Δέκα: The Gaslamp Killer - Breakthrough

Tο Breakthrough είναι αυτό που θα περίμενα ως συνέχεια του a sufi and a killer... Δηλαδή, για αρχή μία βάση που ξεκινάει τόσο από το hip hop έτσι όπως το καταλάβαιν(αν)ουν ο J Dilla και ο Matlib όσο και από το dubstep. Πάνω σε αυτή μία διάχυτη 60ς αίσθηση, ανατολίτικες μελωδίες (ie το υπέροχο nissim), μία περίεργη ψυχεδέλεια, spoken samples, spaghetti αισθητική και όλα αυτά πάντα βρωμισμένα και θολά, έτσι που αν θα έπρεπε να διαλέξω μόνο μία λέξη για να το περιγράψω θα έλεγα 'blues'. Να μην ξεχάσω και το καταπληκτικά έγχορδα που εμφανίζονται σε σημεία, πχ στο Flange Face αλλά κυρίως στο In the Dark που κλείνει το δίσκο και το οποίο απογειώνεται κάπου από τη μέση και μετά. Α, και όλα αυτά ακούγονται σαν μία συνεχόμενη μουσική εμπειρία παρά σαν ξεχωριστά κομμάτια. Εντάξει, να παραδεχτώ ότι το fuck μοιάζει περισσότερο με εφηβική ανοησία που θα περίμενες να την βρεις σε ένα δίσκο των Tenacious D και όχι εδώ, αλλά το Apparitions που έρχεται μετά με τη φωνή του Gonjasufi σε κάνει να την ξεχάσεις αμέσως.

Έντεκα:Slug Guts - Playin' Time with the Deadbeat

 Δώδεκα: Animal Collective - Centipede HZ

Δεκατρία: King Dude - Burning Daylight

Δεκατέσσερα: Lambchop - Mr. M

Δεκαπέντε: Frank Ocean - Channel Orange

Δεκαέξι: David Byrne&St. Vincent - Love this Giant

Δεκαεπτά: Tindersticks - The something Rain

Δεκαοκτώ: Babu Gury - Pieces

Δεκαεννιά: Madlib - Medecine Show#13

Είκοσι: Tame Impala - Lonerism