Woodkid - The Golden Age

Woodkid The Golden Age (Island, 2013)

  Όπως ίσως προσέξατε, έχουμε πλέον στο blog, αυτό το σηματάκι του fb. Κάπου πιο δεξιά από εδώ. Αν σε βολεύει για να παρακολουθείς το τι γράφουμε, πατάς και μπαίνεις στην παρέα. Και αφού μπήκαμε στα mainstream media, ας πούμε και για έναν δίσκο που τον αγαπάει το airplay. Για να γράφουμε και για κανένα δίσκο που έχουμε λιγότερα να πούμε και περισσότερα να ακούσουμε. Το μόνο παρόμοιο άκουσμα που είχα εγώ ήταν αυτό.

  Η αλήθεια είναι ότι δύσκολα περιγράφεται αυτό που συμβαίνει στον δίσκο. Μάλλον πρόκειται γι' αυτούς τους δίσκους που δεν αλλάζουν και πολύ με τις ακροάσεις. Είναι μάλλον περισσότερο θέμα του αν θα σου κάνει το κλικ από την αρχή. Η αισθητική του δίσκου γίνεται εύκολα αντιληπτή από την αρχή. Και όταν λέω αισθητική, ας μην περιοριστούμε μόνο στην μουσική. Ο Woodkid aka Yoann Lemoine, είναι ένας ακόμα τους πολλούς καλλιτέχνες που αποδεικνύουν ότι δεν υπάρχουν πραγματικά σύνορα ανάμεσα στην τέχνη (τέχνες). Είναι επίσης ένας ακόμα που ξεκίνησε από την εικόνα για να καταλήξει (;) στη μουσική. Με σπουδές και ενασχόληση πάνω στην γραφιστική -ένας τομέας που δεν χαμπαριάζει από κρίση, αναπτύσσεται γοργά και βλέπεις ολοένα και περισσότερα διαμάντια-, ανακάλυψε ότι είναι ωραίο να κάνεις και μουσική. Εντάξει η αλήθεια είναι ότι το 2012 ήταν υποψήφιος για 6 βραβεία MTV Music Video Awards για ονόματα όπως η Lana Del Rey, ο Drake, και η Rihanna. Τώρα αυτά δεν τα λέω για να δείξω πως δουλεύει η wikipedia, αλλά για να στηρίξω την άποψη ότι μουσική και εικόνα συνδέονται όσο ποτέ άλλοτε σήμερα. Επίσης για να πω ότι με τέτοια ονόματα που δουλεύει, η παραγωγή είναι αντίστοιχου επιπέδου. Παρόλα αυτά όμως, ο ήχος που φθάνει στα αυτιά μου, εξακολουθεί να έχει αυτήν την προσωπική αισθητική που πιστεύω ότι πηγάζει από τον ίδιο τον καλλιτέχνη. Η για να το θέσω κάπως διαφορετικά, δεν έχει αυτό το generic στοιχείο ή πως στο διάολο λέγεται, στη γλώσσα του product design, που κάνει ένα προϊόν να απευθύνεται στις μάζες. Αυτοί που φτιάχνουν προϊόντα λοιπόν, -κυρίως αφορά τα αναψυκτικά και τα ποτά αυτό- ξεκίνησαν με αυτή την λογική, να φτιάξουν την γεύση που θα αρέσει σε όλους. Σε κάποια φάση ανακάλυψαν την ασαφή λογική. -fuzzy logic, ακούγεται καλύτερα στα αγγλικά-, και συνειδητοποίησαν ότι είναι καλύτερο -πιο πολλά κέρδη- να φτιάξουν πιο πολλά ποτά, που να απευθύνονται σε συγκεκριμένες κατηγορίες αγοραστών. Αυτό έγινε και στην μουσική όπως έγραψε ωραία ο worker εδώ και εδώ. Γιαυτό και εγώ δεν πολύ γουστάρω τα μουσικά tags, μου θυμίζουν προϊόντα και δεν έχω αυτήν την άποψη για την μουσική δημιουργία. Τα έλεγα και εδώ αυτά.. Μετά από όλα αυτά, δεν έχω πολλά να πω για τον δίσκο... Ο Woodkid είναί σίγουρα γνώστης αυτών, αφού παίζει μπάλα στις μεγάλες κατηγορίες. Δεν ξέρω αν είχε κατά νου του να με πετύχει ως target group, αλλά το αποτέλεσμα είναι ότι αυτή η αισθητική που περιβάλλει τη δουλειά του μου άρεσε... Οπότε δίνω απλώς τον βαθμό μου και ένα δείγμα της δουλειάς του, αφήνοντας την ανάλυση των συνθέσεων για κάποια άλλη στιγμή. Τα συμπεράσματα δικά σας.

_ 8,8

Those will burn: golden age, iron, I love you