Doves - Kingdom of rust

Doves Kingdom of Rust (HEAVENLY,2009)

Έχοντας κλείσει ήδη μια δεκαετία στο κουρμπέτι, τα “περιστέρια” επιστρέφουν με το τέταρτο άλμπουμ τους. Τα αδέλφια Williams και ο κύριος Goodwin αποτελούν αναμφίβολα μια ιδιαίτερη περίπτωση βρετανών μουσικών. Δεν παίζουν το παιχνίδι του hype των εγχώριων αδηφάγων ΜΜΕ και δεν τροφοδοτούν στήλες που δεν αφορούν τη μουσική (τους) αλλά κρατούν χαρακτήρα ανθρώπων που ενδιαφέρονται μοναχά να κάνουν τη “δουλειά” τους. Είναι δύσκολο να επιβιώσεις στη σημερινή βρετανική πραγματικότητα δίχως να παριστάνεις τον καραγκιόζη. Κάποια ηλίθια φωτογράφηση στο Q η στο NME, διάφορες πομπώδεις δηλώσεις από δω και από κει, μια υποτιθέμενη κόντρα με κάποιο υποτιθέμενο αντίπαλο δέος, κάνα μπουνιδι έξω από καμιά παμπ, συνθέτουν κάποια από τα συστατικά που θα κάνουν τον κοσμάκη να ασχοληθεί μαζί σου. Οι Doves “παίζουν μπάλα” σε άλλο γήπεδο. Παρέα με τους Elbow αποτελούν τους σημαιοφόρους της σοβαρής νεότερης βρετανικής ροκ και μέσα από τις πολύ καλές τους live εμφανίσεις και τους σταθερά ποιοτικούς τους δίσκους καταφέρνουν chart-topping επιτυχίες και sold out κονσέρτα. Και μας απασχολούν με τη μουσική τους και μόνο.

Με το Lost souls του 2000 μας πρόσφεραν μαγεία που είχε καιρό να προσφέρει μια μπάντα από το τιμημένο Manchester. Άξια τέκνα των New Order και των Stone Roses καταθέτουν ένα σκοτεινό αριστούργημα βασισμένο μεν στις κατευθυντήριες γραμμές των προπατόρων τους αλλά φιλτραρισμένο με μια 00’s λογική. Ότι ήταν το “..Bright Lights” των Interpol για τους Joy Division, υπήρξε το Lost souls για το σύνολο των συγκροτημάτων από το Manchester. Έχοντας τη τάση να τροφοδοτούν αυτή την μαγεία, κυκλοφορούν δυο χρόνια μετά, το Last Broadcast, τη φωτεινή ίσως πλευρά του “..Souls” . Η σκηνή της πόλης ξαναζεί μεγαλεία! Έχουν βέβαια και αυτοί τα σκαμπανεβάσματα τους και στη συνέχεια περνούν μια κρίση ταυτότητας. Με το Some Cities του 2005 διαπιστώνουμε πως η μαγεία μάλλον έχει χαθεί. Έχουν αρχίσει να μουδιάζουν, να στερεύουν και να ατροφούν συνθετικά. Πολλοί αξιόλογοι καλλιτέχνες έχουν περάσει το κλιμακτήριο τους (Θυμηθείτε “πατάτες” τύπου Riot city blues από Primal Scream, η το Uh hah her της Pj από το πρόσφατο παρελθόν). Όταν συνειδητοποιείς κάτι τέτοιο και σκοτώνεσαι να φέρεις τη μαγεία πίσω, συνήθως είναι πολύ αργά. Οι Doves όμως δούλεψαν σκληρά και έφτιαξαν κάποια πρόσθετη μαγεία από την αρχή.

Για να καταλάβετε περί τίνος πρόκειται, το “Βασίλειο..” θα μπορούσε να αποτελεί την εγκεφαλική πλευρά του Dig out your soul των Oasis. Υπάρχει αυτή η ίδια garage αντίληψη της brit rock με τη διαφορά ότι τα τραγούδια τους είναι πιο σύνθετα και με περισσότερο βάθος από αυτά των αδελφών Gallagher. Ακούστε τα “Outsiders” και “House full of mirrors” και θα καταλάβετε τι εννοώ. Γενικότερα είναι ένας δίσκος που θα φθονήσουν οι συνάδελφοι τους, κυρίως από τη Γηραιά Αλβιόνα. Πάρτε για παράδειγμα το “Kingdom of rust”. Eίναι το single που πάντα προσπαθούσαν αλλά δεν κατάφεραν να γράψουν οι Coral. Παράλληλα έχουμε να κάνουμε με τον καινούριο ύμνο των “περιστεριών”. Φαντάζομαι επίσης τον νευρασθενικό Chris Martin να χτυπιέται από τη ζήλεια του ακούγοντας το ‘10:03” και ειδικά το “Lifelines’. Από την άλλη, στα μείον του τελευταίου τους πονήματος συγκαταλέγω μοναχά το “Spellbound”, μια κακήν κακώς προσπάθεια να ξαναφτιάξουν ένα “The man who told everything” (από το “..Souls” του 2000) και το flat – αχρείαστο – τι θέλει να πει ο ποιητής “Birds flew backwards” το όποιο ξεκινά από κάπου αλλά δεν καταλήγει πουθενά. Επίσης θα πρέπει να παίρνει περισσότερες ευκαιρίες στο μικρόφωνο ο Jez Williams. Το “Jetstreams” όπου ηγείται είναι από τα καλυτέρα εισαγωγικά tracks που άκουσα τελευταία (είναι η δική του φανταστική εκδοχή για το πώς θα έπρεπε να κλείνει το Blade Runner του Ridley Scott όπου δηλώνει φαν), ενώ προς το τέλος με το “Compulsion” επιτυχαίνει μια καταπληκτική α-λα Debbie Harry ερμηνεία (…η ξανθιά ξαναχτύπησε)σε ένα κομμάτι όπου στην αρχή θυμίζει επικίνδυνα “Rapture” από Blondie αλλά στη συνέχεια το σώζει και μας αποζημιώνει με μια ακόμα κορυφαία στιγμή του δισκου.

Οι Doves ξαναβρήκαν το χαμένο μαγικό τους ραβδάκι και επιστρέφουν στα δρώμενα με τον so far καλύτερο φετινό δίσκο από το Νησί (μαζί με αυτόν των Franz). Κάντε τη χάρη λοιπόν στον εαυτό σας να τους αφιερώσετε το χρόνο που αξίζουν αντί να τον σπαταλάτε σε σκουπίδια τύπου Kaiser Chiefs, The View, Kooks και Θεέ μου θα ξεράσω άμα συνεχίσω!

7.7

Those will burn: Jetstreams, Kingdom of rust, 10:03, Compulsion