 | Raffertie Sleep Of Reason (Ninja Tune, 2013) |
Νομίζω ότι είμαι πολύ ικανοποιημένος με την κατάσταση στην οποία βρίσκεται η σημερινή (pop) μουσική. Θέλω να πω, είναι πολύ καλύτερα απ' ό,τι ήταν πριν καμιά 20αριά χρόνια που άρχισα να ασχολούμαι, κάπου εκεί στα '90ς. Και γι' αυτό ευθύνεται κυρίως η ελεύθερη πρόσβαση στη μουσική, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Επίσης η δυνατότητα αυτοδιάθεσης. Το σημαντικότερο αποτέλεσμα αυτών ήταν ότι άρχισαν να καταρρέουν τα σύνορα και οι ταμπέλες. Όχι μόνο μεταξύ συγγενών μουσικών ειδών, αλλά και μεταξύ των πιο άσχετων. Έτσι γεννήθηκαν χίλιοι και ένας μπασταρδεμένοι ήχοι που δεν ξέρεις πως να τους περιγράψεις. Ομορφιά. Και όσο περισσότερο μπασταρδεύονται τα πράγματα τόσο πιο όμορφα γίνονται. Ήταν αναμενόμενο όλο αυτό βέβαια. Από τη στιγμή που οι μεγάλες εταιρίες έχασαν το έλεγχο, διότι δεν έχουν πλέον την αποκλειστικότητα στην διακίνηση της μουσικής, μοιραία καταστρέφονται και τα κατασκευάσματά τους, οι μουσικές κατηγορίες που τόσο τους αρέσει να δημιουργούν ώστε να χωρίσουν τα μερίδιά τους, να καθορίζουν τα target groups τους και να μπορούν να στέλνουν τους καταναλωτές στα σωστά stand στα δισκάδικα (σε εκείνα τα μεγάλα που δεν υπάρχουν πια).
Ο Raffertie είναι μία τέτοια μπασταρδεμένη κατάσταση λοιπόν. Η μουσική του δεν αποτελείται από ένα ξεκάθαρο συστατικό. Οκ, η αλήθεια είναι ότι υπάρχει κάτι που θα μπορούσε να την περιγράψει: ο James Blake. Αυτό που κάνει James Blake μου αρέσει πολύ. Απλά, δεν μου αρέσει ο ίδιος· το πως το κάνει δηλαδή. Ευτυχώς υπάρχουν πλέον πολλοί που προσπαθούν αντίστοιχα πειράματα με πολύ πιο ενδιαφέροντα αποτελέσματα. Ο Raffertie λοιπόν προέρχεται από ένα αμιγώς ηλεκτρονικό παρελθόν. Dj, παραγωγός κτλ. Μέχρι που 'ανακάλυψε' ότι μπορεί να τραγουδήσει. Και μαζί βρήκε τη soul, τα r'n'b, και ό,τι άλλο συναφές. Με αποτέλεσμα ένα σύνολο από ηλεκτρονικά ηχοτοπία, πάνω στα οποία κινούνται εύθραυστες φωνητικές μελωδίες. Το βασικό υπόβαθρο βέβαια παραμένει ηλεκτρονικό και είναι το δυνατό του στοιχείο. Πειραματικός, διακριτικός και ουσιαστικός. Και κάπου τα καταφέρνει καλύτερα, κάπου αλλού λιγότερο καλά. Στην πρώτη κατηγορία ανήκουν κυρίως οι πιο αφηρημένες στιγμές του, όπως το Undertow, το Rain ή το Last Train Home. Στη δεύτερη μάλλον τα σημεία όπου προσπαθεί να προσεγγίσει πιο παραδοσιακές μορφές τραγουδιού, όπως για παράδειγμα το Trust - ντουέτο με τη Yadi - , ή τα δύο κομμάτια που κλείνουν το δίσκο (black rainbow, back of the line) όπου ο ήχος του ξαφνικά γεμίζει φέρνοντας στο μυαλό πιο post rock καταστάσεις (όσο δυνατό είναι αυτό σε κομμάτια που διαρκούν 2,5 λεπτά). Στο ενδιάμεσο βρίσκονται πιο 'ασφαλή' κομμάτια όπως το instrumental One Track Mind ή τα θα-μπορούσαν-γίνουν-χιτάκια Build me Up και Touching.
Με άλλα λόγια το Sleep of Reason δεν είναι αριστούργημα. Αλλά μέσα στην κατάσταση που περιέγραφα στην αρχή και αυτή η έννοια του αριστουργήματος, δίσκου σταθμού κτλ χάνει σιγά σιγά το νόημά της. Το Sleep of Reason είναι όμως ένας δίσκος προσωπικός, πειραματικός από τη μία, που ταυτόχρονα κοιτάει τι συμβαίνει γύρω του από την άλλη, και εν τέλει, όμορφος.
_
7.6Ο Raffertie είναι μία τέτοια μπασταρδεμένη κατάσταση λοιπόν. Η μουσική του δεν αποτελείται από ένα ξεκάθαρο συστατικό. Οκ, η αλήθεια είναι ότι υπάρχει κάτι που θα μπορούσε να την περιγράψει: ο James Blake. Αυτό που κάνει James Blake μου αρέσει πολύ. Απλά, δεν μου αρέσει ο ίδιος· το πως το κάνει δηλαδή. Ευτυχώς υπάρχουν πλέον πολλοί που προσπαθούν αντίστοιχα πειράματα με πολύ πιο ενδιαφέροντα αποτελέσματα. Ο Raffertie λοιπόν προέρχεται από ένα αμιγώς ηλεκτρονικό παρελθόν. Dj, παραγωγός κτλ. Μέχρι που 'ανακάλυψε' ότι μπορεί να τραγουδήσει. Και μαζί βρήκε τη soul, τα r'n'b, και ό,τι άλλο συναφές. Με αποτέλεσμα ένα σύνολο από ηλεκτρονικά ηχοτοπία, πάνω στα οποία κινούνται εύθραυστες φωνητικές μελωδίες. Το βασικό υπόβαθρο βέβαια παραμένει ηλεκτρονικό και είναι το δυνατό του στοιχείο. Πειραματικός, διακριτικός και ουσιαστικός. Και κάπου τα καταφέρνει καλύτερα, κάπου αλλού λιγότερο καλά. Στην πρώτη κατηγορία ανήκουν κυρίως οι πιο αφηρημένες στιγμές του, όπως το Undertow, το Rain ή το Last Train Home. Στη δεύτερη μάλλον τα σημεία όπου προσπαθεί να προσεγγίσει πιο παραδοσιακές μορφές τραγουδιού, όπως για παράδειγμα το Trust - ντουέτο με τη Yadi - , ή τα δύο κομμάτια που κλείνουν το δίσκο (black rainbow, back of the line) όπου ο ήχος του ξαφνικά γεμίζει φέρνοντας στο μυαλό πιο post rock καταστάσεις (όσο δυνατό είναι αυτό σε κομμάτια που διαρκούν 2,5 λεπτά). Στο ενδιάμεσο βρίσκονται πιο 'ασφαλή' κομμάτια όπως το instrumental One Track Mind ή τα θα-μπορούσαν-γίνουν-χιτάκια Build me Up και Touching.
Με άλλα λόγια το Sleep of Reason δεν είναι αριστούργημα. Αλλά μέσα στην κατάσταση που περιέγραφα στην αρχή και αυτή η έννοια του αριστουργήματος, δίσκου σταθμού κτλ χάνει σιγά σιγά το νόημά της. Το Sleep of Reason είναι όμως ένας δίσκος προσωπικός, πειραματικός από τη μία, που ταυτόχρονα κοιτάει τι συμβαίνει γύρω του από την άλλη, και εν τέλει, όμορφος.
_
Those will burn: Undertow, Rain, Last Train Home
Posts
No comments:
Post a Comment