Trouble - The Distortion Field

Trouble The Distortion Field (FRW Records, 2013)

Η αλήθεια είναι ότι το review του bo(m)bbieR για τους Queens of the Stone Age με προβλημάτισε. Όσο και αν προσπάθησα, το μόνο που μπόρεσε να μου προξενήσει ο δίσκος ήταν βαρεμάρα και χασμουρητό. Όχι ότι μου άρεσαν ποτέ σαν μπάντα. Στην εφηβεία μου είχα κολλήσει με τους Kyuss (μεταξύ άλλων ασήκωτων τύπων), οπότε οι QOTSA μου φάνηκαν υπερβολικά φλώροι. Όταν δε βγήκε το Songs for the Deaf με κομμάτια σαν το No One Knows έχασα κάθε ιδέα για τον κύριο Homme: αποφάσισε ότι μάλλον δεν θέλει να πεθάνει στην ψάθα και απάλλαξε την μουσική από μερικούς τόνους, της έδωσε μία και καλά alternative χροιά, και ταυτόχρονα απαλλάχτηκε και από τους υπόλοιπους Kyuss ώστε να μην χρειάζεται να μοιράζεται τα χρήματα. Οπότε και το review του bo(m)bbieR μπορεί να με άφηνε αδιάφορο αν δεν γινόταν σε ανύποπτο χρόνο αυτή η αναφορά στο Load των Metallica (δισκάρα). Και έτσι πίεσα τον εαυτό μου και έκατσα και τον άκουσα το δίσκο. Φευ. Αλλά άρχισα να σκέφτομαι, για να λένε και ο bo(m)bbieR και ο music.stalker ότι είναι δισκάρα (όχι απλά, δίσκος της χρονιάς λέει!) μήπως δεν είναι μόνο ο Homme που άλλαξε, αλλά και εγώ πλέον δεν μπορώ να ανεκτώ κιθάρες, σόλο κτλ (η αλήθεια είναι ότι έχω να ασχοληθώ με κάτι αντίστοιχο πολυυυύ καιρό)? Αποφάσισα λοιπόν να το διερευνήσω. Και ως εκ’ θαύματος βρήκα δύο καινούργιους δίσκους που είναι ιδανικοί για αυτή τη δουλειά. Ο πρώτος είναι αυτός εδώ (ο δεύτερος είναι surprise… εκεί θα γίνει η τελική κρίση):
Οι Trouble είναι μία μπάντα στην οποία ακόμα και οι Kyuss πρέπει να βαράνε προσοχές, πόσο μάλλον οι QOTSA. Για τα Psalm 9 και Skull ό,τι και να γράψεις θα είναι λίγο. Για να είμαι ειλικρινής, πριν ακούσω τον καινούργιο δίσκο τους κάθισα και άκουσα το δεύτερο, αλλά και το Plastic Green Head που το είχα λιώσει όταν βγήκε. Ως εδώ καλά. Δεν διαπίστωσα κάποια ενόχληση από τις βαριές κιθάρες· αλλά αυτά δεν μετράνε για το πείραμα: μουσική που πατάει στην μνήμη σου δεν μπορείς να την κρίνεις έτσι όπως βλέπεις καινούργιες μουσικές. (άσχετο: ο πόνος λέει, είναι μνήμη. Για σκεφτείτε το…).
Ξεκινάω λοιπόν με την ακρόαση του The Distortion Field. Και κατευθείαν η πρώτη απογοήτευση: Άλλαξαν τραγουδιστή! Ποιος είναι αυτό ο τύπος που ουρλιάζει? Τυπική 80ς μέταλ φωνή χωρίς κανένα χαρακτήρα... Ας είναι... Το When the Sky Comes Down που ανοίγει τον δίσκο ξεκινάει αργόσυρτα και βαριά, αλλά σύντομα μπαίνει σε πιο γρήγορα μονοπάτια. Και στη συνέχεια αποδεικνύεται ότι είναι το μοναδικό που παραπέμπει λίγο στους παλιούς Trouble. Από εκεί και πέρα ο ήχος είναι περισσότερο 'NOLA' παρά doom, stoner ή όπως αλλιώς θέλετε. Κοφτές κιθάρες, αντί για τις κλασσικές ατελείωτες αργόσυρτες που περίμενα. Και αυτό το άθλιο μπαλαντοειδές Have I Told You πως βρέθηκε εδώ μέσα? Και που είναι όλη εκείνη η ψυχεδέλεια που τους έκανε να ξεχωρίζουν? Οκ, υπάρχουν και καλά στοιχεία. Μπόλικα δυνατά και ασήκωτα riffs από εδώ και από εκεί. Κάποια κομμάτια που καταφέρνουν να ακούγονται καλά στο σύνολό τους. Πχ το Hunters of Doom ή το Butterflies που κάτι μου θυμίζει αλλά δεν μπορώ να βρω τι ή το Sink or Swim που τελικά φέρνει στο μυαλό το Load που λέγαμε πριν. Και το The Greying Chill of Autumn που είναι το μόνο κομμάτι που προσπαθεί να πάει λίγο παραπέρα. Αλλά σε γενικές γραμμές μάλλον αδιάφορο και αυτό. Το πείραμα απέτυχε. Να δούμε τι θα γίνει με τη δεύτερη απόπειρα.

_

6.7

Those will burn: The Greying Chill of Autumn