Fever Ray - s/t

Fever Ray s/t (Rabid Records,2009)

Το Silent Shout είναι ένας από τους αγαπημένους μου δίσκους. Ένας από εκείνους τους δίσκους δηλαδή με τους οποίους συνδέεσαι μαζί τους σε ένα πολύ προσωπικό επίπεδο, συνδέεις τις μουσικές τους με (δικά σου) πρόσωπα και καταστάσεις, τους δίσκους που χρησιμοποιείς για το soundtrack των ονείρων σου και τον εξορκισμό των φόβων σου. Επίσης, το Silent Shout τυγχάνει να είναι και ένας από τους καλύτερους δίσκους ηλεκτρονικής (και όχι μόνο) μουσικής που κυκλοφόρησε τα τελευταία χρόνια. Οπότε είναι μάλλον λογικό το ότι δυσκολεύτηκα αρκετά με αυτόν τον πρώτο προσωπικό δίσκο της Karin Dreijer Andersson. Είχα να ξεπεράσω προσδοκίες και ανα(εμ)μονές ώστε να τον ακούσω ως προς αυτό που προσφέρει και όχι ως προς εκείνο που θα ήθελα εγώ να πάρω από αυτόν. Ναι λοιπόν, το Fever Ray δεν είναι η συνέχεια του Silent Shout. Φυσικά και έχει αναφορές σε αυτού. Και μόνο η φωνή της Karin είναι αρκετή για να γίνουν οι συσχετισμοί. Μόνο που μουσικά επιλέγει να κινηθεί στις πιο σκοτεινές πλευρές του μαχαιριού, και πέρα από αυτές. Down tempo, πολύ περισσότερο ambient παρά dance, κινείται σε εσωστρεφή μονοπάτια και αρκετά μινιμαλιστικούς ήχους, πάνω στους οποίους η φωνή της Karin - κάτι μεταξύ φωνής μικρού παιδιού και ενήλικα, άντρα και γυναίκας - εκφράζει τους φόβους ενός ανθρώπου που μεγαλώνει, μέσα στη δίνη της σημερινής κοινωνίας, ενός ανθρώπου που έχει συναίσθηση της διαδικασίας «ωρίμανσης» αλλά που συνεχίζει να αναζητά απαντήσεις.
Ο δίσκος ανοίγει με το If I had a heart, που είναι και το πρώτο single. Ιδανικό για να το ξεκίνημα, μέσα από το επαναλαμβανόμενο, σχεδόν μονότονο, μοτίβο του δίνει το στίγμα για το τι θα ακολουθήσει. Στη συνέχεια το When I grow up, ανεβάζει αμυδρά τους τόνους και αφήνει κάποιες ακτίνες φωτός να περάσουν μέσα από τα πιο χαλαρά beat που το συγκροτούν. Το Dry and Dusty σε ξαναρίχνει και σε παραδίδει στο Seven που με τη σειρά του σε ξανά-ανηψώνει και η διαδικασία επαναλαμβάνεται… Οι μεταπτώσεις αυτές όμως είναι τόσο αμυδρές που δεν γίνονται αντιληπτές παρά μόνο υποσυνείδητα στην αρχή, και μόνο μετά από πολλές ακροάσεις αρχίζουν να αποκαλύπτουν τον κυματισμό τους. Και αυτό είναι και το κλειδί που θα σου επιτρέψει να διεισδύσεις στα ενδότερα δωμάτια της μουσικής των Fever Ray: Οι πολλαπλές ακροάσεις και η επιμονή. Ο δίσκος είναι δύσκολος και απαιτητικός, ζητάει από τον ακροατή χρόνο και προσοχή. Αλλά η επιβράβευση νομίζω ότι αξίζει και τα δύο.
Το Fever Ray μάλλον δεν θα το θεωρούμε στο μέλλον ως έναν από τους δίσκους – σταθμούς της ηλεκτρονικής (ή οποιασδήποτε άλλης) μουσικής. Έχει χαράξει όμως σταθερή πορεία προς το αταίριαστο σύνολο δίσκων που αποτελούν τις δικιές μου μουσικές εμμονές. Εξάλλου ένας τόσο προσωπικός δίσκος, είναι λογικό να σου μιλήσει σε ένα εξίσου προσωπικό επίπεδο.

8.9

Those will burn: When I grow up, Seven, Triangle walls, Keep the streets empty for me.