 | Thundercat Apokalypse (Brainfeeder, 2013) |
Όταν ξεκινούσε η χρονιά, αυτός εδώ ήταν ο δίσκος για τον οποίο ανυπομονούσα περισσότερο από ο,τιδήποτε άλλο. Οι λόγοι δύο και συγκεκριμένοι: πρώτον το πολύ καλό The golden age of apocalypse, ο προηγούμενος δίσκος του δηλαδή. Δεύτερον η δουλειά του στο Until the Quiet Comes του FlyLo. Ο οποίος συνεχίζει τη συνεργασία κάνοντας την παραγωγή στο apocalypse.
Τώρα πως τα κατάφερα να χάσω το ενδιαφέρον μέχρι τις αρχές του καλοκαιριού που βγήκε ο δίσκος, δεν ξέρω. Αλλά έγινε, και ενώ τον άκουσα αρκετά τον δίσκο, ποτέ δεν το έκανα ιδιαίτερα σοβαρά ώστε να γράψω κάτι. Κακώς μάλλον, γιατί είναι πολύ καλός δίσκος.
Εντωμεταξύ, στην πορεία έμαθα και κάτι που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση: Ο Thundercat, κατά κόσμο Stephen Bruner, ήταν λέει για ένα μεγάλο διάστημα μπασίστας στους Suicidal Tendencies. Αυτό θα πει προσαρμοστικότητα. Βέβαια, όπου ήθελε θα μπορούσε να είναι μπασίστας, με τους παπάδες που παίζει φαντάζομαι ότι θα τον παρακαλάνε από εδώ και από εκεί. Αλλά στους Tendencies δεν θα το φανταζόμουν.
Όπως και να 'χει, εδώ είναι το δικό του show. Οπότε υποθέτω ότι παίζει αυτό που πραγματικά γουστάρει, και που όπως μπορεί να φανταστεί ο καθένας δεν έχει και μεγάλη σχέση με το thrash. Από την άλλη δεν είναι περίοδος η τωρινή που ευνοεί ιδιαίτερα τους βιρτουόζους μουσικούς που βγάζουν solo δίσκο. Δεν είναι και πολύ hip τύποι που έχουν βγάλει τα μάτια τους για να αποκτήσουν απόλυτο έλεγχο πάνω στο όργανό τους (το ξέρω ότι ακούγετε περίεργα αυτή η πρόταση). Αλλά ο Thundercat δεν πέφτει στη παγίδα που καραδοκεί έξω από κάθε solo βιρτουόζικο δίσκο: στο να αναλωθεί δηλαδή σε επίδειξη τεχνικής χάνοντας την ουσία και τη συνολική εικόνα. Σε ένα πρώτο επίπεδο αυτό που βλέπεις πρώτα είναι οι συνθέσεις και τα τραγούδια. Αν ακούσεις το δίσκο χαλαρά μάλιστα, μπορεί ακόμα και να μην παρατηρήσεις τους παπάδες που παίζει από πίσω (καλά, λέμε τώρα, γιατί σε σημεία είναι να σου πέσει το σαγόνι, αλλά με τρόπο πάντα). Επίσης, και πάλι σε αντίθεση με τους κανόνες που διέπουν τέτοιους δίσκους, η ατμόσφαιρα είναι αρκετά χαλαρή, ακόμα και στα πιο πυκνά σημεία, όπως για παράδειγμα το Lotus and the Jondy, καταφέρνει να ακούγεται cool και άνετος, ή τέλος πάντων δεν σου μεταφέρει την αγχοτική εικόνα ενός τύπου που κινδυνεύει από στιγμή σε στιγμή να χάσει κάποιο δάκτυλο ανάμεσα στις χορδές του. Όσο άνετα μπορεί και να περνάει από τη jazz στο funk, από το r'n'b στο progressive και πίσω στη soul. Αντίστοιχα διακριτικός είναι και ο FlyLo στην παραγωγή, με ελάχιστα σημεία στα οποία να κάνει ιδιαίτερα αισθητή την παρουσία του (όπως για παράδειγμα στο seven).
Ίσως τελικά να ήταν όλη αυτή η διακριτικότητα και η χαλαρότητα που με εμπόδισαν να κολλήσω αμέσως με τον δίσκο. Αλλά αν του δόσεις το χρόνο του, χωρίς να βιάζεσαι να ακούσεις τους άλλους 5 δίσκους που έχεις κατεβάσει θα την βρεις την άκρη.
_
8.5Τώρα πως τα κατάφερα να χάσω το ενδιαφέρον μέχρι τις αρχές του καλοκαιριού που βγήκε ο δίσκος, δεν ξέρω. Αλλά έγινε, και ενώ τον άκουσα αρκετά τον δίσκο, ποτέ δεν το έκανα ιδιαίτερα σοβαρά ώστε να γράψω κάτι. Κακώς μάλλον, γιατί είναι πολύ καλός δίσκος.
Εντωμεταξύ, στην πορεία έμαθα και κάτι που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση: Ο Thundercat, κατά κόσμο Stephen Bruner, ήταν λέει για ένα μεγάλο διάστημα μπασίστας στους Suicidal Tendencies. Αυτό θα πει προσαρμοστικότητα. Βέβαια, όπου ήθελε θα μπορούσε να είναι μπασίστας, με τους παπάδες που παίζει φαντάζομαι ότι θα τον παρακαλάνε από εδώ και από εκεί. Αλλά στους Tendencies δεν θα το φανταζόμουν.
Όπως και να 'χει, εδώ είναι το δικό του show. Οπότε υποθέτω ότι παίζει αυτό που πραγματικά γουστάρει, και που όπως μπορεί να φανταστεί ο καθένας δεν έχει και μεγάλη σχέση με το thrash. Από την άλλη δεν είναι περίοδος η τωρινή που ευνοεί ιδιαίτερα τους βιρτουόζους μουσικούς που βγάζουν solo δίσκο. Δεν είναι και πολύ hip τύποι που έχουν βγάλει τα μάτια τους για να αποκτήσουν απόλυτο έλεγχο πάνω στο όργανό τους (το ξέρω ότι ακούγετε περίεργα αυτή η πρόταση). Αλλά ο Thundercat δεν πέφτει στη παγίδα που καραδοκεί έξω από κάθε solo βιρτουόζικο δίσκο: στο να αναλωθεί δηλαδή σε επίδειξη τεχνικής χάνοντας την ουσία και τη συνολική εικόνα. Σε ένα πρώτο επίπεδο αυτό που βλέπεις πρώτα είναι οι συνθέσεις και τα τραγούδια. Αν ακούσεις το δίσκο χαλαρά μάλιστα, μπορεί ακόμα και να μην παρατηρήσεις τους παπάδες που παίζει από πίσω (καλά, λέμε τώρα, γιατί σε σημεία είναι να σου πέσει το σαγόνι, αλλά με τρόπο πάντα). Επίσης, και πάλι σε αντίθεση με τους κανόνες που διέπουν τέτοιους δίσκους, η ατμόσφαιρα είναι αρκετά χαλαρή, ακόμα και στα πιο πυκνά σημεία, όπως για παράδειγμα το Lotus and the Jondy, καταφέρνει να ακούγεται cool και άνετος, ή τέλος πάντων δεν σου μεταφέρει την αγχοτική εικόνα ενός τύπου που κινδυνεύει από στιγμή σε στιγμή να χάσει κάποιο δάκτυλο ανάμεσα στις χορδές του. Όσο άνετα μπορεί και να περνάει από τη jazz στο funk, από το r'n'b στο progressive και πίσω στη soul. Αντίστοιχα διακριτικός είναι και ο FlyLo στην παραγωγή, με ελάχιστα σημεία στα οποία να κάνει ιδιαίτερα αισθητή την παρουσία του (όπως για παράδειγμα στο seven).
Ίσως τελικά να ήταν όλη αυτή η διακριτικότητα και η χαλαρότητα που με εμπόδισαν να κολλήσω αμέσως με τον δίσκο. Αλλά αν του δόσεις το χρόνο του, χωρίς να βιάζεσαι να ακούσεις τους άλλους 5 δίσκους που έχεις κατεβάσει θα την βρεις την άκρη.
_
Those will burn: Heartbreaks + Setbacks, Lotus and the Jondy, A Message for Austin / Praise the Lord / Enter the Void.
Posts
No comments:
Post a Comment