 | Μανώλης Αγγελάκης O άνθρωπος Βόμβα (Inner Ear, 2012) |
Είναι 00.00 ακριβως, 25.12.12 , χριστούγεννα και κάθομαι μπροστά στον υπολογιστή και περνάω τις σκόρπιες σκέψεις μου για τον άνθρωπο βόμβα. Είπα να κάνω κάτι για να σπάσω την ανία της μέρας, όπου τίποτα από τα φυσιλογικά δεν λειτουργεί.
Τις μουσικές και το ύφος του Αγγελάκη τα αγαπώ. Μου θυμίζουν τόσο ρεμπετικα όσο και blues αλλά όχι τόσο για την μουσική καθεαυτή (που και αυτή είναι ρεμπετομπλουζ) αλλά για την αίσθηση που σου αφήνει στο τέλος. Γαμημένη επίγευση. Και αυτό που αφήνει ο αγγελάκης στο τέλος είναι μια πραγματικότητα. Ένα "τωρα" που χάνεται σαν μια ηχώ μέσα στο χρόνο. Και μένεις εκεί πιστός να την περιμένεις να γυρίσει, βάζοντας τον δίσκο ξανά και ξανά, για να δεις αν τελικά άκουσες καλά: είναι ο καβάφης που τινάζει την σκόνη από πάνω του;
Είναι πολλά τα όμορφα κομμάτια. Άλλα γνωστά (απολειπειν ο θεος αντώνιον, σε μια γυναίκα, τα χριστούγεννα φέτος δεν θα έρθουν) αλλά κλειστοφοβικά (ο άνθρωπος βόμβα, χειροβομβίδα) και μοναδικό να στέκει το πιο ερωτικό τραγούδι για το 2012 (μια και οι λίστες ακόμα τρέχουν και εμείς τις κυνηγάμε) το "θα σε παντρευτώ".
Δεν θέλω(μάλλον δεν μπορώ) να γράψω πολλά, γιατί ανατρέχοντας στις σημειώσεις μου, ούτε κι εγώ ο ίδιος βγάζω άκρη.Στίχοι σημειωμένοι, ρεφραίν της κιθάρας και σχόλια άσχετα. Χιλιάδες εικόνες. Εμένα ο αγγελάκης μου θυμίζει μπάτη και ανέστη δέλια, μου θυμίζει calexico (το λέω χωρίς ντροπή), μου θυμίζει mark lanegan και tom waits.
για να τα λέμε όλα, το μοναδικό κομμάτι που δεν καταλαβαίνω είναι "το δελτίο καιρού", το χάνω από την αρχή αλλά μοιάζει να είναι κομμάτι του συνόλου.
Ο δίσκος λοιπόν, είναι κλειστός, είναι μαύρος, είναι σκονισμένος και καπνισμένος, ναι ίσως είναι ικανός να σε κουράσει(αν το θες)...αν κάνεις όμως πράξη τα λόγια του ποιητή* θα κερδίσεις πολλά, γιατί ο αγγελάκης με τα κομμάτια του, σου ανοίγεται μπροστά σου σα μια χώρα που αντάμωσες πριν χρόνια.
9,4Τις μουσικές και το ύφος του Αγγελάκη τα αγαπώ. Μου θυμίζουν τόσο ρεμπετικα όσο και blues αλλά όχι τόσο για την μουσική καθεαυτή (που και αυτή είναι ρεμπετομπλουζ) αλλά για την αίσθηση που σου αφήνει στο τέλος. Γαμημένη επίγευση. Και αυτό που αφήνει ο αγγελάκης στο τέλος είναι μια πραγματικότητα. Ένα "τωρα" που χάνεται σαν μια ηχώ μέσα στο χρόνο. Και μένεις εκεί πιστός να την περιμένεις να γυρίσει, βάζοντας τον δίσκο ξανά και ξανά, για να δεις αν τελικά άκουσες καλά: είναι ο καβάφης που τινάζει την σκόνη από πάνω του;
Είναι πολλά τα όμορφα κομμάτια. Άλλα γνωστά (απολειπειν ο θεος αντώνιον, σε μια γυναίκα, τα χριστούγεννα φέτος δεν θα έρθουν) αλλά κλειστοφοβικά (ο άνθρωπος βόμβα, χειροβομβίδα) και μοναδικό να στέκει το πιο ερωτικό τραγούδι για το 2012 (μια και οι λίστες ακόμα τρέχουν και εμείς τις κυνηγάμε) το "θα σε παντρευτώ".
Δεν θέλω(μάλλον δεν μπορώ) να γράψω πολλά, γιατί ανατρέχοντας στις σημειώσεις μου, ούτε κι εγώ ο ίδιος βγάζω άκρη.Στίχοι σημειωμένοι, ρεφραίν της κιθάρας και σχόλια άσχετα. Χιλιάδες εικόνες. Εμένα ο αγγελάκης μου θυμίζει μπάτη και ανέστη δέλια, μου θυμίζει calexico (το λέω χωρίς ντροπή), μου θυμίζει mark lanegan και tom waits.
για να τα λέμε όλα, το μοναδικό κομμάτι που δεν καταλαβαίνω είναι "το δελτίο καιρού", το χάνω από την αρχή αλλά μοιάζει να είναι κομμάτι του συνόλου.
Ο δίσκος λοιπόν, είναι κλειστός, είναι μαύρος, είναι σκονισμένος και καπνισμένος, ναι ίσως είναι ικανός να σε κουράσει(αν το θες)...αν κάνεις όμως πράξη τα λόγια του ποιητή* θα κερδίσεις πολλά, γιατί ο αγγελάκης με τα κομμάτια του, σου ανοίγεται μπροστά σου σα μια χώρα που αντάμωσες πριν χρόνια.
Those will burn: απολειπειν ο θεος αντώνιον, τα χριστούγεννα φέτος δε θα έρθουν, Θα σε παντρευτώ
*[...]πλησίασε σταθερά προς το παράθυρο,
κι άκουσε με συκγίνησιν, αλλ' όχι
με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα
ως τελευταία απόλαυσι τους ήχους, τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου,
κι αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που χάνεις.
Posts
