20 tunes of 2014 || part II

Μάλλον έγινε μεγάλο το σεντόνι στο προηγούμενο ποστ και δεν χωράει η εικοσάδα. Here are the rest.

Chet Faker|| Φλώρος ξέρω, αλλά μαρέσει.

18+ || Οριακά δεν έφτασε 20άδα. Αλλά έχει κάτι ιδιαίτερο.

Wye Oak||Μέτριος δίσκος, ωραίο τραγούδι.

Little Dragon || Αγαπημένο Συγκρότημα, μέτριος δίσκος.

Rustie|| Party banger και έτσι. + Danny Brown

Schoolboy Q|| Τον συμπαθάμε και ας μπορούσε καλύτερο ο φετινός του δίσκος.

Vince Staples|| Ταλεντάρα, δισκάρα, μπιτάρα.

Joey Badass|| Αγαπημένος και επερχόμενο αστέρι. Κάπου στον επόμενο μήνα θα βγει και ο δίσκος.

Apollo Brown || Φέτος ήταν η χρονιά του. Άξιος συνεχιστής του Dilla.

Kendrick Lamar || Χορευτικός Κ.? Hell yeah! Περιμένουμε με αγωνία και τον δίσκο.

Kasabian || Για κάποιο λόγο μου άρεσε ο δίσκος σε κάποια φάση.

Spoon || Δεν ξέρω για τον δίσκο, αλλά αυτό το κομμάτι είναι όμορφο.

20 tunes of 2014

Μετά την απίθανη εικοσάδα μας. -Που μόνο ο worker ξέρει πως βγαίνει από τις λίστες που δίνει ο καθένας. Ουδεμία σχέση έχω με τη Beyonce- Και επειδή ωραίες οι εικόνες, αλλά ας ακούσουμε και λίγο μουσική... Έχω να προσθέσω 20 κομμάτια - video clips από δίσκους που δεν έφτασαν στην εικοσάδα ή από επερχόμενους δίσκους που θα μας απασχολήσουν στο 2015.

Αν και λίγο randomly επιλεγμένα, ορίστε και σε playlist για να το αφήσεις να παίζει...

Warpaint || Δεν πρόλαβα να τον ακούσω πολύ, αλλά αυτό το clip τα λέει όλα.

Angus and Julia Stone || Πολύ όμορφος δίσκος για τις πιο χαλαρές στιγμές.

Timber Timbre || Τους γνώρισα κυριολεκτικά τελευταία στιγμή. Να ναι καλά οι φίλοι Indiefunka στον poplie.eu . Πρόλαβα να αγαπήσω όμως αυτό το κομμάτι.

jamie xx || Αποδεικνύει άλλη μια φορά, τι μας άρεσε πίσω από τους "the xx".

Black Bananas || Αυτό το τσίμπησα από τον κύριο ραγγεντυ, σε κάποια φάση μέσα στη χρόνια, και έμεινε αναφορά μέχρι το τέλος.

Eagulls || Δεν μου τους χωρέσανε στην εικοσάδα, οπότε τους βάζω σαν κομμάτι γιατί θα μας απασχολήσουν και στο μέλλον.

Caribou || Για άλλους στους κορυφαίους της χρονιάς, εμείς αρκούμαστε σε αυτό το κομμάτι.

Banks|| Για όσους το σκέφτονται ακόμα, απλώς δείτε το video. Δεν το επέλεξα τυχαία.

This is the best of 2014

Μας ζόρισε αυτή η χρονιά. Αλλά στο τέλος σώθηκε. Καταφέραμε και βγάλαμε 20άδα. Ορίστε λοιπόν: την παραδίδουμε για μία ακόμα φορά. Καλή χρονιά!

    

D'Angelo and the Vanguard - Black Messiah

D'Angelo and the Vanguard Black Messiah (RCA, 2014)

Πριν κάμποσο καιρό είχα ανεβάσει αυτό το post με αφορμή την κατάσταση των μαύρων στην Αμερική. Τις φωτογραφίες αυτές τις είχα πάρει 5 μήνες πριν και 8 χιλιόμετρα νότια από τη μέρα και το σημείο που δολοφονήθηκε ο Michael Brown. Μία δολοφονία που προκάλεσε μία σειρά από αλυσιδωτές αντιδράσεις για τις οποίες είναι να απορείς πως δεν είχαν προκύψει νωρίτερα. Θα ήθελα να ήμουν εκεί και τώρα, κατά τη διάρκεια και μετά τα γεγονότα. Στη χειρότερη μπορεί απλά να έβγαζα καμία καλή φωτογραφία. Αν δεν φοβόμουν να βγω έξω.
Ο D'Angelo ανοίκει στη μία από τις δύο κατηγορίες στις οποίες οι μαύροι είναι ελεύθεροι να διαπρέψουν. Είναι entertainer. Η άλλη του επιλογή θα ήταν να προσπαθήσει γίνει αθλητής. Από εκεί και πέρα θα μπορούσε να βολευτεί στα subways. Αλλά τα γεγονότα του Ferguson τον αναστάτωσαν λέει. Και μετά την αθώωση του αστυνομικού/δολοφόνου, αποφάσισε να κυκλοφορήσει τον δίσκο που ετοίμαζε τα τελευταία 14 χρόνια μερικούς μήνες νωρίτερα από το προγραμματισμένο. Για να πει κάτι σε σχέση με αυτά.

“‘Black Messiah’ is a hell of a name for an album. It can be easily misunderstood. Many will think it’s about religion. Some will jump to the conclusion that I'm calling myself a Black Messiah. For me the title is about all of us. It's about the world. It's about an idea we can all aspire to. We should all aspire to be a Black Messiah. It’s about people rising up in Ferguson and in Egypt and in Occupy Wall Street and everyplace where a community has had enough and decides to make change happen. It's not about praising one charismatic leader but celebrating thousands of them. Not every song on this album is politically charged (though many are) but calling this album Black Messiah creates a landscape where these songs can live to the fullest. Black Messiah is not one man. It's a feeling that, collectively, we are all that leader.”

Αυτά λέει ο ίδιος στο press release του δίσκου. Οι επιτυχημένοι μαύροι entertainers σαν και αυτόν, είναι κάτι περισσότερο από προφανές ότι χρησιμοποιούνται σαν στάχτη στα μάτια. Να δείξουν σε όλους τους υπόλοιπους ότι αν ήθελαν θα μπορούσαν και εκείνοι. Η ευθύνη είναι καθαρά δικιά τους. Πόσο νόημα μπορούν να έχουν λοιπόν όλα αυτά που γράφει στο παραπάνω κείμενο, και ποια θα μπορούσε να είναι η απάντησή του στο μοτίβο που επιτρέπει στους μαύρους να μπορούν να ξεχωρίσουν μόνο σε ελάχιστες περιπτώσεις για ξεκάρφωμα, όταν ο ίδιος είναι μία από αυτές τις περιπτώσεις;
Η απάντηση είναι τα 56 λεπτά του Black Messiah. Όπως λέει και ο ίδιος, δεν είναι όλα τα κομμάτια πολιτικά φορτισμένα. Θα μπορούσε να μην είναι και κανένα. Αν και η μουντή οργή που οδηγεί την κιθάρα στα Ain't that Easy και Charade είναι συγκλονιστική. Όπως και το οριακά ελεγχόμενο χάος του 1000 Deaths. Αλλά η απάντηση είναι το ίδιο δυνατή στο στιχουργικά 'ανάλαφρο' και σεξουαλικά φορτισμένο Sugah Daddy. Γιατί η απάντηση είναι η ίδια η μουσική. Οι στίχοι έχουν μικρή σημασία, έτσι κι αλλιώς είναι ακατάληπτοι στα περισσότερα σημεία. Η μουσική που αποτελεί συμπύκνωση όλης της ιστορίας της funk, soul, r'n'b, jazz. Εκεί βρίσκεται η έκφραση όλης της καταπίεσης και της οργής, του έρωτα και της ανεμελιάς. Εκεί βρίσκεται και η νίκη, η οποία όπως συμβαίνει πάντα στην τέχνη, είναι ολοκληρωτική και απελευθερωτική.
Ο δίσκος λοιπόν οργανώνεται γύρω από το rhythm section. Το μπάσο και τα drums είναι απίστευτα σε όλη τη διάρκειά του. Και δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς. Τα πάντα είναι ρυθμός· ρυθμός πολύπλοκος και λαβυρινθώδης, υπόκωφος και κρυμμένος, ξεκάθαρος και κολλητικός. Αλλά σε κάθε περίπτωση, αν του αφεθείς και τον ακολουθήσεις, απελευθερωτικός και εξαγνιστικός. Τα πάντα είναι αναλογικά και εκπέμπουν ζεστασιά. Το μέλλον είναι έτσι κι αλλιώς αναλογικό. Και η ζεστασιά γίνεται αποκούμπι.
Το Black Messiah βέβαια, θα στεκόταν το ίδιο εύκολα και χωρίς τα γεγονότα του Ferguson. Δεν τα έχει καμία ανάγκη στην πραγματικότητα. Αντίθετα τα υπερβαίνει. Και τους ρίχνει φως. Όπως υπερβαίνει την εποχή του γενικότερα. Ηχογραφήθηκε τα τελευταία 10 χρόνια, αλλά θα μπορούσε να είχε ηχογραφηθεί τους τελευταίους 5 μήνες. Θα μπορούσε να είχε κυκλοφορήσει πριν 20 χρόνια. Θα μπορούσε να κυκλοφορήσει και σε 20 χρόνια από τώρα. Και τελικά όσο πομπώδεις και να είναι ο τίτλος τους, στην ουσία του είναι ταπεινό και διακριτικό.

9.8

Those will burn: Ain't that Easy, 1000 Deaths, Charade, Sugah Daddy, Another Life.

Run the Jewels - RTJ II

Run the Jewels Run the Jewels II (Mass Appeal, 2014)

Λοιπόν, έδω έχουμε μια κλασσική περίπτωση που ανασκευάζουμε τις απόψεις μας. Οι RTJ δεν είναι ούτε καινούργιοι, ούτε τους εντοπίσαμε πρόσφατα. Οι El-P και Killer Mike παίζουν αρκετά χρόνια στις λίστες αναπαραγωγής μας και απο το 2013 ως RTJ, αλλά για μένα προσωπικά δεν είχαν προχωρήσει ποτέ πέραν αυτών, είτε σε κάποιο κείμενο, είτε έστω σε κάποια λίστα στο τέλος της χρονιάς. Και είχαν πολλά φώτα για να το κάνουν αυτό. Ξεκίνησαν τελείως underground, τελείως αντισυμβατικά, έχοντας αποθεωθεί από τους περισσότερους κριτικούς και γενικότερα σε ένα κλίμα αγάπης από πολύ κόσμο. Αλλά για μένα το αποτέλεσμα δεν ήταν αυτό που έπρεπε... Κάτι έλειπε από τη δουλειά τους, που θα με έκανε να την αγαπήσω και εγώ. Και τώρα νομίζω ότι το βρήκαν, ή τουλάχιστον το βρήκα εγώ στη δουλειά τους. Και πηγάζει νομίζω από αυτή την αυτοπεποίθηση που νιώθεις πως έχουν πλέον, μετά από όλη αυτή την πρόσφατη επιτυχία και δημοτικότητά τους. Είναι αυτή η λεπτή γράμμή που προσπαθείς να καταλάβεις αν απλώς κάποιος υπεσπίζεται και προωθεί τη δουλειά του, ή βγαίνει αβίαστα και μαζικά η αγάπη του γιαυτή.
Στο σημείο αυτό χρειάζεται να πούμε δυο λόγια για το όνομά τους μέσα από μία μικρή αναδρομή.
Run the Jewels. -run them jewels :An expression used when robbing someone to denote the desire that he or she relinquish the jewelry that he or she posses. (από το urban dictionary).

“Throw your hands in the air / And wave ‘em like you just don't care / Keep ‘em there / Run the jewels, run the jewels, run the jewels.” Κάπως έτσι έλεγε ο LL Cool J στο "Cheesy Rap Blues,", πάνω από είκοσι τόσα χρόνια πριν.
Οι δε wutang – W.U.T.A.N.G. = We Usually Take All Niggas Garments , στο 7th chamber, αναφέρουν: “You're getting stripped from your garments boy, run your jewels “ (RZA). Νομίζω καταλαβαίνουμε όλοι που το πάω πλέον. Αυτή η συνήθεια, αυτό το στυλ είναι από τα πολύ βασικά και ωμά στοιχεία του hip hop, που το συνδέουν με το δρόμο και όσα ξεκίνησαν από εκεί. Μπορεί να μοιάζει ετερόκλητο στοιχείο για δύο χοντρομπαλάδες όπως οι RTJ, είναι ενδεικτικό όμως, τόσο των επιρροών όσο και των προθέσεών τους. Αυτή η πάλη και η περηφάνια του δρόμου, που εστιάζει σε αυτό το μόρτικο στοιχείο και όχι πούλημα ναρκωτικών που έπειτα σχετίζονται με το χρήμα, και όχι με τη σκληρότητα του δρόμου. Η παραβατικότητα και η αλητεία βρίσκουν ξανά το νόημα τους μέσα από τους δύο αυτούς τυπάδες.
Παράλληλα, είναι τόσο χαρακτηριστικός ο ήχος των RTJ που έχει ήδη αφήσει το στίγμα του. Τα λεγόμενα μπλιμπλίκια βρήκαν τον χώρο τους και στο hip-hop. To ωμό ραπάρισμα επίσης είναι ενδεικτικό της αισθητικής. Όλη η κατάσταση φανερώνει έναν δίσκο φτιαγμένο για να παίζει live στα στάδια. Καμία πρόθεση ωραιοποίησης και μασκαρέματος. Όλη η έμφαση δίνεται στο vibe και στο ξεσηκωτικό τέμπο. Τα κύμματα ενέργειας που σε χτυπάνε δεν μπορούν να σε αφήσουν ασυγκίνητο. Και απαραίτητο συστατικό είναι η αυτοπεποίθηση που είναι φανερή πλέον στους δύο ράππερς- παραγωγούς. Ξεκίνησαν για να κάνουν το δικό τους, και με αυτό το προσωπικό, τις δύο ξεχωριστές προσωπικότητες ξεχώρισαν από τον συρφετό των ραππερς και αγαπήθηκαν από το κοινό. Στην καλύτερη στιγμή της καρίερας τους απολαμβάνουν τις δόξες τους και φαίνεται να το διασκεδάζουν. Παρόλα αυτά, δεν διστάζουν να πάρουν θέση και να υποστηρίξουν συγκεκριμένες απόψεις απέχοντας από τη λογική των μεγάλων σταρς που θέλει να τα έχουν καλά με όλους. Ακόμα ένα plus για τα μπλιμπλίκια τους. Το μεγαλύτερο plus για μένα ήταν ότι δίνουν την καλύτερη δουλειά τους δωρεάν για κατέβασμα. Και αυτό σε περίοδο που κλείνουν το ένα μετά το άλλο τα πειρατικά site, λέει πολλά. Όχι μόνο γιατί αποτελεί αυτό καθαυτό μια θέση, και μάλιστα πολύ καλά στοιχειωθετημένη ως προς το κέρδος και τη μουσική βιομηχανία, αλλά επειδή φανερώνει και ακόμα μία άποψη σχετικά με τη δημιουργία και τα γύρω από αυτή. Χωρίς ταμπού και προκαταλήψεις λοιπόν, γίνονται καλύτεροι και στηρίζονται σε αυτή την εξέλιξη και όχι στο εκάστοτε αποτέλεσμα-δημιουργία. Το αποτέλεσμα όλης της προσπάθειας είναι το ένα sold out μετά το άλλο, και μια δημοτικότητα που σκαρφαλώνει σαν τρελή. Μπορεί τώρα να ασχολούνται και όλα τα μεγάλα μέσα με αυτούς, αλλά αυτό που έχει σημασία είναι το κέρδος που έχουν σε απλούς θαυμαστές που τους ακολουθούν πιστά. Και ακόμη περισσότερο το μεγάλο εύρος των θαυμαστών τους. Από θυμωμένους πιτσιρικάδες μέχρι ακόλουθους του πειραματικού hip – hop, και πανκιά. Και γαμώ.
Ο ίδιος ο ήχος αν θελήσουμε να τον αναλύσουμε θυμίζει κάτι από de la soul πειραματισμούς, πολιτικό στίχο, και διευρυμένο λεξιλόγια όσον αφορά τα samples. Η ταχύτητα και το πλήθος των verses παράλληλα, μας υπενθυμίζει ότι τα ραπς είναι πάντα στο επίκεντρο. Ενώ το επιθετικό ραπάρισμα που διακρίνεται ξεκάθαρα από τα μπιτς, μας επιτρέπει να έχουμε μια εύκολη εικόνα των lyrics (νταξι στα περισσότερα κομμάτια). Κάπου εδώ ίσως να βρίσκεται και η επιτυχία του άλμπουμ. Η δοσομετρική αναλογία είναι ακριβώς αυτή που θα έπρεπε για να μιλάμε για ολοκληρωμένο δίσκο. Η απουσία filler, ανεβάζει τη βαθμολογία του συνόλου κατακόρυφα, ενώ ο συνδυασμός των δύο ράππερ προσφέρει ιδιαίτερα στην άνεση και την πολυφωνία του δίσκου χωρίς να κουράζει. Ίσα-ίσα φανερώνει μια καλή χημεία που υπάρχει αναμφίβολα ανάμεσά τους, και προϊδεάζει για το τι συμβαίνει στα live...

9

Those will burn: Oh My Darling, Blockbuster Night Part 1, Close your Eyes, All Due Respect, Angel Duster

Yasiin Gaye - Amerigo Gazaway

 

Kalispera.

 Η αλήθεια είναι έχω να γράψω πολύ καιρό. Ίσως να έχω ξαναπεράσει τέτοιο διάστημα αποχής, αλλά αυτή τη φορά μου φάνηκε πολύ διαφορετικό. Γιατί κάθε φορά ήμουν στο τσακ να γράψω, για πολύ καιρό... Αλλά δεν τύχαινε να έχω ποτέ και το μυαλό και το χρόνο για να γράψω. Για να μην πω ότι έχω ξεχάσει και πως να γράφω. Συνήθως η φάση επιστροφής, είναι αυτοαναφορική, και άλλα τέτοια, αλλά δεν ξέρω αν βολεύει τώρα. Γιατί όλα αλλάζουν πάνω κάτω και μάλλον δεν έχω κάτι σημαντικό να πω. Έχουν μαζευτεί πολλά για τα οποία θα ήθελα να γράψω. Ειδικά στο χώρο του hip hop, όσο και να κλαφτήκαμε για τους δίσκους που δεν βγήκαν στο πρώτο μισό του χρόνου, μια χαρά δισκία βγήκαν στο υπόλοιπο. Επιτέλους εκτίμησα τoυς Run the Jewels και εγώ, προστέθηκε ακόμα ένα αστέρι στη νέα γενιά ( Vince Staples) και κάμποσοι ενδιαφέρον instrumental δίσκοι ακόμα.
 Άλλη ξενέρα, είχα τόσα μισά ποστ, και λόγω φορμάτ είναι σε ένα σκληρό δίσκο κάτι χώρες μακριά. Οπότε θα μιλήσουμε για κάτι άλλο. Μια και όλοι βγάζουν τους δίσκους της χρονιάς, θα μιλήσουμε για έναν καλλιτέχνη που δεν νομίζω να πολυακούστηκε φέτος. Αλλά συγκεντρώνει πολλά ενδιαφέροντα στοιχεία. Μόνο και μόνο που ο δίσκος που μάρεσε περισσότερο δεν είναι πλέον διαθέσιμος, έχει το μερτικό του. Τεσπά, επειδή τα πολλά λόγια είναι φτώχια, ο λόγος για τον Amerigo Gazaway. Και πιο συγκεκριμένα τον Yasiin Gaye. Τι είπα τώρα; Yasiin Bey (Mos Def) και Marvin Gaye, σε έναν φανταστικό δίσκο, ή όπως φαντάστηκε αυτή τη συνεργασία ο κύριος Amerigo Gazaway. Πλην της όμορφης αυτής δουλειάς, μπορείτε να βρείτε και άλλες φανταστικές συνεργασίες, όπως Fela Soul (Fela Kuti – De la Soul). Ο νεαρός παραγωγός συνδυάζει όμορφα τη soul, το funk και το hip hop σε ένα αρμονικά δεμένα σύνολο που φανερώνει την ιδιαίτερη άνεση που έχει στις μίξεις. Ας εστιάσουμε όμως στη “συνεργασία” Yasiin Gaye. Έχουμε λοιπόν δύο σπουδαία όνομάτα. Yasiin Bey, ή Mos Def όπως τον μάθαμε και Marvin Gaye. Ο πρώτος από τους πλέον αγαπητούς MCs που μας έχει χαρίσει από τους πιο αριστουργηματικούς δίσκους του hip-hop, ή του hip-hop που μπορούν να ακούσουν πιο εύκολα και όσοι δεν είναι ιδιαίτερα fan του είδους. Ο δεύτερος από τους πλέον σαμπλαρισμένους καλλιτέχνες για το hip-hop. Οπότε ένας συνδυασμός τους μοιάζει ιδανικός και καθόλου ξένος. Το αξιοσημείωτο στην ιστορία είναι το πλέξιμο που κάνει ο Amerigo Gazaway. Τον πέτυχα μετά από πολλά sessions με αποκλειστικά instrumental δίσκους, από μεγάλα ονόματα, και πραγματικά στάθηκε επάξια απέναντί τους. Ο ίδιος προτιμά τον όρο conceptual albums αντί για απλώς mashup albums. Το αποτέλεσμα ακούγεται σαν μια καλοκουρδισμένη συνεργασία που τονίζει τα θετικά στοιχεία από τον καθένα. Τα κοφτερά verses του Mos Def, και τη βελούδινη φωνή και γκρουβ του Gaye.. Από τους ήχους που άκουσα αρκετά φέτος.

 τσεκάρετε εδω: http://amerigo.bandcamp.com/
 περισσότερα για τη δημιουργία των δίσκων εδώ: http://www.huffingtonpost.com/craig-carpenter/amerigo-gazaway-hip-hop_b_5580394.html

Flying Lotus - You 're Dead!

Flying Lotus You 're Dead! (Warp, 2014)

Αφού άκουσα μερικές φορές τον δίσκο, επιτέλους ησύχασα. Έψαχνα απεγνωσμένα κάποιον να σώσει την χρονιά, και για να είμαι ειλικρινής ο FlyLo ήταν η τελευταία μου ελπίδα. Γιατί διαφορετικά θα έπρεπε να βάλω την Beyonce στο #1 της χρονιάς. Καταλαβαίνετε. Δεν είναι μόνο θέμα υπόληψης. Έχει να κάνει και με τις εσωτερικές ισορροπίες του blog. Ποιος τους άκουγε τους άλλους. Στις πρώτες 2 ακροάσεις του You're Dead! κλονίστηκα λίγο. Σαν να πέρασε και να μην έμεινε τίποτα. Απλά κάτι για να παίζει στο background. Το οποίο βέβαια συμβαίνει με όλους τους δίσκους του FlyLo στην αρχή, αλλά σκεφτόμουν ότι με βάση τις πιθανότητες πόσους τέλειους δίσκους να βγάλει ο άνθρωπος, κάποια στιγμή θα γίνει το κακό και θα μείνει στο background. Ευτυχώς όχι εδώ.
Για την ακρίβεια, εδώ έχουμε για μία ακόμα φορά ένα δίσκο που ξεπερνάει τους προηγούμενους. Εντάξει, λείπει λίγο το στοιχείο της έκπληξης. Το οποίο υπήρχε πολύ έντονα σε όλους τους προηγούμενους. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι έχουμε κάποιου είδους επανάληψη. Δεν είναι ούτε η μάλλον abstract διάθεση του Until the Quiet, ούτε ο πληθωρισμός του Cosmogramma. Επιστροφή στον κόσμο του LA δεν είναι δυνατή έτσι κι αλλιώς. Ένας τρόπος να το δεις είναι σαν κάτι που βρίσκεται ανάμεσα στα δύο προηγούμενα, αφού δανείζεται κάποια στοιχεία και από τα δύο. Στην πραγματικότητα όμως νομίζω ότι είναι μία καινούργια κατεύθυνση. Η οποία βασίζεται σχεδόν αποκλειστικά πλέον στην jazz. Μέσα από το πρίσμα του FlyLo η jazz μετατρέπεται σε μία καινούργια υπόθεση, μόνο δικιά του. Είναι μία από αυτές τις περιπτώσεις όπου η τεράστια αγάπη και μελέτη του παρελθόντος μέσα από διάθεση δημιουργίας του καινούργιου δίνει τα καλύτερα αποτελέσματα. Αν έπρεπε να βρω κάτι αντίστοιχο, θα σκεφτόμουν τους δίσκους του Madlib ως Yesterdays Universe. Αν και εδώ δεν υπάρχει αυτή η αίσθηση 'αρχαιολογίας', με την καλή έννοια, ή ίσως τυμβωρυχίας, με ακόμα καλύτερη έννοια, που συναντάς στο Madlib. Το φίλτρο του ίδιου του FlyLo είναι πολύ πιο ισχυρό σε σχέση με τις αναφορές του από ότι του Madlib. Όχι ότι ο Madlib κάνει στήρα επανάληψη. Εκεί η μέθοδος απλά είναι διαφορετική: μπορεί οι αναφορές να είναι πιο ΄πιστές', αλλά είναι τόσες πολλές, διαφορετικές μεταξύ τους και αριστοτεχνικά πλεγμένες που το καινούργιο προκύπτει από εκεί. Αντίθετα στον FlyLo το καινούργιο προκύπτει από αυτό ακριβώς το φίλτρο.
Αλλά τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Να πω μόνο ότι ο δίσκος δεν μπορεί να ακουστεί αποσπασματικά. Είναι ουσιαστικά μία ενιαία δουλειά, και μόνο στο σύνολό της μπορεί να δείξει την αξία της. Τρανό παράδειγμα το Catch me if you can με τον Kendrick Lamar που αν το ακούσεις μόνο του φαίνεται σχεδόν αδιάφορο, αλλά στο πλαίσιο του δίσκου αποκτά πλήρες νόημα και απογειώνεται. Και ακριβώς λόγο αυτής της 'συνολικότητας' έχω και ένα παράπονο: πολύ όμορφη η συσκευασία της έκδοσης σε βινύλιο, gatefold, με τρομερό artwork κτλ. Αλλά για πιο λόγο ένας δίσκος διάρκειας 33 λεπτών, ο οποίος μάλιστα αποτελεί αδιάσπαστο σύνολο πρέπει να γίνει διπλό βινύλιο, το οποίο και το πληρώνεις περισσότερο και δεν μπορείς να το ακούσεις τόσο εύκολα αφού κάθε 7 λεπτά πρέπει να διακόπτεις την εξέλιξη του δίσκου για να αλλάξεις πλευρά / δίσκο; Το ίδιο θέμα είχε και η έκδοση του Cosmogramma, αλλά τουλάχιστον εκείνο ήταν μεγαλύτερο σε διάρκεια. Πέρα από αυτό όμως κανένα άλλο ψεγάδι δεν μπορώ να βρω. Ούτε θέλω βέβαια.

9.8

Those will burn: και πάλι, όλο.

Luke Haines - New York in the 70's

Luke Haines New York in the 70's (Cherry Red Records, 2014)

Υπήρχε μία περίοδος στη ζωή μου που όταν πήγαινα σε δισκάδικο, έψαχνα πρώτα στο A και στο B και μετά ο,τιδήποτε άλλο. Τώρα που γράφω συνειδητοποιώ ότι αυτό δεν λέει και πολλά γιατί το A και το Β είναι στην αρχή του αλφάβητου, οπότε τι πιο λογικό να ξεκινήσεις από εκεί. Άρα μόλις χάλασε η εισαγωγή που είχα σκεφτεί για αυτό εδώ το post. Αλλά αυτό που θέλω να πω είναι ότι εκείνη την περίοδο της ζωής μου θα ξεκινούσα από το A και το Β ακόμα και αν η θέση τους ήταν διαφορετική μέσα στο αλφάβητο, ή ακόμα και αν δεν ήταν το ένα μετά το άλλο. Μάλλον δεν σώζεται πλέον και πρέπει να βρω άλλη εισαγωγή... Τέλος πάντων, θέλω να καταλήξω στο ότι τότε 4 ονόματα έψαχνα: Barry Adamson (που ήταν στο Α όχι στο Β, το επίθετο μετράει αλλά άντε να το εξηγήσεις αυτό στο winamp) Auteurs, Baader Meinhof και The Black Box Recorder (για αυτό δεν χρειάζεται να πω ότι είναι στο B και όχι στο Τ ε? Μέχρι και το winamp το καταλαβαίνει). Με άλλα λόγια τρία στα τέσσερα Luke Haines. Περιέργως είχα ξεκινήσει από τους Black Box Recorder και μετά έφτασα στα άλλα. Αλλά επειδή ό,τι δεν αλλάζει πεθαίνει, άλλαξα και εγώ, άλλαξε και ο Luke, κάπου χαθήκαμε. Τώρα που το σκέφτομαι, μάλλον εγώ άλλαξα κυρίως, γι' αυτό ίσως και ο Luke κυκλοφόρησε αυτό εδώ.
Αλλά σε αυτήν την άνυδρη χρονιά που διανύουμε ψάχνω παντού για νερό, και τον ξανασκέφτηκα. Και βρήκα ότι βρίσκεται τρεις δίσκους μακρυά από εκεί που τον είχα αφήσει, οι οποίοι μάλιστα αποτελούν ένα είδος τριλογίας, την ψυχεδελική τριλογία του Luke Haines. Τους άλλους δύο δεν τους άκουσα ακόμα, αλλά αν είναι σαν αυτόν εδώ πρέπει να το κάνω πολύ σύντομα.
Όσοι έχουν ασχοληθεί με τον κύριο Haines, ξέρουν φαντάζομαι το μήκος κύματος στο οποίο κινείται, και από το οποίο δεν έχει απομακρυνθεί ουσιαστικά. Λίγο off the center μουσική, κάποιες φορές ηλεκτρική, κάποιες φορές ηλεκτρονική, που όμως στην ουσία της παραμένει πάντα η pop τραγουδοποιία. Όμορφες μελωδίες δηλαδή, πιασάρικα ρεφρέν, τραγούδια με κατά κανόνα μικρή διάρκεια, και όλα να υπηρετούν το σύνολο, δηλαδή το τραγούδι (το οποίο παντα βρίσκεται σε ψηλά επίπεδα έτσι ώστε ακόμα και στις πιο αδύναμες δουλειές υπήρχαν δυνατά κομμάτια). Απλά, ενώ όλα αυτά ο Luke Haines τα έκανε πάντα παραπάνω από πολύ καλά, είχε μαζί του και κάτι που ποτέ δεν του έδωσε την mainstream αποδοχή που ίσως ήθελε και σίγουρα του άξιζε (ειδικά την περίοδο των Auteurs και της brit pop θα ήταν αρκετά δύσκολο για τον ίδιο να βλέπει όλους τους άλλους να γίνονται διάσημοι και τον ίδιο να μην τα καταφέρνει, ακόμα και με δίσκους όπως το New Wave). Θες λίγο οι στίχοι που πότε παίρνουν περίεργες τροπές, πότε διαπραγματεύονται λίγο πιο βαριά πράγματα από αυτά που μάλλον αντέχει ο μέσος ακροατής, πότε βασίζονται σε αναφορές ελαφρά εξεζητημένες που 'σκοτώνουν' τις ποπ προοπτικές του τραγουδιού. Θες λίγο ο χαρακτήρας του που μάλλον έχει παρόμοια χαρακτηριστικά με τους στίχους του. Οπότε παρέμεινε πάντα εκεί: (slighty) off the center (αν και νομίζω ότι οι Black Box Recorder τα πήγαν σχετικά καλά με το Facts of Life).
Πλέον, όπως δείχνει αυτός εδώ ο δίσκος, δεν τον νοιάζει ιδιαίτερα. Απλά κάνει αυτό που ξέρει να κάνει καλύτερα (όλα τα παραπάνω δηλαδή) και μάλιστα με τον καλύτερο τρόπο.
Ο δίσκος είναι 'concept' λοιπόν και ασχολείται όπως γίνεται προφανές και από τον τίτλο με την μουσική σκηνή της Νέας Υόρκης στη δεκαετία του '70. New York Dolls, Velvet Underground, Suicide κτλ. Ουσιαστικά είναι ένας φόρος τιμής. Όλη του η αγάπη για αυτή την περίοδο και αυτή την μουσική διοχετευμένη σε μουσική. Παρόλα αυτά, αυτό δεν σημαίνει ότι η μουσική που παίζει εδώ έχει ιδιαίτερη σχέση με τις παραπάνω μπάντες (για να το πω καλύτερα, έχει κάποιες αναφορές, οι οποίες όμως μένουν πάντα απλά ως τέτοιες). Οι στίχοι όμως μιλάνε για αυτές. Τους ανθρώπους που σημάδεψαν αυτή την σκηνή και το περιβάλλον του. Και το κάνουν με απίστευτα απολαυστικό τρόπο. Στα 33 λεπτά που κρατάει παρελαύνουν όλοι. Μέχρι και ο Sun Ra εμφανίζεται. Η εμπειρία μου μέχρι τώρα μου έχει δείξει ότι ο Luke Haines δεν είναι για όλους. Αλλά αν νομίζετε ότι δεν θα σας πείραζε ένα τραγούδι που στο μεγαλύτερο μέρος τους επαναλαμβάνει το όνομα του Lou Reed ή ένα άλλο που το ρεφρέν του επαναλαμβάνει τις λέξεις mythic motherfucking rock 'n' roll, τότε θα πρότεινα να δοκιμάσετε.

8.3

Those will burn: Cerne Abbas Man, Lou Reed Lou Reed, UK Punk

Θανάσης Παπακωνσταντίνου - Πρόσκληση σε δείπνο κυανίου

Θανάσης Παπακωνσταντίνου Πρόσκληση σε δείπνο κυανίου (Αχός, 2014)

Με τον Θανάση η αλήθεια είναι ότι έχω περάσει πολλές ώρες μαζί. Ίσως περισσότερες από ό,τι έπρεπε. Αλλά όπως και να 'χει αρκετές για να τον αναφέρω με το μικρό του. Έχασα το ενδιαφέρον μου λοιπόν, μετά από τον δίσκο που έκανε με τον καραγκιόζη. Ο οποίος καραγκιόζης, που στην πραγματικότητα είναι περισσότερο χατζηαβάτης, έχει να βγάλει σοβαρό δίσκο από το 1972, και κατάφερε να παρασύρει και τον Θανάση στην απύθμενη μετριότητά του. Οπότε δεν θα έμπαινα στον κόπο να ακούσω αυτόν εδώ τον δίσκο αν δεν με τραβούσε για κάποιον ανεξήγητο λόγο το εξώφυλλο. Πέρα από το ότι είναι τουλάχιστον το τελευταίο που θα περίμενες έξω από δουλειά του Θανάση, πρώτον νομίζω ότι το έχω ξαναδεί κάπου, ή μάλλον κάτι παρόμοιο, και δεύτερον είναι πολύ όμορφη φωτογραφία. Οπότε το πήρα το cd. Και μετά από (πάρα) πολλές ακροάσεις φτάνουμε εδώ.
Ένα ακόμα παράδοξο που διαπίστωσα αρχικά λοιπόν, είναι ότι ο δίσκος έχει μια χατζιδακική χροιά. Σε δύο επίπεδα. Το πρώτο, το πιο εμφανές, έχει να κάνει με τη μουσική και τις ενορχηστρώσεις. Η εισαγωγή για παράδειγμα ή το πρώτο μισό του supermoon. Αλλά ακόμα περισσότερο το Φίλεμα που γυροφέρνει στα απάτητα μονοπάτια του μεγάλου ερωτικού. Το δεύτερο επίπεδο όμως, έχει περισσότερο ενδιαφέρον. Σκέφτομαι το εισαγωγικό κείμενο από την μυθολογία:

“σαν γνήσιος στρατηγός το ΄65 θέλησα να κάνω στην Ελλάδα μια επανάσταση. Αντί για τανκ, πήρα ένα παιδί - έφηβο μελαχρινό και όμορφο από την παιδική χορωδία των ανακτόρων και του είπα να τραγουδήσει. Μου λέει: «για να τραγουδήσω χρειάζομαι καινούργιους μύθους». - Πολύ σωστά, σκέφθηκα. Και με τον Γκάτσο αρχίσαμε να κατασκευάζουμε μύθους τον έναν μετά τον άλλο [...] Κι ο ένας μύθος έμπαινε πάνω στον άλλο κι έγιναν τόσοι πολλοί και τόσοι δυνατοί που τρόμαξε το παιδί, τρόμαξε ο κόσμος, τρόμαξε και η εταιρία που θα έβγαζε τον δίσκο. Όλοι τρομάξανε εκτός απ' τον Γκάτσο κι εμένα που εξακολουθήσαμε με περισσότερο πάθος την κατασκευή και σύνθεση των μύθων, ξεχνώντας εντελώς την επανάσταση που είχα προγραμματίσει...” 

Αυτό ακριβώς προσπαθεί να κάνει ο Θανάσης σε αυτόν τον δίσκο. Χωρίς το μελαχρινό αγόρι (εκτός και αν μετράς τον Μάλαμα), τα ανάκτορα και την χορωδία μεν, αλλά με την δημιουργία μύθων στο μυαλό. Και τους μύθους τους χρειαζόμαστε τώρα, όσο και τότε, όσο τίποτα άλλο. Αλλά το φτιάξεις μύθους και να τους δώσεις ζωή δεν είναι εύκολο.
Πέρασα από πολλά στάδια στην ακρόαση είναι αλήθεια. Το πρώτο είχε να κάνει με ένα από τα βασικά προβλήματα που συναντάς στους δίσκους του Θανάση: τις φωνητικές ερμηνείες. Στην αρχή λοιπόν ένιωθα ότι οι φωνές καταστρέφουν τις μουσικές που υπάρχουν από κάτω, ότι δεν τις αφήνουν να φανούν και να αναπτυχθούν. Και αναπολούσα το τι ωραίος δίσκος ήταν το “η βροχή από κάτω”. Αλλά μετά άρχισα να προσέχω τους στίχους και να συνειδητοποιώ το όλο θέμα τις μυθολογίας. Και ξάφνου η μουσική πέρασε σε δεύτερο πλάνο. Και όσο το άκουγα και καταλάβαινα καλύτερα, η μουσική άρχισε να μου φαίνεται λίγη. Ο χρόνος με βοήθησε τελικά να φτάσω στο τρίτο στάδιο: Αυτό όπου η μουσική και οι στίχοι δεν διαχωρίζονται. Η μυθοπλασία συντελείται και από τα δύο ταυτόχρονα.
Και εκεί που αποτυγχάνει, το κάνει και στα δύο ταυτόχρονα. Στην Ηλιόπετρα για παράδειγμα. Αγνοώντας το ότι για μία ακόμα φορά δεν τον γλυτώσαμε τον Μάλαμα, τίποτα δεν μοιάζει να δουλεύει: οι στίχοι γίνονται σχεδόν γραφικοί, η μουσική είναι αναχρονιστικός Θανάσης και η ερμηνεία... είπαμε, ας το αγνοήσουμε. Το χειρότερο είναι ότι βρίσκεται εκεί στη μέση και σπάει τον δίσκο στα δύο. Αλλά οι αστοχίες σταματάνε εδώ. Από εκεί και πέρα υπάρχουν όμορφες στιγμές, αλλά και κάμποσα σημεία όπου οι μύθοι έχουν αρχίσει να παίρνουν σάρκα και οστά. Όπως Η Αλίκη στη Χώρα των Τραυμάτων που με ηλεκτρική καθοδήγηση, τζαζ πινελιές και ένα απίστευτο ρεφρέν που σε πιάνει εξ' απροόπτου, ξεχωρίζει αμέσως. Ή το A. Select που μας βρίσκει σε post rock ήχους. Και το Μήδεια-Μα που σου καρφώνεται στο μυαλό. Η το Θηρίο όπου οι υπέροχοι στίχοι υπογραμμίζονται ιδανικά από τη μουσική.
Αλλά αυτό που υπερβαίνει όλα τα υπόλοιπα, και κάνει τον μύθο μαγικό, έρχεται λίγο πριν από το τέλος. Το Φίλεμα, λοιπόν, είναι ότι πιο όμορφο έχω ακούσει εδώ και πολύ καιρό, όχι από τον Θανάση, γενικότερα. Είναι από αυτά το κομμάτια που υπερβαίνουν τόσο πολύ τους συμβατικούς τρόπους που έχουμε να ακούμε και να καταλαβαίνουμε τη μουσική, που δεν μπορείς να το περιγράψεις. Η αναφορά στον μεγάλο ερωτικό που έκανα στην αρχή δεν ήταν τυχαία. Θα μπορούσε να ήταν εκεί μέσα. Και ειλικρινά, δεν έχω ξανακούσει κομμάτι για το οποίο θα μπορούσα να πω κάτι αντίστοιχο. Αλλά και αυτό θέλει τον χρόνο του. Τις πρώτες 10 φορές πίστευα ότι ήταν ημιτελές. Στιχουργικά και μουσικά. Ώσπου πρόσεξα την τελευταία πρόταση. Έτσι φτιάχνονται οι μυθολογίες, στα ξαφνικά, ανύποπτα και εκεί που δεν το περιμένεις. Ή έτσι νομίζεις. Γιατί στην πραγματικότητα προκύπτουν γιατί όλα είναι τόσο όμορφα δουλεμένα και τοποθετημένα.
Οπότε ξαναγυρίζω στο Θανάση. Και μόνο το Φίλεμα θα έφτανε. Πόσο μάλλον που υπάρχουν και όλα τα άλλα.

8.5

Those will burn: Το Φίλεμα, Χαρτοκόπτης, Η Αλίκη στη Χώρα των Τραυμάτων, Το Θηρίο.

The Hobbes FunClub - Up at Lagrange

The Hobbes Funclub Up at Lagrange (Shelflife Records, 2014)

-Γεία.
-Γειά.
-Έκει στο bradford μόνο creation records ακούγατε?
-Όχι, 4AD, Sarah...
-Ναι σωστά, αλλά μην ντρέπεσαι για αυτό...
-Μα...
-Καλά. Καλά. Τo souvlaki σου αρέσει?
-Γκρηκ σούβλακος?
-Πες το κι έτσι...
-Το αγαπημένο μου
-Το καταλάβαμε!
-Θα μιλήσουμε για το δίσκο
-Μα τόση ώρα τι κάνουμε?
-E?
-Παίζει συνέχεια, να ξέρεις. 90ίλα ξανά μανά. Ακόμα και που χειμώνιασε μοιάζει ιδανικός.
-Μα και στο μπραντφορντ χειμώνα έχει 24/7
-A ναι...δεν ξερώ, ο ξάδερφος μου σπούδασε εκεί.
-Ωράια.
-Σας χαιρετώ
-Ciao!
-Καλά...ήμουν σίγουρος.
-Ε?
-Τιποτα...μην δίνεις σημασία.


Θα μπορούσε να ήταν ένας αληθινός διάλογος...δεν είναι.


6.9

Those will burn: Into the night, Outside Myself, Up At Lagrange

NehruvianDOOM - NehruvianDOOM

NehruvianDOOM NehruvianDoom (Lex Records, 2014)

Το output του MF Doom είναι τόσο χαοτικά τεράστιο, που το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι έχω απλά πάρει μέχρι τώρα μία γεύση από αυτά που κάνει. Αλλά και αυτό ήταν αρκετό. Θα ήταν αρκετό και να είχα ακούσει μόνο το Madvilainy και το Take me to your Leader. Όχι αρκετό για να τον καταλάβεις προφανώς, αλλά αρκετό για να καταλάβεις ότι είναι φαινόμενο (φαινόμενο δεν είναι οι αστραπές και οι καταιγίδες κτλ). Από την άλλη ο Bishop Nehru, το άλλο μισό αυτού εδώ του δίσκου, είναι 18 χρονών. Έχουμε μία κατάσταση μέντορα και μαθητευόμενου δηλαδή. Ο πρώτος στην παραγωγή, ο δεύτερος στο μικρόφωνο.
Και ενώ με τον Doom ποτέ δεν ξέρεις τι να περιμένεις, εδώ τα πράγματα, μέση στην απελπιστικά μικρή διάρκεια του δίσκου, είναι προβλέψιμα. Αλλά αυτό δεν είναι κακό. Αντίθετα δίνει πολύ όμορφα αποτελέσματα. Ίσως τώρα που τα mainstream ονόματα του hip hop έχουν αρχίσει να πειραματίζονται με ό,τι τους έρθει στο κεφάλι, στους πιο ανεξάρτητους rappers αυτό που απομένει είναι να μείνουν πιστοί στις ρίζες τους. Και αυτό ίσως να είναι λίγο απογοητευτικό από κάποιες πλευρές, αλλά από την άλλη δίνει και μία σιγουριά. Αυτή του να ακούς κάτι σχετικά γνωστό, σε μία διαφορετική εκδοχή, φτιαγμένο όμως με φροντίδα. Το μόνο πρόβλημα εδώ, είναι οτι η ιδέα δεν προλαβαίνει να αναπτυχθεί αρκετά. Όπως είπα και πριν, η διάρκεια του δίσκου είναι μικρή, και ένα μεγάλο μέρος της είναι διάλογοι και samples (από ταινίες υποθέτω), οπότε μέχρι να μπεις στο κλίμα, έχει τελειώσει. Ευτυχώς όμως έχει προλάβει πριν τελειώσει να δώσει κομμάτια σαν το Om, το Mean the Most και το Great Things. Αυτό το τελευταίο ειδικά, καταφέρνει να θυμίσει το Antimatter, έτσι όπως καρφώνεται με την μία στο μυαλό, μια σχεδόν ποπ εκδοχή του hip hop.
Σε γενικές γραμμές λοιπόν, not bad, αλλά λίγο.

7.8

Those will burn: Great Things, Om, Mean the Most.

Πουτανί.

Έχει πέσει δουλειά. Έχει πέσει και μια τρελή ξενέρα με τους φετινούς δίσκους που ακόμα και το πιτσφορκ δεν ξέρει σε τι βλακεία να βάλει πάνω από 8.0...Ε, τι να καθίσεις να γράψεις αλήθεια; Το "κρίμα που ήταν πουτανί" του bowie δεν είναι καθόλου άσχημο. Όπως και η συλλογή που έβγαλε. Σου δίνει την ευκολία να πάρεις μαζί σου τα καλύτερα κομμάτια και να παίζεις...και δεν πολύ πέφτεις έξω. 

Άσχετο:

Ψάχνω να βρω τον καλύτερο τρόπο να παρακολουθώ την ελληνική σκηνή περισσότερο. Βασικά να το διορθώσω, ψάχνω να βρω ένα τρόπο να με (ξανα) εντυπωσιάσει (ξανά) η ελληνική σκηνή. Βαρέθηκα να παρακολουθω κάτι που πήγε να υπάρξει και ξαφνικά, στα μάτια μου σταμάτησε. Ναι, ξέρω. Αν κάποιος έμπαινε στο κόπο να αφήσει ένα ρημαδοκόμεντ από κάτω, θα μου αράδιαζε καμια 6αριά-7αριά φετινούς δίσκους που έσκησαν, γάμησαν κτλπ κτλπ...αλλά μπαα...

Να γράψω σήμερα για μουσική, δεν ήθελα. Το βιντεάκι, που δυστυχώς πρέπει να το δεις από το tube ήθελα να αφήσω...όσο το ακούω περισσότερο από τη μέρα που βγήκε τόσο περισσότερο μου αρέσει...το sue που είναι στη συλλογή από την άλλη, με αφήνει αδιάφορο...

Α, άκουσα και τους floyd. Και θα προτιμούσα να είχα μείνει στο division bells. Να μην είχα μάθει για τον καινούργιο δίσκο, να μην τον είχα κατεβάσει-βάλει να παίξει- να μην είχα τώρα την διάθεση να τον ξεχάσω. Μιλάμε να τον ξεχάσω όμως. 

Σήμερα κατέβασα και τον καινούργιο πουαρό. Τον ήρωα της αγκάθας ντε. Ναι, ναι...σα το περσινό (ή προπέρσινο) καινούργιο σέρλοκ. Δε μονογκραμ μερντερς και ετοιμάζομαι να πορωθώ.
Τελικά τι ήθελα να πω δεν θυμάμαι.  Α ναι...το Hypnotized των dream police θα μπορούσε να είναι καλός δίσκος. Αλλά δεν είναι.
Αυτό.

Pharmakon - Bestial Burden

Pharmakon Bestial Burden (Sacred Bones Records, 2014)

Ώρε μάνα μου μια μαλακία...Βαρέθηκα τις σπουδές πάνω στη μουσική, που ντε και καλά πρέπει να γίνουν δίσκοι. Βαρέθηκα να μην ακούω μελωδίες, να προσπαθώ να μπω μέσα σε μιαν ατμόσφαιρά από μπούρδες, από τεχνάσματα και αντιγραφές.
Ίσως είναι ότι χειρότερο έχω ακούσει φέτος. Κτηνώδες βάρος...ή μάλλον απλό βάρος στη μουσική και στα αυτιά μου. Είναι από τους δίσκους που δεν τους προσπερνάς. Είναι τόσο κακό το αποτέλεσμα (τουλάχιστον στα αυτιά μου, γιατί μια γύρα στο διαδίκτυο δείχνει ότι είμαι τρελά off) που ένοιωθα πως έπρεπε να γράψω κάτι για αυτό.
Βηχές, τριξίματα, παραμορφώσεις, ασυνάρτητα φωνητικά, μαντάρα...και μια διασκευή του bang bang σα bonus track είναι ότι μπορεί κανείς να ακούσει μέσα στο δίσκο.
Bloody hell.

einstürzende neubauten ξαναλέω και γεμίζει το στόμα μου...

Φήμες ότι το εξώφυλλο μοιράζεται στα χασάπικα κρίνονται ως αναληθείς.

_

0.2

Aphex Twin - Syro

Aphex Twin Syro (Warp, 2014)

Παντού ακούω και διαβάζω καλά λόγια για αυτόν τον δίσκο, και σκέφτομαι, ότι δύο ενδεχόμενα υπάρχουν:
Ενδεχόμενο πρώτο: Ο κόσμος έχει κουραστεί μία χρονιά ολόκληρη χωρίς έναν σωστό δίσκο και ψάχνει μανιωδώς να τον βρει οπουδήποτε. Σε αυτή την διαδικασία την μετριότητα και το αδιάφορο το κάνει σημαντικό. Οπότε όλοι αυτοί που μιλάνε για το Syro λένε βλακείες.
Ενδεχόμενο δεύτερο: Η χρονιά δεν έχει κανένα πρόβλημα, και μια χαρά βγαίνουν καλοί δίσκοι. Το πρόβλημα το έχω εγώ που για κάποιον λόγο που ίσως χρίζει ψυχανάλυσης δεν με ικανοποιεί τίποτα από ό,τι βγαίνει και προτιμώ να κάθομαι να ακούω παλιούς και αρχαίους δίσκους. Οπότε όλοι αυτοί που μιλάνε για το Syro έχουν δίκιο.
Ακολουθώντας το πρώτο ενδεχόμενο, ο δίσκος είναι χάλια. Με το δεύτερο ενδεχόμενο έχουμε ένα σχεδόν αριστούργημα.
Εγώ όμως, αν και αναγνωρίζω ότι το πρώτο μέρος του δεύτερου ενδεχόμενου μπορεί να περιέχει και κάποια αλήθεια, με το δεύτερο μέρος του δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω με τίποτα. Αυτό που ασκεί γοητεία από αυτόν εδώ το δίσκο είναι το παρελθόν. Το τι ήταν ο Aphex Twin. Και η απουσία τόσα χρόνια. Η επιστροφή ενός αγαπημένου από τα παλιά. Η ανάμνηση του να ακούς κάτι χωρίς προηγούμενο που μπορούσες να καταλάβεις και χωρίς ιδιαίτερες γνώσεις μουσικής ότι θα έφερνε τα πάνω κάτω στη μουσική. Γιατί το τώρα του Aphex Twin μοιάζει να μην έχει προχωρήσει εκατοστό από το τότε. Και συνειδητοποιείς ότι η ηλεκτρονική μουσική, σε μεγάλο βαθμό με την ώθηση που της έδωσε ο Aphex, έχει προχωρήσει, σε αντίθεση με τον ίδιο, τόσο πολύ από τότε που αυτή η εδώ η επίσκεψη στο παρελθόν μοιάζει τόσο λίγη και ξεπερασμένη, όσο και η μοντερνίστικη αισθητική του layout του δίσκου και του εξωφύλλου. Μέσα στην τεχνική αρτιότητά της κάνει τόσο ξεκάθαρο το ότι δεν έχει τίποτα να πει.
 Και όπως και να το κάνουμε, έχει περάσει ανεπιστρεπτί η εποχή που για τα βιντεάκια και τα animations που φτιάχναμε ο Aphex ήταν η ιδανική επιλογή για μουσική υπόκρουση.

_

6.0

Τριπλό Hip Hop Instrumental

Κλασσικά μετά από ένα μεγάλο διάστημα που έχω να γράψω, χρειάζομαι κάτι καλό για να επανέλθω. Και κλασσικά θα μου τα δώσει το hip hop. Έχουμε 2-3 φρέσκους δίσκους λοιπόν που θα συζητηθούν. Πριν πάμε όμως στα εύκολα, θα πάμε μια βόλτα από την άλλη κατηγορία ποστ ξεσκουριάσματος. Μίνι θεματική ανασκόπηση.

 Hip hop instrumentals του 2014.

The Alchemist & Budgie The Good Book [2014] (BAU Music, 2014)

Προσπαθώντας να γράψω ένα αφιερωματάκι για τους καλύτερους παραγωγούς στο hip hop -που δεν τελείωσε ποτέ btw- κατάλαβα με αριθμούς πόσο τεράστιο όνομα έχει ο Alchemist στο χώρο. Ακολουθώντας λίγο τις δουλειές του λοιπόν, άρχισα να παρατηρώ το προσωπικό του ύφος, επιβεβαιώνοντας με σιγουριά πλέον την μόνιμη θέση του ανάμεσα στους καλύτερους παραγωγούς. Χάρηκα πολύ λοιπόν όταν βρήκα αυτόν εδώ τον δίσκο κάπου τον Μάρτιο (;). Ο δίσκος βέβαια ήταν μια έκπληξη, γιατί ήταν πολύ διαφορετικός από αυτό που περίμενα. Πρόκειται ουσιαστικά για μια εξερεύνηση – tribute στην gospel μουσική. Άπειρα samples από preachers και χορωδίες, απαλές μελωδίες και μερικά πολύ καλά verses από καλούς φίλους, όπως ο Prodigy από τους Mobb Deep, ο Action Bronson και ο Domo Genesis δένουν αρμονικά σε έναν μεστό δίσκο, που μπορεί να αφεθεί να παίζει με τις ώρες χωρίς να κουράσει σε κανένα σημείο του. Πανέμορφες ενορχηστρώσεις που εκτός από την ομαλότητα και το flow που εξασφαλίζουν στο δίσκο, μας χαρίζουν και μερικές στιγμής απίστευτης συνθετικής έμπνευσης. Η άλλη πλευρά του διπλού δίσκου, αυτή του Budgie, δεν μπορώ να πω ότι με ενθουσίασε τόσο. Αρκετά πιο raw και αγριεμένη, με δημιουργική διάθεση, όσον αφορά τον τρόπο που χρησιμοποιεί τα επιμέρους στοιχεία, δίνει μια πιο ζωντανή πλευρά της gospel, υστερεί όμως, τόσο σε συνοχή όσο και σε ατμόσφαιρα.

_

8,5 / 6

Those will burn: jugdement day, the g code, the good deacon, with my soul

Apollo Brown Thirty Eight (Mello  Music, 2014)

Η χρονιά μας έχει δώσει ακόμα έναν πανέμορφο instrumental hip hip δίσκο. Πρόκειται για το Thirty Eight από τον Apollo Brown. Ένα μείγμα από gang star, wu tang, enio moricone, j dilla, και motown records. Και μη σας μοιάζει παράξενο το μείγμα. Άμα έχεις μεγαλώσει στο Detroit, και έχεις ασχοληθεί και με τον Ghostface Killah (κάνοντας remixes πάνω στο 12 reasons to die), μια χαρά φυσιολογικό είναι. Οι λούπες είναι το βασικό συστατικό του δίσκου, όμως ο A.B. προσπαθεί να χτίσει κάτι παραπάνω, χρησιμοποιώντας αρκετά συχνά samples κυρίως από motown δίσκους καλύπτοντας την απουσία ενός MC. Αυτό η αλήθεια είναι ότι το καταφέρνει σε αρκετά σημεία, όμως εύκολα διαπιστώνει κανείς την αισθητική και την οπτική του παραγωγού και του beat maker, καθώς τα beats έχουν πάντα τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο, ενώ η επανάληψη είναι το κυρίαρχο συνθετικό στοιχείο. Συνολικά είναι ένας αρκετά φρέσκος και ελπιδοφόρος δίσκος και δεδομένου ότι ο Apollo βρίσκεται στην Mello Music, έχει να χαράξει τον δικό του εναλλακτικό δρόμο στα μονοπάτια του hip hop.

_

8

Those will burn: Shotguns in Hell, All you know, Lonely and Cold, Weight in Gold

Kill Emil Lights And Shadows (Beatquick, 2014)

Για το τέλος άφησα κάτι από την εγχώρια παραγωγή. Πρόκειται για τον τρίτο solo δίσκο ενός πολυτάλαντου νέου, ονόματι Kill Emil. O δίσκος κινείται σε λίγο διαφορετικά πλαίσια από τους προηγούμενους. Νομίζω ότι βασική επιρροή είναι ο DJ Premier και οι Gang Starr. Ta beats όμως του Kill Emil δεν έχουν στόχο να βοηθήσουν κάποιον MC, αλλά να πουν μια ιστορία από μόνα τους. Ή για να το πω πιο σωστά, δεν έχουν στόχο να πουν κάποια ιστορία, αλλά να εξερευνήσουν ήχους, συνδυασμούς και κατευθύνσεις. Αν στους προηγούμενους δίσκους πρώτο χαρακτηριστικό ήταν ο beatmaker – παραγωγός, εδώ μοιάζει πιο πολύ να κυριαρχεί η λογική του DJ. Και αυτό είναι κάτι που το κάνει καλά, και με ωραίο γούστο. Όμορφες συνθέσεις και ένα ευχάριστο vibe που περνάει μέσα από το δίσκο και φτάνει μέχρι τα αυτιά σου, συντροφεύοντας ευχάριστα τις υπόλοιπες δραστηριότητές σου. Αν λείπει κάτι, αυτό είναι το context μέσα στο οποίο ένας δίσκος θα προχωρούσε παραπέρα. Όπως για παράδειγμα στο Back in the morning, που καταφέρνει να περάσει και συναισθήματα και είναι από τις καλύτερες στιγμές του δίσκου. Όπως και το “what the rain takes away” που αν δεν κάνω λάθος, χρησιμοποιεί το ίδιο sample ή το ίδιο το “like the rain” του apanemic. Συνολικότερα, το ιδιαίτερο στοιχείο του δίσκου είναι μια φολκίζουσα απόχρωση ή ρετρό αισθητική που σχετίζεται και με τον συνδυασμό, αναλογικών και ψηφιακών μίξεων, δίνοντας ένα πιο ζεστό και ήπιο αποτέλεσμα. Σίγουρα αξίζει την προσοχή μας και μας δίνει ελπίδες για ακόμη πιο δημιουργικές στιγμές στο μέλλον.

bandcamp

_ 7,5

Those will burn: what the rain takes away, back in the morning, smiling faces

Thom Yorke - Tomorrow's Modern Boxes

Thom Yorke Tomorrow's Modern Boxes (Self-released, 2014)

Σιγά σιγά τον συμπάθησα τον Thom. Θέλω να πω, οι Radiohead αρχικά μου προκαλούσαν αλλεργία, κάπου εκεί στο τέλος των '90s. Με Creep, Street spirit και λοιπές βλακείες. Όχι ότι το Ok Computer με ενθουσίασε, αλλά ήταν λίγο πιο αξιοπρεπές. Αλλά και αυτό, με όλο το hype που κουβαλούσε τότε μου έγινε τελικά αντιπαθητικό. Αλλά μετά το γύρισαν στο ηλεκτρονικό, άρχισαν να ξεπατικώνουν τον Aphex Twin, σοβάρεψαν και λίγο, οπότε άρχισα να μαλακώνω και εγώ. Τους είδα και σε ένα καταπληκτικό live κάπου το 2007, με τον Thom να δίνει ρέστα, οπότε βγήκαν από τη μαύρη λίστα.
Αλλά πάλι, ποτέ δεν μπόρεσαν να με ενθουσιάσουν με κάποια κυκλοφορία τους, ή έστω με κάποια κομμάτια τους (μοναδική εξαίρεση το Idioteque). Το ίδιο και ο κύριος Yorke μόνος του. Όλα μοιάζουν όμορφα και προσεγμένα, οι συμπεριφορά τους είναι υποδειγματική, τα artwork πολύ καλά, το προφίλ χαμηλό και με έμφαση στη μουσική. Όλες οι ιδανικές συνθήκες για να τους αγαπήσεις. Αλλά τελικά τίποτα δεν ξεχωρίζει. Δες για παράδειγμα αυτόν εδώ τον δίσκο. Η λογική λέει ότι πρέπει να είναι καλός. Και πράγματι, όταν ακούς το κάθε στοιχείο του ξεχωριστά έχει ενδιαφέρον. Αλλά το τελικό αποτέλεσμα είναι απίστευτα, μοναδικά και με ένα τρόπο που μόνο ο Thom ξέρει να να το κάνει, β α ρ ε τ ό. Μέχρι χασμουρητού. Και του έδωσα το χρόνο του. Περίμενα. Τίποτα. Κάθε ακρόαση το ίδιο άχρωμη και αδιάφορη με την προηγούμενη. Καμία αλλαγή. Ούτε καν προς τα κάτω. Δεν ακούγεται χειρότερο όσο το ακούς. Παραμένει παγερά μέτριο και αδιάφορο. Επίσης, ο συγκεκριμένος δίσκος είναι πλέον και απελπιστικά προβλέψιμος. Πως θα περίμενες τον καινούργιο δίσκο του Thom Yorke? Έτσι ακριβώς είναι. Θεωρητικά θα έπρεπε να υπάρχει τουλάχιστον ένα refinement των ιδεών που ουσιαστικά επαναλαμβάνονται. Ούτε αυτό μπορώ να το δω. Και πραγματικά πιστεύω ότι πλέον έχω απαλλαγεί από την προκατάληψη. Λέτε να φταίει η περιφάνεια?

_

6.0

Those will burn:μία ευθεία γραμμή. σαν καρδιογράφημα νεκρού.

Subculture(s) #007: Να 'ταν τα νιάτα δυό φορές/back to the 90's

Όλα ξεκίνησαν σε μια κουβέντα που είχα για το πως περνάνε τώρα τα αγόρια την εφηβεία σε σχέση με την εποχή μας. Με βάση τη μουσική φυσικά. Καλά η κουβέντα ξεκίνησε από τελείως διαφορετική βάση αλλά έφτασε γρήγορα εκεί. Ντροπές, μαγκιές, μουσικό μπουλινγκ και άλλα ωραία. Θυμήθηκα 2 κασέτες (όταν είχα τα walkman μου) που ποτέ δεν τις εμφάνισα στο σχολείο. Εντάξει, μετά το '92 στο σχολείο έπαιζαν πολύ grunge, πολύ (αμερικάνικο) punk-rock, metall μέχρι θανάτου, indie (το πρώτο που θυμάμαι είναι το gish που είχε κάνει πολύ χαμό τότες), ναι και trance, techno αλλά είχα πρόβλημα με τα φούξια και τα παρακολουθούσα από μακρυά και φυσικά αρκετό ελληνικό ροκ και έντεχνο. Για να θέσουμε ίσια το δίσκο, που λένε και στο χωριό μου, εγώ άρχισα να ακούω μουσική και να καταλαβαίνω τι, πως, που και γιατί εκεί γύρω στο 93...στα 12 με 13 λοιπόν. Με αρκετό MTv να παίζει όλη μέρα αλλά και τσακωμους για να μπορέσω να παρακολουθήσω και τα 120 λεπτά (που αργότερα έγιναν alternative nation). Δεν τα κατάφερνα εύκολα. Τότε και χωρίς internet έκανες να βρεις την άκρη σε κάτι που σου άρεσε με πολύ, πολύ κόπο. Περιοδικά, κανας φίλος, ραδιόφωνο. Κάπως έτσι είχε πέσει στα χέρια μου, μια κασέτα των A-HA...

...αχα θα πει κάποιος. Να τη η πρώτη από τις κρυφές κασέτες. Πράγματι. Ντροπή να πω στους φίλους ότι όχι μόνο άκουγα aha αλλά και ότι μου άρεσαν κι όλας. Σε ποιούς; Στους μεταλλάδες, στους γκραντσάδες ή στους ιντάδες με το τουπέ του κουλτουριάρη (από τοοοοτε..); Η δεύτερη κασέτα ήταν ο πρώτος των puressence, στη δευτέρα λυκείου. Ήταν κι αυτή η φωνή του μοντρίσκι που μου χάλαγε τη μαγιά. Εντάξει, άντε να το παίξει κάποιος ιστορία με puressence. Εγώ όχι. Σχολείο λοιπόν άκουγα, πέρα από nirvana, pearl jam και oasis, αντίδραση, τρύπες, αρνάκια, χαοτικό τέλος και αλλά εξαιρετικά ελληνικά πράγματα. Κόμπλεξ αμέτρητο. ΑΑΑΑ και άσιμο...πολύ άσιμο.

Θα μου πει κάποιος και δικαίως, επειδή εσύ είσαι κομπλεξικός τι ζόρι πρέπει να τραβάμε εμείς;...και επειδή τα δίκια του καθενός βουνό, θα προσπαθήσω να καταλήξω εκεί που θέλω. Μέσα στο 90, βγήκαν πέντε έξι πράγματάκια, που ούτε πειραματικά ήταν ούτε περίεργα αλλά τουλάχιστον στους δικούς μου φίλους και γνωστούς ήταν και είναι άγνωστα. Για αυτούς λοιπόν αυτό το subculure. Ποπ πραγματάκια που τότε, αν τα ήξερα, μπορεί και να ντρεπόμουν να τα παίξω στο σχολείο. Ξέρω, θα παίξει πολύ αγγλία, ίσως και μόνο αγγλία αλλά τα λαντ -όπαιδα έβγαζαν τότες πολύ καλά πράγματα.

Marion This World and Body (1996)

Οι marion είναι αγγλικό συγκρότημα από τον Βορρά της. Έβγαλαν 2 δίσκους και ο this world and the body είναι ένας κλασσικός Brit pop δίσκος από την αρχή μέχρι το τέλος του. Με κομματάρες μέσα όπως το Sleep (αν δεν κάνω λάθος έφτασε το top20 σαν single), το Let's all go together με το ρεφραινάκι του να είναι απίστευτα κολλητικό: They don't understand/ your life's and exam/and you need something/ it's hard for you. Θα μπορούσαν να γίνουν σα τους muse. Είχαν τα riffs, είχαν τις μελωδίες (your body lies). Οι Marion δεν έγιναν ποτέ αυτό που λέμε γνωστοί - γνωστοί παρ΄όλο που κι ο δεύτερος δίσκος τους ήταν κι αυτός  αρκετά καλός, έχοντας στην παραγωγή το μεγάλο όνομα του μαρρ (εξαιρετικό το  what are we waiting for?).

Swervedriver Juggernaut Rides '89-'98 (2005)

Άντε τώρα να τους κατατάξεις. Ναι, σίγουρα οι swervedriver ανήκουν στη μεγάλη οικογένεια της creation και θεωρούνται shoegaze μπάντα. Σίγουρα επωφελήθηκαν του ταλέντου των Ride που όπως και να το κάνουμε ήρθαν και έκατσαν στον alan mcgee σα δωράκι. Δεν θα μιλήσω για τον πρώτο δίσκο των swerverdriver που είναι δυναμίτης (raised) αλλά ούτε και για τον δεύτερο (mezcal head), φυσικά ούτε και για το best που προτείνω. Και τι θα πω; Τα παληκάρια είναι από την οξφόρδη και γράφουν μουσική με μεγάλη ένταση. Το son of mustang, το rave down ή ακόμα και το sandblasted δείχνουν ότι πήραν στοιχεία από το shoegaze, έβαλαν αρκετά "αμερικάνικα" γκάζια και ουσιαστικά βρίσκονται να παίζουν στο όριο του shoegaze με το alternative που μας έμαθε η αμερική. Βάλτε μέσα και το Last train ή το Blowin cool από τον δεύτερο και είμαστε κομπλε.

The Field Mice Where'd you Learn to Kiss that Way? (1998)

Ας κάνουμε λίγο τα στραβά μάτια για ένα συγκρότημα που βγήκε το στα τελειώματα της δεκαετίας του ογδόντα. Ας του θεωρήσουμε μπάντα των 90΄s (αν και το 1991 διαλύθηκαν) και ας προχωρήσουμε. Συγκρότημα που κανονικά μόλις πω την εταιρια τους θα πρέπει και να σταματήσω τη κουβέντα. Sarah Records λοιπόν και το where'd you learn to kiss that way είναι ένας σούπερ compilation δίσκος με κάθε καλό κομμάτι της μπάντας αυτής. Το περίεργο της υπόθεσης, ότι αυτός ο δίσκος δεν είναι στη sarah...Το for keeps είναι όμως, και αξίζει κάποιος να το ακούσει. Ο τρίτος ουσιαστικά δίσκος τους και ο πιο ολοκληρομένος. DreamPop, λίγο από 80'ς, πρωτόλειο shoegaze και μελωδίες που θα ήθελαν να τις είχαν κλέψει από τους smiths συνθέτουν ένα κολάζ από μουσικές που κάνει τους field mice (αν φυσικά μπορεί κάποιος να αντέξει τη μουσική της sarah) ένα συγκρότημα που θα μπορούσε να κάνει πολλά περισσότερα από αυτά που τελικά κατάφερε.

Pale Saints Fine Friend EP (1994)

Φεύγουμε από την Sarah και την Creation και πάμε στην 4AD. Dream pop manual για ένα συγκρότημα με δύο πολύ καλούς δίσκους και πολλά Ep, ένα εκ των οποίων (fine friend) είναι από τα αγαπημένα μου. Με μέλη  των lush και των heart throbs στα τελειώματα οι pale saints κατάφεραν να φτιάξουν κομμάτια με όμορφα φωνητικά και μελωδιές. Το συγκρότημα ουσιαστικά άντεξε από το 1990 εώς και το 1994 βγάζοντας και δυνατά κομμάτια όπως πχ στο the comforts of madness (με παραγωγό τον john fryer) όπου ο ήχος τους είναι αρκετά πιο σκληρός και το αποτέλεσμα σε συνδυασμό με τα dreamy φωνητικά είναι εξαιρετικό. Μαζί με το fine friend για μένα ότι καλύτερο έβγαλαν στο σύνολο τους.

Curve Doppelganger (1992)

Για τους Curve τα πράγματα είναι απλά. Βάζεις το Doppelganger και μια φωτογραφία από τα 90'ς της Tori Halliday και την αράζεις στη καρέκλα σου. Κλασσική ομορφιά των 90's που εμείς που μεγαλώσαμε με τέτοια πρώτυπα ακόμα χτυπά η καρδούλα μας όταν βλέπουμε είτε την tori είτε ακόμα ακόμα -και δεν θα ντραπώ καθόλου για αυτό- την αλισια την σιλβερστοουν (το κορίτσι των εροσμιθ ντε). Ξεφυγα όμως, γιατί έχω ανοιχτή μια φωτογραφία της τορι αλλά επανέρχομαι για τους curve. Δύο δίσκους έχω από αυτούς. Το Doppelganger και το αμέσως επόμενο cuckoo. Αν υπάρχει ηλεκτρονικό shoegaze μαζί με λίγο απο industrial και ακόμα λιγότερο dream pop, τότε ναι, αυτό παίζουν οι δύο τους. Βάλτε το fait accompli ή το horror head

Θ’ ανέβω και θα τραγουδήσω στο πιο ψηλότερο βουνό...

Εισαγωγή:
Πόσο πλάκα έχει. Σήμερα πρώτη φορά μετά απο χρόνια έβαλα rock fm στο αμάξι. Δύο απανωτά τραγούδια των REM κι όχι ότι με χάλασε. Μια χαρά μου ακούστηκαν. Αλλά όπως και να το κάνεις, το ένα πίσω από το άλλο, είναι κάπως.

"όχι ρε φίλε στη σειρά. Έχω το best στο ipod αν είναι να το βάλω" είπα δυνατά και με κοίταζε περίεργα η κυρία στο διπλανό αμάξι, χαμογέλασα αλλά κάπου εκεί κόπηκε και το χαμόγελο...καπάκι, temple of the king και εκεί απλά έκλεισα το ραδιόφωνο και έβαλα το κομμάτι για το οποίο γράφεται και το παρών κειμενάκι.

Έχω ξαναμιλήσει μάλλον για αυτό, αλλά μαζί με το blue supreme, το raised by wolves και 2-3 κομμάτια των keep shelly in athens (2-3 όμως, στάλα παραπάνω) παίζει συνέχεια στις λίστες μου. Α και το ancient ways πάλι από interpol. Από τα καινούργια αυτά. Γιατί αν βάλουμε περσινα, προπέρσινα και πάμε προς τα πίσω τα repeat είναι περισσότερα και τα χαμόγελα μεγαλύτερα.


Βασικό κομμάτι:
το κομμάτι είναι το mountain από τους slowness. 7 λεπτά και κάτι καλού, εθιστικού, αιθέριου shoegaze. Όσο περισσότερο το ακούω, τόσο περισσότερο συμφωνώ με τη γνώμη μου (χοχο). Ο δίσκος φετινός, λέγεται How To Keep From Falling Off A Mountain και στο σύνολο του είναι μέτριος. Αυτό που μου αρέσει περισσότερο σε αυτούς είναι ότι έχουν ακούσει ride πάνω από 400 εκατομύρια φορές. Δεν το κρύβουν. Μπορεί να μην το κάνουν και τόσο καλά στην τελική. Το κομμάτι όμως είναι όμορφο. Και καταφέρνει να σε κερδίσει χωρίς εντάσεις. Ειδικότερα μέχρι το περίπου δίλεπτο outro.



Να' χαμε να λέγαμε:
στα άλλα νέα ερχεται και ο αγαπημένος του ελληνικού κοινού και των χιλιανών γυναικών (όποιος δεν έχει δει στο youtube το live από τη Χιλη, χάνει....hd ποιότητα ακόμα και στα πλάνα στο κοινο) και δικός μου αγαπημένος (για να μην βγάζω το κώλο μου έξω και το παίζω ιστορία) morrissey. Το αν θέλω να πάω...άλλη ιστορία. Μην τα ξαναλέμε για τον φετινό του δίσκο, και μην τα ξαναλέμε για την γραφικότητα. Κρίμα αλλά πάμε παρακάτω.

Κάπου πήρε το μάτι μου ότι έρχονται οι KVB βέβαια. Το δισκάκι τους που βγήκε τον Ιούνιο είναι αρκετά καλό και μπορεί να γίνει ένα καλό live...

Το τριήμερο είχε 3 καλά live. Μπέρδεψα λίγο ημερομηνίες, βαρέθηκα αλλά και τσιγκουνεύτηκα και τελικά δεν πήγα σε κανένα. αυτό που μου στοίχισε ήταν το σαββατιάτικο στη καισαριανή. Αλλά οκ...


τι άλλα νεα;
ψάχνω δουλειά και σπίτι και έχω πήξει στις ταινίες. Αυτάαααα.

Robert Plant - Lullaby & …The Ceaseless Roar

Robert Plant "Lullaby & … The Ceaseless Roar" (Nonesuch, 2014)

Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο βρέθηκα πρόσφατα να (ξανα)ακούω το Physical Graffiti. Πέρα από το ότι επαλήθευσα ότι είναι πράγματι η καλύτερη δουλειά τους, ανακάλυψα και πολλά πράγματα που για κάποιο λόγο δεν τα είχα παρατηρήσει παλιότερα. Κάποιες πιο ήπιες και υπόγειες ποιότητες που φαντάζομαι ότι είναι λογικό να σου ξεφύγουν όταν ακούς αρχικά Led Zeppelin, ειδικά όταν το κάνεις σε μικρές ηλικίες. Οπότε, σε αυτό το πλαίσιο, το timing για την καινούργια δουλειά του Plant ήταν ιδανικό για εμένα. Θέλω να πω, δεν νομίζω ότι σε διαφορετικές συνθήκες θα τον άκουγα τον δίσκο. Αυτό που συνειδητοποίησα λοιπόν, είναι ότι όσο και αν η μουσική που φτιάχνει τώρα μοιάζει πολύ διαφορετική από τα κλασσικά τους κομμάτια, αυτές οι πιο διακριτικές ποιότητες παραμένουν σχεδόν αναλλοίωτες. Και σε κάνει να σκέφτεσαι ότι ίσως εκεί να βρίσκεται η ουσία (στην πραγματικότητα βέβαια η ουσία βρίσκεται πάντα εκεί που την τοποθετείς κάθε φορά). Και εντάξει, προφανώς είναι όλες οι αναφορές, blues κτλ, πάνω στα οποία πάτησαν οι Zeppelin και οι οποίες αναφορές συνεχίζουν να υπάρχουν και σε αυτόν τον δίσκο. Αλλά νομίζω ότι αυτό στο οποίο αναφέρομαι είναι κάτι διαφορετικό αν και δυσκολεύομαι να το εκφράσω. Ίσως να είναι ο τρόπος με τον οποίο προσεγγίζονται αυτές οι αναφορές και μετουσιώνονται σε κάτι καινούργιο, ίσως και όχι. Όπως και έχει πάντως, στην πολύ πιο κατασταλαγμένη, ώριμη, προσέγγιση αυτού εδώ του δίσκου είναι όλα πολύ πιο καθαρά και εύκολα να τα παρατηρήσεις. Και τελικά λειτουργούν. Δηλαδή ο δίσκος είναι καλός. Ακούγεται τέλος πάντων σαν κάτι που έχει νόημα ύπαρξης και έχει κάτι να πει. Και μάλιστα ακούγεται σύγχρονος. Οκ, θα μπορούσες να μαντέψεις στο περίπου την ηλικία αυτών που το φτιάχνουν αν δεν ήξερες, αλλά ο Plant και η παρέα του, όσο και αν αναφέρονται στις ρίζες τους, δεν έχουν κλείσει τα αυτιά τους σε όσα συμβαίνουν γύρω τους μουσικά. Κάποια από αυτά φιλτράρονται και φτάνουν στο τελικό αποτέλεσμα, περισσότερο σαν ηχώ παρά σαν κάτι πιο άμεσο, αλλά είναι εκεί. Μαζί με όλες τις γνωστές εμμονές και αναφορές. Και τη φωνή βέβαια. Πιο ευγενική και μεστή, αλλά δύσκολα να την μπερδεύσεις. Δεν νομίζω ότι πλέον κανείς περιμένει να βρει το Kashmir εδώ μέσα, αλλά το Rainbow για παράδειγμα είναι πολύ όμορφο. Ή το Turn it up, όπου εμφανίζονται λίγο και οι κιθάρες. Και που υπό τις κατάλληλες συνθήκες θα μπορούσε να είναι και σε κάποιο δίσκο των Grinderman. Παράδοξο; Εμένα δεν μου φαίνεται και τόσο. Αλλά και πάλι δυσκολεύομαι να το αναλύσω.

_

7.8

Those will burn: Rainbow, Turn it Up, House of Love

16 μέρες απο το τελευταίο post...

Έχει πλάκα τελικά πως τα πράγματα αλλάζουν όσο μεγαλώνει ο άνθρωπος. Δηλάδη τι σημαίνει αλλάζει; και ποιός μεγαλώνει; Και στην τελική εδώ η patti η smith έκανε ένα πέρασμα από τη τελευταία σεζόν του killing, εγώ τι γκρινιάζω; Μέχρι ώρας δεν έχω πέσει τόσο χαμηλα. Εντάξει...δεν έχω γράψει και το Dancing Barefoot από την άλλη...

O...pro Bono χθες βγήκε με τη μπάντα του και έπαιξε live στην apple. Έδωσε και ένα free δίσκο, τον τελευταίο των U2, δωρεάν. 

Ξέρω, ξέρω...who the fuck cares...οκ...μπορεί.

αλλά...

Τον κατέβασα.

Και τον άκουσα. 

και δεν ακούγεται....

εκτός από ένα κομμάτι το οποίο μπορεί να συγκριθεί με τα καλύτερα των U2 (θα τολμήσω να πω ας πουμε ένα καινούργιο I will follow...). 

To Raised by the wolves λοιπόν. 

Ένα refrain που θα ζήλευε η siouxsie και ένα ρυθμικό κουπλέ αλά springsteen φάση με μια μαγευτική γέφυρα. Τώρα το ότι λέω καλά λόγια για τον γυαλάκια είναι κάτι που θα το βρω με τον εαυτό μου αργότερα.

Στα σοβαρότερα τώρα...

Το 5. Στο repeat από τους Interpol. Μέχρι να μην μπορεί να ξεκολλήσει η μελωδία. My blue supreme και για μένα τα 2 καλύτερα κομμάτια του '14.

Και το ancient ways είναι κομμάτι που αξίζει δεν λέω, αλλά όταν υπάρχει το 5 όλα τα άλλα σβήνουν. 

btw καλός δίσκος. 

για τον καινούργιο του tricky τα πράγματα είναι απλά. Υπάρχουν βράδια που μπορεί να σου κάνει απίστευτη παρέα. Αλλά θέλει να είσαι ήδη στο mood. Αν είσαι, σε ρουφάει, αν όχι πφφφφ θυμίζει το περσινό και προπέρσινο βαρετό δίσκο. 

slowness kai lowtide ακολουθούν, αλλά το shoegaze θέλει κόπο και λιγότερο τρόπο. Μέχρι ώρας το πρώτο κομμάτι από slowness είναι εθιστικό: Mountain.

Αυτόματη γραφή και έτσι.

Δεν το λες και procrastination αυτό το οποίο περνάω το τελευταίο διάστημα, μάλλον άσκηση στο multitasking. Και έτσι έχουμε ήδη δύο λέξεις για να περιγράψουμε μια κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε, που είναι πολύ πιο εύκολο και απλό να είναι στα αγγλικά παρά στα ελληνικά. Ακόμα ένα στοιχείο της γενιάς μας. Όπως και οι ψυχοσωματικές ασθένειες(;), και ένα σωρό άλλα. Όπως και η φυγή στο εξωτερικό. Εγώ προσωπικά είναι σαν να έχω βρει τη λίστα και να τα τσεκάρω όλα. Τώρα κανονικά για μουσική γράφουμε εδώ. Αλλά νομίζω χρειαζόμαστε ένα διάλειμμα όλοι. Όχι από τη μουσική ακριβώς, αλλά από αυτό το mood του γράφω για κάτι, κυρίως καινούργιο, συνήθως καλό, κατά βάση στοιχειοθετημένο, και με απώτερο στόχο να το διαβάσει και κανένας άλλος. Λίγο το καλοκαίρι, λίγο η δουλειά, λίγο οι δίσκοι που θα έπρεπε να έχουν βγει και δεν έχουν, έχει περάσει και εγώ δεν ξέρω πόσος καιρός χωρίς να γράψω κάτι. Οπότε η φάση είναι είναι προφανώς αυτοαναλυτική. Κάτσε να δούμε λοιπόν που βρισκόμαστε. Σε φάση, προσπαθώ να ξεμπλοκάρω από σκέψεις, να ξεσκουριάσω για να κρατήσω μια επαφή για αργότερα. Ίσως αρκετά αργότερα έτσι όπως βλέπω το πρόγραμμά μου...

Το άλλο που παρατήρησα, που προφανώς και έχει σχέση με όλα όσα ανέφερα, είναι ότι αλλάξανε λίγο και αυτά που διαβάζω. Βαρέθηκα λίγο τη φιλοσοφία και το δοκιμιακό λόγο... Λίγο λογοτεχνία, -απέχω ακόμα αρκετά από το να γίνω fan.- και μια περίεργη στροφή στην ποίηση. Σε φάση διαβάζω λίγο και το σκέφτομαι για ώρα. Βρήκα ένα ενδιαφέρον εκεί, ως αναγνώστης δηλαδή, γιατί νομίζω δεν θα μπορούσα ποτέ να γράψω ο ίδιος. Και μάλλον αυτό με συναρπάζει' πώς κάθεται να γράψει ο άλλος, ένα είδος τόσο δύσκολο που εύκολα παρερμηνεύεται και παρεξηγείται, με απειροελάχιστες πιθανότητες να βρει απήχηση στα πρώτα του βήματα. Εκτός και αν έχει πολύ μικρό κύκλο που τον ενδιαφέρει. Ειδικά στις μέρες μας, που μέσω του διαδικτύου πας παντού. Όταν η κριτική γίνεται τόσο πιο εύκολα από την ίδια τη δημιουργία. Μάλλον για αυτό υπάρχουν τόσα περισσότερα ψευδώνυμα στην ποίηση. Κατασκευάζεις το προσωπείο σου, χτίζοντας την άμυνα που σου προσφέρει η ανωνυμία δηλαδή, και ταυτόχρονα απολαμβάνεις τα οφέλη της δημόσιας έκθεσης και της κριτικής στο έργο σου. Ξεκινάς δηλαδή μια πορεία από το μηδέν, που όμως όσο περνάει ο χρόνος χάνει την απόλυτη ελευθερία του πρώτου έργου. Αφού ανεξάρτητα του πόσο συνδέεται το πρόσωπο με το προσωπείο, υπάρχει η ταύτιση του έργου με το προσωπείο. Και το προσωπείο λειτουργεί ως συνδετικός κρίκος ανάμεσα στα διάφορα έργα-δημιουργίες του προσώπου-προσωπείου. Γαμώτο, μου αρέσει πολύ η ψυχολογία τελικά. Βέβαια θέλει πολύ διάβασμα και δεν έχουμε (α' πληθυντικός διαταραγμένης προσωπικότητας και έτσι) χρόνο. Γιαυτό και ψάχνουμε μια ψυχολόγο για σοβαρή σχέση. Η μαλακία είναι ότι γνώρισα μία πρόσφατα, αλλά αλλάζουμε και οι δύο χώρα οπότε μόνο μαθήματα δια αλληλογραφίας μπορούμε να κάνουμε.

Τώρα θα μου πεις γιατί να το δημοσιεύσω αυτό το κείμενο, αντί να το κρατήσω απλώς στο σκληρό μου δίσκο. Είναι ένα θέμα αυτό... Αλλά είπαμε ή μάλλον σε κάποιο άλλο κείμενο έχω γράψει για την ολοκλήρωση μιας διαδικασίας παραγωγής με την έκθεση-δημοσιοποίηση. Ας τα φανταστεί ο αναγνώστης, μη τα προσφέρουμε όλα στο πιάτο.

Αυτά. Πάω να φάω. Για να προλάβω να πάω για μπάνιο. Γιατί δουλεύω μετά.

PS: Πολύ λίγοι δίσκοι έχουν κρατήσει για καιρό στις λίστες αναπαραγωγής μου. Ίσως κάποια στιγμή να τους δούμε αναλυτικότερα. Αυτό που θέλω να μοιραστώ εδώ είναι αυτό:  

IVRY – 100s,

εδώ όλο το mixtape: http://www.datpiff.com/Ivry-100s-mixtape.590055.html

και πρώτη γεύση εδώ: