Pop. 1280 - Imps of Perversion

Pop. 1280 Imps of Perversion (Sacred Bones, 2013)

   H ατμόσφαιρα υποδηλώνεται από το album cover. Όχι από τα τέρατα που αναδύονται, αλλά από τον φωτισμό. Η φάση είναι σε κάποιο underground αστικό σκηνικό. Κάπου έξω από ένα club που άκουσες ένα δυνατό live, τα αυτιά σου βουίζουν ακόμα, το στομάχι σου κουνιέται ακόμα στις συχνότητες που όρισαν οι καλά δουλεμένες μπασογραμμές, το μυαλό στροβιλίζεται όπως και η περιρρέουσα ατμόσφαιρα, ενώ το αλκοόλ ρέει άφθονο μέσα και έξω από τον οργανισμό σου. Το εφιαλτικό σκηνικό του πρώτου δίσκου, μεταφέρεται και σε αυτήν την σκηνή, με ένα απροσδιόριστο άγχος να κατακλύζει τον πρωταγωνιστή. Τα ηλεκτρονικά και industrial στοιχεία, προσθέτουν στην κινηματογραφική πλοκή και σιγά σιγά, η αγωνία δίνει την θέση της στην εξερεύνηση του ψυχισμού του ανθρώπου στο πλάνο. Μάχη συναισθημάτων, και έρχεται η συνειδητοποίηση ότι η πλοκή αφορά την πάλη του ανθρώπου με τον ίδιο του τον εαυτό και τις φοβίες του. Ο ίλιγγος συνεχίζεται, αλλά πλέον μαθαίνεις να προχωράς με αυτόν. Ο ρυθμός γίνεται πιο ελεγχόμενος, βρίσκεις τις ανάσες σου, και τιθασεύεις τα λογικά σου. Η εσωτερική πάλη των συναισθημάτων δίνει την θέση της στην βία και το μίσος που εκφράζεται προς τα έξω. Ο πρωταγωνιστής σε αυτή την σκηνή, σπάει και διαλύει αντιδρώντας στην ψυχική βία που βίωσε από τις καταστολές. Εθίζεται στην φασαρία και αρχίζει να γεύεται την ηδονή της βίας. Η υπερβατική συμπεριφορά, τον οδηγεί στην γνώση. Αναγνωρίζει το κενό περιεχομένου των κοινωνικά αποδεκτών συμπεριφορών. Έχει γνωρίσει πλέον τη δημιουργική πτυχή της καταστροφής. Το σώμα του επιστρέφει στο φυσιολογικό, και η εξωτερική του όψη αποπνέει μια ηρεμία και μια σιγουριά που του δίνει η εσωτερική του περιπλάνηση. Και ο δίσκος μπαίνει στο repeat...
   Και επειδή δεν τελειώνω κάποιο ανολοκλήρωτο μυθιστόρημα του Burroughs ή κάποια οργουελική φαντασίωση, ας πούμε και δυο λόγια για τις συνθέσεις του δίσκου, αν και δεν είμαι και πολύ του χώρου. Industrial punk,- μπάσο, κιθάρα, ντραμς, ερμηνεία και κάτι ηλεκτρονικές πινελιές, μαζί με τα απαραίτητα samples. Από τις παραγωγές που μου αρέσουν, με το βάρος που πρέπει στο μπάσο, και τις κιθάρες να κινούνται σε μεγάλο φάσμα, από ελαφρύ συνοδευτικό έως κυρίως πιάτο. Μια ερμηνεία, που σε μεταφέρει σε όλα όσα περιγράψαμε νωρίτερα, θυμίζοντας από Jello Biafra και Ian Curtis ως τον Αγγελάκα. Ένα σύνολο που κυμαίνεται από μια γλυκιά παραφωνία ως την αλάνθαστη σύνθεση- πάντα όμως ζεστό και έντονο. Σε σύγκριση τώρα με τον εμβληματικό περσινό δίσκο, θα έλεγα ότι είναι κάπως πιο εύκολος ή μάλλον πιο ελαφρύς, χωρίς αυτό να σημαίνει κάτι κακό. Προσωπικά μου επέτρεψε περισσότερες ακροάσεις, και τον συμπάθησα περισσότερο. Εμπειρία που αξίζει να ζήσουμε και από κοντά...

PS: αν το γύριζα ταινία πάντως, για το σκηνικό, εύκολα reeperbahn στο ΗΗ. 
PSII: αν τους μάθει ο Κοκκινόπουλος θα κάνει τον   Πολύ Κόκκινο Κύκλο

_

8.2

Those will burn: population control, do the anglerfish, riding shotguns