Vista Chino - Peace

Vista Chino Peace (Napalm Records, 2013)

Δες πως τα φέρνει η τύχη καμία φορά: έπρεπε ο bo(m)bbieR να καθυστερήσει μερικούς μήνες να γράψει το review για τους QOTSA· μέσα στο review μία φαινομενικά άσχετη αναφορά στο Load των Metallica να με κάνει να ακούσω το δίσκο και μετά να ψάξω να βρω γιατί δεν μου αρέσει· έτσι να θυμηθώ τους Kyuss και να μπω στο Wikipedia να δω τι γράφει για αυτούς· εκεί να συνειδητοποιήσω τη μετενσάρκωσή τους σε Vista Chino· οι οποίοι κυκλοφορούν καινούργιο δίσκο στα τέλη Αυγούστου / αρχές Σεπτεμβρίου· ο οποίος δίσκος διέρρευσε ακριβώς την μέρα που το έψαχνα, ενάμισι σχεδόν μήνα πριν την ορισμένη κυκλοφορία του. Κάπως έτσι βρίσκομαι να γράφω τώρα για αυτόν το δίσκο, το ιδανικό υποκείμενο για το 'πείραμα' που ξεκίνησα, ανεπιτυχώς, με τους Trouble.
Vista Chino λοιπόν. Με άλλα λόγια τα 3/4 των αυθεντικών Kyuss: Brant Bjork, Nick Oliveri και John Garcia (fuck yeah!) + τον Bruno Fevery στις κιθάρες. Οι οποίοι ξεκίνησαν σαν Kyuss Live! αλλά ο κύριος Homme τους έκανε μήνυση (γιατί άραγε?) και τους ανάγκασε να μην χρησιμοποιήσουν το όνομα Kyuss για καινούργιες ηχογραφήσεις. Ευτυχώς μάλλον. Οι Kyuss ήταν αυτό που ήταν, έδωσαν αυτό που είχαν να δώσουν. Το θέμα είναι το τι κάνουν όλοι αυτοί οι κύριοι σήμερα. Το τι κάνει ο Homme είναι γνωστό. Οι Vista Chino όμως?
Το Peace ξεκινάει με μία μικρή εισαγωγή, το Good Morning Wasteland που μέσα στο ένα λεπτό που διαρκεί καταφέρνει να δημιουργήσει αμέσως στο μυαλό την εικόνα μίας ερήμου, με τον ήλιο να καίει και σκόνη παντού. Αυτό μόνο καλό σημάδι μπορεί να είναι λέω στον εαυτό μου, και να που σκάει το riff του Dargona Dragona. Τόσο βαρύ όσο θα το περίμενες. Το rhythm section στιβαρό και ουσιώδες και η φωνή του Garcia σαν το νερό που ψάχνεις απεγνωσμένα. Και κάπου εκεί στην μέση να και ένα απίστευτο σόλο. Σαν σύνολο το κομμάτι είναι ιδιαίτερα πυκνό και λίγο δύσκολο στην αρχή. Αλλά καταφέρνει να ρίξει τις όποιες αντιστάσεις. Και μπαίνει το Sweet Remain. Πιο γλυκό όπως λέει και το όνομά του, αλλά εξίσου heavy. Και στο τελευταίο ένα λεπτό του γίνεται τόσο μα τόσο Sabbath-ικό που σε κάνει και λυγίζεις. Το As You Wish που έρχεται στη συνέχεια μοιάζει να είναι πιο χαλαρό. Ίσως ένα τσακ λίγο πιο κάτω από τα προηγούμενα, αλλά και πάλι, υπέροχο riff, ομιχλώδης ατμόσφαιρα και grooves να ξεπηδάνε μπροστά σου.
Ως αυτό το σημείο έχεις αρχίσει να πιστεύεις ότι ο δίσκος είναι πράγματι πολύ καλός. Εγώ δε έχω πάρει την απάντηση για το πείραμά μου: μια χαρά τα πάω με τις κιθάρες, απλά δεν γουστάρω τους QOTSA. Και εκεί που ετοιμάζεσαι να απολαύσεις όμορφα και ωραία τον υπόλοιπο δίσκο, σκάει το Planets 1 & 2: Μερικά δευτερόλεπτα εισαγωγής και να σου ένα riff που σε σπρώχνει με τη βία και σε πετάει από την καρέκλα σου. Αν είσαι στο δρόμο και το ακούς με ακουστικά πολύ πιθανό να κινδυνεύεις πραγματικά. Το πρώτο μέρος του είναι ό,τι πιο κοντινό στους Kyuss περιέχει ο δίσκος. Το riff είναι ουσιαστικά μία παραλλαγή του Green Machine στο οποίο παραπέμπει άμεσα και συνειδητά. Το δεύτερο μέρος ρίχνει τους ρυθμούς, θολώνει την ατμόσφαιρα και σε αφήνει να αιωρείσαι μέσα στη σκόνη που σήκωσε το πρώτο. Μέχρι να συνειδητοποιήσεις τι έχει συμβεί περνάνε τα 6 του λεπτά και να σου το Adara. Το μυαλό σου δεν μπορεί να το χωρέσει πλέον. Είπαμε να περιμένεις καλό δίσκο αλλά αυτό παρά πάει. Τόσο απλό και ξεγυμνωμένο που πολύ απλά δεν μπορεί να περιγραφεί. Και αυτές οι κιθάρες, πόσο απίστευτες μπορεί να είναι? Για καλό και για κακό τα παιδιά βάλανε μετά από αυτά τα δύο το ιντερλούδιο Mas Vino για να μπορέσεις να πιάσεις την ανάσα σου. Οκ, βρισκόμαστε στην έρημο ακόμα, μία μυστηριώδη ατμόσφαιρά, έχει βραδιάσει πλέον, και να σου το Dark and Lonely, και άλλα riffs, κι άλλη σκόνη. Και αυτό πυκνό και δύσκολο στην αρχή, αλλά πλέον με όσο έχουν προηγηθεί δεν έχεις κανένα πρόβλημα. Barcelonian στη συνέχεια και ξανά πιο χαλαρή κατάσταση και μία ακόμα κομματάρα. Το ξέρω ότι κανονικά θα έπρεπε να έχω σταματήσει να περιγράφω κομμάτι κομμάτι, αλλά θέλω ρε γαμώτο να φράσω στο 13λεπτο Acidize? The Gambling Moose που κλείνει τον δίσκο και που είτε το πιστεύεις ή όχι, καταφέρνει να συμπυκνώσει μέσα του όλα τα παραπάνω. Θα μπορούσαν να είχαν μόνο αυτό στο δίσκο.
Το πιο έξυπνο πράγμα που έκαναν οι Vista Chino σε αυτό τον δίσκο ήταν ότι δεν προσπάθησαν να προσομοιώσουν ένα καινούργιο δίσκο των Kyuss. O Fevery έχει ξεκάθαρα δικό του ήχο στις κιθάρες και δεν προσπαθεί σε κανένα σημείο να αντιγράψει ή να αναπληρώσει τον Homme. Δεν χρειάζεται εξάλλου. Τα καταφέρνει μία χαρά. Οι συνθέσεις είναι σαφώς πιο ώριμες και προσεγμένες, η παραγωγή αρκετά πιο καθαρή χωρίς όμως να αφαιρεί τη θολούρα και τη σκόνη. Από την άλλη βέβαια, είναι αδύνατο να μην σου φέρουν στο μυαλό τους Kyuss. Οι ίδιοι άνθρωποι είναι· και μόνο η φωνή θα έφτανε εξάλλου. Οι ίδιοι άνθρωποι 20 χρόνια μετά που καταφέρνουν να κάνουν έναν υπέροχο δίσκο, που αν αφαιρέσουμε τις αναμνήσεις (μας) δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από εκείνους τους παλιούς. Ο Homme κάπου θα μασάει τις χορδές του από το κακό του...

_

9.0

Those will burn: Planets 1 & 2, Adara, Acidize? The Gambling Moose