The Joy Formidable A Baloon Called Moaning (unsigned,2009) |
Εχοντας μπει ήδη στις λίστες των μεγάλων περιοδικών ως μια από τις μπάντες που θα μας απασχολήσουν το 2009, οι joy formidable δικαιώνουν με το παραπάνω τη μικρή δόση hype που δέχτηκαν.
Το balloon αλλού προσθέτει και αλλού συμπληρώνει κάποια στοιχειά τα οποία έλειπαν από τον indie χάρτη, όπως τη φωνή της Ritzy Brian. Στιγμές νευρική, στιγμές ονειρική μα πάντα θηλυκή, ιδιαίτερη και διόλου επιτηδευμένη, εκπέμπει φρεσκάδα και ενθουσιασμό. Τη μουσική τους θα τη χαρακτήριζες κιθαριστική επική ποπ με την έννοια που της δίνουν οι muse (χωρίς τα κλαψουρίσματα) με αρκετή δόση από fuzzy κιθάρες. Πίσω από τον “θόρυβο” που πολλές φορές κατακλύζει τα τραγούδια, κρύβονται πιασάρικες μελωδίες και catchy χιτάκια. Γιαυτό και πρόκειται για ένα άλμπουμ που χρήζει προσεκτικής ακρόασης προκειμένου να σου ξεδιπλώσει σωστά τις αρετές του.
Πολλά από τα κομμάτια επιφυλάσσουν εκπλήξεις και αυτό φυσικά είναι ευχάριστο. Όπως το “the greatest light...” που ξεκινά με α-λα “time to pretend” ριφάκι, συνεχίζει σε πιο dream pop μονοπάτια και ξαφνικά σου πετάει ένα δίμποτο (!) και σε “στέλνει”. Η το cradle όπου στέλνουν κιθαριστικά φιλάκια στους Bloc party και εκεί που είσαι έτοιμος να κάνεις τον παραλληλισμό, ακούς αυτά τα woo hoo που δίνουν αυτή τη χαβαλεδιάρικη χροιά και δεν σου αφήνουν περιθώρια συγκρίσεων. Έκπληξη αποτελεί και το πόσο όμορφα δένουν οι φωνές της Ritzy και του καλού της στο “while the flies” και στο ακουστικό “9669” και το γεγονός ότι δεν κάνουν κατάχρηση αυτής της ταιριαστής “συνεργασίας”. Αυτό που μου αρέσει περισσότερο στου j.f είναι ο επικά φασαριόζικος τρόπος που επιλέγουν να κλείνουν τα περισσότερα από τα κομμάτια τους. Κιθάρες και ντραμς γκαζώνουν και οδηγούνται σε ένα ξέφρενο, κάποιες φορές, οργιαστικό φινάλε. Ιδανικά θεματάκια για να κλείνουν συναυλιακά σετ.
7.2
Επιπλεον βρισκω πολυ συνετη την επιλογη τους να κυκλοφορησουν ένα άλμπουμ με οκτω μονο κομματια, δυο – τρια δηλαδη λιγοτερα από το σύνηθες. Τα περιττά κομμάτια είναι σαν τα περιττά κιλά και οι J.f φαίνεται πως το κατάλαβαν από νωρίς.
Tο ηχητικό “μπαλόνι” των joy formidable ίσως να μη σε κερδίσει σε όλες τις στιγμές του, μη ξεχνάς όμως, αυτό είναι ένα ντεμπούτο άλμπουμ που ως συνήθως το συγκρότημα βρίσκεται στο στάδιο “ψάχνω τη ταυτότητα μου”. Σίγουρα αυτό δεν είναι το 100% των δυνατοτήτων των Ουαλλών και πρόκειται ουσιαστικά για μια πρώτη γεύση των ικανοτήτων τους. Και έχουν ωραία γεύση, δοκιμάστε τους.
7.2
Those will burn:
Posts
No comments:
Post a Comment