one will burn

Peaches I Feel Cream (XL Recordings,2009)

Αν δε χαμπαριάσεις από τον υποσχόμενο “i feel cream” τίτλο του νέου δίσκου η από το εξώφυλλο, ε τότε από το beat με το οποίο ξεκινάει το εναρκτήριο track και το γεγονός ότι στα πρώτα 2 λεπτά έχεις ακούσει τη λέξη fuck καμιά 20ρια φορές καταλαβαίνεις ότι δεν έχουν αλλάξει και πολλά στο διαστροφικό σεξόκοσμο της (ακόμα και αν πάτησε τα δεύτερα -άντα της) Merril Nisker (κατά κόσμον Peaches).

Πίσω στο χρόνο, το teaches of peaches υπήρξε πρωτοπόρα dance punk κυκλοφορία, το βλάσφημο fatherfucker η κλωτσιά στα αχαμνά του δήθεν electroklash κινήματος, το impeach my bush ήταν μάλλον η άσχημη παρένθεση (με κορυφαία και πιο εμπνευσμένη στιγμή στο δίσκο να αποτελεί ο τίτλος του). Στο cream η σαραντάρα πρώην δασκάλα από το Τορόντο επιμένει στο μοτίβο που την “καθιέρωσε” και κατά τη γνώμη μου προσπαθεί να τελειοποιήσει το technolust επίτευγμα του fucker.

Κάτι ακόμα που παραμένει το ίδιο είναι η “ενοχλητική” κοφτή bitchy ερμηνεία και φυσικά ο θεματικός άξονας των κομματιών. Για μια ακόμη φορά θα ακούσουμε πολύ για lick, dick, penis, όπως και 'am this and i am that' δηλώσεις. Μη ξεχνάτε πως περί τούτου πρόκειται η peaches και αφού δεν άλλαξε μέχρι τώρα, δεν θα αλλάξει ποτέ. Όπως δε μπορείς να περιμένεις από τους rage against the machine να σου γράψουν τραγούδια για λουλούδια και βόλτες στο πάρκο η από τους belle and sebastian επαναστατικούς πολιτικοποιημένους στίχους έτσι δε γίνεται να αναμένεις μια αλλαγή στιχουργικής θεματολογίας από την peaches.

Το highlight και παράλληλα η μαγκιά του cream είναι η μουσικές επενδύσεις των συνεργατών του. Πόσο άσχημος μπορεί να είναι ένας δίσκος όταν περιλαμβάνει την αφρόκρεμα του σύγχρονου ηλεκτρονικού χορευτικού ήχου όπως οι soulwax,οι digitalism και οι simian mobile disco (ο james ford έχει κάνει τη παραγωγή στο μεγαλύτερο μέρος του δίσκου), συνεργασίες που όχι απλά την αποζημιώνουν αλλά την φρεσκάρουν, την ξεσκονίζουν και ξαναδίνουν νόημα στη πρόστυχη φιλοσοφία της. Εξίσου εξαιρετικές είναι οι στιγμές που η “ψηλή” αποπειράται την ερωτική και κομματάκι γλυκιά χροιά στην ερμηνεία της και γενικότερα όταν προτιμά να τραγουδά παρά να φτύνει τους στίχους. Τα “lose you”, “i feel cream”, και “mud” αποτελούν κάποια από τα pick του άλμπουμ και επιβεβαιώνουν τη παραπάνω θεωρία. Όπως και το αισθησιακό “relax” που θα αντικαθιστούσε άνετα το “fuck the pain away” στη κλασσική πλέον σκηνή στη ταινία της Κόπολλα (lost in translation).

Βέβαια δεν έχουμε να κάνουμε και με τον δίσκο της χρονιάς κι' αυτό γιατί για όσα highs διαθέτει ο δίσκος (those who will burn) υπάρχουν και τα αντίστοιχα lows όπως το r'n'b wannabe-άψυχο “billionaire” η το “mommy complex” που μοιάζει επικίνδυνα με το “hustler” των simian mobile disco η το “μία από τα ίδια” “trick or treat”.

Το cream ακούγεται καλύτερα αποσπασματικά η επιλεκτικά παρά ως σύνολο και ενδείκνυται για ακροάσεις μετ' ακολασιών (know what i mean? Say no more!).

6.8

Those will burn:lose you, more, i feel cream, mud