον σιγματαφ. Σε χτυπάει ο στίχος την ίδια ώρα με την μουσική. Και αυτό είναι το πιο δυνατό σημείο της δημιουργίας του για μένα. Ενώ στο δικό σας, δεν σε χτυπάει ο στίχος σαν νόημα όταν το λες, γιατί δεν το καταλαβαίνεις. Σε χτυπάει αυτή η καταχνιά αυτή η αισθητική γενικότερα… όπου η φωνή είναι ένα ακόμα όργανο.
Β: Σκέψου να λεει για το γδαρμένο παιδί στο πολυέλεαιο όμως…
ΜS: Ναι κάποια πράγματα δεν ταιριάζουν στα ελληνικά… Γι’ αυτό ας πούμε δεν πέτυχε ποτέ ελληνόφωνο μέταλ..
RM: Δεν πέτυχαν οι εξόριστοι;
Όπαααααααα. Σύνορα παντού?
Τι λες τώρα, κάνω μια ευχή να ρθεις ξανα….
Σε φάση πήγαινε σπιτι...
Ρε πήρε βραβείο! Είχε χειραψία με τον κεβιν κοστνερ....
Δημήτρης Kατής. Ο χρόνος σταματάει..
Β: Η Μόνικα ας πούμε που έγινε της πουτάνας, που είναι τώρα; Αγγλικά Σκέψου να τραγούδαγε στα ελληνικά…
RM: Μπορείς να με φτύσεις αν θές; μόνο αυτό…
Β: Αυτό είναι ένα θέμα. Γιαυτό όσοι γράφανε καλό ελληνόφωνο ροκ είναι λίγο πιο πάνω από τους άλλους, πώς να το κάνουμε…
RM: Ναι, ναι...
MS: οπότε γενικά σε φάση επόμενα βήματα και αυτά;
RM: Έχουμε το Glum τώρα που θα βγάλουμε. Μέχρι ώρας είναι όπως πρέπει. Μέσα στο ‘14 θα βγει αυτό. Τα κομμάτια ειναι κανονικά τραγούδια...Είναι αρκούντως θορυβώδη ώστε να θεωρηθούν ότι έχουν επίπεδο....κουλτουριάρικα και έτσι.
Posts
No comments:
Post a Comment