 | Autre ne Veut Anxiety (Software Records, 2013) |
Είναι πολλοί δίσκοι που σου είναι αδιάφοροι. Ίσως οι περισσότεροι. Υπάρχουν πάλι αρκετοί που σου αρέσουν, απολαμβάνεις να τους ακούς, αλλά μπορείς να δεις και τις αδυναμίες τους. Είναι μερικοί δίσκοι που τους ακούς και καταλαβαίνεις ότι είναι αριστουργήματα. Εγκεφαλικά και βάζοντας τη λογική σου να δουλέψει. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι σου αρέσουν ή ότι τέλος πάντων ότι είναι κάτι που μπορείς να ακούς συνέχεια. Και τέλος είναι δίσκοι με τους οποίους κολλάς τόσο χοντρά που τους ακούς για μήνες ασταμάτητα χωρίς να μπορέσεις να εντοπίσεις ακριβώς που κρύβεται το μυστικό τους. Φεύγεις και επανέρχεσαι συνεχώς. Νοιώθεις τους ήχους τους στο μυαλό σου ακόμα και όταν δεν τους ακούς, χαράζονται κάπου μέσα σου, και με κάθε ακρόαση οι χαρακιές γίνονται πιο βαθιές. Αυτοί οι τελευταίοι δίσκοι είναι πολύ λίγοι, και διαφορετικοί για τον καθένα. Για την ακρίβεια είναι ελάχιστοι. Προσωπικά δεν μπορώ να θυμηθώ την τελευταία φορά που μου συνέβη κάτι τέτοιο. Την τελευταία φορά πριν από αυτόν εδώ.
Το Anxiety ξεκινάει με το Play by Play. Ίσως όχι το καλύτερο κομμάτι του δίσκου, αλλά σίγουρα το πιο εντυπωσιακό. Αρχίζει με ένα αργό επαναληπτικό μοτίβο και κάπου στα 30' μπαίνει η φωνή: "and I said: baby...". Πέντε φορές μέχρι να χτιστεί η απαραίτητη αναμονή. Και αφού πιστεύουμε ότι έχουμε μπει στο νόημα και αρχίζει να μας εξηγεί το τι λέει τέλος πάντων, εκεί στο 1:40 ακριβώς γίνεται η πιο απίστευτη αλλαγή που έχω ακούσει· οι συχνότητες πέφτουν, ένα μπιτ έρχεται στο προσκήνιο από το πουθενά, ψάχνεις να βρεις τι σου συμβαίνει, αλλά πριν καλά καλά το καταλάβεις μπαίνει μία καινούργια μουσική φράση που επαναλαμβάνεται για τα υπόλοιπα 3 λεπτά μέχρι το τέλος. Αυτό. Το 'κυρίως μέρος' ουσιαστικά διαρκεί 20", τα υπόλοιπα είναι intro και outro. Ούτε που το αντιλαμβάνεσαι όμως. Για την ακρίβεια, μάλλον θα μπορούσες να συνεχίσεις να ακούς το outro μέχρι να τελειώσει ο δίσκος. Δεν μπορώ να εξηγήσω πως το κάνει ακριβώς. Στις πρώτες ακροάσεις νοιώθεις ότι οι υποσχέσεις που αφήνει το Play by play δεν εκπληρώνονται στα υπόλοιπα. Αίσθηση παροδική καθότι σταδιακά ανακαλύπτεις το μεγαλείο του Counting, περιμένεις εναγωνίως το ρεφραίν του I wanna dance with you, βάζεις στο repeat για καμιά δεκαριά φορές το Gonna Die. Και τελικά αγαπάς το κάθε κομμάτι διαφορετικά. Εγώ δηλαδή.
Τι παίζουν (στην πραγματικότητα παίζει, ένας άνθρωπος είναι)? Κάτι ανάμεσα στους Gang gang dance, τους Animal Collective (σε ένα λιγότερο φανερό επίπεδο), το witchhouse, με r'n'b φωνητικά που σε σημεία θυμίζει Prince και σε άλλα David DeFeis (?) και παίζει τα πιο κολλητικά hooks που έχω ακούσει ποτέ. DIY στο μεγαλύτερο μέρος του (ο προηγούμενός ομώνυμος που παρεμπιπτόντως άκουγα παράλληλα με αυτόν εδώ ήταν εξ' ολοκλήρου). Κομμένος και ραμμένος, περνάει χωρίς να το καταλάβεις από το εσωτερικό και το απέριττο στο επικό και το ογκώδες. Και κυρίως με ένα αλάνθαστο pop αισθητήριο. Όλα αυτά μοιάζει να γίνονται με τον πιο απλό και εύκολο τρόπο. Μπορεί και να γίνονται δηλαδή, δεν ξέρω. Αυτό που ξέρω είναι ότι ο δίσκος είναι μοναδικός.
Αν το πάρουμε λογικά, αντικειμενικά κτλ κτλ, μάλλον έχουν βγει καλύτεροι δίσκοι φέτος. Αλλά από το σημείο που το βλέπω εγώ αυτή τη στιγμή, είναι χαλαρά ο δίσκος της χρονιά μέχρι τώρα για μένα.
_
9.5Το Anxiety ξεκινάει με το Play by Play. Ίσως όχι το καλύτερο κομμάτι του δίσκου, αλλά σίγουρα το πιο εντυπωσιακό. Αρχίζει με ένα αργό επαναληπτικό μοτίβο και κάπου στα 30' μπαίνει η φωνή: "and I said: baby...". Πέντε φορές μέχρι να χτιστεί η απαραίτητη αναμονή. Και αφού πιστεύουμε ότι έχουμε μπει στο νόημα και αρχίζει να μας εξηγεί το τι λέει τέλος πάντων, εκεί στο 1:40 ακριβώς γίνεται η πιο απίστευτη αλλαγή που έχω ακούσει· οι συχνότητες πέφτουν, ένα μπιτ έρχεται στο προσκήνιο από το πουθενά, ψάχνεις να βρεις τι σου συμβαίνει, αλλά πριν καλά καλά το καταλάβεις μπαίνει μία καινούργια μουσική φράση που επαναλαμβάνεται για τα υπόλοιπα 3 λεπτά μέχρι το τέλος. Αυτό. Το 'κυρίως μέρος' ουσιαστικά διαρκεί 20", τα υπόλοιπα είναι intro και outro. Ούτε που το αντιλαμβάνεσαι όμως. Για την ακρίβεια, μάλλον θα μπορούσες να συνεχίσεις να ακούς το outro μέχρι να τελειώσει ο δίσκος. Δεν μπορώ να εξηγήσω πως το κάνει ακριβώς. Στις πρώτες ακροάσεις νοιώθεις ότι οι υποσχέσεις που αφήνει το Play by play δεν εκπληρώνονται στα υπόλοιπα. Αίσθηση παροδική καθότι σταδιακά ανακαλύπτεις το μεγαλείο του Counting, περιμένεις εναγωνίως το ρεφραίν του I wanna dance with you, βάζεις στο repeat για καμιά δεκαριά φορές το Gonna Die. Και τελικά αγαπάς το κάθε κομμάτι διαφορετικά. Εγώ δηλαδή.
Τι παίζουν (στην πραγματικότητα παίζει, ένας άνθρωπος είναι)? Κάτι ανάμεσα στους Gang gang dance, τους Animal Collective (σε ένα λιγότερο φανερό επίπεδο), το witchhouse, με r'n'b φωνητικά που σε σημεία θυμίζει Prince και σε άλλα David DeFeis (?) και παίζει τα πιο κολλητικά hooks που έχω ακούσει ποτέ. DIY στο μεγαλύτερο μέρος του (ο προηγούμενός ομώνυμος που παρεμπιπτόντως άκουγα παράλληλα με αυτόν εδώ ήταν εξ' ολοκλήρου). Κομμένος και ραμμένος, περνάει χωρίς να το καταλάβεις από το εσωτερικό και το απέριττο στο επικό και το ογκώδες. Και κυρίως με ένα αλάνθαστο pop αισθητήριο. Όλα αυτά μοιάζει να γίνονται με τον πιο απλό και εύκολο τρόπο. Μπορεί και να γίνονται δηλαδή, δεν ξέρω. Αυτό που ξέρω είναι ότι ο δίσκος είναι μοναδικός.
Αν το πάρουμε λογικά, αντικειμενικά κτλ κτλ, μάλλον έχουν βγει καλύτεροι δίσκοι φέτος. Αλλά από το σημείο που το βλέπω εγώ αυτή τη στιγμή, είναι χαλαρά ο δίσκος της χρονιά μέχρι τώρα για μένα.
_
Those will burn: Play by Play, Counting, Gona Die, Don't Ever Look Back, I Wanna Dance with Somebody
Posts
ειναι του παυλωφ τα συστήματα αυτά, όπως λέει και ο πανούσης... πάντως από την κολεκτίβα των ζώων πιο πολύ μου άρεσε. αν και το μου άρεσε δεν ξέρω αν θα το έλεγα αν δεν είχα υποβληθεί σε εξαναγκαστικές ακροάσεις από τον γράφοντα! ε στο τέλος λογικό είναι να σου κολλήσουν και κανένα δυο μπιτακια. τώρα για το δίσκο της χρονιάς θα γίνει μάχη. σοβαρό blog πράμα... με τον χαριτωμενούλη... τσ τσ
ReplyDeleteπαρόλο που δεν είναι και φουλ του γούστου μοου μπορώ να πώ μ αρεσε !
ReplyDeleteγιαννίτσα