Camera Obscura - My Maudlin Career

Camera Obscura My Maudlin Career (4AD, 2009)

Το ότι η Γλασκώβη είναι μία πόλη που παράγει καταπληκτικές μουσικές είναι δεδομένο. Οι Camera Obscura είναι από τη Γλασκώβη (+1). Αλλά και οι Belle & Sebastian είναι από τη Γλασκώβη (-1). Ατυχέστατα, οι Camera Obscura βρίσκονται μουσικά αρκετά κοντά σους Belle & Sebastian (-1). Επίσης, ό,τι είχα ακούσει στο παρελθόν από τους Camera Obscura με είχε αφήσει αδιάφορο (-1). Ακόμα είχα υπόψη μου ότι οι στίχοι της δεσποινίδος Campbell ασχολούνται αποκλειστικά με την μονίμως ραγισμένη της καρδιά, τις αποτυχημένες σχέσεις και την μελαγχολία (-1). Οπότε, ξεκίνησα να ακούω τον καινούργιο τους δίσκο με αρκετά αρνητική διάθεση. (το 83% που συγκεντρώνουν μέχρι τώρα στο Metacritic δεν μου άλλαξε καθόλου αυτή τη διάθεση, ομολογώ πάντως ότι ήταν ο λόγος που με έκανε να ακούσω το δίσκο.) Φορτώνω λοιπόν τα τραγούδια στο WinAmp, κατεβάζω και το εξώφυλλο (πάνω απ’ όλα η οργάνωση, αλλιώς δεν έχεις καμία ελπίδα στο γνωστό παιχνίδι Α και…) και πατάω το play. Πρέπει να παραδεχτώ ότι πιάστηκα στον ύπνο. Το album ξεκινάει με ένα απίστευτο pop διαμαντάκι που ακούει στο όνομα French Navy! Spector-ική ενορχήστρωση (είπαμε, είναι από τη Γλασκώβη) τρομερά catchy μελωδία, ανέλπιστα όμορφα, ναζιάρικα (?!) φωνητικά από την Tracyanne Campbell, ονειρεμένα έγχορδα και στίχοι με αρκετή δόση χιούμορ. Λίγο πιο δυνατό ρεφραίν να είχε θα άγγιζε την τελειότητα, αλλά ακόμα και έτσι με έστειλε αδιάβαστο. Προσπαθώ να συνέλθω από το σοκ λοιπόν και αρχίζω να σκέφτομαι ότι έχω κάνει κάποιο φρικτό λάθος στις εκτιμήσεις μου για τους σκοτσέζους. Και εκεί που είμαι πλέον έτοιμος να αναθεωρήσω και να δω τους Camera Obscura με τελείως διαφορετικό μάτι, έρχονται τα υπόλοιπα δέκα τραγούδια του δίσκου για να επιβεβαιώσουν σταδιακά και μία προς μία όλες τις αρχικές μου υποψίες! Μα είναι δυνατόν; Ενώ μπορούν να γράφουν κομμάτια σαν το French Navy προτιμούν να βασίζονται σε άνευρες, σπαραξικάρδιες, υποτονικές, ψευτο-folk συνθέσεις όπως οι υπόλοιπες δέκα του δίσκου; Προφανώς θα μου πείτε, όπως είναι επίσης προφανές το ότι μάλλον δεν καταλαβαίνω την προσέγγισή τους.
Βέβαια, για να είμαι ειλικρινής, αυτό που κάνουν το κάνουν πολύ καλά. Οι συνθέσεις είναι προσεγμένες, τα φωνητικά δένουν με το σύνολο, ενώ η δουλειά στα έγχορδα είναι υποδειγματική, διακριτικά αλλά ουσιαστικά τονίζουν και αναδεικνύουν τα κομμάτια. Οπότε για τους φίλους του είδους, μάλλον είναι ιδανικός δίσκος. Εγώ πάλι, θα αρκεστώ στο να ακούω το French Navy στο repeat (και θα ψάξω τους προηγούμενους δίσκους τους, δεν μπορεί, θα έχουν κάτι αντίστοιχο).

6.7

Those will burn: French Navy