λίστες λίστες λίστες

αφού ανεβάσαμε σαν onewillburn τις λίστες ήρθε η ώρα για τις ατομικές μας...(έτσι για να γεμίσουμε λίστες)


Από bombbier:

01. Tom Waits - Bad As Me
02. The Boy - Ηλιοθεραπεία
03. Radiohead - King of the Limbs
04. PJ Harvey - Let England Shake
05. Girls - Father, Son, Holy Ghost
06. Dirty Beaches - Badlands
07. Acid Baby Jesus - Acid Baby Jesus LP
08. Κτίρια τη Νύχτα - Σημειώσεις Άλυτων Θεμάτων
09. Black Lips - Arabia Mountain
10. Chelsea Wolfe - Apokalypsis
11. James Blake - James Blake
12. Danger Mouse - Rome
13. 2L8 - New Battles Without Honor and Humanity
14. Μανώλης Αγγελάκης - Τι κάνουν οι σκιές την νύχτα;
15. Θανάσης Παπακωνσταντίνου - Ο Ελάχιστος Εαυτός
16. Wu Lyf - Go tell fire to the mountain
17. Vivian Girls - Share the Joy
18. Lykke Li - Wounded Rhymes
19. Dum Dum Girls - Only in Dreams
20. Baby Guru - Baby Guru

από worker 11811:

1. The Boy - Ηλιοθεραπεία / Μαύρο Αίμα
2. Gang Gang Dance - Eye Contact
3. Tom Waits - Bad as me
4. PJ Harvey - Let England Shake
5. Dirty Beaches – Badlands
6. Arch & Matheos - Sympathetic Resonance
7. Danger Mouse & Daniele Luppi – Rome
8. Bibio - Mind Bokeh
9. Tyler the Creator - Goblin
10. Puscifer - Conditions of my parole
11. Fleet Foxes - Helplessness Blues
12. Frank Ocean - Nostalgia, ULTRA
13. Glasvegas - EUPHORIC /// HEARTBREAK \\\
14. The Atlas Moth - An Ache for the Distance
15. Nicolas Jaar - Space is only noise.
16. Atlas Sound - Parallax
17. James Blake - James Blake
18. Magdalena Solis – Hesperia
19. Talib Kweli - Gutter Rainbows
20. Jay-Z & Kanye West - Watch the throne

Από music.stalker:

1. The Boy - Ηλιοθεραπεία / Μαύρο Αίμα
2. Wu Lyf - Go tell fire to the mountain
3. PJ Harvey - Let England Shake
4. Washed out – Within and Without
5. Tom Waits – Bad as me
6. Dirty Beaches - Badlands
7. Danger Mouse – Rome
8. James Blake – James Blake
9. M83 - Hurry Up, We're Dreaming
10. The Black Keys – El Camino
11. Acid Baby Jesus - Acid Baby Jesus LP
12. Arctic Monkeys – Suck it and see
13. The Roots – undun
14. Glasvegas - EUPHORIC /// HEARTBREAK \\\
15. Wilco - The Whole Love
16. Jay-Z & Kanye West - Watch the throne
17. Lykke Li - Wounded Rhymes
18. Radiohead - King of the Limbs
19. Θανάσης Παπακωνσταντίνου - Ο Ελάχιστος Εαυτός
20. Tyler the Creator – Goblin

01. The Boy - Ηλιοθεραπεία/Μαύρο Αίμα

[...]

ο worker είχε γράψει: ας τα πω πιο απλά: δυσκολεύομαι να περιγράψω το δίσκο στο σύνολό του, γιατί είναι ό,τι πιο όμορφο έχω ακούσει εδώ και πολύ, πολύ, πολύ καιρό. Ναι, καλύτερο από τα δύο προηγούμενα του The Boy, και επί της ουσίας καλύτερο από ο,τιδήποτε μπορώ να σκεφτώ αυτή τη στιγμή. Πάρτε για παράδειγμα το 'άνθρωπος': έχοντας ξεπεράσει κατά πολύ τις 100 ακροάσεις, συνεχίζει να μου προκαλεί την ίδια έκπληξη, ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω πως μπορεί με τόσο απλό τρόπο να δημιουργεί κάτι τόσο συγκλονιστικό.

να προσθέσω απλά πως πολλοί δίσκοι φέτος με έκαναν να ανατριχιάσω, να σκεφτώ, να νοιώσω, αρκετοί με συντρόφευαν στις σέλιδες βιβλίων, με πολλούς κόλλησα όμως αυτός ο δίσκος ήταν καθηλωτικός από την πρώτη νότα. Χάζευα το κένο όταν τον άκουγα και ένοιωθα να με χτυπάει. Αν και επιμένω πως το Please make me dance είναι έστω και λίγο καλύτερο, το ηλιοθεραπεία ήταν μια από τις καλύτερες μουσικες εμπειρίες που είχα φέτος.

02. Tom Waits - Bad As Me

03. Gang Gang Dance - Eye Contact

04. Pj Harvey - Let England Shake
05. Radiohead - The King of Limps
06. Dirty Beaches - Badlands
07. Girls - Father, Son, Holy Ghost
08. Danger Mouse&Daniel Luppi - Rome
09. Arch/Matheos - Sympathetic Resonance
10. Acid Baby Jesus - Acid Baby Jesus LP
11. Κτίρια τη Νύχτα - Σημειώσεις Άλυτων Θεμάτων
12. Bibio - Mind Bokeh
13. Tyler the Creator - Goblin
14. Black Lips - Arabia Mountain
15. Puscifer - Conditions of my parole
16. Chelsea Wolfe - Apokalypsis
17. Fleet Foxes - Helplessness Blues
18. James Blake - James Blake
19. Glasvegas - EUPHORIC ///HEARTBREAK\\\
20. Talib Kweli - Gutter Rainbows

02. Tom Waits - Bad As Me

[...]

It felt like four in the morning/What sounded like fire works
Turned out to be just what it was/The stars looked like diamonds

Τελικά ότι γυαλίζει πολλές φορές είναι χρυσός. Και αυτός ο δίσκος είναι πέρα για πέρα κλασικός waits. Δεν μπορώ να ξέρω αν αυτός ο δίσκος θα κάνει κάποιον που δεν έχει ακούσει ποτέ να πάρει τους δίσκους αλλά είμαι σίγουρος πως σε όποιους αρέσει ο τομ, εδώ θα βρουν κομμάτια τους, που έχουν αφήσει σε παλιότερους δίσκους. Βρήκα μέσα του χιλιάδες κομμάτια μου, από το λύκειο, την αρχιτεκτονική και κάποια ξενίτια για να φτιάξω μακέτες με το frank wild years, το small change και τον κέρουακ...Εκατοντάδες ώρες παρέα με βιβλία και τον δίσκο στο repeat...

03. Gang Gang Dance - Eye Contact

04. Pj Harvey - Let England Shake
05. Radiohead - The King of Limps
06. Dirty Beaches - Badlands
07. Girls - Father, Son, Holy Ghost
08. Danger Mouse&Daniel Luppi - Rome
09. Arch/Matheos - Sympathetic Resonance
10. Acid Baby Jesus - Acid Baby Jesus LP
11. Κτίρια τη Νύχτα - Σημειώσεις Άλυτων Θεμάτων
12. Bibio - Mind Bokeh
13. Tyler the Creator - Goblin
14. Black Lips - Arabia Mountain
15. Puscifer - Conditions of my parole
16. Chelsea Wolfe - Apokalypsis
17. Fleet Foxes - Helplessness Blues
18. James Blake - James Blake
19. Glasvegas - EUPHORIC ///HEARTBREAK\\\
20. Talib Kweli - Gutter Rainbows

03. Gang Gang Dance - Eye Contact

ξέρω ότι ο worker το λάτρεψε, αν και δεν έκανε πότε ένα ποστ για αυτό...θα περιμένω να γράψει 2 λόγια....
>>>>>>
ε, πως να μην το λατρέψεις! ειδικά αφού άκουσα και τις παλιότερες δουλειές τους, τον εκτίμησα ακόμα περισσότερο. Γιατί βλέπεις την εξέλιξη και την πορεία τους. Η οποία ναι μεν ήταν αργή και βασανιστική αλλά άξιζε τον κόπο. Και καταλαβαίνεις ότι δεν έτυχε απλά να γράψουν κομματάρες που σου κολλάνε με τη μία στο μυαλό, όπως το adult goth και το mindkilla (κυριολεκτικά!) αλλά ότι αυτά προέκυψαν μέσα από μία επίπονη διαδικασία που κράτησε χρόνια. και για μένα αυτό έχει μεγαλύτερη αξία!

04. Pj Harvey - Let England Shake
05. Radiohead - The King of Limps
06. Dirty Beaches - Badlands
07. Girls - Father, Son, Holy Ghost
08. Danger Mouse&Daniel Luppi - Rome
09. Arch/Matheos - Sympathetic Resonance
10. Acid Baby Jesus - Acid Baby Jesus LP
11. Κτίρια τη Νύχτα - Σημειώσεις Άλυτων Θεμάτων
12. Bibio - Mind Bokeh
13. Tyler the Creator - Goblin
14. Black Lips - Arabia Mountain
15. Puscifer - Conditions of my parole
16. Chelsea Wolfe - Apokalypsis
17. Fleet Foxes - Helplessness Blues
18. James Blake - James Blake
19. Glasvegas - EUPHORIC ///HEARTBREAK\\\
20. Talib Kweli - Gutter Rainbows

04. PJ Harvey - Let England Shake

[...]

Δεν ξέρω γιατί κάθε φορά που ακούω αυτόν το δίσκο ανατριχιάζω. Ποτέ δεν ήμουν φαν της pj και βρίσκω τώρα πως τα πράγματα που με ενοχλούσαν σε αυτό το δίσκο γίνονται πλεονεκτήματα. Όσο περισσότερο τον ακούω, τόσο περισσότερο βρίσκω μέσα του την σύγχρονη αγγλία. Έστω κι αν αρχικά ελέω radiohead δεν πήρε πολλές ακροάσεις, τελικά κατάφερε να τους περάσει γιατί απλά όταν μπλέκεσαι μαζί του γίνεσαι ένα. Ανατριχιαστικός δίσκος.

05. Radiohead - The King of Limps
06. Dirty Beaches - Badlands
07. Girls - Father, Son, Holy Ghost
08. Danger Mouse&Daniel Luppi - Rome
09. Arch/Matheos - Sympathetic Resonance
10. Acid Baby Jesus - Acid Baby Jesus LP
11. Κτίρια τη Νύχτα - Σημειώσεις Άλυτων Θεμάτων
12. Bibio - Mind Bokeh
13. Tyler the Creator - Goblin
14. Black Lips - Arabia Mountain
15. Puscifer - Conditions of my parole
16. Chelsea Wolfe - Apokalypsis
17. Fleet Foxes - Helplessness Blues
18. James Blake - James Blake
19. Glasvegas - EUPHORIC ///HEARTBREAK\\\
20. Talib Kweli - Gutter Rainbows

05. Radiohead -The King of Limbs

Είχα τόσο καιρό να περιμένω έτσι για ένα δίσκο. Είχα τόσο καιρό να δω να γίνεται τέτοιος χαμός την ημέρα που θα έβγαινε (εγώ να περιμένω ατέλειωτες ουρές σε πολεοδομία - εφορία να μην τον έχω ακούσει και να διαβάζω σε twitter και fb τρελαμένο κόσμο). Είχα καιρό να ακούσω ένα δίσκο και να μου σκάσουν στο μυαλό χιλιάδες εικόνες από το πρώτο άκουσμα (ειδικότερα τα τέσσερα πρώτα τραγούδια).

Γιατί στο 05 τότε κι όχι στο 01...;;;Δύσκολο να πω(από το 7-2 για μένα όποια σειρά και να βάζαμε θα ήταν το ίδιο...ή σχεδόν το ίδιο)

...αλλά στο νο01 είναι πραγματικά ο καλύτερος δίσκος που άκουσα φέτος....

07. Dirty Beaches - Badlands
07. Girls - Father, Son, Holy Ghost
08. Danger Mouse&Daniel Luppi - Rome
09. Arch/Matheos - Sympathetic Resonance
10. Acid Baby Jesus - Acid Baby Jesus LP
11. Κτίρια τη Νύχτα - Σημειώσεις Άλυτων Θεμάτων
12. Bibio - Mind Bokeh
13. Tyler the Creator - Goblin
14. Black Lips - Arabia Mountain
15. Puscifer - Conditions of my parole
16. Chelsea Wolfe - Apokalypsis
17. Fleet Foxes - Helplessness Blues
18. James Blake - James Blake
19. Glasvegas - EUPHORIC ///HEARTBREAK\\\
20. Talib Kweli - Gutter Rainbows

06. Dirty Beaches – Badlands

[...] Το τελικό αποτέλεσμα δημιουργεί μια τζαρμουσιακή αίσθηση ασπρόμαυρου κακοτυπομένου φίλμ γυρισμένο σε μίλια δρόμων με ένα αυτοκίνητο σαν του κερουακ στο βιβλίο "ο δρόμος". Κολλάει στο ipod και σε στοιχειώνει. Από τα πιο πολυπαιγμένα άλμπουμ του ιποντ μου..

07. Girls - Father, Son, Holy Ghost
08. Danger Mouse&Daniel Luppi - Rome
09. Arch/Matheos - Sympathetic Resonance
10. Acid Baby Jesus - Acid Baby Jesus LP
11. Κτίρια τη Νύχτα - Σημειώσεις Άλυτων Θεμάτων
12. Bibio - Mind Bokeh
13. Tyler the Creator - Goblin
14. Black Lips - Arabia Mountain
15. Puscifer - Conditions of my parole
16. Chelsea Wolfe - Apokalypsis
17. Fleet Foxes - Helplessness Blues
18. James Blake - James Blake
19. Glasvegas - EUPHORIC ///HEARTBREAK\\\
20. Talib Kweli - Gutter Rainbows

07. Girls - Father, Son, Holy Ghost

αυτό που είχα γράψει τότες είναι ακριβώς η αίσθηση που μου έχει αφήσει ο δίσκος:
[...]είναι πράγματι ένας παλιομοδίτικος δίσκος, όχι επιτηδευμένα αλλά γιατί αυτό γνωρίζει να κάνει καλύτερα ο owens..Αξίζει προσοχής..είναι σαν να γυρνά κάποιος το νοτινγκ χιλ αλλά στη νέα υορκη με τon Hugh Laurie σαν William Thacker...xmm αυτό.

08. Danger Mouse&Daniel Luppi - Rome
09. Arch/Matheos - Sympathetic Resonance
10. Acid Baby Jesus - Acid Baby Jesus LP
11. Κτίρια τη Νύχτα - Σημειώσεις Άλυτων Θεμάτων
12. Bibio - Mind Bokeh
13. Tyler the Creator - Goblin
14. Black Lips - Arabia Mountain
15. Puscifer - Conditions of my parole
16. Chelsea Wolfe - Apokalypsis
17. Fleet Foxes - Helplessness Blues
18. James Blake - James Blake
19. Glasvegas - EUPHORIC ///HEARTBREAK\\\
20. Talib Kweli - Gutter Rainbows

Charlotte Gainsbourge - Stage Whispers

Charlotte Gainsbourge Stage WHispers (Because Music, 2011)

Η Charlotte Gainsbourge, πέρα από το να είναι η κόρη του Serge, με τον οποίο ηχογράφησε το προβοκατόρικο lemon incest στις αρχές του '80, έχει καταφέρει να καθιερωθεί και μέσα από τις δικές της καλλιτεχνικές αναζητήσεις· κυρίως ως ηθοποιός (βλέπε antichrist, melancholia κτλ) αλλά και ως τραγουδίστρια. Έχει κυκλοφορήσει δύο δίσκους μέχρι τώρα: το 5:55 σε συνεργασία με τον Jarvis Cocker και σε παραγωγή των Air, το οποίο ήταν συμπαθητικό, και το IRM σε συνεργασία με τον Beck, που ήταν πολύ δυνατό. Το Stage Whisper δεν είναι ακριβώς καινούργιος δίσκος. Είναι κομμάτια που περίσσεψαν από το IRM στο πρώτο cd, και μία ζωντανή ηχογράφηση στο δεύτερο. Όσο αφορά στα 'νέα' κομμάτια, μόνο για περισσεύματα δεν μοιάζουν. Κάπου ανάμεσα στην electro pop και μερικές πιο 'κλασσικές' αναφορές, περιέχει ορισμένα πιο upbeat κομμάτια, όπως το All the rain (ε, το 'upbeat' ίσως είναι λίγο τραβηγμένο...) και το Paradisco που τα πάνε μία χαρά, με την φωνή της να κάνει όμορφη αντίθεση με το background, αλλά και πολύ όμορφες 'μπαλάντες' (όχι κατά το 'χρυσές μπαλάντες' περισσότερο κατά το 'οι μπαλάντες του Dylan') όπως το Memoir που φέρνει στο μυαλό Suzanne Vega με λίγο πιο πειραγμένους στίχους: "... I remember you undressing as I set myself on fire...", για κάποιο λόγο αυτός ο στίχος μου καρφώθηκε στο μυαλό από την πρώτη φορά που τον άκουσα. Όπως και να 'χει, και τα 8 κομμάτια δεν πρόκειται να τα βαρεθείς εύκολα.
Αλλά η αληθινή αποκάλυψη είναι το live, και κυρίως τα κομμάτια από τον πρώτο δίσκο. Ο λίγο soft/ξενέρωτος χαρακτήρας που έχουν στις studio εκτελέσεις (ελέω air φαντάζομαι...) έχει υποστεί εδώ ένα - κυρίως ηλεκτρικό - ρετουσάρισμα, που απελευθερώνει από μέσα τους μία δυναμική που δεν μπορούσες να την φανταστείς. Για παράδειγμα το Set yourself on Fire (so take these matches off of me and set yourself on fire - ο Jarvis αφιερώνει) με το αλά phantom of the opera ριφ, και το Τhe operation με το μπάσο ανεβασμένο και τον κιθαριστικό ρυθμό (που παρεμπιπτόντως μου θυμίζει λίγο Γιοκαρίνη!) είναι και τα δύο από τα highlights. Αντίστοιχα όμορφες και ενεργητικές και οι εκτελέσεις των Af607105 και The Song That We Sing (που θα μπορούσε να είχε γίνει χιτάκι). Εξίσου καλά και τα κομμάτια από το IRM, αλλά αυτά ήταν καλά και στο δίσκο, οπότε η έκπληξη είναι μικρότερη. Το Heaven Can Wait πάντως μάλλον ξεχωρίζει λίγο από τα υπόλοιπα του IRM. Α, έχει και μία διασκευή στο Just like a woman. Αυτά. Άντε και περιμένουμε ένα καινούργιο δίσκο.

8.5

Those will burn: Paradisco, Set Yourself on Fire, The Operation

08. Danger Mouse&Daniele Luppi - Rome

Προσπαθούσα να καταλάβω γιατί τελικά ποτέ δεν γράψαμε τις σκέψεις μας για αυτόν τον δίσκο. Και norah jones και jack white και 15 κομματάρες. Ακόμα και τώρα, μου είναι πολύ δύσκολο να περιγράψω αυτόν τον δίσκο. Για αυτό.
Ο δίσκος, εμπνευσμένος από τα σπαγγετι γουεστερν (τα οποία και δεν έχω δει ποτέ) έχει την λυρικότητα του dangermouse. Έχει μέσα σινεματικές μελωδίες αλλά ποτέ δεν θυμίζει σουντρακ. Είναι δίσκος αργός. Ήσυχος. Γλυκός. Δεν είναι δίσκος πολής. Κι όταν μερικές φορές θυμίζει δύση, τότε γίνεται ακόμα καλύτερος..


09. Arch/Matheos - Sympathetic Resonance
10. Acid Baby Jesus - Acid Baby Jesus LP
11. Κτίρια τη Νύχτα - Σημειώσεις Άλυτων Θεμάτων
12. Bibio - Mind Bokeh
13. Tyler the Creator - Goblin
14. Black Lips - Arabia Mountain
15. Puscifer - Conditions of my parole
16. Chelsea Wolfe - Apokalypsis
17. Fleet Foxes - Helplessness Blues
18. James Blake - James Blake
19. Glasvegas - EUPHORIC ///HEARTBREAK\\\
20. Talib Kweli - Gutter Rainbows

09. Arch/Matheos - Sympathetic Resonance

Μέταλ δίσκος στο τοπ τεν....ohh weah...o worker έγραψε πριν λίγες μέρες:


[...]Το Sympathetic Resonance, σαν σωστός progressive δίσκος, δεν σου χαρίζεται με την πρώτη. Θέλει μερικές ακροάσεις για να μπεις στο κλίμα του. Αλλά όταν αυτό γίνει, όλα είναι μία χαρά. Και ευτυχώς έχουμε να κάνουμε με σοβαρούς μουσικούς, οπότε ο δίσκος, αν και κλείνει το μάτι στο παρελθόν, πατάει γερά στο παρόν και ακούγεται όσο σύγχρονος χρειάζεται. Το βάρος βέβαια πέφτει στον Matheos, που προσφέρει 6 progressive συνθέσεις, με διάρκεια από 5:30 έως 14 λεπτά. Δαιδαλώδεις, πολύπλοκες και με πολύ πιο μεταλλικό χαρακτήρα από αυτόν που είχαν οι ώριμες δουλειές των Fates, (το κλείσιμο του ματιού στο παρελθόν που λέγαμε) αλλά ταυτόχρονα να δείχνουν ότι δεν αγνοούν καθόλου τον τρόπο με το οποίο εξελίχθηκε η μουσική.

10. Acid Baby Jesus - Acid Baby Jesus LP
11. Κτίρια τη Νύχτα - Σημειώσεις Άλυτων Θεμάτων
12. Bibio - Mind Bokeh
13. Tyler the Creator - Goblin
14. Black Lips - Arabia Mountain
15. Puscifer - Conditions of my parole
16. Chelsea Wolfe - Apokalypsis
17. Fleet Foxes - Helplessness Blues
18. James Blake - James Blake
19. Glasvegas - EUPHORIC ///HEARTBREAK\\\
20. Talib Kweli - Gutter Rainbows

10. Acid Baby Jesus - Acid BAby Jesus LP

[...]Μπήκαμε στην 10αδα, με ένα δίσκο που τον άκουσα, τώρα στα τελειώματα του χρόνου και με ξετίναξε. Τα παιδιά παίζουν απίστευτη μουσική με δύναμη και πάθος. Δυναμικά και όμορφα κομμάτια με lofi υπόγεια αισθητική...50'ς, 60'ς και ολίγον από 70'ς σε πολλά γκάζια κάνουν τους nmeφτιαχμένους νεοgarage τύπους να μοιάζουν λίγοι...και χωρίς φανφάρες ε!

11. Κτίρια τη Νύχτα - Σημειώσεις Άλυτων Θεμάτων
12. Bibio - Mind Bokeh
13. Tyler the Creator - Goblin
14. Black Lips - Arabia Mountain
15. Puscifer - Conditions of my parole
16. Chelsea Wolfe - Apokalypsis
17. Fleet Foxes - Helplessness Blues
18. James Blake - James Blake
19. Glasvegas - EUPHORIC ///HEARTBREAK\\\
20. Talib Kweli - Gutter Rainbows

11. Κτίρια τη Νύχτα - Σημειώσεις Άλυτων Θεμάτων

[...]

Πολλά βήματα μπροστά από την προηγούμενη προσπάθεια για έναν μουσικό ο οποίος καταφέρνει να γράψει σε πολλάπλα μουσικά επίπεδα διαβαθμίσεις συναισθηματικές, εικόνες και αγωνίες. Είναι ένας σύγχρονος ελληνικός δίσκος. Μπολιασμένος με την ικανότητα να σε κολλάει. Να στριφογυρίζει στο μυαλό σου και να σε γεμίζει με εικόνες. Τον λιώνω ακόμα γιατί μου θυμίζει πολλά και τίποτα. Καταπληκτικός.

12. Bibio - Mind Bokeh
13. Tyler the Creator - Goblin
14. Black Lips - Arabia Mountain
15. Puscifer - Conditions of my parole
16. Chelsea Wolfe - Apokalypsis
17. Fleet Foxes - Helplessness Blues
18. James Blake - James Blake
19. Glasvegas - EUPHORIC ///HEARTBREAK\\\
20. Talib Kweli - Gutter Rainbows

12. Bibio - Mind Bokeh

Το Mind Bokeh είναι από αυτούς τους δίσκους που θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε ‘διακριτικούς’. Με άλλα λόγια, ένας από τους δίσκους που δεν σε εντυπωσιάζουν εύκολα, δεν σου καρφώνονται στο μυαλό και που στις σημερινές ταχύτητες με τις οποίες ακούμε μουσική είναι πολύ πιθανό να τον ακούσεις μία φορά και να μην τον ξαναπιάσεις. Αν όμως δεν το ξεχάσεις τελείως, τότε θα αρχίσει να επανέρχεται όλο και πιο συχνά στο playlist σου, και στο τέλος θα καταλήξεις να τον ακούς συνέχεια. Η αξία του βρίσκεται μάλλον στην λεπτομέρεια, σε όλα εκείνα το στοιχεία που δεν τα προσέχεις στην αρχή αλλά τα ανακαλύπτεις σιγά σιγά και με υπομονή. Και σε αυτόν τον τομέα, είναι ό,τι καλύτερο βγήκε φέτος.

13. Tyler the Creator - Goblin
14. Black Lips - Arabia Mountain
15. Puscifer - Conditions of my parole
16. Chelsea Wolfe - Apokalypsis
17. Fleet Foxes - Helplessness Blues
18. James Blake - James Blake
19. Glasvegas - EUPHORIC ///HEARTBREAK\\\
20. Talib Kweli - Gutter Rainbows

13. Tyler the Creator - Goblin

Πίσω από τους ακραία προκλητικούς στίχους, την αιρετική συμπεριφορά και το hype που τους περιστοίχισε σχεδόν άμεσα, οι odd future και ο tyler αποτελούν μία νέα ανάσα για το hip hop. Μπορεί όλα τα υπόλοιπα να την υποσκιάζουν, αλλά μία μικρή μουσική ιδιοφυΐα μοιάζει να ανατέλλει. Με το Yonkers, το καλύτερο ίσως κομμάτι για φέτος, να είναι η αιχμή του δόρατος, το Goblin περιλαμβάνει 73 λεπτά σκληρού, και με έναν καινούργιο τρόπο μινιμαλιστικού hip hop, που από τη στιγμή που ξεπεράσεις το σοκ ή τον εκνευρισμό που μπορεί να προκαλέσουν οι στίχοι, είναι απολαυστικό.

14. Black Lips - Arabia Mountain
15. Puscifer - Conditions of my parole
16. Chelsea Wolfe - Apokalypsis
17. Fleet Foxes - Helplessness Blues
18. James Blake - James Blake
19. Glasvegas - EUPHORIC ///HEARTBREAK\\\
20. Talib Kweli - Gutter Rainbows

14. Black Lips - Arabia Mountain

Φαντάζομαι την φάτσα του όταν του είπαν ότι θα πρέπει να συνεργαστεί με κάποιους άπλυτους πλακατζίδες με τίγκα τα γκάζια στη μουσική..εκείνος γυαλισμένος από πάνω μέχρι κάτω έχει συνηθίσει εν μέρη να παίρνει τη βρωμική πέτρα και να την παραδίδει σε πολλές περιπτώσεις γυαλισμένη και όμορφη...φανερώνοντας όλες τις μικρές ανωμαλίες που την κάνουν μοναδική. Μη τα ρίχνουμε όμως όλα στον μαρκ, τα παληκάρια έφτιαξαν ένα καταπληκτικό δίσκο που προσωπικά νοιώθω να με ακολουθεί από τα μακρινά 80's..Είναι τόσο όμορφα κοινός, τόσο απλός που μπορείς να τον ακολουθήσεις εύκολα από την αρχή και να τον αγαπήσεις με τη μία [...]

15. Puscifer - Conditions of my parole
16. Chelsea Wolfe - Apokalypsis
17. Fleet Foxes - Helplessness Blues
18. James Blake - James Blake
19. Glasvegas - EUPHORIC ///HEARTBREAK\\\
20. Talib Kweli - Gutter Rainbows

Acid Baby Jesus - Acid Baby Jesus LP

Acid Baby Jesus Acid Baby Jesus LP (Slovenly, 2011)

Τους είδα ένα βράδυ σ' ένα υπόγειο παίζοντας πριν τους crash normal και μου είχε κάνει εντύπωση ότι ήταν σούπερ (για ένα άγνωστο για μένα γκρουπ). Βρώμικος ήχος και πολύ δύναμη και κέφι. Τότε έδιναν μια κασέτα, την οποία και δεν πρόλαβα να αγοράσω...Πλάκα έχει λέω...γουστάρει ο κόσμος...Όταν βρήκα και άκουσα την κασέτα κατάλαβα τι παίζει. Μπόμπα..όπως μπόμπα είναι και τα δύο 7'' που ακολούθησαν πριν βγεί το LP...
Έλα όμως που όταν μπαίνει αυτός ο δίσκος χάνεις τη μπάλα. Το tomboy είναι κομμάτι που δεν θα έλειπε από τον πρώτο δίσκο των Horrors (ίσως και καλύτερο από το count in fives). Τρομερό ριφ, τύμπανα ρυθμικά και μια φωνή από τα πιο βρώμικα υπόγεια...Απίστευτο..
Ο δίσκος είναι ένα μείγμα καλού lo-fi garage και ατόφιας punk διάθεσης. Κανένα κομμάτι δεν υστερεί, και είναι τόσο καλοδουλεμένα που νοιώθεις κάθε νότα, κάθε στακάτη μελωδία.
To Mesmerized θυμίζει black lips στα καλύτερα τους και ο ήχος από το ντέφι ή από μαράκες ή από δεν-ξέρω-γω-τι είναι μαγευτικός...το ίδιο και στο "Why Aren't You Laughing Now?" όπου έχουν μια 50'ς νοσταλγική διάθεση η οποία στο ρεφραιν γίνεται κολλητική.

Από τα αγαπημένα μου το "Tooth To Toe", είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα του πως απλοί μα ρεαλιστικοί στίχοι, βρισκόμενοι μέσα σε μια μελωδία, μπορούν να δώσουν σημάδια ξενοιασιάς κι όχι μαυρίλας:...ακόμα κι αν πρέπει να βρεις φράγκα για το νοίκι...

Στο Homo Sapiens τα βαριά μπλουζ ριφς, οι γμηστερές κιθάρες στο βάθος και η cramps αισθητική φτιάχνουν ένα κομμάτι βγαλμένο από εφιάλτες. Καθηλωτικό.

Μόνο εμένα μου φαίνεται πως ο nobunny θα ήθελε πολύ να είχε γράψει το I'm A Baby;;;

Είναι δίσκαρος. Χωρίς αμφιβολία τα παιδιά το έχουν. Γράφουν όμορφη μουσική και τουλάχιστον εμένα το αηποντι έχει κολλήσει στο repeat...

9.1

Those will burn: Tomboy, Μesmerized, Tooth To Toe

υγ: μακάρι να έφερναν τους black lips για μια συναυλιάρα οι 2 τους στην ελλάδα...από όσο είδα βολτάρουν μαζί στην ευρώπη...

15. Puscifer - Conditions of my parole

[...]Απλά το conditions of my parole είναι ένας δίσκος που έγινε χωρίς κανένα άγχος και μάλλον χωρίς να προσπαθεί να είναι κάτι συγκεκριμένο. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι έγινε και πρόχειρα. Αντιθέτως οι συνθέσεις είναι όλες ιδιαίτερα προσεγμένες, τα ηχοτοπία που δημιουργούν οι διάφοροι μουσικοί που συμμετέχουν είναι όλα όμορφα και μετρημένα. Και έτσι απλά και από το πουθενά, προκύπτει ένας πολύ όμορφος και προσεγμένος δίσκος. Πάντα τέτοια!

16. Chelsea Wolfe - Apokalypsis
17. Fleet Foxes - Helplessness Blues
18. James Blake - James Blake
19. Glasvegas - EUPHORIC ///HEARTBREAK\\\
20. Talib Kweli - Gutter Rainbows

When you grow up your heart dies

Τον ζηλεύω τον the boy. Για την ακρίβεια ζηλεύω την παραγωγικότητά του. Πρίν καλά καλά χωνέψουμε την ηλιοθεραπεία, μας σερβίρει καινούργιο δίσκο. Από την θεατρική παράσταση Luv, της ομάδας Square Team. Το κατεβάζετε δωρεάν εδώ.

Arch / Matheos - Sympathetic Resonance

Arch/Matheos Sympathetic Resonance (Metal Blade, 2011)

Διάβασα πρόσφατα τα δύο πρώτα βιβλία από την Τριλογία της Μασσαλίας του Ζαν-Κλωντ Ιζζό. (το μαύρο τραγούδι της μασσαλίας και το τσούρμο – μόλις τελειώσω με τον murakami, θα διαβάσω και το τρίτο, αλλά μάλλον θα πάρει λίγο καιρό…). Και στα δύο βιβλία ο ήρωας (μπάτσος στο πρώτο, πρώην μπάτσος στο δεύτερο) καθοδηγείτε στις πράξεις του από μία νοσταλγία για την εφηβεία του· τους ανθρώπους και τα γεγονότα του τη σημάδεψαν. Στο μαύρο τραγούδι όταν μαθαίνει για τη δολοφονία ενός εφηβικού φίλου του, απλά ξέρει ότι πρέπει να ψάξει να βρει τι συνέβη. Όταν και ο δεύτερος φίλος της παρέας δολοφονείται και η εφηβική του αγάπη εξαφανίζεται το θέμα είναι πλέον μονόδρομος. Στο τσούρμο, αντίστοιχα ξεκινάει η περιπέτειά του όταν αποφασίζει να βοηθήσει μία ξαδέρφη του με την οποία μεγάλωσαν μαζί. Ο Φαμπιό έλκετε από κάποια αόρατη δύναμη στα γεγονότα που σχετίζονται με την εφηβική του ζωή χωρίς να μπορεί να ελέγξει την έλξη αυτή κινδυνεύοντας να καταστραφεί (τελικά απλά φεύγει από την αστυνομία, not bad…). Ένα μεγάλο μέρος και των δύο βιβλίων κατακλύζεται από τις αναμνήσεις του ήρωα, που παρεμπιπτόντως δεν βοηθάνε και ιδιαίτερα την εξέλιξη της πλοκής. Ε, λοιπόν, αυτό το μοτίβο της ακαταμάχητης έλξης που ασκούν οι αναμνήσεις των εφηβικών χρόνων μου αρέσει πολύ, ή καλύτερα, πιστεύω ότι για μερικούς ανθρώπους, πχ εγώ, η έλξη αυτή είναι κάτι απόλυτα υπαρκτό. Έτσι λοιπόν, όταν διάβασα ότι κυκλοφόρησε καινούργιος δίσκος συνεργασίας του John Arch και του Jim Matheos, ήξερα ότι έπρεπε να γράψω για αυτόν, χωρίς καν να ξέρω τι ακριβώς παίζουν σε αυτό το δίσκο. Ο Matheos ήταν ο ιθύνον νους των Fates Warning, o Arch ο πρώτος τραγουδιστής τους. Οι Fates Warning ήταν αμερικάνικο συγκρότημα που στη αρχή της ζωής του έπαιζε power metal. Εξελίχτηκαν όμως πολύ γρήγορα, άλλαξαν τραγουδιστή, κάπου στην πορεία βρήκαν έναν από τους καλύτερους drummers που έχω ακούσει και μεταλλάχτηκαν σε ένα υπέροχο progressive σχήμα, από αυτά που δίνουν βάση στις συνθέσεις και όχι στη αυνανιστική επίδειξη δεξιοτήτων που πολύ συχνά συνδέεται με το είδος. Μετά από αρκετούς όμορφους δίσκους ξέφυγαν και από το progressive, έφτιαξαν έναν απίστευτο δίσκο (a pleasant shade of grey) και μερικούς πολύ όμορφους δίσκους μετά μπήκαν στον πάγο. Σε όλα αυτά λοιπόν, προσθέτουμε ότι ήταν από τους μουσικούς ήρωες της εφηβείας μου. Οι δίσκοι βέβαια στους οποίους τραγουδούσε ο Arch βγήκαν πολύ πριν εγώ αρχίσω να ασχολούμαι με τη μουσική, αλλά τότε ακούγαμε τους παλιούς δίσκους με την ίδια συχνότητα που ακούγαμε τους καινούργιους. Θεωρητικά, θα έπρεπε να μου φανεί λίγο ύποπτο που ο κύριος Matheos αποφάσισε να γυρίσει πίσω στην αρχή της μουσικής του ζωής· έχουν περάσει 25 χρόνια από τότε. Στην πραγματικότητα δεν με απασχόλησε καθόλου, και ρίχτηκα στην ακρόαση του δίσκου. Αλλά σε αντίθεση με τον Φαμπιό που παραλίγο να πληρώσει τη νοσταλγία του με το τομάρι του (δις, και φαντάζομαι τρις) ενώ στην πορεία έφαγε και αρκετό ξύλο, εγώ ανταμείφτηκα για την δικιά μου. Το Sympathetic Resonance, σαν σωστός progressive δίσκος, δεν σου χαρίζεται με την πρώτη. Θέλει μερικές ακροάσεις για να μπεις στο κλίμα του. Αλλά όταν αυτό γίνει, όλα είναι μία χαρά. Και ευτυχώς έχουμε να κάνουμε με σοβαρούς μουσικούς, οπότε ο δίσκος, αν και κλείνει το μάτι στο παρελθόν, πατάει γερά στο παρόν και ακούγεται όσο σύγχρονος χρειάζεται. Το βάρος βέβαια πέφτει στον Matheos, που προσφέρει 6 progressive συνθέσεις, με διάρκεια από 5:30 έως 14 λεπτά. Δαιδαλώδεις, πολύπλοκες και με πολύ πιο μεταλλικό χαρακτήρα από αυτόν που είχαν οι ώριμες δουλειές των Fates, (το κλείσιμο του ματιού στο παρελθόν που λέγαμε) αλλά ταυτόχρονα να δείχνουν ότι δεν αγνοούν καθόλου τον τρόπο με το οποίο εξελίχθηκε η μουσική. Από την άλλη ο Arch προσθέτει το δικό του χρώμα: Ο τρόπος που τραγουδάει είναι ιδιαίτερα χαρακτηριστικός, θα έλεγα συνεχής και οργανικός. Παρόλο που οι λέξεις είναι ξεκάθαρες, δημιουργεί την αίσθηση ότι πρόκειται για μία συνεχόμενη εκφορά, σαν η μία λέξη να μπαίνει μέσα στην άλλη δημιουργώντας ένα ενιαίο αποτέλεσμα. Και τελικά, ο δίσκος ξεπερνάει τη νοσταλγία και αποκτάει μία καθαρά δική του υπόσταση. Και μου χαρίζει ένα χαζό χαμόγελο κάθε φορά που τον ακούω.

8.9

Those will burn: Midnight Serenade, On the Fence, Any Given Day (Strangers Like Me).

16. Chelsea Wolfe - Apokalypsis

Το ότι δεν έκανα ένα ξεχωριστό ποστ για αυτόν τον καταπληκτικό δίσκο είναι γιατί απλά δεν ήξερα τι να πω. Με συνεπήρε από την πρώτη στιγμή που τον άκουσα και κάθε κομμάτι είναι σα να ακούω τους salem και τους cure μαζί. Φοβερές κλειστοφοβικές μελωδίες, μια καταπληκτική φωνή και ένας δίσκος να λιώνει στο πικαπ...πολλές νύχτες παρέα, με βιβλία και λίγο αλκοολ. Η chelsea wolfe ήταν εκεί ουρλιάζοντας και φτύνοντας μπασογραμμές, κιθάρες και τύμπανα. Τώρα που το σκέφτομαι ίσως έπρεπε να είναι πολύ πιο πάνω...

17. Fleet Foxes - Helplessness Blues
18. James Blake - James Blake
19. Glasvegas - EUPHORIC ///HEARTBREAK\\\
20. Talib Kweli - Gutter Rainbows

17. Fleet Foxes - Helplessness Blues

[...]Δεν υπάρχουν τραγούδια όπως τα Winter Wheel Hymnal και My Protector που να σου καρφωθούν με τη μελωδία τους κατευθείαν στο μυαλό. Τα πράγματα είναι πιο διακριτικά ενώ η φωνή του Pecknold υπερισχύει ξεκάθαρα όλων των υπόλοιπον στοιχείων. Αλλά ταυτόχρονα η ποιότητα των συνθέσεων γίνεται όλο και καλύτερη, οι λεπτομέρειες είναι προσεγμένες και ο δίσκος καταφέρνει να δημιουργήσει ένα ενιαίο σύνολο το οποίο μέσα απο τη μελαγχολία και την απόγνωσή του ξεπροβάλει τελικά όμορφο. After all is said and done I feel the same. All that I hoped would change within me stayed…

18. James Blake - James Blake
19. Glasvegas - EUPHORIC ///HEARTBREAK\\\
20. Talib Kweli - Gutter Rainbows

NOT YOUR ORDINARY REVIEW

The Black Keys El Camino (Nonesuch; 2011)

NOT YOUR ORDINARY REVIEW
Τα φράγκα, τα κλισέ και ο πόλεμος των genres..

Σκέφτηκα να βάλλω έναν υπέρτιτλο για να φανεί λίγο πιο ενδιαφέρον το ποστ, αλλά στην πραγματικότητα θα μπορούσε να έχει έναν μόνο τίτλο: ‘Ε και;
Διάβασα σήμερα το review για το el camino των the black keys στο pitchfork, -από αυτά που αναλύουν τους στίχους του δίσκου και βγάζουν συμπεράσματα για την εξέλιξη του γκρουπ και την γενικότερη θεώρηση της μουσικής- που γενικά μου αρέσουν… Αλλά εδώ έχουμε άλλη μια κλασσική περίπτωση, όπου ένα γκρουπ που αποθεώθηκε ως indie διαμαντάκι, αντιμετωπίζεται πλέον ως mainstream και υποταγμένο στην μουσική βιομηχανία και το κέρδος… Είχα στο μυαλό μου να γράψω και εγώ ένα φτωχό review γιαυτό, γιατί παίζει συνέχεια τελευταία στο winamp μου, και έτσι σκέφτηκα ότι τελικά τα reviews δεν έχουν ιδιαίτερη αξία πέρα από αυτόν που τα συντάσσει… Στην τελική αυτό είναι και το γαμάτο με την κριτική, καθένας κάνει την δική του… Προσωπικά λοιπόν, ο δίσκος ακούγεται ευχάριστα, συμπληρώνοντας ευχάριστα τις άλλες ασχολίες μου, όπως να γράφω αυτό το κείμενο. Δεν ξέρω αν θα τον ακούω σε ένα ή σε δέκα χρόνια από τώρα, αν θα πάει την ιστορία της μουσικής ένα βήμα πιο πέρα ή αν όσοι εμπλέκονται με αυτόν θα βγάλουν ένα κάρο λεφτά. Και δεν με απασχολεί να το μάθω άμεσα, για τώρα μου αρκεί που ακούω λίγη μουσικούλα που μου αρέσει. Παράλληλα σκεφτόμουν την όλη ιστορία με τα genres, τα tags στην μουσική και την δημιουργία γενικότερα. Ίσως αυτό που έχει σημασία είναι αν κάτι σε εκφράζει ή σου προσφέρει κάτι την στιγμή που το κάνεις,-ίσως και όχι…
Και επειδή αυτό το ποστ έγινε πολύ προσωπικό, θα πω και κάτι άλλο. Στο πνεύμα της ηλιθιότητας και της νωχελικότητας που με διακρίνει, έχω «συντάξει» πλήθος «θεωριών» και μανιφέστο για διάφορα θέματα που με αποσχολούν, κυρίως για να γελάμε με τους φίλους μου. –κάποια στιγμή πρέπει να τα εκδώσω, για να βγάλω και εγώ κανένα φράγκο- Anyway, αυτό με την μεγαλύτερη απήχηση, θα μπορούσε να έχει σαν τίτλο: το μπιτσόμπαρο. Λέει λοιπόν χοντρικά, αυτή η μεγάλη θεωρία, ότι όταν (χρονικό) αποτύχω ως αρχιτέκτονας θα πάω σε μια παραλία να ανοίξω ένα μπιτσόμπαρο, (παλιά έλεγα αγρότης, -πίσω στην χειρονακτική εργασία, πρωτογενής τομέας κ.α. αλλά μετά από προσαρμογή στα σύγχρονα δεδομένα, η εμπορία αλκοόλ θεωρήθηκε πιο ρεαλιστική). Θα έχουμε φθηνή μπύρα, ωραία μουσική και γενικά απλώς θα περνάμε την ώρα μας… Μάλλον η αποφυγή της πραγματικότητας ελκύει πολλούς...

PS1: Περιμένοντας τη νέα φαινομενολογία… αυτός ο heidigger μας έχει καταστρέψει…
PS2: Όπως έχει πει και ένας μεγάλος: «η ζωή είναι μικρή και ενδεχομένως μία»
Keep it real, yo

8.5

Those will burn: Little Black Submarines, Lonely Boy, Run Right Back

18. James Blake - James Blake

[...]κι όπως πολύ εύστοχα γράφτηκε στο AllGone: Ο Blake έχει ένα μόνιμο “κόμπο” στο λαιμό αλλά αυτό, φαντάζομαι ότι κάνει το album του, τόσο μουδιαστικά ενδιαφέρον. Ακούγοντάς το, θες να σιωπήσεις. Όχι μόνο εσύ αλλά και ό,τι παράγει θόρυβο στο περιβάλλον.

19. Glasvegas - EUPHORIC /// HEARTBREAK \\\

[...]Ότι αυτό το overdose ζάχαρης σου είναι απαραίτητο και οι glasvegas το ικανοποιούν γιατί περιέχουν 100% καθαρή ζάχαρη, χωρίς υποκατάστατα, φρουκτόζη και σερβιτόλη. Ότι είναι το ίδιο συναίσθημα που σου προκαλούν οι ταινίες της Sofia Coppola. Ότι δεν σε ενοχλεί η αφέλειά τους με το ίδιο τρόπο που δεν σε ενοχλεί να ακούς την ronie spector να τραγουδάει "the best part of breaking up is when we're making up...". Ότι οι Glasvegas προσεγγίζουν την pop πολύ κοντά στην απόλυτη μορφή της. Απαντώντας στην κορυφαία ατάκα του bo(m)bbieR στο twitter "πειράζει που μου αρέσουν οι glasvegas???": μόνο αν έχεις πρόβλημα με το ζάχαρό σου, αλλά πιστεύω ότι δεν έχουμε μεγαλώσει και τόσο πια...

20. Talib Kweli - Gutter Rainbows

Σίγουρα δεν θα μπορούσε να λείπει από την λίστα ένας χιπχοπ δίσκος. Αρκετά καλοί στίχοι (ας έλειπαν τα Mr. International και Ain't Waiting) με δυνατές μεταφορές και σφιχτά νεο σουλ μπιτς. Μπήκε από σπόντα στην 20άδα αλλά νομίζω ότι τελικά του αξίζει να ακουστεί.

YACHT - I Walked Alone (Larry Gus Remix)

Από το νέο ep των YACHT, ένα remix του I Walked Alone, by the hands of Larry Gus

YACHT - I Walked Alone (Larry Gus Remix) by DFA Records

GonjaSufi - Nikels and DImes

Νέο κομμάτι gonjasufi, ο καινούργιος δίσκος τον ιανουάριο λέει η warp... αναμένουμε!

Windmills of your mind / Το τυχερό μου αστέρι

Vassilikos και Δήμητρα Γαλάνη: Windmills of your mind / Το τυχερό μου αστέρι. nice...

update: private truck λεει, μόνο εδώ μπορείτε να το ακούσετε λέει...

ΔΗΜΗΤΡΑ ΓΑΛΑΝΗ / VASSILIKOS - WINDMILLES OF YOUR MIND – ΤΟ ΤΥΧΕΡΟ ΜΟΥ ΑΣΤΕΡΙ by Sony Music Greece

Tom Waits - Bad as Me

Tom Waits Bad as Me (Anti-, 2011)

Είχε πει κάποτε ο Μπουκοφσκι πως ιδιοφυία ίσως είναι η ικανότητα να πεις κάτι βαθύ με τον απλούστερο τρόπο. Σε αυτόν τον δίσκο ο Waits αφήνει λίγο πίσω του ευρηματικότητα και τις διάφορες αναζητήσεις του Real Gone και αναζητά τις φόρμες που του είναι φυσικές, τις ιστορίες που ξέρει και τώρα που το σκέφτομαι, ίσως αυτή η επιστροφή (είχε αραγε φύγει ποτέ) στις ρίζες του να είναι το περίεργο στοιχείο αυτού του δίσκου.
Στην αρχή που τον άκουσα ένοιωσα πως γέρασε ο Tom, έπεσαν οι αντοχές ξεθώριασαν οι θύμησες...πόσο λάθος είχα κάνει. Όσο γύρναγε ο δίσκος καταλάβαινα που το πήγαινε ο "παππούς". Πανέμορφες μικρές ιστορίες το κάθε τραγούδι, με βασικό στοιχείο τον άνθρωπο, τον πόνο, την αγάπη. Είναι περίεργο πως οι ιστορίες του ενω είναι φτιαγμενες από όλα αυτα που ξέρουμε ότι αγαπάει, παράλληλα και παρά το ότι μεγαλώνει φτιάχνει τραγούδια ελπίδας και συντροφικότητας, δεν γινεται πικροχολος και σκυθροπός.

Μουσικά και ανάλογα με την περίσταση, μπλέκει πολυ όμορφα τους παλιούς του ήχους πάνω σε νέες καταπληκτικές μελωδίες. Είναι το chicago το αντίστοιχο του telephone call from istanbul? Θα μπορούσε. Όπως και το kiss me (το πιο ερωτικό τραγούδι που έχω ακούσει τα τελευταία 2 χρόνια) είναι βγαλμένο από το foreign affairs ή blue valentine. Η φωνή του παραμένει το κέντρο. Αν και πολλές φορές είναι πιο γλυκεία από ότι την έχουμε συνηθίσει (Pay Me) δεν παύει να δίνει ένα τόνο/πόνο σοφίας σε κάθε στίχο.

Στο περίερφο Satisfied απευθύνεται στον Τζάγγερ και τον Ριτσαρντς (έχοντας τον δεύτερο να παίζει τα ριφς στο κομμάτι) και στο last leaf τον φωνάζει για μια δεύτερη φωνή, ώστε να τραγουδήσουν για την μοναξιά του να είναι αυτοί..I am the last leaf on the tree/the autumn took the rest but they wont take me/I am the last leaf on the tree.

Το πιο περίεργο όμως συμβαίνει στο Hell Broke Luce. Μιλάει για τον πόλεμο κι όμως εμένα μου φαίνεται να συνεχίζει στον ίδιο ρυθμό, στην ίδια φωνή από Misery is the river of the world. Έχει την ίδια ένταση, την ίδια αηδία, τον ίδιο πόνο..

Λέει εκεί:
If there's one thing you can say about Mankind/There's nothing kind about man
You can drive out nature with a pitch fork/But it always comes roaring back again
For want of a bird/The sky was lost
For want of a nail/A shoe was lost
For want of a life/A knife was lost
For want of a toy/A child was lost

κι εδώ:
I lost my buddy and I wept, wept/I come down from the meth
So I slept, slept/I had a good home but I left, left
Pantsed at the wind for a joke/I pranced right in with the dope
Glanced at her shin she said nope/Left, right, left

Το τελευταίο κομμάτι του δίσκου είναι και από τα καλύτερα. Μια μικρή ιστορία μιας παραμονής πρωτοχρονιάς. Μια καταπληκτική μελωδία..και ο στίχος που αντικατοπτρίζει τα συναισθήματα μου για τον δίσκο:
It felt like four in the morning/What sounded like fire works
Turned out to be just what it was/The stars looked like diamonds

είναι ένας δίσκος που κάνει το αυτονόητο..είναι καλός χωρίς πολλά πολλά...ακούγεται τόσο παλιός που αμέσως γίνεται οικείος..

αξίζει κάποιος να ακούσει και τα 3 έξτρα κομμάτια της delux έκδοσης. Το after you Die ίσως να είναι το δεύτερο κομμάτι του δίσκου (Raised Right Men το πρώτο) που θυμίζει λίγο Nick Cave. Παλιό Nick Cave.

9,4

Those will burn: Chicago,Raised Right Men, Kiss Me, New Years Eve

το kiss me γιατί απλά είναι καταπληκτικό...

Κτίρια τη Νύχτα - Σημειώσεις άλυτων Θεμάτων

Κτίρια τη Νύχτα Σημειώσεις άλυτων θεμάτων (Self Release, 2011)

Ωραία λέω, όταν έμαθα πως ο κτίρια τη νύχτα βγάζει δίσκο, τουλάχιστον έχω κάτι να περιμένω. Ωραία λέω, όταν ο τίτλος θυμίζει τόσο Περεκ. Νοιώθω ότι είναι κεφάλαιο από το "Ζωή, οδηγίες χρήσεως".


Τρία κομμάτια, τρεις διαφορετικές απόψεις για την μουσική. Έχει πλάκα, αλήθεια, γιατί την μουσική του δεν μπορώ να την κατανοήσω στο εύρος που νοιώθω ότι ανοίγεται καθώς την ακούω. Χιλιάδες layers σαν την καθημερινότητα...(γιατί αυτή την καταλαβαίνω???) κι όμως με χτυπάει άσχημα. Με τρελαίνει. Το track 1 έχει κολλήσει μέρες στο repeat. Είναι μπλεγμένο. Κι όμως σα κρεμμύδι σιγά σιγά νοιώθω πως φτάνω στο κέντρο. Μέσα του περιέχει καταπληκτικές μελωδίες και ιστορίες. Αναφορές, εικόνες, ήχοι. Ένα βήμα πιο κοντά στην πόλη. Σα να κρυφακούς από τους φωταγωγούς ένα πράγμα.

Είναι αρκετά συνδεδεμένο με το ΩΕΜ, αλλά και τη Betty Loop Loop. κι όμως είναι ένα βήμα παραπέρα.
Επειδή έτυχε να παρακολουθήσω δύο live (ένα στο vinyl, και ένα στο bios) άρχισα σιγά σιγά να μπαίνω πιο μέσα στο μουσικό του κόσμο.Να γίνονται ξεκάθαρα πράγματα που απλά τα φανταζόμουν ακούγοντας τους δίσκους. Γιατί, είδα ζωντανά την ανάγκη και την ικανότητα να παρουσιάζει την μουσική του μέσα από χιλιάδες ήχους (ακόμα και όταν είχε απλά μια ακουστική κιθάρα).

σκεφτόμουν πως αν κάποιος θα μπορούσε να αναβιώσει και να απενοχοποιήσει από τις σάχλες των "ηρώων" του το στοιχειωμένο "έντεχνο" θα ήταν αυτός. Προς θεού δεν θέλω να βάλω ταμπέλες και φυσικά δεν έχει καμία σχέση με την έννοια όπως την ξέρουμε. Κι όμως θα μπορούσε να γελάει με αυτό, δίνοντας του ποιότητα. Το track 2 είναι ακόμα πιο πολύπλοκο. Ακόμα πιο τραχύ. Το συνέδεσα με τις ερωτικές ιστορίες καθημερινής τρέλας του μπουκοφσκι. Αυτό μου θύμησε χωρίς να ξέρω το γιατί. Το απόλυτο σαουντρακ. και ξαφνικά ησυχία...για το track 3. Ροή παλιάς καλής κασσέτας, σε "αναγκάζει" να ακούσεις και να ξανακούσεις ολόκληρα τα tracks δίνοντας σου τη δυνατότητα να βρεις χαμένες στιγμές..


ο νέος δίσκος είναι μια ανάγκη να μετακινήσει όλες του τις αναφορές, όλους τους ήχους ένα σκαλί πιο πάνω. Να πάρει τις εμπειρίες από το ΩΕΜ και να φτιάξει κάτι καινούργιο αρκετά διαφορετικό από το προηγούμενο. Οι μουσικές και οι στίχοι που περιέχονται στο track 1 είναι κολλητικά...

9,0

Puscifer - Conditions of my parole

Puscifer Conditions of my parole (Puscifer Entertainment, 2011)

Οι puscifer είναι side-project του Maynard James Keenan. Για να είμαι ειλικρινής, έχω να ασχοληθώ μαζί του από το 10,000 days, το οποίο δεν με είχε ενθουσιάσει και ιδιαίτερα. Αλλά εδώ τα πράγματα μάλλον δεν έχουν καμία σχέση, ούτε με τους Tool, ούτε με τους A Perfect Circle. Οπότε είπα να του δώσω μία ευκαιρία. Και η μία έγινε δύο, οι δύο τρεις και με αυτά και αυτά βρέθηκα τις τελευταίες δύο εβδομάδες να έχω κολλήσει και να το ακούω στο repeat. Τι περιέχει λοιπόν το Conditions of my parole: Κατ' αρχήν συνθέσεις που δεν ακολουθούν με τρομερή συνέπεια την κλασσική δομή 'τραγουδιού'. Δεν υπάρχουν ξεκάθαρες δομές, refrains, γέφυρες και ότι άλλο πάει μαζί τους. Επίσης, και λόγω αυτού, δεν υπάρχουν πολλά 'catchy' σημεία για να πιαστείς αρχικά. Οπότε χρειάζονται μερικές ακροάσεις για να μπεις στο κλίμα και να μπορέσεις να καταλάβεις τι γίνεται. Ακόμα, η φωνή του Keenan είναι το μόνο στοιχείο που μπορεί να θυμίσει Tool ή A Perfect Circle. Η μουσική βρίσκεται σε πολύ διαφορετικά μονοπάτια, κυρίως ηλεκτρονικά, με κάποιες κιθάρες να εμφανίζονται που και που, κυρίως σε 'χαμηλές' εντάσεις, με κάποιες σημεία εκτόνωσης που και που. Επίσης όσες φορές και αν το άκουσα, δεν μπόρεσα να ξεχωρίσω κάποιο από τα κομμάτια. Αντίθετα όλα μοιάζουν να υποστηρίζουν ισάξια το σύνολο αλλά την ίδια στιγμή δεν μπορείς να πεις ακριβώς τι αντιπροσωπεύει το σύνολο αυτό. Και αν όλα αυτά ακούγονται μπερδεμένα, τελικά δεν είναι καθόλου στην ουσία τους. Απλά το conditions of my parole είναι ένας δίσκος που έγινε χωρίς κανένα άγχος και μάλλον χωρίς να προσπαθεί να είναι κάτι συγκεκριμένο. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι έγινε και πρόχειρα. Αντιθέτως οι συνθέσεις είναι όλες ιδιαίτερα προσεγμένες, τα ηχοτοπία που δημιουργούν οι διάφοροι μουσικοί που συμμετέχουν είναι όλα όμορφα και μετρημένα. Και έτσι απλά και από το πουθενά, προκύπτει ένας πολύ όμορφος και προσεγμένος δίσκος. Πάντα τέτοια!

8.6

Those will burn: Man Overboard, Rapture, Oceans.

2L8 - New Battles Without Honor and Humanity

2L8 New Battles Without Honor and Humanity (, 2011)

Είναι πολύ περίεργος ο τρόπος που αυτός ο δίσκος άρχισε να παλεύει μέσα μου όσο περισσότερο τον άκουγα. Να ξεκαθαρίσω την θέση μου και να πω από πριν ότι τα 32 κομμάτια είναι υπερβολή και τουλάχιστον εμένα μου άρεσαν τα 16 του Sunlight.

μοονλάητ:
Αρχίζοντας ανάποδα (απλά έτυχε να ακούσω πρώτο το sunlight και έτυχε και να μην μου αρέσει το moonlight) από τα 16 κομμάτια που δεν μου άρεσαν πολύ. Το moonlight έχει και καλές στιγμές μέσα του. Ακόμα και μέσα σε κομμάτια που δεν με κερδίσαν υπάρχουν στιγμές καταπληκτικές. Το greatness fall πχ γίνεται κομμάτι που αξίζεις να ακούσεις από το 3.10 και μετά. Σιχτιρίζω όμως την αδύναμη και βαρετή αρχή του. Αυτή η "πλευρά" έχει κομμάτια που καθυστερούν να σε βάλουν μέσα στο παιχνίδι (αν σε βάλουν ποτέ). Το Lover στέκεται μόνο του. Διαμάντι αστραφτερό. Θυμίζει qotsa στο songs for the deaf και είναι τόσο απλό που κολλάει στο μυαλό σου. Ίσως και το Lost Pictures κατάφερε να με συγκινήσει λίγο. Το xxx θα ήταν ωραίο κομματι αν είχαμε '90. Τώρα μου φαίνεται απλά άγευστο. Και ενώ παραμένουν κι άλλα τραγούδια, ο δίσκος σταματά εδώ για μένα.

σανλάητ:
ξεπερνώντας τη ρομποτική εξαγγελία ο δίσκος ξεκινά με το δυναμικό και πανέμορφο Balkan nigger. Εδώ έχουμε να κάνουμε με 14 ισάξια κομμάτια και τa Agenta και Strange too, που στο συνολο τους παρουσιάζουν μια φοβερή δυναμική. Κομμάτια αρκετά σκοτεινά για να βρίσκονται στο σανλάητ όπως το Let It Go. Τα κομμάτια εδώ φαίνονται πιο δομημένα και η σχέση μεταξύ τους είναι ιδανική. Το ίδιο και οι ενορχηστρώσεις. Όπου τα βιολιά, τα πνευστά δένονται με τις βαριές κιθάρες και τα στακάτα τύμπανα. Πολλές φορές ένοιωσα άνετα ακούγοντας τα κομμάτια. Σα να ξαναέβαζα ένα παλιό δίσκο και να ανακάλυπτα ξανά και ξανά τα κομμάτια του (Radiance).


Κάθε φορά ο δίσκος μου άφηνε την αίσθηση της εγκατάληψης. Σα να ήταν το soundtrack μιας ταινίας όπου στο κόσμο έχουν υπάρχουν 30 άνθρωποι και παλεύουν να επιβιώσουν ...(Respect the brightness of our souls). Και η αίσθηση αυτή μεγαλώνει κάθε φορά που τον ακούω.

Σε γενικές γραμμές είναι ένας πολύ καλός δίσκος. Ξεκάθαρος, απλός (όχι απλοϊκός). Τα 32 κομμάτια όπως είπα και στην αρχή είναι υπερβολή. Θεωρώ πως με μια πιο σκληρή διαλογή θα είχαν μείνει πχ 20 κομματάρες...

sunlight 8.9, moonlight 6.5

Those will burn: Lover, Let it Go, Lost Pictures, Respect the brightness of our souls, Radiance

edit: Μόλις ήρθε το πακέτο με το cd με το καταπληκτικό κομικ του πανπαν και την ιστορία του Κ. Απίστευτη και καλαίσθητη δουλειά.

μέσα στο ipod μου

1. Chelsea Wolfe - Αποκάλυψις
2. The Strange Boys - Live Music
3. Tom Waits - Bad as Me
4. 2L8 - New Battles without Honor and Humanity
5. Κτήρια τη Νύχτα - Σημειώσεις Άλυτων Θεμάτων
6. Dirty Beaches/Ela Orleans - Double Future
7. Dum Dum Girls - Only in Dreams



περιμένοντας τον δίσκο των acid baby jesus....

"We are going to rule the world again. It's happening."

"We are going to rule the world again. It's happening." ...δήλωσε ο Ian Brown, ανακοινώνοντας ένα από τα πολυαναμενόμενα reunion της βρετανικής σκηνής. Οι Stone Roses, 15 χρόνια μετά την διάλυση τους, συναντιούνται εκ νέου. Η μπάντα θα παίξει δύο συναυλίες στο Heaton Park, Manchester, στις 29 και 30 Ιουνίου 2012, πριν από μια παγκόσμια περιοδεία(;), ενώ φήμες θέλουν να εχουν στα σκαριά και ένα νέο αλμπουμ..

Bjork - Biophilia

Bjork Biophilia (Polydor, 2011)

Όλη η συζήτηση (η όποια συζήτηση γίνεται δηλαδή) για τον καινούργιο δίσκο της Bjork έχει να κάνει με τα applications που συνοδεύουν το δίσκο. Το κάθε τραγούδι λοιπόν, έχει και από ένα application που μπορείς να κατεβάσεις στο iphone (επί πληρωμής...). Επίσης, απ' ό,τι διαβάζω, το album έχει εν μέρη ηχογραφηθεί σε ipad. Και είναι λέει, "the first app album", σε συνεργασία με την apple. Μέσα στην 'πρωτοπορία' δηλαδή. Εγώ τώρα πάλι, το βλέπω αυτό από δύο οπτικές, αλλά ούτε η μία ούτε η άλλη βγάζει νόημα: η πρώτη είναι ότι αυτή η 'πρωτοπορία' είναι σχεδιασμένη και εκβιασμένη. Θέλω να πω, ότι η Bjork και η παρέα της προσπαθούν πολύ να παρουσιαστούν ως πρωτοποριακοί, που αλλάζουν τον τρόπο που ακούμε μουσική και προκαλούν τα παραδοσιακά μέσα κατανάλωσής της... Η δεύτερη είναι ότι δεν βλέπω τίποτα πρωτοποριακό στα applications ούτως ή άλλως. Όλος ο κόσμος ζει μέσα από τα application του, το να ακούει μουσική μέσα από αυτά μου φαίνεται λίγο προφανές. Από την άλλη, για όλους αυτούς που πιστεύουν ότι ο Steve Jobs έφερε την επανάσταση στην τεχνολογία, άλλαξε τον κόσμο κτλ, κτλ ίσως και ο δίσκος της Bjork να είναι ριζοσπαστικός. Και επειδή κρίνοντας από τον κακό χαμό και την απέραντη διαδικτυακή λύπη που προκάλεσε ο θάνατος του Steve, είναι πάρα πολύ αυτοί που ανήκουν στην παραπάνω κατηγορία, οπότε μάλλον και το biophilia θα πάει καλά...
Δυστυχώς, εγώ πιστεύω ότι ο Steve Jobs ήταν απλά ένας (πάρα) πολύ καλός επιχειρηματίας, που έκανε περισσότερο κακό παρά καλό στον τρόπο που αντιμετωπίζουμε την τεχνολογία. Επίσης δεν στεναχωρήθηκα καθόλου με τον θάνατό του. Θέλω να πω, κρίμα είναι που πέθανε, αλλά δεν τον ήξερα και τόσο καλά για το πάρω προσωπικά. Και τέλος, βλέπω ότι η Bjork δεν μπορεί να γράψει ένα κομμάτι της προκοπής. Γιατί αν αφήσουμε κατά μέρος όλα τα παρελκόμενα, το biophilia είναι ένας παραδοσιακότατος δίσκος, με 10 παραδοσιακότατα τραγούδια, που αποτυγχάνουν πλήρως να συγκινήσουν, επίσης με πολύ παραδοσιακό και γνώριμο τρόπο. Και για να μην είμαι τελείως κακός, το crystalline κάτι πάει να κάνει. Τουλάχιστον έχει μία μελωδία που μπορείς να ακολουθήσεις. Από εκεί και πέρα όμως, υπάρχουν άλλες 9 άνευρες συνθέσεις , υποτονικές, με ξαφνικά ηλεκτρονικά ξεσπάσματα που δεν ξαφνιάζουν κανένα όμως... Αυτά... Ζωή σε λόγου μας...

5.7

Betty Loop Loop/Άγγελος Κυρίου/Κτίρια τη Νύχτα - Split 2xCS

Betty Loop Loop/Άγγελος Κυρίου/Κτίρια τη Νύχτα Split 2xCS Phase Records, 2011)

Είναι περίεργο πως μπορείς να "δεις" τη μουσική και να αισθανθείς διαφορετικά όταν βρίσκεις μια "ματιά" που σε κάνει να νοιώθεις οικεία. Τελευταία άκουω την μουσική πολεοδομικά...

Άλλη η μουσική της πόλης και άλλη των προαστίων...

εκεί μου είχε κάνει το κλικ στον Άγγελο Κυρίου..μπορούσα να τον κουβαλάω μαζί μου στις βόλτες στο κέντρο, στο μετρό, στο λεωφορείο...Από την άλλη τα κτίρια τη νύχτα ήταν πιο πολύ προαστίου μουσική...τι αλήθεια θα έβγαζε μια συνεργασία των δύο..??

Betty Loop Loop: 36 λεπτά. Θόρυβος, μελωδίες, ψίθυροι, φωνές, κιθάρες, τύμπανα

Α μεριά: και ένα καταπληκτικό κομμάτι ξεκινά στο 3.40λεπτό αλλά και στο 12λεπτό. Καθαρά, μελωδικά υπάρχουν για να δέσουν τα διάφορα πειραματικά αλλά και κλειστοφοβικά όμορφα αποσπάσματα της πρώτης μεριάς...
Β μεριά: Η δεύτερη μεριά πιο πειραματική, σαν ένα jamαρισμα σε live μπλεγμένο με samples, διαλόγους (έχει και από αυτούς εκεί γύρω στο 11ο λεπτό) καταλήγει στο ρεμπέτικο Κάηκε κι ένα σχολείο. Σε μια διασκευή αλα αντιλαλούν οι φυλακές του Σαδίκη...σούπερ.

η betty είναι ξεκάθαρα για την πόλη. Σκοτεινή, βρώμικη και παιχνιδιάρα...

Η δεύτερη κασέτα είναι ένα split από τα κτίρια τη νύχτα και τον Άγγελο.

H μεριά του άγγελου είναι τυπική του χώρου που φτιάχνει με τις μουσικές του. Κολάζ καθημερινής τρέλας.
Η πλευρά των κτιρίων (κι εδώ είναι η έκπληξη) είναι fragments από διάφορα πράγματα, άλλοτε μου θυμίζει oh no!(κι όμως κι όμως, χωρίς να έχει καμία σχέση) και άλλοτε μου θυμίζει μια τεράστια βόλτα στα ερτζιανά...η cut up γραφή του μπάροουζ..5 λεπτά τρέλας!

δεν είναι μουσική για να την λιώσεις. Είναι όμως ικανή να σε παρασύρει. Να σε τραβήξει μέσα της ψάχνοντας να βρεις και στον δικό σου μυαλό πράγματα που σε απασχολούν..είναι μουσική μια μεγαλούπολης του 2011 όμως φτιαγμένη με μικρά μικρά κομμάτια.


κι η κομματάρα της Β μεριάς Καήκε κι ένα σχολείο:

The drums - Portamento

The Druns Portamento (Universal / Island, 2011)

Ειναι αρκετά δύσκολο να δεχθεί κάποιος πως μετα τον πριν περίπου 1 χρόνο πολυ καλο δίσκο καταφέρνουν να κάνουν ένα δίσκο τόσο flat και μάλλον λίγο βιαστικό. Και αλήθεια, ειναι μια προσπάθεια με τραγούδια που αξίζουν αλλά παράλληλα στο σύνολο τους καταφέρνουν να φτιάξουν ένα αδύναμο σύνολο που σοβαροφερνει με τον πιο άγαρμπο τροπο.
Βασικό πρόβλημα θεωρώ την παραγωγή όπου η ελειψη νέων ιδεών, η ανικανότητα να ισορροπήσουν μελωδίες και τα φωνητικά αφήνουν κάποια καλά κομματια (σχεδον τα περισσοτερα) να περιμένουν ξέπνοα την ώθηση για να ειναι αρεστα και στο αυτί μας.
Ομως ακόμα κι οι ίδιοι φαίνεται πως άλλαξαν. Το λέει κι ο ίδιος ο τίτλος...

portamento: η σταδιακή μεταφορά απο μια νότα σε μια άλλη κοντινή της.

Έτσι κι οι drums αποφάσισαν να γίνουν σοβαροί αδυνατοντας ομως να ξεφύγουν από γυμνασιακους στίχους και τις παρ´ ολίγον χαρούμενες μελωδίες..
Προσωπικά θεωρώ πως μόνο τα 2 πρώτα κομμάτια ειναι ικανοί συνεχιστές του καταπληκτικού και συνάμα χαρούμενου πρώτου δίσκου..Book of revelation και το Days. Απο εκει και πέρα μια σειρά απο αστοχίες αποδυναμώνει σιγά σιγά το δίσκο με αποκορύφωμα το - για μένα- χειρότερο κομμάτι του δίσκου: Searching for heaven...wtf!!!!!!

Ένας απλός δίσκος που σαφέστατη προσπάθεια να γίνει λιγότερο χαρούμενος τον κάνει δυσκοίλιο και βαρετό... Ευτυχώς που υπάρχουν τα 2 πρώτα κομμάτια. Ένας στίχος που τον περιγράφει έρχεται στο πρώτο κομμάτι και είναι το:
Oh you are a pretty thing
But you're full of fear

5.0

Those will burn: Book of Revelation, Days, Money (μακάρι να το πρόσεχαν περισσότερο, θα ήταν κομματάρα)

Stereo MC's - Emperor’s Nightingale

Stereo MC’s Emperor’s Nightingale ( !K7,2011)

Εν έτει 2011, σχεδόν 20 χρόνια μετά το connected, η παλιά πετυχημένη συνταγή του χρειάζεται μια αναπροσαρμογή στα σημερινά δεδομένα. Έτσι το παρεάκι από το Clapham (μόνο ο Rob Birch και ο Nick Hallam πλέον) ανακατεύει την τράπουλα και μοιράζει κάτι καινούργιο στο κοινό του. Έχοντας μια μέτρια κυκλοφορία δίσκων, αλλά με την εμπειρία δύο δεκαετιών συστηματικής ενασχόλησης με την μουσική μέσω παραγωγών, remixes και live εμφανίσεων μας παρουσιάζουν το Emperor’s Nightingale. Πάμε λοιπόν στο καινούργιο…
Ο νέος δίσκος με μια πρώτη ακρόαση θα μπορούσε να χαρακτηριστεί σαν ένα συνονθύλευμα rock, dub step και pop επιρροών υπό το πρίσμα του γνώριμου ήχου των stereo mc’s. Αυτό όμως δεν αρκεί για να περιγράψει το ποιόν του δίσκου, ή τουλάχιστον αυτό υποστηρίζουν οι stereo mc’s. Αν δούμε λοιπόν τον δίσκο πιο αναλυτικά, παρατηρούμε ότι υπάρχει μια σημαντική αλλαγή στην παραγωγή. Για πρώτη φορά γράφουν μαζί με άλλους καλλιτέχνες (Bruce Woolley, Nathan Drake,Greg Fleming), κάτι που ίσως τους επιτρέπει να πειραματιστούν εκ νέου. Επίσης γράφουν την δικιά τους μουσική, χωρίς να χρησιμοποιούν samples. Έτσι έχουμε συνθέσεις που ξεκινούν από μια μοναδική μελωδία στο πιάνο (wtf;), ναι στο πιάνο και με τον Rob να τραγουδάει αντί να ραπάρει και σταδιακά μεταλλάσσονται με τα γνώριμα τους εργαλεία : synths, beats, και ηλεκτρονικούς ήχους. Αναφέρομαι στο Boy, που είναι και ό,τι πιο ανανεωτικό έχει να μας χαρίσει ο δίσκος, έχοντας παράλληλα και αλληγορική σημασία. Η ωρίμανση του αγοριού στο τραγούδι, αναφέρεται στην εξέλιξη του ίδιου του συγκροτήματος. Από εκεί και πέρα, δεν λείπουν από τον δίσκο ούτε τα ραπαρίσματα, ούτε τα electro-dance κομμάτια (Bring it On). Γρήγορο τέμπο, και όμορφες μελωδίες, όπως μας έχουν συνηθίσει. Κορυφαία στιγμή και πιο αντιπροσωπευτικό κομμάτι του δίσκου το Sunny Day, που δείχνει να συνεχίζει από εκεί που σταμάτησε ο προηγούμενος δίσκος τους.
Γενικά θα έλεγα ότι πρόκειται για μια μεστή δουλεία, εξέλιξη της μουσικής που δημιουργούν οι ίδιοι. Σε μια εντελώς διαφορετική μουσική σκηνή όμως, όπως η σημερινή, σε σχέση με αυτή που υπήρχε όταν πρωτοπαρουσιάστηκαν, δεν είμαι σίγουρος αν αυτό είναι αρκετό. Προσπαθούν να δημιουργήσουν ακούσματα που θα είναι αρεστά σε μεγάλο φάσμα ακροατών. Το αποτέλεσμα είναι κάτι που ακούγεται εύκολα από πολλούς, αλλά δεν θα ταράξει τα νερά…

7.2

Those will burn: Boy, Sunny Day, Levitation

strange boys

καινούργιο strange boys...





o τίτλος θυμίζει το Woe is You and Me από τον πρώτο τους δίσκο...το τραγούδι όμως μετράει...

Girls - Father, Son, Holy Ghost

Girls Father, Son, Holy Ghost (True Panther Sounds, 2011)

Όταν αρχίσει να στριφογυρίζει ο δίσκος είναι σχεδόν σίγουρο πως ο καθένας μας νοιώθει μια οικειότητα...τον έχεις ξανακούσει κάπου το δίσκο...ο worker πρόλαβε να "δηλητηριάσει" αυτή την χαρά μου, παρουσιάζοντας ένα από τα αγαπημένα τραγούδια του δίσκου να είναι παρόμοιο με κάποιο...oh!darlin από κάποιους beatles...φακ μη, και ποίοι είναι αυτοί είπα..και ξαναέβαλα το δίσκο από την αρχή..Σαν η αγία τριάδα για τους girls να είναι οι στίβες των δίσκων (φαδερ), τα αποκόμματα από τις συναυλίες (σαν) και όλες οι γκόμενες που πήγαν μια "βόλτα" (χολι γκοστ)...

Κι αυτός ο δίσκος περιστρέφεται γύρω από τον owens. Όχι όμως με την εγωκεντρικότητα που φανταζόμαστε αλλά με την βιωματική γραφή ώς μέσο επικοινωνίας. Φαντάζομαι πως το "αισθάνομαι όπως όλοι" μεταμορφώνεται σε τραγουδώ ότι αισθάνομαι γιατί είναι η μέση αλήθεια.
Έτσι κι η φωνή του. Ακολουθεί όλη αυτή τη λογική, χωρίς διακριτά όρια άλλοτε γίνεται σκληρή, άλλοτε ερωτική, αλλοτε παιδική...προσδίδοντας πόνο ή χαρά, ζωή ή θάνατο σε κάθε τραγούδι.

Αν και έχουν περάσει δύο καταπληκτικά τραγούδια (honey bunny, alex) το πρώτο repeat πατιέται στο DIE, ναι αρχίζει με ένα blacksabbath riff, ναι συνεχίζει με το δικό του highway star, ΑΛΛΑ υπάρχει για να γίνει έξοχο στο μετέπειτα ιντερλούδιο μέχρι το τέλος...ψυχεδέλεια, φλάουτα κάνουν αυτό το τραγούδι παλιακό με την όσο πιο καλή έννοια γίνεται..Στο "Saying I Love You" μεταμορφώνεται σε hugh grant με την στολή του elvis costelo και παίζει σε όποια ρομαντική κομεντι μπορείτε να φανταστείτε...ακολουθεί το ΜΥ MA όπου υπερισχύει η κιθάρα και οι δυνατοί στίχοι..Το Vomit, το πρώτο single είναι υπέροχο. Δεύτερο repeat, γιατί με την φωνή του καταφέρνει να δημιουργήσει μια δίνη..Η μουσική, οι στίχοι σε τραβάνε βαθιά..Τραγούδι για μπερμπον (όπως είχε πει ένας φίλος παλιά για το soldier of fortune) με το organ και τα φωνητικά στο τέλος να απογειώνουν την αίσθηση ότι οι pink floyd είναι κάπου κοντά...και μόνο η κλασική κιθάρα στο Just A Song είναι ικανή να δώσει την ένταση που χρειάζεται για να τραγουδίσει κάποιος Love, love, love, love,It's just a song και να θυμίζει τόσο έντονα την beth gibbons..Ξαφνικά μαζεύεται όλος ο κόσμος σαν σε μια μάλλινη μπάλα...χώνεται σε μια γωνιά για να έρθει η πιο ήσυχη μελωδία του δίσκου. Ησυχία και λύτρωση μέχρι το σόλο, Forgiveness...Love, Like A River ΚΟΜΜΑΤΑΡΑ..από την κοφτή αλα elvis costello κιθάρα, τα γυναικεία φωνητικά, από την λιτή φυσαρμόνικά, το παλιομοδίτικο σόλο..τρίτο repeat...


είναι πράγματι ένας παλιομοδίτικος δίσκος, όχι επιτηδευμένα αλλά γιατί αυτό γνωρίζει να κάνει καλύτερα ο owens..Αξίζει προσοχής..είναι σαν να γυρνά κάποιος το νοτινγκ χιλ αλλά στη νέα υορκη με τon Hugh Laurie σαν William Thacker...xmm αυτό.

9.4

Those will burn: DIE, Vomit, Love, Like a River,Forgiveness

Τακι Τσαν - Φονικό

Δύο χρόνια μετά το ρίμα για χρήμα 2, ο τάκι τσαν κυκλοφορεί το 2ο video από το δίσκο. Όπως και να 'χει, άλλος όμοιός του δεν υπάρχει...

The Boy - Ηλιοθεραπεία / Μαύρο Αίμα

The Boy Ηλιοθεραπεία / Μαύρο Αίμα (Inner Ear, 2011)

Έχουν περάσει 2.5 μήνες περίπου από την κυκλοφορία του Ηλιοθεραπεία / Μαύρο Αίμα. Είπα λοιπόν μετά από άπειρες και ως επί το πλείστο συνεχείς ακροάσεις να κάτσω να γράψω - ψύχραιμα πλέον, μακριά από αρχικούς ενθουσιασμούς. Κατ' αρχήν λοιπόν, το βιβλίο και το cd θα μπορούσε να τα δει κανείς και σαν ανεξάρτητες δουλειές· όχι επειδή δεν έχει σχέση το ένα με το άλλο, αλλά γιατί μπορεί το καθένα να σταθεί από μόνο του (το cd λίγο καλύτερα από το βιβλίο). Αλλά η συνύπαρξή τους δίνει μία συνολικότερη εικόνα. Ειδικότερα για εμένα το Μαύρο Αίμα λειτούργησε κατά μία έννοια ως μια οπτική γωνία από την οποία μπορώ να κατανοήσω την ηλιοθεραπεία με έναν (λίγο πιο) συγκεκριμένο τρόπο. Συνιστώ λοιπόν, να αγοράσετε όλο το bundle (φαντάζομαι ότι βιβλίο δεν υπάρχει online).
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Και επειδή η εμπειρία ακρόασης ή ανάγνωσης του The Boy είναι νομίζω πάντα πολύ προσωπική, θα μιλήσω κι εγώ για τη δική μου προσωπική ακρόαση/ανάγνωση. Το Μαύρο Αίμα λοιπόν, με γύρισε πίσω πολλά χρόνια, όταν σε (σχετικά) τρυφερή ηλικία ψαχούλευα στο υπόγειο του σπιτιού μας μέσα σε κούτες διάφορα περιοδικά και βιβλία του πατέρα μου (ναι, έχει και ψυχαναλυτικές προεκτάσεις το κείμενο). Εκεί κάπου λοιπόν ανακάλυψα και κάποια από τα πρώτα τεύχη της Ανοικτής Πόλης (αυτής για τα περάσματα που δεν βρέθηκαν ποτέ). Δεν ξέρω πόσα καταλάβαινα από αυτά που διάβαζα τότε, αλλά το σίγουρο είναι ότι το Μαύρο Αίμα μου μοιάζει σαν να βγήκε κατευθείαν μέσα από τις σελίδες του underground τύπου των αρχών των '80s - θα μπορούσε να είναι ένα από τα διηγήματα που βρίσκονταν εκεί. Οπότε, η οικειοποίηση του υλικού (του The Boy) έγινε άμεσα και εύκολα - οι συσχετισμοί μπορεί να είναι μόνο δικοί μου προφανώς, αλλά δεν έχει και μεγάλη σημασία αυτό, το να νοιώσεις οικεία ως προς κάτι είναι σημαντικό βήμα στην προσπάθεια να μπορέσεις να το καταλάβεις και να το αφομοιώσεις. Το Μαύρο αίμα λοιπόν περιγράφει τις περιπέτειες της Σιωπηλής, μίας κοπέλας που μου φαίνεται αρκετά συμπαθητική, παρόλο που κύρια ασχολία της είναι να 'βασανίζει' γόνους πλούσιων οικογενειών των βορείων προαστίων και στη συνέχεια να δημοσιοποιεί τα ντοκουμέντα στο περιοδικό που εκδίδει (οπότε, η παραπάνω σύνδεση με τον underground τύπο ίσως να μην είναι μόνο δικό μου θέμα τελικά...). Η Σιωπηλή αποτελεί και την πιο άμεση σύνδεση με τα το cd. Το ομώνυμο κομμάτι που βρίσκεται στη μέση του δίσκου, είναι μάλλον και το πιο κομβικό, τόσο εννοιολογικά, όσο και μουσικά. Οπότε φτάνουμε και στη μουσική (όχι ότι εξαντλήσαμε το κείμενο, αλλά μάλλον περισσότερο κάποιους δικούς μου συνειρμούς γράφω εδώ). Ο στίχος μπορεί να παραμένει ελληνικός, αλλά η μουσική έχει αρκετά λιγότερες αναφορές από το κουστουμάκι στους έλληνες 'κλασσικούς' (χεχε). Το 'διάλειμμα για ανάγνωση' και το 'παγωμένο' για παράδειγμα μου θυμίζει με έναν περίεργο τρόπο... Savatage. Ίσως να είναι απλά το πιάνο, ίσως πάλι απλά κάνω συνεχείς αναγωγές στο δικό μου παρελθόν. Το πιάνο πάντως, κυριαρχεί παντού, όλος ο δίσκος είναι βασισμένος πάνω του, πολλές φορές στα όριά του - κυρίως τα κάτω όρια.
Αλλά επειδή αυτά που γράφω είναι μάλλον πολύ αποσπασματικά, ας τα πω πιο απλά: δυσκολεύομαι να περιγράψω το δίσκο στο σύνολό του, γιατί είναι ό,τι πιο όμορφο έχω ακούσει εδώ και πολύ, πολύ, πολύ καιρό. Ναι, καλύτερο από τα δύο προηγούμενα του The Boy, και επί της ουσίας καλύτερο από ο,τιδήποτε μπορώ να σκεφτώ αυτή τη στιγμή. Πάρτε για παράδειγμα το 'άνθρωπος': έχοντας ξεπεράσει κατά πολύ τις 100 ακροάσεις, συνεχίζει να μου προκαλεί την ίδια έκπληξη, ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω πως μπορεί με τόσο απλό τρόπο να δημιουργεί κάτι τόσο συγκλονιστικό. Επίσης, και αυτό που θα γράψω μου ακούγεται και εμένα παράδοξο, ο δίσκος είναι χαρούμενος, γεμάτος φως και ήλιο. Τουλάχιστον αυτό εισπράττω εγώ παρ' όλους τους δυσοίωνους ήχους/στίχους/εικόνες. Αντικειμενικά, ο στίχος για παράδειγμα "φασιστράκια, θα σας κόψω με ξυράφι το χαμόγελο" σίγουρα δεν είναι ο ορισμός της χαράς, αλλά εγώ δεν μπορώ παρά να χαμογελάω σαν χαζός κάθε φορά που τον ακούω. Όπως και το "κανένας δεν διασκέδασε με τη μουσική μου", εμένα με διασκεδάζει απίστευτα... Συνοψίζοντας: Προσευχηθείτε για την Σιωπηλή, και να είστε σίγουροι, θα προσευχύσει και αυτή για σας.

10

Those will burn: Άνθρωπος, Σιωπηλή, Ξαπλώστρες Φέρετρα.