 | M.I.A. Matangi (Interscope, 2013) |
Τα έχουμε πει πολλές φορές τελευταία, για το πόσο πολλοί δίσκοι έχουν μαζευτεί. Αλλά θα το πω άλλη μία, γιατί πραγματικά η χρονιά φέτος μας προσέφερε πολλούς και καλούς δίσκους. Μέσα σε αυτόν τον πανικό λοιπόν, οι δίσκοι δυστυχώς δεν παίρνουν τον χρόνο που τους αντιστοιχεί. Είναι αυτό που πρέπει να ζήσεις αυτήν την μουσική επανάσταση, σε ένα σωρό είδη μουσικής και στο τέλος μένεις με το παράπονο που δεν σου έμειναν αυτοί οι λίγο πιο προσωπικοί δίσκοι. Έτσι συνήθως περνάνε μήνες και επιλέγεις να ξανακούσεις τον Μάιο ας πούμε, γιατί ήταν καλός μήνας. Μετά έχεις και το θέμα, γιατί να γράψω, για έναν δίσκο του Μαΐου αν δεν είναι δισκάρα και είναι απλώς από αυτούς τους πολλούς τους μέτριους που αγάπησες μετά από καιρό... Κάπως έτσι έχω μαζέψει πέντε-έξι μισά κείμενα για δαύτους. Τώρα αυτά τα γράφω απολογητικά για τα χαμένα βράδια μου μάλλον. Γιατί εδώ έχουμε τον ολοκαίνουργιο δίσκο της M.I.A. Που ξεχώρισε από την πρώτη...
Η Μ.Ι.Α. είναι λίγο πολύ η ενσάρκωση (την μετενσάρκωση θα την χρειαστούμε μετά) των όσων λέμε τόσο καιρό εδώ πέρα. Το βρώμικο, το μπάσταρδο, τις αντιθέσεις, τις αμφιβολίες που αγαπάμε πιο πολύ από τα μανιφέστα κτλ. (η MIA μας λέει βέβαια “If you're gonna be me you need a manifesto. If you ain't got one you better get one presto”). Και είναι μέσα από αυτές τις αντιθέσεις και τις παραφωνίες που γεννιέται κάτι καινούργιο. Είναι αν θέλετε το πρόσωπο της ποπ κουλτούρας, με τους όρους που έπαιζε ο Warhol (τον θυμηθήκαμε πάλι λόγω Lou Reed) όχι o Kanye West. Έλεγα σε κάτι φίλους τις προάλλες ότι θέλω να τις κάνω παιδιά. Και δεν εννοώ να κάνουμε έρωτα παντού, -όχι μόνο δηλαδή- αλλά ότι είναι τόσο γαμάτη που και τίποτα να μην πάρουν από μένα τα παιδάκια, με τόσο γαμάτη μάνα θα είναι ό,τι καλύτερο έχω κάνει. Αγνή αντικειμενικότητα δηλαδή και σε αυτήν την κριτική.
Ο δίσκος τώρα είναι αυτό που θα περίμενες από την MIA. Ένα συνονθύλευμα ηχοτόπων (πάντα μ' άρεσε αυτή η λέξη, και πρώτη φορά νιώθω να ταιριάζει κάπου) , τεχνικών, ρυθμών και συναισθημάτων. Από αναφορές στο Bollywood, ηλεκτρονικούς ήχους αλά Gang Gang Dance (ειδικά στο atTENTion), άφρο πανκ, ραππάρισμα, βρετανική nu rave και το πανηγύρι συνεχίζεται. Από το όνομα ακόμα του δίσκου έχουμε πολλά στοιχεία. Καταρχάς είναι το όνομα της ίδιας της MIA, κάτι που σημαίνει ότι (επανά)προσδιορίζεται μέσω αυτού. Δεύτερον αναφέρεται στη θεά Matangi που έχει να κάνει με κάτι τέχνες – μουσικές και τα λοιπά, από την οποία αντλεί “έμπνευση” (παλιά το λέγανε LSD). Έχει λοιπόν ο δίσκος και μια διάχυτη πνευματικότητα, ας μην το πούμε concept. Αυτή η “πνευματικότητα” σε συνδυασμό με την αντισυμβατικότητά που διέπει την M.I.A. σε όλες τις πτυχές τις ζωής της είναι ο κορμός τους δίσκου. -βλέπε παρακάτω-
Για να γίνω πιο συγκεκριμένος, θα μιλήσω για ακόμα έναν λόγο που μου αρέσει αυτός ο δίσκος. Έχει κάνα-δυο diss για αυτόν τον Drake. Τον οποίο αναλύσαμε διεξοδικά στα προηγούμενα κείμενα (1 & 2). Ειδικά στο κομμάτι Y.Α.L.A. συνοψίζονται αυτές οι αντιθέσεις. Κατασκευάζει ένα κομμάτι ενάντια στο yolo φαινόμενο του drake και των λοιπών, χρησιμοποιώντας ως δομικό στοιχείο την ίδια αυτή φράση. Για να καταλήξει:
(YOLO? I don’t even know anymore, what that even mean though If you only live once why we keep doing the same shit Back home where I come from we keep being born again and again and again That’s why they invented karma )
Την ίδια στιγμή έχει δύο (πανομοιότυπα, σε φάση δεν ήξερε ποιο να κρατήσει) τραγούδια με τον Weeknd, (exodus και sexodus) αυτόν που αποθέωσε και αποκαθήλωσε ο worker πριν λίγο καιρό. Ντάξι δεν με ξετρέλανε και μένα ο δυισμός, αλλά Μ.Ι.Α. είναι, ό,τι θέλει κάνει. Καταλαβαίνω ότι είναι πολύ εύκολο να απορρίψει κανείς την θετική ροιά του δίσκου αναφέροντας τα ίδια πράγματα που λέω, από μια ελαφρώς διαφορετική οπτική, αλλά αυτό είναι νομίζω και το ουσιαστικό πλεονέκτημα του δίσκου. Ο δίσκος δεν θα αρέσει σε όλους. Θα πρέπει να διαλέξεις στρατόπεδο, αλλά δεν θα είναι αδιάφορος δίσκος. Για μένα είναι σαν να βρίσκει ξανά την αυθεντικότητα του Kala, ξεπερνώντας τα ενδιάμεσα αδιάφορα άλμπουμ – mixtapes. Δυνατός δίσκος.
_
8.7Η Μ.Ι.Α. είναι λίγο πολύ η ενσάρκωση (την μετενσάρκωση θα την χρειαστούμε μετά) των όσων λέμε τόσο καιρό εδώ πέρα. Το βρώμικο, το μπάσταρδο, τις αντιθέσεις, τις αμφιβολίες που αγαπάμε πιο πολύ από τα μανιφέστα κτλ. (η MIA μας λέει βέβαια “If you're gonna be me you need a manifesto. If you ain't got one you better get one presto”). Και είναι μέσα από αυτές τις αντιθέσεις και τις παραφωνίες που γεννιέται κάτι καινούργιο. Είναι αν θέλετε το πρόσωπο της ποπ κουλτούρας, με τους όρους που έπαιζε ο Warhol (τον θυμηθήκαμε πάλι λόγω Lou Reed) όχι o Kanye West. Έλεγα σε κάτι φίλους τις προάλλες ότι θέλω να τις κάνω παιδιά. Και δεν εννοώ να κάνουμε έρωτα παντού, -όχι μόνο δηλαδή- αλλά ότι είναι τόσο γαμάτη που και τίποτα να μην πάρουν από μένα τα παιδάκια, με τόσο γαμάτη μάνα θα είναι ό,τι καλύτερο έχω κάνει. Αγνή αντικειμενικότητα δηλαδή και σε αυτήν την κριτική.
Ο δίσκος τώρα είναι αυτό που θα περίμενες από την MIA. Ένα συνονθύλευμα ηχοτόπων (πάντα μ' άρεσε αυτή η λέξη, και πρώτη φορά νιώθω να ταιριάζει κάπου) , τεχνικών, ρυθμών και συναισθημάτων. Από αναφορές στο Bollywood, ηλεκτρονικούς ήχους αλά Gang Gang Dance (ειδικά στο atTENTion), άφρο πανκ, ραππάρισμα, βρετανική nu rave και το πανηγύρι συνεχίζεται. Από το όνομα ακόμα του δίσκου έχουμε πολλά στοιχεία. Καταρχάς είναι το όνομα της ίδιας της MIA, κάτι που σημαίνει ότι (επανά)προσδιορίζεται μέσω αυτού. Δεύτερον αναφέρεται στη θεά Matangi που έχει να κάνει με κάτι τέχνες – μουσικές και τα λοιπά, από την οποία αντλεί “έμπνευση” (παλιά το λέγανε LSD). Έχει λοιπόν ο δίσκος και μια διάχυτη πνευματικότητα, ας μην το πούμε concept. Αυτή η “πνευματικότητα” σε συνδυασμό με την αντισυμβατικότητά που διέπει την M.I.A. σε όλες τις πτυχές τις ζωής της είναι ο κορμός τους δίσκου. -βλέπε παρακάτω-
Για να γίνω πιο συγκεκριμένος, θα μιλήσω για ακόμα έναν λόγο που μου αρέσει αυτός ο δίσκος. Έχει κάνα-δυο diss για αυτόν τον Drake. Τον οποίο αναλύσαμε διεξοδικά στα προηγούμενα κείμενα (1 & 2). Ειδικά στο κομμάτι Y.Α.L.A. συνοψίζονται αυτές οι αντιθέσεις. Κατασκευάζει ένα κομμάτι ενάντια στο yolo φαινόμενο του drake και των λοιπών, χρησιμοποιώντας ως δομικό στοιχείο την ίδια αυτή φράση. Για να καταλήξει:
(YOLO? I don’t even know anymore, what that even mean though If you only live once why we keep doing the same shit Back home where I come from we keep being born again and again and again That’s why they invented karma )
Την ίδια στιγμή έχει δύο (πανομοιότυπα, σε φάση δεν ήξερε ποιο να κρατήσει) τραγούδια με τον Weeknd, (exodus και sexodus) αυτόν που αποθέωσε και αποκαθήλωσε ο worker πριν λίγο καιρό. Ντάξι δεν με ξετρέλανε και μένα ο δυισμός, αλλά Μ.Ι.Α. είναι, ό,τι θέλει κάνει. Καταλαβαίνω ότι είναι πολύ εύκολο να απορρίψει κανείς την θετική ροιά του δίσκου αναφέροντας τα ίδια πράγματα που λέω, από μια ελαφρώς διαφορετική οπτική, αλλά αυτό είναι νομίζω και το ουσιαστικό πλεονέκτημα του δίσκου. Ο δίσκος δεν θα αρέσει σε όλους. Θα πρέπει να διαλέξεις στρατόπεδο, αλλά δεν θα είναι αδιάφορος δίσκος. Για μένα είναι σαν να βρίσκει ξανά την αυθεντικότητα του Kala, ξεπερνώντας τα ενδιάμεσα αδιάφορα άλμπουμ – mixtapes. Δυνατός δίσκος.
_
Those will burn: Warriors, atTENTion,
Bad girls, Know it ain't allright,
Posts
No comments:
Post a Comment