 | Bonnie "Prince" Billy Bonnie "Prince" Billy (ST, 2013) |
"Κάπου πρόσφατα ξαναέγραψα για το πόσο ριζικά έχει αλλάξει το internet την μουσική και τον τρόπο που την ακούμε".
Κάπως έτσι ξεκινούσε ένα κείμενο του ο worker και σκεφτόμουν το ίδιο πράγμα όταν άρχισε να παίζει για πρώτη φορά ο δίσκος του Bonnie Prince Billy. Σε ένα τελείως διαφορετικό context βέβαια. Ένας δίσκος όπου ο Will Oldham κάνει τα πάντα. Γράφει, τραγουδά, παίζει τα όργανα, βγάζει το δίσκο και τον μοιράζει. Μέσα σε αυτή τη τρέλα που επικρατεί με χιλιάδες δίσκους στο σκληρό, που περιμένουν την ευκαιρία τους για να μπουν σε μια σειρά ακρόασης, ο Oldham πατάει ένα σκληρό pause. Διεκδικεί το χώρο του μέσα στο χρόνο. Φυσικά και δεν είναι ο πρώτος που το κάνει. Έχει σημασία όμως το συνολικό concept και η ποιότητα του αποτελέσματος. Ο Bonnie Prince Billy διεκδικεί αυτόν το χώρο σαν Bonnie Prince Billy. Φτιάχνοντας ένα δίσκο σε πρώτο πρόσωπο, μιλώντας για δικά του πράγματα: το παρελθόν, το παρόν και το όποιο μέλλον.
Είναι εύκολο να κάνεις ένα δίσκο με μια φωνή και 2 κιθάρες, να ακουστεί βαρετός και ανόητος. Η απλότητα των τραγουδιών όμως, παράλληλα με την καθαρότητα του νοήματος και την εκάστοτε εικονοπλασία φτιάχνει κομμάτι κομμάτι ένα δίσκο ανάλαφρο (ακόμα κι αν στα τραγούδια του μιλά για το θάνατο...τι κι αν το αγαπημένο του κοκτέηλ συνδυάζεται με τα χιλιάδες σκουλίκια που θα καταλήξουν να φάνε το κορμί του.) και ξεκάθαρο, βιωματικό.
Τα κομμάτια που απαρτίζουν το δίσκο είναι 2μισάλεπτα εκτός απο 3 εξαιρέσεις και καταφέρνουν να δώσουν την ιδέα και την διάθεση του oldham.
Η θεματολογία τριγυρίζει γύρω από το θάνατο, τη ζωή και την αγάπη. Στο I heard of a source η δυνατότερη φράση είναι το i don't want to go to hell any more και επειδή είναι και το εισαγωγικό κομμάτι προσδιορίζει και όλο το δίσκο...
Είναι δίσκος της δύσης. Με την σκόνη που αυτή κουβαλά, τις παραστάσεις. Θα μπορούσε να ήταν το soundtrack του lawless, για μένα ζευγάρι με τον δίσκο του king dude.
Κιθάρα και φωνή που ζητά υπομονή από τον ακροατή να κατανοήσει τη θέση του τραγουδοποιού. Όχι γρήγορα, όχι βιαστικά. Κι όχι γιατί είναι δύσκολος δίσκος. Αλλά γιατί είναι ξεκάθαρος και σε βαράει όπως ένα καλό μπουκάλι single barrel...
_
8.0Κάπως έτσι ξεκινούσε ένα κείμενο του ο worker και σκεφτόμουν το ίδιο πράγμα όταν άρχισε να παίζει για πρώτη φορά ο δίσκος του Bonnie Prince Billy. Σε ένα τελείως διαφορετικό context βέβαια. Ένας δίσκος όπου ο Will Oldham κάνει τα πάντα. Γράφει, τραγουδά, παίζει τα όργανα, βγάζει το δίσκο και τον μοιράζει. Μέσα σε αυτή τη τρέλα που επικρατεί με χιλιάδες δίσκους στο σκληρό, που περιμένουν την ευκαιρία τους για να μπουν σε μια σειρά ακρόασης, ο Oldham πατάει ένα σκληρό pause. Διεκδικεί το χώρο του μέσα στο χρόνο. Φυσικά και δεν είναι ο πρώτος που το κάνει. Έχει σημασία όμως το συνολικό concept και η ποιότητα του αποτελέσματος. Ο Bonnie Prince Billy διεκδικεί αυτόν το χώρο σαν Bonnie Prince Billy. Φτιάχνοντας ένα δίσκο σε πρώτο πρόσωπο, μιλώντας για δικά του πράγματα: το παρελθόν, το παρόν και το όποιο μέλλον.
Είναι εύκολο να κάνεις ένα δίσκο με μια φωνή και 2 κιθάρες, να ακουστεί βαρετός και ανόητος. Η απλότητα των τραγουδιών όμως, παράλληλα με την καθαρότητα του νοήματος και την εκάστοτε εικονοπλασία φτιάχνει κομμάτι κομμάτι ένα δίσκο ανάλαφρο (ακόμα κι αν στα τραγούδια του μιλά για το θάνατο...τι κι αν το αγαπημένο του κοκτέηλ συνδυάζεται με τα χιλιάδες σκουλίκια που θα καταλήξουν να φάνε το κορμί του.) και ξεκάθαρο, βιωματικό.
Τα κομμάτια που απαρτίζουν το δίσκο είναι 2μισάλεπτα εκτός απο 3 εξαιρέσεις και καταφέρνουν να δώσουν την ιδέα και την διάθεση του oldham.
Η θεματολογία τριγυρίζει γύρω από το θάνατο, τη ζωή και την αγάπη. Στο I heard of a source η δυνατότερη φράση είναι το i don't want to go to hell any more και επειδή είναι και το εισαγωγικό κομμάτι προσδιορίζει και όλο το δίσκο...
Είναι δίσκος της δύσης. Με την σκόνη που αυτή κουβαλά, τις παραστάσεις. Θα μπορούσε να ήταν το soundtrack του lawless, για μένα ζευγάρι με τον δίσκο του king dude.
Κιθάρα και φωνή που ζητά υπομονή από τον ακροατή να κατανοήσει τη θέση του τραγουδοποιού. Όχι γρήγορα, όχι βιαστικά. Κι όχι γιατί είναι δύσκολος δίσκος. Αλλά γιατί είναι ξεκάθαρος και σε βαράει όπως ένα καλό μπουκάλι single barrel...
_
Those will burn: Bad Man, This is my coctail, I will be born again, The Spotted pig
Posts
πόσο σε νιώθω με τους δίσκους που περιμένουν την ευκαιρία τους. έχω καταλήξει και εγώ ότι είναι ένας πολύ καλός τρόπος να ξεχωρίζεις δίσκους, όποτε νιώθεις αυτό το pause. το θέμα είναι ότι σχετίζεται πολύ με διάθεση και τα τριγύρω. οπότε δίσκοι που θέλουν το χρόνο τους αδικούνται στις πρώτες ακροάσεις... και μετά έχουμε και το θέμα γιατί και για ποιον γράφουμε.
ReplyDelete