J. Cole - Born Sinner

J. Cole Born Sinner (Roc Nation, 2013)

  To hip hop βρίσκεται σε μια ιδιαίτερα γόνιμη περίοδο στην Αμερική αυτή τη στιγμή. Πολλά τα ονόματα που “παίζουν” γενικά, αλλά η εστίαση μας βρίσκεται σε μια νέα γενιά καλλιτεχνών. Νέα σε σύγκριση με τα μεγάλα ονόματα δηλαδή, γιατί όταν κάποιος είναι 26 χρονών, μπορεί να έχει και άνετα μια δεκαετία σοβαρής ενασχόλησης με το άθλημα. Στο πλαίσιο λοιπόν της εξερεύνησης αυτής της κουλτούρας στο σήμερα, παρακολουθώ τακτικά το Complex, ένα περιοδικό ευρείας κατανάλωσης μαζικής αστικής κουλτούρας. Από αυτό λοιπόν, μπορεί κανείς να εξάγει πολλά συμπεράσματα, για το τι παίζει στην Αμερική στο χώρο του mainstream πλέον hip-hop. Πως επιλέγουν να προωθηθούν οι εκκολαπτόμενοι “βασιλιάδες” του χώρου και άλλα πολλά. Όπως επίσης και τα κολλήματα που εξακολουθούν να υπάρχουν στα ακούσματα μου. (Αυτός ο Drake ρε φίλε, μπορεί να γίνει ο καλύτερος ράππερ, να έχει την καλύτερη ομάδα προώθησης, να δηλώσει ο κάθε αγαπημένος μου καλλιτέχνης ότι τον έχει είδωλο, ακόμα και να δηλώσει βάζελος τώρα που τον πίνουμε, δεν παίζει να μου κάνει θετική εντύπωση... Αυτή η χροιά θα εξακολουθήσει να μου φαίνεται σπαστική. Το είπα και ξεθύμανα, γιατί δεν παίζει να γράψω ρεβιου ποτέ για αυτόν και πετάγεται σαν την "κομμένη κεφαλή" σε ένα σωρό δίσκους. ) 

  Πάμε τώρα στο επόμενο κομμάτι της εισαγωγής. Δεν ξέρω σε πόσα αυτιά έφτασε το verse του Κ. Lamar, στο control του Big Sean. Στην αμερική πάντως, χαμός. Το τι παπαριά γράφτηκε, δεν λέγεται. -κάπου 20 μιρια αποτελέσματα βγάζει τώρα στο γοογλε-. Αφού ρωτήσανε και τον κάθε πικραμένο, κατάλαβαν τα μέσα, ότι δεν αρκεί για να δημιουργήσει βεντέτες παλαιάς κοπής. Ουσιαστικά ο Κ. ανέφερε τον ανταγωνισμό του, κάνοντας και promo ουσιαστικά στους αναφερθέντες συναδέλφους. Ένας από αυτούς, λοιπόν είναι ο J. Cole. Ήμουν στο όριο να γράψω, γιατί δεν θα χαθεί και τίποτα ουσιαστικό αν δεν μάθει κανένας για αυτόν είναι η αλήθεια. Αλλά μετά σκέφτηκα κάπως να οργανώσω αυτή την νέα γενιά, (αυτούς που ξεχώρισα εγώ τουλάχιστον, γιατί είναι αμέτρητοι...) μαζί με κάτι λίγα από τους παλιούς -κλασσικά ο δίσκος παίζει παράλληλα την ώρα που γράφω και δεν μπορώ να οργανώσω την σκέψη μου-. Οπότε θα ξεκινήσω ανορθόδοξα και εγώ. Μιλάμε για έναν δίσκο, που ίσως να σημειώνει και ρεκόρ στις αναφορές του σε άλλους καλλιτέχνες και την ιστορία του hip-hop, και δεν σε αφήνει σε χλωρό κλαρί. Και αφού ξεκίνησα από το αποτέλεσμα, ας πάμε πίσω στο γιατί. Ο Cole, λοιπόν, για αρχή έχει μια φάτσα σαν να έκανες blend τον Nas με τον Πφ Diddy. Επίσης είναι ακόμα ένας που θεωρείται ότι θα σηκώσει στις πλάτες του το μέλλον του χώρου. Η αλήθεια είναι ότι έχει πολύ ταλέντο. Και ίσως να ήταν και ο καλύτερος από τους νέους, αν το παιχνίδι παιζόταν όπως “παλιά”. Εκεί μένει πίσω για μένα, σε σχέση με τον ανταγωνισμό. Είναι ο πολιτικά ορθώς ράππερ. Κανένα νόημα ε; Το παλικάρι θα μπορούσε να έκανε τον δίσκο του 10 χρόνια πριν, κανένας δεν θα ένιωθε περίεργα. Γαμάτος δεν λέω, αλλά αν θες να ακούσεις κάτι παρόμοιο, βάζεις έναν παλιό δίσκο να παίξει, ας πούμε το It was Written -sophomore στροφή στο mainstream- του Nas ή το college dropout του Κanye που είναι και πιο κοντά στην δεκαετία. Όλο το βάρος που έχει στις πλάτες του, από αυτά που περιμένει ο κόσμος αλλά και ο ίδιος από τον εαυτό του βγαίνει σε αυτόν τον δίσκο. Χαρακτηριστικό των προσδοκιών του, το κομμάτι -let Nas Down- *ακόμα ένα ινδαλμά του*. Η φιλοδοξία του φανερώνεται επίσης και από την προσωπική του επιλογή να κυκλοφορήσει τον δίσκο την ίδια εβδομάδα με αυτόν του Kanye, δείχνοντας ότι θέλει κοντραριστεί στα ίσια με την παλιά φρουρά. Τελικά, έχασε τη μάχη του ταμείου, -για λίγο- παρότι ο δίσκος του K. δεν ήταν φτιαγμένος για να πουλήσει.

    Μετά τα πολλά γύρω από τον δίσκο, ας δούμε τι συμβαίνει και μέσα σε αυτόν. Πρόκειται για έναν όμορφο δίσκο, με τις καλές και κακές στιγμές του. Η λυρικότητα του Cole είναι αξιοσημείωτη, και το flow του είναι μάλλον από τα δυνατά του σημεία -απλώς ακούστε το δεύτερο verse από το rich niggaz-. Οι στιγμές που ο δίσκος προσεγγίζει υπερβολικά το RnB μου φαίνονται λίγο αποτυχημένες τόσο σαν επιλογή αλλά και ως εκτέλεση. -άστο για τους outkast αυτό.- Btw ίσως το καλύτερο beat του δίσκου είναι στο LAnd of the snakes, αυτούσιο σχεδόν από το Τhe Art of Storytellin' part 1 των Outkast, κάτι που μας λέει πολλά τόσο για την (μη) αυθεντικότητα του δίσκου, όσο και για την φιλοδοξία του Cole. Τα soul και gospel samples δίνουν την κυρίαρχη αισθητική του δίσκου και η σύγκριση με τον πρώιμο Kanye είναι αναπόφευκτη. - Τα καλά κομμάτια δεν λείπουν από τον δίσκο, αλλά η αναλογία δεν είναι καλή, 3-4 κομμάτια δεν αρκούν για να θεωρηθεί αυτός ο δίσκος καλός. Η αίσθηση που αφήνει ο δίσκος έχει κάτι το ανολοκλήρωτο. Λείπει το στοιχείο αυτό που θα γράψει στο υποσυνείδητό σου τα ερεθίσματα που θα σε κάνουν να τον αναζητήσεις μετά από έναν χρόνο. Έχει την τεχνική, αλλά δεν έχει τον σωστό τρόπο να μεταφέρει αυτά που θέλει να πει στον ακροατή. Θέλει να τα κάνει όλα, αλλά καταλήγει μέτριος. Συμπέρασμα, keep an eye on that niggah, με λίγο δουλειά στο ξεσκαρτάρισμα, και έναν πιο προσωπικό ήχο, έχει να μας πει πράγματα στο μέλλον. Προς το παρόν...

_ 7

Those will burn: let nas down, LAnd of the Snakes, niggaz know (bonus)