 | A$AP Rocky LongLiveA$AP (Polo Grounds / RCA, 2013) |
Έφτασε η ώρα να σκάσουν αυτοί οι hip-hop δίσκοι που κυκλοφόρησαν νωρίτερα στην χρονιά και με απασχόλησαν για καιρό. Μετά τον Jay Z, (πριν βασικά, κάπου τον φεβρουάριο) είχε σκάσει το ντεμπούτο άλμπουμ του Asap Rocky. Μέτα το περυσινό mixtape του, LiveLoveASAP (όντως και γαμώ τις εμπνεύσεις έχει) -και ένα σκασμό συνεργασίες, εμφανίσεις, φωτογραφίσεις και δεν ξέρω γω τι άλλο, τον έμαθε και ο κάθε πικραμένος που προσπαθεί να ακούσει τι βγαίνει από τα νέα ταλέντα στο hip-hop. Είχαμε αναφερθεί για την κολεκτίβα των Asap Mob στον δίσκο του Kendrick Lamar, και έφτασε η ώρα να μιλήσουμε για ένα δίσκο από το ηγετικό στέλεχος της ομάδας. Δεν θα κρύψω ότι η πρώτη μου εντύπωση για τον τυπά, και τα singles του, που έσκαγαν μέσα σε ένα hype για το νέο ταλέντο, του east coast, ήταν η χειρότερη δυνατή. Ένα mainstream δημιούργημα, παντελώς αδιάφορο και ατάλαντο. O τυπάς που στα είκοσι λίγα του μας παρουσιάζεται σαν ο gangster αρχηγός και ο βασιλιάς της σκηνής, κάπου δεν μου κάθεται καλά. Αυτή η αυτοπεποίθηση και η αλαζονεία του όμως, μου κίνησαν την περιέργεια. Στο κάτω κάτω έχει μια αξία να παρουσιάζεσαι έτσι σε ευρύ κοινό, ακόμα και αν είσαι στερείσαι περιεχομένου. Εντάξει τα μισά από όσα ακούγονται να έχει περάσει, έχει υλικό για να δώσει ένα ρεαλιστικό ύφος στα ραπς του. Αλλά στην τελική, ποιος ράππερ δεν ισχυρίζεται ότι έχει πουλήσει ναρκωτικά για να ζήσει. Να μην τα πολυλογώ φτάνουμε στον εν λόγω δίσκο. Και περιμένω καρτερικά, να ακούσω τι καπνό φουμάρει. Δεν αναφέρομαι μόνο στα ναρκωτικά που ανά τακτά διαστήματα μας αναφέρει, αλλά στο τι σκατά μουσική εκπροσωπεί. Κάπου εδώ λοιπόν, σκάει η πρώτη έκπληξη. Ένας δίσκος κάτι παραπάνω από πολυδιάστατος. Southern hip hop, northern soul με πολύ west coast niggah attitude. Που δεν πήγαμε, α ναι east coast, από Νέα Υόρκη (Harlem) είναι... Βάλτε και μια Santigold και τον Skrillex στο μπλέντερ και έτοιμος ο δίσκος.
Παρόλο το εύρος των επιρροών, o δίσκος στο σύνολό του έχει αρκετά καλή παραγωγή και καταφέρνει να δημιουργήσει έναν προσωπικό ήχο. Ο Rocky δεν είναι από του πιο ταλαντούχους στιχουργούς, αρκετές φόρες μάλιστα δείχνει να επαναλαμβάνεται. Τον σώζει όμως το πολλά βαρύ στυλάκι, η καλή αίσθηση του ρυθμού και η ενέργεια που βγάζει στις εμφανίσεις του. Έχει δημιουργήσει μια περσόνα που φαίνεται να υποστηρίζει καλά μέχρι στιγμής. Επιστρέφοντας πάλι στο άλμπουμ, θα λέγαμε ότι όλη η θεματολογία του δίσκου, συνοψίζεται στο P.M.W. ( pussy money weed). (fuck the concious (c)rap) και η αλήθεια είναι ότι δεν παίζουν λυρικά άσματα εδώ. Με μια εξαίρεση ίσως το απίστευτο One Train που έχει όλα τα εχέγγυα για να γίνει κλασσικό κομμάτι. Συγκεντρώνει ένα σωρό από τη νέα γενιά και τα νέα ταλέντα του hip-hop (Kendrick Lamar, Joe Badass, Action Bronson, Danny Brown etc), έχει ένα κολλητικό beat και καλύπτει και τον πιο απαιτητικό ακροατή με τα τόσα διαφορετικά στυλ που περιέχει. Το κομμάτι ουσιαστικά έσωσε τον δίσκο στις πρώτες ακροάσεις. Προσωπικά μου βγάζει κάτι από Ψυχόδραμα, αλλά ακόμα να προσδιορίσω την αναφορά.
Δύο κομμάτια ακόμα τράβηξαν την προσοχή μου για διαφορετικούς λόγους. Το πρώτο είναι το Wild for the Night, υπό τους ήχους του Skrillex. Πραγματικά δεν ξέρω τι έχει πάθει ο κόσμος, αλλά εγώ αυτόν τον τύπο δεν μπορώ να τον ακούσω. Και δεν είμαι και γέρος ρε γαμώ, αλλά μου φαίνεται ότι είναι μουσική για πιτσιρίκια. Παρόλα αυτά, το συγκεκριμένο τραγούδι με τις ακροάσεις που πέρασαν έγινε ιδιαίτερα αγαπητό, καθώς ο Rocky το έχει κάνει δικό του τελείως. Το επόμενο αφορά το κομμάτι Fashion Killer. Κάτι χρόνια πριν, μόνο και μόνο ο τίτλος θα αρκούσε για να γίνει περίγελος στον χώρο. Όχι σήμερα όμως. Τα δεδομένα έχουν αλλάξει, Με οδηγούς τους Jay Z και Kanye West, οι ράππερς έχουν πλέον δικές τους σειρές ρούχων και κάθονται πρώτη γραμμή στις επιδείξεις μόδας. Ο Asap Rocky ενσαρκώνει αυτά τα νέα ιδανικά. Κάτι μου λέει ότι οι αναλυτές στο μέλλον θα αναφέρονται σε αυτό το τραγούδι, ερμηνεύοντας την αστική κουλτούρα του σήμερα ενώ οι νοσταλγοί του oldschool θα ψάχνουν τι πήγε στραβά. Η αλήθεια είναι ότι το hip – hop έχει αλλάξει αρκετά. Από διωκόμενη υποκουλτούρα σε ηγεμονεύων ρεύμα και σήμερα έχει παγιωθεί πλέον ως mainstream. Δύσκολα βρίσκει κανείς τα τέσσερα στοιχεία. Σήμερα είναι κάπως έτσι. Υπάρχει όμως ένα κοινό στοιχείο, η ανάπτυξη αυτών των ομάδων που σαν άλλοι Wu Tang θέλουν να κατακτήσουν τον κόσμο, είτε το δηλώνουν είτε όχι. Προς το παρόν ξεχωρίζουμε A$AP Mob, Topdawg (πρώην Black Hippy) και οι ODD FUTURE. Έχει ενδιαφέρον να δούμε τον αντίποδα σε αυτά, όπως το underground super group Ηieroglyphics που έβγαλε μάλιστα και καινούργιο δίσκο. Αλλά όλα στην ώρα τους. Προς το παρόν, σε αυτό εδώ το κωλόπαιδο, θα δώσω ένα 8 γιατί είναι καλός δίσκος και γιατί δεν τον βλέπω να έχει πολλά ψωμιά. Αν έλειπαν τα Hell, Pain και LVL θα πήγαινε και παραπάνω.
_
8Παρόλο το εύρος των επιρροών, o δίσκος στο σύνολό του έχει αρκετά καλή παραγωγή και καταφέρνει να δημιουργήσει έναν προσωπικό ήχο. Ο Rocky δεν είναι από του πιο ταλαντούχους στιχουργούς, αρκετές φόρες μάλιστα δείχνει να επαναλαμβάνεται. Τον σώζει όμως το πολλά βαρύ στυλάκι, η καλή αίσθηση του ρυθμού και η ενέργεια που βγάζει στις εμφανίσεις του. Έχει δημιουργήσει μια περσόνα που φαίνεται να υποστηρίζει καλά μέχρι στιγμής. Επιστρέφοντας πάλι στο άλμπουμ, θα λέγαμε ότι όλη η θεματολογία του δίσκου, συνοψίζεται στο P.M.W. ( pussy money weed). (fuck the concious (c)rap) και η αλήθεια είναι ότι δεν παίζουν λυρικά άσματα εδώ. Με μια εξαίρεση ίσως το απίστευτο One Train που έχει όλα τα εχέγγυα για να γίνει κλασσικό κομμάτι. Συγκεντρώνει ένα σωρό από τη νέα γενιά και τα νέα ταλέντα του hip-hop (Kendrick Lamar, Joe Badass, Action Bronson, Danny Brown etc), έχει ένα κολλητικό beat και καλύπτει και τον πιο απαιτητικό ακροατή με τα τόσα διαφορετικά στυλ που περιέχει. Το κομμάτι ουσιαστικά έσωσε τον δίσκο στις πρώτες ακροάσεις. Προσωπικά μου βγάζει κάτι από Ψυχόδραμα, αλλά ακόμα να προσδιορίσω την αναφορά.
Δύο κομμάτια ακόμα τράβηξαν την προσοχή μου για διαφορετικούς λόγους. Το πρώτο είναι το Wild for the Night, υπό τους ήχους του Skrillex. Πραγματικά δεν ξέρω τι έχει πάθει ο κόσμος, αλλά εγώ αυτόν τον τύπο δεν μπορώ να τον ακούσω. Και δεν είμαι και γέρος ρε γαμώ, αλλά μου φαίνεται ότι είναι μουσική για πιτσιρίκια. Παρόλα αυτά, το συγκεκριμένο τραγούδι με τις ακροάσεις που πέρασαν έγινε ιδιαίτερα αγαπητό, καθώς ο Rocky το έχει κάνει δικό του τελείως. Το επόμενο αφορά το κομμάτι Fashion Killer. Κάτι χρόνια πριν, μόνο και μόνο ο τίτλος θα αρκούσε για να γίνει περίγελος στον χώρο. Όχι σήμερα όμως. Τα δεδομένα έχουν αλλάξει, Με οδηγούς τους Jay Z και Kanye West, οι ράππερς έχουν πλέον δικές τους σειρές ρούχων και κάθονται πρώτη γραμμή στις επιδείξεις μόδας. Ο Asap Rocky ενσαρκώνει αυτά τα νέα ιδανικά. Κάτι μου λέει ότι οι αναλυτές στο μέλλον θα αναφέρονται σε αυτό το τραγούδι, ερμηνεύοντας την αστική κουλτούρα του σήμερα ενώ οι νοσταλγοί του oldschool θα ψάχνουν τι πήγε στραβά. Η αλήθεια είναι ότι το hip – hop έχει αλλάξει αρκετά. Από διωκόμενη υποκουλτούρα σε ηγεμονεύων ρεύμα και σήμερα έχει παγιωθεί πλέον ως mainstream. Δύσκολα βρίσκει κανείς τα τέσσερα στοιχεία. Σήμερα είναι κάπως έτσι. Υπάρχει όμως ένα κοινό στοιχείο, η ανάπτυξη αυτών των ομάδων που σαν άλλοι Wu Tang θέλουν να κατακτήσουν τον κόσμο, είτε το δηλώνουν είτε όχι. Προς το παρόν ξεχωρίζουμε A$AP Mob, Topdawg (πρώην Black Hippy) και οι ODD FUTURE. Έχει ενδιαφέρον να δούμε τον αντίποδα σε αυτά, όπως το underground super group Ηieroglyphics που έβγαλε μάλιστα και καινούργιο δίσκο. Αλλά όλα στην ώρα τους. Προς το παρόν, σε αυτό εδώ το κωλόπαιδο, θα δώσω ένα 8 γιατί είναι καλός δίσκος και γιατί δεν τον βλέπω να έχει πολλά ψωμιά. Αν έλειπαν τα Hell, Pain και LVL θα πήγαινε και παραπάνω.
_
Those will burn: Long Live A$AP, One Train, Suddenly
Posts
No comments:
Post a Comment